Zingen in Lutjegast

Date 7 mei 2018

Een bas, tenor, alt en sopraan in een auto. Op weg naar Lutjegast, in the middle of nowhere. Gewoon de A27 volgen, die overgaat in de A6 en later in de A7 waar ik een verdwaalde bus 320 meende te ontwaren. Vlak over de provinciegrens met Groningen linksaf waar zich achter oneindige bomenlanen toch nog een gat met een kleine duizend inwoners blijkt te bevinden. Een bas uit ons Blaricums Gemengd Koor woont daar, die reist elke woensdag op en neer om mee te kunnen zingen. We verzamelden bij zijn huis, zodat ik in de tuin nog even wat kon roken. Binnen kleedde ik me om, had hulp nodig voor mijn strikje, want zo’n ding had ik nog nooit gedragen. En hoeveel decennia geleden had ik voor het laatst een zwart pak gedragen? Broodjes en koffie in de kantine van een kerk. Wandelen naar de Torenkerk verderop, een rijksmonument. Zouden we onder de stralende warme zon niet aangezien worden voor zwarte kerkgangers? Maar die dragen meestal geen strikjes.

Inzingen en nog wat repeteren. Koorleider Lex plaatste de drie tenoren helemaal vooraan, zodat ik vlak voor hem zat met vrij uitzicht op nog lege banken. Twee jongens aan het knutselen met videocamera’s: al mijn fouten zouden meedogenloos worden geregistreerd. Zal ik de opname straks een Vriend durven laten zien? Rustig toekijken bij de opname van Karina’s pianospel, een rustig middendeel van een sonate van Bach. Daarna een half uurtje pauze. Gedrentel voor de kerk. Even kennisgemaakt met Ingrids zoon Ole, die uit Portugal was overgekomen, waar hij heel alternatief en zelfvoorzienend bezig is, en die over mijn Wijze Tante begon. Een echt leuke knaap, maar ik moest helaas nog een plasje doen. Daarna aansluiten bij de rij voor de kerk tussen de grafstenen links en rechts van ons. Want wij moesten als laatsten naar binnen.

Om drie uur was het dan zo ver. Toen we binnenkwamen bleek het kleine kerkje voller dan gedacht, zo’n veertig bezoekers. De gebruikelijke orde van dienst. Met een dominee die zondagser gekleed was dan wij. Met psalmen die ik niet kende maar toch trachtte mee te zingen omdat me dat wel gepast leek. Daar gingen we dan. Het Ave Maria van Caccini. Verleih uns Frieden gnädiglich van Mendelssohn, wat mijn lievelingslied is geworden de afgelopen maanden. Het moeilijke Alma Dei creatoris van Mozart, delen uit het Gloria van Vivaldi. Pianospel. Cantique de Jean Racine van Fauré, en For the beauty of the earth van Rutter. Mooi lied trouwens, dat laatste, want we zijn meestal zo gericht op wat er allemaal niet goed is in deze wereld, dat het geen kwaad kan om eens stil te staan en dankbaar te zijn bij wat er allemaal wél mooi is.

Applaus. Een afsluiting en de zegen van de dominee. Een handje van hem bij het verlaten van de kerk, en zo hoort het ook. Lex was tevreden, hoewel hij natuurlijk best gehoord heeft waar ik als beginneling de mist in ging, wat gelukkig niet direct opvalt als je met zo’n koor zingt. Hooguit die ene keer dat ik te vroeg inviel. Nou ja, het moet ook leuk blijven en de manier waarop je iets zingt is ook belangrijk. En voor een beginneling als ik zijn ze kennelijk nog niet zo streng. Iedereen lijkt – nog? – tevreden met me te zijn. En ik ook eigenlijk. Ik verheug me nu al op het kerstconcert in Laren en heb Lex gevraagd of we daar niet O holy night kunnen zingen, wat volgens hem eigenlijk een Frans lied is. Het zal wel not done zijn om dan Stille nacht te gaan zingen, maar een verstilde meerstemmige uitvoering zoals dat lied in mijn hoofd zit heb ik nog nergens op YouTube kunnen vinden.

Een bas, tenor, alt en sopraan in een auto. Door de prachtige vlakke groene landschappen van Friesland. Alsof de wereld daar maar twee dimensies heeft. Et in terra pax. Het weidse Tjeukemeer was tot de rand toe gevuld en leek bijna over te lopen. We hebben in Latijn, Duits, Frans en Engels gezongen en strofen van liederen zweefden nog altijd in onze hoofden. Domine fili, domine fili … Vroeger konden de mensen niet anders dan van muziek genieten op de manier waarop wij dat deden en blijven doen. Ook dit jaar ben ik weer met iets totaal anders en onvoorspelbaars bezig, want je had me een jaar geleden niet moeten vertellen dat ik in een hervormd kerkje zou gaan staan zingen over God en zo. Propter magnam gloriam! Soms is het heerlijk om net te doen alsof je in God gelooft, te genieten van het spel.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

1 reactie op “Zingen in Lutjegast”

  1. hans uyldert zei:

    Leuk stukje, Satyamo!
    Verleih uns Frieden zingen wij ook wel eens.
    Op Vrijdagavond 23 november geven wij een uitvoering van Cherubini’s Requiem in c-klein en de Theresienmesse van Haydn (Hob. XXII-12), met orkest, in de Julianakerk in Sassenheim. Ons koor; Com nu met Sangh, bestaat uit ongeveer 50 leden, het orkest omvat 33 mensen. Aardig detail: ik geloof ook niet maar vind de muziek wel wat hebben. En het samenwerken is leuk.
    Groet, Hans

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>