Naakt
30 juni 2018
Onlangs droomde ik weer helemaal naakt te zijn in een gekleed gezelschap. Het was druk in het gebouw, waar een congres of iets dergelijks was. Toen ik door een gang moest om koffie te halen – die overigens op bleek te zijn – combineerde ik deze droom met mijn andere favoriet waarin ik kan vliegen en passeerde ik iedereen in de lucht. Elke keer als ik droom te kunnen vliegen valt het me op hoe eenvoudig dat is. Twee lievelingsdromen in één! Want ook van het naakt in gezelschap zijn genoot ik. Zeker als dat zo heel gewoon is, want niemand nam er aanstoot aan. Volgens sommigen betekent zo’n naakte droom dat je kwetsbaar bent, maar zo voelde het niet. Integendeel zelfs: het was iets dat ik zomaar durfde en dat niet veroordeeld werd. Het was ook niet geil of zo, eerder een heerlijk gevoel van vrijheid die me toegestaan werd. Ik durfde brutaal en eigenwijs te zijn, meer dan in mijn wakkere staat, want ik zie me nog niet naakt zitten in de gemeenteraad of zo. Misschien is dat een beetje laf van me, want het Reglement van Orde zegt daar niets over.
Het is juist dat geklede gezelschap dat deze droom zo boeiend maakt. Want als iedereen naakt zou zijn, zou de droom niet zo leuk meer zijn. Want wat is er zo bijzonder aan om bloot in een sauna of zwembad te zijn? Dan verliest mijn naaktheid zijn waarde. Het is juist het ongewone, het provocerende waaraan ik durf toe te geven. Dat zou natuurlijk in tal van andere dromen ook kunnen, dus waarom juist voor die naaktheid gekozen? Ik associeer het met de wind die je op je huid kan voelen als je op het strand wandelt, met het nat van de regen waarvan ik genoot toen ik ooit halfnaakt door de stad wandelde tijdens een hevige stortbui. Het bijtende zout van zeewater, schurend zand, prikkende zonnestralen, blote voeten in de modder, een stekende brandnetel, het voelen ban vuur, aarde, lucht en water. En ik moet toegeven dat ik heel milieu-onvriendelijk meestal veel te lang onder de douche sta.
Het is mijn huid die geniet van verbinding. Maar daarvoor is die ook bedoeld: niet alleen voor afscherming van alles wat eronder zit, maar ook om alles erbuiten te voelen. Het is het grenslandschap tussen ik en de rest. Een soort oppervlaktespanning die het boeltje een beetje bij elkaar houdt en tegelijk snakt naar een erotische verbinding en die de buitenwereld door zijn poriën wil opslorpen. In zekere zin is de huid dan ook het instrument van het ego – dat waarmee ik mezelf onderscheid van alles buiten me. Een ik, dat ten diepste helemaal niet bestaat. Het is trouwens opvallend dat veel verlichte mensen, zoals Nisargadatta Maharesh, zich naakt presenteren voor hun publiek. Jammer dat ik zelf niet verlicht ben – of beter gezegd: nog steeds geloof dat niet te zijn – zodat ik het niet integer vind om satsangs te gaan geven, waarbij ik overigens iedereen zou vragen zich totaal uit te kleden. Je zou mijn droom over naaktheid dus niet alleen kunnen interpreteren als angst voor kwetsbaarheid, maar ook als een diepe wens en moed om me kwetsbaar en open op te stellen.
En dan ook nog eens gaan vliegen! Heerlijk! Wat was ik laatst in real life jaloers toen we onder het smullen van ijs staarden naar meeuwen die in groten getale boven het water rondcirkelden! Voor het slapen gaan wil ik me wel eens bezig houden met het duiken in mijn eigen lijf. Dat is zwaar en log en tegelijk verlang ik er dan naar om er bovenuit te zweven. Dat wil maar niet lukken – dus nog steeds geen astrale reizen voor mij – want ik kwam niet verder dan iets van gewichtsloosheid te voelen die rond mijn lichaam bleef hangen. Maar ik slaap er wel goed op, hoewel ik wel altijd eis dat de slaapkamer pikdonker is, waarbij Vriend me geholpen heeft met verduisteringsgordijnen, die eigenlijk ook nog teveel licht doorlaten, maar er valt mee te slapen. En natuurlijk slaap ik altijd helemaal naakt, bij voorkeur zelfs zonder dekens en lakens wat me slechts een paar dagen in het jaar gegund is. Ik heb mezelf wel eens voorgenomen me er tijdens zo’n vliegdroom eraan te herinneren dat ik droom, maar dat helpt niet omdat ik dat tijdens het vliegen glashard ontken. Zelfs in mijn dromen ben ik eigenwijs!
Natuurlijk maakte en maak ik van elke gelegenheid gebruik om zo naakt mogelijk te zijn. Een kort sportbroekje. Een knoopje teveel los van mijn overhemd. Een te korte top. Dat zou uitdagend en provocerend kunnen overkomen, zo niet nichterig of hoerig. Maar wat heb ik daarmee te maken? Waar ik dan ook niet tegen kan, dat zijn die heren die zich keurig in dikke krakende kostuums inpakken. Dassen doen je de das om, en stroppen een strop, en dat getuigt van een soort masochisme dat me helemaal niet ligt. Bovendien is bloot zijn not done voor mannen. Ik ben jaloers op vrouwen! Zit ik dan toch in een verkeerd lichaam? Daar kom ik dan toch een beetje laat achter. Toch zou ik geen vrouw willen zijn, dan zou ik hier en daar iets missen en teveel hebben.
Misschien moet ik toch maar satsangs gaan geven. Daar schijn je ook wat mee te kunnen verdienen. Daarvoor moet ik alleen nog even verlicht worden. Maar juist omdat dat zo eenvoudig is, is dat zo moeilijk! Want dat bereik je nooit als je je best ervoor doet. Maar ik ben op de goede weg, want alle scholing daarvoor heb ik inmiddels al opgegeven, zodat je mij nooit zult zien mediteren en zelden bij spirituele bewegingen zult aantreffen. Allemaal boten die me geholpen hebben vele rivieren over te steken, maar die ik ook weer dankbaar heb achtergelaten. Naakt trek ik verder door het bos, want ik heb mijn kleren in de boot achtergelaten.
Gepost in Uit mijn leven
