Visual snow

3 juli 2019

Een paar nachten geleden lag ik in het donker naar het plafond te staren. Het was eigenlijk een grote warboel van trillende sneeuw. Ik heb dat vaker, maar me er nooit zo druk over gemaakt omdat ik er niet bij stilstond dat het iets abnormaals was. Ik vroeg Vriend wel eens of het bij hem écht donker was in duisternis, en ik kon hem moeilijk geloven toen hij dat bevestigde. Vreemd. Een paar jaar geleden las ik iets over visual snow ofwel oogruis, dat pas in 1995 voor het eerst is beschreven. Het is goed te vergelijken met wat je vroeger op de tv zag als er geen ontvangst was en wat door kosmische straling wordt veroorzaakt.

Omdat het verschijnsel me toch bezighoudt, ben ik de afgelopen dagen weer eens gaan googelen, waarbij een prachtig artikel over dit voor mij zo normale verschijnsel vond. Jammer dat promovendus Onderwater het hier over ‘klachten’ spreekt, want zo ervaar ik het nauwelijks. Hooguit als soms onhandig. Maar wel boeiend dat het geassocieerd wordt met andere mij niet onbekende verschijnselen zoals het zien van migraine-aura’s, nabeelden en nachtblindheid. Zelfs de tinnitus die ik mij herinner van een lsd-trip, terwijl visual snow wordt vaak vergeleken met de effecten van paddo’s en lsd. Ook heb ik wel eens last van repeterende patronen. Een rooster in een trottoir zag ik bijna in de fik vliegen, en fietsend tussen rijen bomen leken mijn hersenen kort te willen sluiten.

‘Ik zie al sinds mijn jeugd overal waar ik kijk, ruis, kleuren en vormen,’ schreef Thom van der Wal een half jaar geleden in een verhaal op Vice Media. Ook die vormen herken ik. Jaren geleden ontdekte ik prachtige abstracte figuurtjes in mooie oplichtende kleuren door mijn gezichtsveld zweven. Heerlijk om naar te kijken, en ik wist dat ik me nooit meer zou vervelen voor het slapen gaan want er was altijd wel iets moois te zien. Maar ze bleken er helaas niet altijd te zijn. Ik ben dat verschijnsel nooit in de literatuur tegengekomen. Hooguit bij Oliver Sacks die het in een boek over migraine over ‘vormconstanten’ heeft. Iets wat daar veel van weg heeft zag ik vorige week in een schilderij van Edgar Fernhout waarop ik meteen verliefd werd. Mijn wereld.

Het schijnt in de hersenen te zitten. Een ‘steady-state hyperexciteerbaarheid van de visuele cortex’. Gezien mijn spirituele status noem ik dat liever ‘overgevoeligheid’ waardoor ik met mijn ogen de kosmische straling als restant van de oerknal kan zien. Dat klinkt allemaal veel mooier. En in mijn geval heeft het natuurlijk niets met drugs te maken omdat ik van nature al een psychedelische persoonlijkheid heb met mijn rare hersenen. Maar dat is voor trouwe lezertjes niets nieuws. Mijn ziel is nooit echt in de stof geland, en het is me onduidelijk waarom dat überhaupt zou moeten.