Mijn romantische roman

18 april 2020

In deze stille dagen ben ik veel bezig met mijn boek Strandvliet. Zoals trouwe lezers zullen weten is dit dat enge boek over jongeren die in een verborgen subtropisch stadje elkaar enthousiast opeten volgens de leidraad van een oud mystiek geschrift. Daarin wordt onder andere verteld dat het eten van mensenvlees ver boven dat van dieren of – nog erger – planten staat. Dat je je het beste met het ‘hogere’ kan voeden heb ik trouwens niet zelf bedacht, want ik las het in een serieus boek over menseneters waarin de woorden van een echte kannibaal worden aangehaald. Heerlijk om zo’n waarde op zijn kop te zetten. Daar geniet ik van. Van sterven maak ik een feestje, elkaar opeten is de ultieme liefde en dat soort dingen. En dat ga ik dan nog stevig onderbouwen ook, waarbij ik als een echte provo diep van binnen zit te grinniken. Vraag me niet hoe serieus mijn humor is, want dat weet ik zelf ook niet.

Zeg er maar wat van. Tegelijk gooi ik serieuze vragen in de groep zoals het recht op sterven en sadomasochisme. Kannibalen kunnen best aardige mensen zijn! De meeste boeken en films erover zijn platvloers, en dus heb ik een lichtere en vrolijke variant bedacht, inclusief mijn gebruikelijke humor. Zoals mijn vriend en schrijver Gaby den Held in een recensie op Goodreads schreef: ‘De hoofdpersonages zijn bijna zonder uitzondering sympathiek waardoor de vermeende gruwelijkheid van het kannibalisme op de achtergrond raakt. Ook alle rituelen zijn zo liefdevol beschreven dat je er helemaal in meegaat. Het verhaal leest bijzonder vlot en heeft de sfeer van een spannend jongensboek.’ Een heel romantische roman, waar de eerste vier en de laatste twee minuten van Wagners ouverture Tannhäuser uitstekend passen bij de reis naar het verborgen stadje en bij de finale van het avontuur: een smachtend lokkend noodlot.

Voor de essentie van het boek combineerde ik drie ontdekkingen. Eén. Ik las ergens dat de hersenen nog best een poos kunnen napruttelen als iemand gestorven is. Twee. In een voor de klok korte droom kun je lange avonturen beleven. Drie. Tijdens het sterven kan je verlicht raken, zoals te lezen is in het Tibetaanse Dodenboek waarover de psychedelische Timothy Leary ook vertelt. ‘Nu in eeuwigheid, eeuwigheid in nu,’ wordt dan ook vaak in Strandvliet gescandeerd als iemand geheel vrijwillig en verlangend het leven verlaat. Zo heeft het boek ook een spirituele dimensie. Omdat ik het niet zozeer over de dood wil hebben, maar over het sterven. Want over de dood weten we niets, maar wel over die overgang tussen leven en dood. Denk bijvoorbeeld aan bijna-doodervaringen, die veel meer serieuze aandacht verdienen.

Het boek schrijven was nog het minst moeilijke van alles. Gewoon opschrijven van de film die zich voor mijn geestesoog afspeelde. Een heerlijke flow. Wel wat studie hier en daar opdat je niet teveel onzin gaat opschrijven. En omdat kannibalen de anatomie hebben uitgevonden bezocht ik ook het prachtige Body Worlds. Na dit alles komen dan de correctierondes waarin je na maanden nog steeds fouten ontdekt. En dan die uitgevers waarvan sommigen zelfs te beroerd zijn om je even te melden dat ze het niet zullen uitgeven. Het is nu bij de uitstekende print-on-demand uitgever Pumbo waar nu ook een versie voor de e-reader is te krijgen. Je kan het zelfs bij boekhandels en bol.com bestellen.

Vorig jaar heb ik alles in het Engels laten vertalen. Sandfleet. Een dure grap, maar wel heel leuk en leerzaam. Voor veel woordspelingen moest ik Engelse alternatieven verzinnen, iets waarbij de vertaalster checkte of die wel goed zouden overkomen. Zo werd de ‘klaarkomst’ – als iets waarop je, net als Toon Hermans’ appelmoes, moet wachten tot die voorbijkomt – nu ‘welcumming’. Die Engelse versie is sinds vorige week bij Amazon te koop. Iets waarvoor ik vanwege een ander paginaformaat weer opnieuw door de hele lay-out moest. Nu dat allemaal rond is kan ik rustiger sterven, dan is het boek tenminste in de wereld. Hoewel ik betwijfel of er mensen zijn die me dan willen opeten.