Dag Wim!

Date 3 april 2022

Het was afgelopen maandag druk in de Paaskerk in Amstelveen. We waren er allemaal, de groep van de eerste bewoners van Uilenstede 198. Op een na. Want Wim was overleden en daarom waren we hier. De eerste van ons. Met uitzondering van de partners die we later ontmoetten, kennen we elkaar sinds 1968. We leefden in de zogenaamde B-toren waarin we ieder een eigen kamer met douche en toilet hadden, en waar toen nog geen vrouwen mochten wonen. Met dat laatste had ik het niet zo moeilijk. We studeerden van alles. Zoals rechten, economie, scheikunde, theologie, medicijnen en psychologie. Linkse en rechtse jongens, boomers die voor het eerst het ouderlijk huis hadden verlaten. Ondanks de verschillen waren we al gauw een eenheid. En dat zijn we tot vandaag de dag gebleven, want de band die door dat samenwonen is ontstaan is goed vergelijkbaar met die van een studentenvereniging. Tijdens reünies vroegen we ons wel eens af hoe lang we er allemaal nog zouden zijn. Wie als laatste het licht uit zou doen, wie als eerste zou overlijden.

Wim dus. Hij woonde helemaal aan het begin van de smalle gang. Vlak naast de keuken. En vlak bij de telefoon, zodat hij zich altijd geroepen voelde om die op te nemen. Daar baalde hij wel eens van, want soms moest hij die lange gang aflopen om op iemands deur te bonzen. Maar Wim was heel zorgzaam, waaraan tijdens de uitvaartdienst vaak werd gememoreerd. Tijdens de laatste reünie in Haarlem, wegens de pandemie alweer een dikke twee jaar geleden, ondersteunde hij me tijdens een wandeling waar ik opeens een gigantische aanval van duizeligheid kreeg. Hij was gewoon ontroerend lief voor me. Ik heb Wim niet zo goed gekend. Hij was gewoon aardig en meestal vonden we allemaal elkaar aardig. De twee economen trokken het meest met elkaar op, en ik het meest met studenten medicijnen, rechten, scheikunde en theologie. We waren letterlijk kind aan huis bij elkaar. Ik was de bonte hond met mijn gedoe met drugs en Pink Floyd en zo. Het is wonderbaarlijk hoe zo verschillende mensen toch van elkaar zijn gaan houden. Ook Wim hield van iedereen. En wij van hem.

Er werden kaarsen aangestoken. De dominee herinnerde ons eraan dat Wim vaak vrijwilligerswerk in deze kerk deed. Er waren toespraken, die afgewisseld werden met beelden uit Wims rijke leven waaronder ook een waarin onze groep in 2018 in de gang van Uilenstede 198 poseert. Er werd muziek gespeeld. The last laugh van Mark Knopfer en Van Morrison. So long, Marianne van Leonard Cohen. Here comes the sun van The Beatles. Het verstilde Una mattina van Ludovico Einaudi. Het was een mooie vredige lentedag en zonlicht scheen naar binnen. Afscheid bij de kist. Met uitzondering van enkelen die in de drukte verdwaald waren, stonden we met een groepje een minuut rond de kist. ‘Always Uilenstede 198’ stond op de kaart van ons. Eigenlijk geloof ik niet zo in de dood, want het eeuwige leven betekent dat iemand altijd bij je blijft. En iemand die mooi geleefd heeft, sterft ook mooi. ‘There are good ships and there are wood ships, the ships that sail the sea. But the best ships are friendships, and may they always be.’ Aldus de rouwkaart waarop Wim over een verre zee lijkt uit te kijken.

Na een druk samenzijn met de gebruikelijke koffie brachten onze theoloog in emeritaat en zijn vrouw me terug naar Blaricum. Nooit gedacht dat ik eens door een dominee thuisgebracht zou worden. Maar hoe verschillend we ook zijn, we houden van elkaar. En nu de pandemie uitsterft zullen we over niet al te lange tijd weer een reünie houden. Eigenlijk is dat geen re-unie, want we zijn altijd al een eenheid en dat zal zo blijven. Met Wim erbij in onze harten.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>