Herkenning

Date 29 april 2018

Een van de belangrijkste dingen waar Bhagwan ons voor waarschuwde was hem te volgen. Maar wat zochten we, wat zocht ik dan in Poona? Wat deed Rob dan aan de voeten van de meester die zijn duim op zijn derde oog legde en hem Satyamo ging noemen? Had hij zich toch onderworpen aan een esoterisch ritueel waarvan de gevolgen niet te overzien waren? Dat laatste bleek zeker waar, maar je gaat toch niet zomaar een wildvreemde vertrouwen en met zo’n ketting met een foto van hem rondlopen? De aanbidding straalt daar toch aan alle kanten vanaf? En dan ook nog die oranje kleren? Waar stort je je dan in? Doodeng toch? Het volgen van anderen, van heilige geschriften en politieke leiders heeft al zoveel ellende gebracht! Terug in Nederland was dan ook niet iedereen lovend over mijn nieuwe discipelschap. Mijn ouders hadden het best moeilijk met mijn nieuwe naam, iets wat ik me heel goed kan voorstellen. Pas op zijn sterfbed noemde mijn vader me heel spontaan Satyamo. Een vriend vergeleek Bhagwan met Hitler. Een vriendin bleef me maar waarschuwen, en het meest opvallende vond ik dat er met al die mensen niet te praten was. Omdat ze toch bleven geloven dat ik gehersenspoeld was of zou worden, dat Bhagwan op mij centen uit was – dingen die zo’n intelligente jongen als ik toch niet met zich moest laten gebeuren?

Maar ik wás helemaal niet naar Poona gegaan om een volgeling te worden! Ik wilde gewoon bij die man zijn in wie ik zoveel van mijn eigen ideeën over spiritualiteit herkende! Onder gelijkgestemden, die niet alle religies overboord wilden gooien omdat het zo vaak tot fanatieke volgelingen heeft geleid, tot verwoestende beeldenstormen en godsdienstoorlogen. Want ik vond dat je dan met het badwater dan ook het kind weggooide, kinderen die echt iets als bevrijding of verlichting hadden gerealiseerd zoals Jezus of Boeddha, maar wiens opvolgers er zo’n rotzooitje van hebben gemaakt. Ik was nu bij zo’n kind, anno 1980. Hij maakte van alles in me los, haalde dingen aan de oppervlakte die ik eigenlijk allang wist en bevestigde die. Ik her-kende de waarheid in mezelf. De waarheid dat alle pijn en ellende juist ontstaat als je jezelf scheidt van anderen, en je je niet meer met hen en de wereld kunt verbinden. Het ego waardoor je voortdurend onder spanning staat en dat afgebroken moest worden, het ik dat alles beter meent te weten en vol zit met ideeën over wat al dan niet goed of slecht, mooi of lelijk, waar of onwaar is. Het ego dat voortdurend oordeelt en nooit de dingen zal accepteren zoals ze nu eenmaal zijn, alsof het alles beter weet dan God of het bestaan zelf. Kennelijk hebben veel mensen het daar moeilijk mee, met een dergelijk niet-weten.

Volgens velen zou zo’n houding betekenen dat je, levend vanuit zo’n acceptatie, indolent wordt en niets meer doet, fatalistisch alles maar over je heen laat komen. Denk aan de zogenaamde heiligen die iemand rustig in een put laten verdrinken omdat dit nu eenmaal zijn karma is. Het tegengestelde is waar, want pas als je jezelf kan vergeten ga je openstaan voor inspiratie, intuïtie, voor het ware denken, voelen en handelen. Wees in de wereld, maar niet van de wereld! Gevangen blijven zitten in je eigen denken en voelen getuigt niet van moed maar van lafheid om het onbekende te betreden. Juist het gemakzuchtig volgen van heiligen, van bijbels en korans, van priesters en politici is lafheid. Een lafheid die ik helaas later ook bij sannyasins aantrof. Maar kennelijk is het inherent aan de ontwikkeling van religies dat er voor je het weet rituelen ontstaan, dat er een hiërarchie komt van mensen met verschillende gradaties van heiligheid. The chosen few. Een inner circle. En als het zover is weet je het wel. Ik zie nog steeds voor me hoe Hasya tijdens een bezoek aan de rookvrije commune een asbak werd aangeboden toen ze een sigaret tevoorschijn haalde. Op gegeven moment moesten we het instructieboekje van het Rajneeshisme verbranden, en dat heb ik lekker niet gedaan, zodat het nog steeds in mijn boekenkast staat. Maling aan Poona!

Vanaf het avontuur in Oregon werd alles me te netjes allemaal. Jasjes en dasjes en zo. Sannyasins die hun wilde haren verloren. Boeken die werden en worden herdrukt zonder de bron te vermelden met het risico dat teksten uit hun context werden getrokken. Zo kan ik zelf een boekje maken met citaten van wat Bhagwan allemaal zo afschuwelijk vond aan homoseksualiteit. Maar ook een boekje waarin hij dat juist verheerlijkt. Ik heb dat indertijd allemaal samengebundeld. Met bronvermeldingen, zodat je kan nagaan in welke context en tegen wie hij al die uitspraken heeft gedaan. En het leuke van Bhagwan is dat je het best met hem oneens mocht zijn. Ik ben fobisch voor gerotzooi met teksten. Denk aan de Bijbel die een totaal misvormd beeld geeft van wat er indertijd is gebeurd. Niks geen twaalf discipelen die met Jezus zaten te eten. Voor mij verdween geleidelijk de puurheid, het wezen van spiritualiteit, zodat ik weinig behoefte heb om nog eens naar Poona af te reizen.

Sannyasin zijn is iets tussen Bhagwan en mij. Niemand die daar tussen komt. Hij heeft iets in mij wakker gemaakt dat ik nooit zal vergeten omdat ik het eigenlijk altijd al wist. Niet met mijn verstand maar met mijn hart – nog dieper zelfs. Ben ik nu verlicht? Ik heb ervan geproefd, maar besef tegelijkertijd dat het niet iets is dat je bereiken kan door je best te doen. De enige weg ernaar is stoppen met zoeken, jezelf her-kennen en terugvinden in een sprankelend hier en nu waar je altijd al geweest bent.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>