Huilende Aarde

Date 12 april 2022

De Aarde huilt en roept om hulp. Jeff Lynne zong daar meer dan dertig jaar geleden al over in het ontroerende mooie liedje Save me now. Ik raak vergiftigd, mijn bomen verdwijnen, mijn ijskappen smelten. Red me nou! Ze spreekt tot ons. Ze smeekt ons, haar kinderen, haar niet langer te vervuilen en te verstikken. Millennia heeft ze voor ons gezorgd, ons gevoed en gekoesterd met haar weelderige natuur. En wat we van haar hebben vernield heeft ze vaak weer hersteld, want een moeder kan het niet nalaten haar kinderen te vergeven en een nieuwe kans te geven. Wat ze ook uithalen. Maar nu is ze uitgeput. Stervende. De mensheid pleegt een collectieve moedermoord, en het is de vraag of we haar nog kunnen redden. Horen we haar huilen? Hebben we berouw? Hooguit bij mondjesmaat, met de mond beleden. Gaan we moeder Aarde helpen? Af en toe even, en dan gaan we weer over tot de orde, de wanorde van de dag. Zolang er nog dagen zijn. We feesten op de Titanic, het orkest blijft spelen.

We zijn niet wakker te krijgen. Daar is bewustzijn voor nodig. Een verruimd bewustzijn waarmee we onszelf overstijgen. Een weten dat alles met alles verbonden is. Maar als land, groep of individu willen we in het centrum staan. Maar als alles één geheel is, één netwerk is, bestáát er helemaal geen centrum. Wat is het centrum van een spinneweb? Van het internet? ‘Zoals de mens omgaat met de natuur, dat raakt me,’ vertelde Ramsey Nasr vorige maand in de NRC. ‘Als je een schimmel bent, heb je geen hart. Ze kunnen je in tweeën hakken en je groeit gewoon verder. Het hele idee van een netwerk is dat het geen kern heeft.’ Een ik in het centrum is een fictie, een gedachtenspinsel. Net als egocentrisme. Het ego bestaat helemaal niet. En zolang we denken dat het wel bestaat zijn we tot de meest afgrijselijke daden in staat. Maar als we dat ik even vergeten, kunnen we ons verliezen in schoonheid en een dans, in omhelzing en een lach, in ontroering en een grap.

God was nog niet tevreden over de door hem geschapen Adam. En terecht, want de man had nog teveel strijdlust en ik-zucht in zich. Uit een rib schiep hij Eva. Dat zag er beter uit, maar hij vergat Adam af te danken. Stom van God, want het is juist de man die zoveel leed en ellende veroorzaakt. Mannen zijn eigenlijk volstrekt overbodig. Goed voor de voortplanting en dan heb je het wel zo’n beetje gehad. Bidsprinkhanen eten hun mannetjes gewoon op na de bevruchting. Gelijk hebben ze. Natuurlijk zijn er uitzonderingen zoals kunstenaars, maar dan is er geen sprake van échte mannen omdat je met een ik, zonder zachtaardigheid en gevoel, geen kunst kan maken, geen uitvindingen kan doen of een vredestichter kan zijn zoals Nelson Mandela. Daarvoor moet je ook je vrouwelijke kant omhelzen. Ga ik te kort door de bocht als ik zeg dat het hoofdzakelijk de mannen zijn die de Aarde kapotmaken? Natuurlijk heeft iedereen zowel een man als een vrouw in zich, wat Jung de animus en de anima noemt en die niet zonder elkaar kunnen.

Wie weet is het al te laat, maar we redden moeder Aarde niet zonder mannen die de vrouw in zichzelf herkennen en tot leven roepen. En dat geldt ook voor vrouwen die, soms uit oogpunt van emancipatie, meer de man uithangen dan de vrouw. Pas als het evenwicht tussen man en vrouw is hersteld is er een uitweg. Dat is nog lang niet het geval. Maar er zijn wel lichtpuntjes, zoals blijkt uit het feit dat er steeds meer jongeren zijn die het verdommen om zich met een man of vrouw te identificeren. We redden het niet zonder meer ruimte te geven aan vrouwelijkheid. ‘The meaning of my life is she,’ zong Jeff Lynne tien jaar geleden. En laat ‘she’ moeder Aarde zijn. En laat ons huilen omdat we haar zo verwaarloosd hebben en bezig zijn haar kinderen, onszelf, te vernietigen. En moeder blijft alleen achter.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>