iPod

Date 29 september 2006

Bij tijd en wijle valt mijn smaak samen met wat modieus is. Volgens mijn gevoel voor statistiek kan dat ook bijna niet anders. Ja, ik zou het zelfs verdacht van mezelf vinden als ik nooit van iets populairs hield. Dat ruikt naar non-conformisme dat meer op principes en egotripperij gebaseerd is dan op een eigen smaak. Ik vind het niet verwerpelijk om in het Rembrandtjaar van Rembrandt te houden. In andere jaren trouwens ook niet. De vraagtekens rijzen echter wel op als ik van Rembrandt ga houden omdat het nu een Rembrandtjaar is. Want dan lijkt het erop alsof ik alleen mee wil doen om bij anderen in de smaak te vallen, door hen gewaardeerd en geaccepteerd te worden.

Neem nou een Levi 501 waarin ik jaren heb rondgelopen, gewoon omdat het heerlijke broeken zijn. Ik voelde me zelfs af en toe een beetje opgelaten bij het idee dat ik in iets populairs rondliep, want de mensen zouden wel eens kunnen denken dat ik ook zo’n kuddedier ben zonder eigen smaak. En dat ik maar al te duidelijk wil laten blijken dat ik er nog helemaal bij hoor. Uiteraard zijn er vandaag de dag ook veel modieuze verschijnselen waar ik helemaal niets in zie. Van die jongens die met tussen hun knieën zwabberende kruisen rondlopen. Meisjes met uitdagende navels waar de jongens dan weer van af moeten blijven. Jongens die bang zijn hun lijf te laten zien en in zwemkleding rondlopen waarmee je tig-kwadratige zeilboten kunt optuigen. Maar laat ik het nu hebben over een ‘stukje’ mode – die toch voor een groot deel door jongeren wordt bepaald – waarin ik wél iets in zie. Of beter gezegd: in hoor.

Vriend gaf mij een iPod. Al enkele maanden vielen mijn smachtende blikken op deze gelikte mp3-spelertjes van Apple. De vormgeving is perfect in zijn eenvoud. De bediening is zo slim dat je er nauwelijks een handleiding bij nodig hebt. Zelfs aan de verpakking is aandacht gegeven. Kortom: hier is sprake van kwaliteit. Met het programma iTunes op mijn computer maak ik hele afspeellijsten om naar de iPod te kopiëren. Hiervoor gebruik ik mijn eigen cd’s, zodat ik aan het rippen sloeg: Beatles, Rolling Stones, Pink Floyd, Incredible String Band, Bread, Queen, R.E.M., Bon Jovi, Jayhawks, Coldplay… Al experimenterend ontdekte ik dat met het programma iTunes ook de gelijknamige internetwinkel bezocht kan worden, waar je voor € 0,99 een nummertje koopt of voor € 9,99 een heel album. Dat werd dus de Golden Earring erbij, en twee losse vrijwel vergeten nummertjes van Nova die nergens anders meer te vinden zijn: Aurora en Horizon: heerlijke zomerse elektronische luie strandmuziek. En omdat het nog steeds zomer is, fiets is straks met die beroemde witte oordopjes door bos en hei. Als ik de muziek niet te hard zet kan ik nog best heel aardig de buitenwereld horen. Hoop ik.

Maar toch vind ik het wat eng. Het is heerlijk om de wereld zo een eigen achtergrondmuziek te geven, maar wat zullen de anderen van me denken? Of wat zal ik van mezelf denken als ik mezelf tegenkom? Dat daar weer zo’n zombie fietst die zich in zijn eigen wereldje heeft verloren? Of dat daar weer zo’n oudere jongere peddelt die zo nodig wil laten merken dat hij er nog helemaal bij hoort? Afijn, dat denken ze dan maar. Laat mij maar de wereld met muziek kleuren.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>