Revalideren

4 februari 2021

Pfff … Van de operatie, vandaag een week geleden, herinner ik me niks. Ik werd wakker zoals ik altijd wakker word. Ook van het inspuiten van het verdovingsmiddel herinner ik me niets meer. Die ervaring heeft kennelijk niet lang genoeg in mijn kortetermijngeheugen gezeten om een plekje in mijn herinneringen te krijgen. Ik weet alleen nog maar dat er zes mensen om me heen waren in de koele operatiekamer. En dat ze voor mijn verjaardag een blauw ballonnetje met een smiley boven mijn hoofd hadden gehangen. Mijn heup schijnt tot op het bot, wellicht nog dieper versleten te zijn geweest. Wel heel druk in zo’n ziekenhuis, hoc loco Tergooi in Hilversum. Van alle mensen die met je bezig zijn, weet je echt niet meer wie wie is. Ik zat tot over mijn oren onder de pijnstillers, oxycodon en hapjes paracetamol. Dat eerste middel is zwaarder dan opium zodat ik het gebruik ervan nu aan het afbouwen ben. Gelukkig voel ik me er niet duf door, zodat ik met een helder bewustzijn merk dat alleen het lezen en begrip wat trager is. En dat ik ’s nachts diep droom.

Ik liet alles maar een beetje over me heen gaan, met een urinaal naast mijn bed, zodat ik er niet uit hoefde. Om de haverklap kwam er iemand met zo’n computertrolley langs om metingen te doen. Bloeddruk, temperatuur en zuurstofgehalte. Omdat ik tijdens het eerste staan wat dreigde weg te vallen, hielden ze me een dag langer in het ziekenhuis. Die volgende dag was niet duidelijk of ik al om twaalf uur weg moest wezen, of dat ik in de loop van de middag kon vertrekken. Omdat ik een taxi moest regelen en met de tijdplanning van Vriend rekening moest houden, dreigde ik even iets te assertief wat ruzie te gaan maken. Onaardig, want al die mensen werken zich uit de naad. Wat niet wegneemt dat er in het hele systeem van de gezondheidszorg rare dingen gebeuren. Zo zaten Vriend en ik thuis een uur gebogen over alle medicijnen, waarvan ze wel keurig de bijsluiters op A4’tjes hadden afgedrukt. Eén sheet, met daarop alle data en tijden waarop je alles moet slikken en spuiten, was handiger geweest.

De eerste dagen thuis waren het moeilijkst. Geklungel met een looprekje en krukken. Af en toe wel even depressief – voor mij hóéft het dan even allemaal niet meer – maar ook weer blij met rustig in mijn stoeltje voor de voordeur lekker (elektronisch) zitten roken en lange telefoongesprekken met vrienden voeren. De fysiotherapeut is eergisteren langs geweest en is tevreden. En zowel van vrienden als mensen van de gemeente heb ik veel aardige apps en mailtjes gekregen. En er lopen veel meer mensen met een ‘nieuwe heup’ rond dan ik wist. Ik ben blij dat dit alles ondanks corona is doorgegaan. En over een tijdje kan ik eindelijk weer een beetje met losse handen lopen, dat heb ik zelfs af en toe zelfs al even gedaan! Wat heb ik gestunteld het afgelopen jaar! Voor mij is dit de beste periode om te revalideren, tijdens de lockdown in de winter. Ook nu zit ik weer lekker in mijn stoeltje voor de voordeur te schrijven. De straat zwijgt, er twitteren en kwekkelen wat vogels, en af en toe rijdt er een bestelbusje langs. Iets van het voorjaar zit in de lucht.

Ik lees hoe moeilijk jongeren het hebben met de lockdown, en in vpro’s Tegenlicht herkende ik Uilenstede waar ik vijf jaar heb gewoond. Een leven zoals ik indertijd daar had, is hen niet gegeven. Zij moeten nu het puin ruimen dat decennia neoliberaal beleid achter heeft gelaten. Leven om te overleven, of overleven om te leven, dat is de vraag. Terug naar normaal is geen optie en ik ben benieuwd hoe we over een paar jaar op deze pandemie terugkijken. Ik kan weinig anders doen dan ernaar te kijken en hopen en bidden dat we er collectief achter komen dat er echt een mentaliteitsverandering moet plaatsvinden. Gelukkig worden steeds meer mensen zich daarvan bewust. Als oudere babyboomer heb ik makkelijk praten, want ik heb relatief kleine problemen gehad als ik mij met jonge generaties vergelijk. Tegelijk is het niet voor niets dat mensen onder verschillende gesterntes in andere werelden worden geboren en leven.

Kalm aan. Dat is mijn devies, en niet alleen voor mijn heup. Alleen iets als stilte en meditatie kan tot meer bewustzijn leiden. Wat dat betreft wens ik veel anderen toe zich te voelen zoals ik me voel. Rustig, vredig, me bezig houdend met dingen die er écht toe doen. Straks moet de halve wereld revalideren, wat voor mij betekent dat je je eigen waarden en waardigheid weer moet terugvinden.

Gepost in Maatschappij en politiek, Uit mijn leven