Evenwicht

Date 24 april 2022

Lekker warm in mijn knusse bed. Vrede en stilte in de donkere kamer. Vriend valt meestal eerder in slaap dan ik waardoor de vrede nog groter wordt. Ik ga op mijn zij liggen en nestel me in mijn laken en deken lekker in. Ik geniet en voel me veilig. Zo’n tweeënhalf duizend kilometer verderop worden steden platgebombardeerd, worden willens en wetens onschuldige burgers gedood. Mag ik eigenlijk hier wel lekker in mijn bed liggen te genieten? Hoor ik niet eigenlijk wakker te liggen van de onvoorstelbare ellende en pijn daar verderop? Ik waardeer de moed van een volk dat zich liever doodvecht dan zich over te geven. In ons land dachten we daar anders over na het bombardement op het centrum van Rotterdam. Wat is wijsheid? Als je ons land verovert zal het een leeg en kaal land zijn, dood en verdord, met alleen lijken en ruïnes. Ik meen dat Zelensky zoiets heeft gezegd. En terwijl die gedachten in mijn hersens spelen voel ik me rustig en vredig. Terwijl in Oekraïne mensen levend onder zwaar puin liggen.

Mag ik van het leven genieten terwijl anderen zo afschuwelijk lijden? Het is alsof ik met een moraal ben opgevoed die dat verwerpelijk vindt. Vroeger waren dat hongerige negertjes in Afrika. En er kwam geen World Press foto voorbij of er kwam weer allemaal ellende op je bord. Zomaar genieten terwijl anderen lijden was egoïstisch, ongehoord. Een calvinistische mentaliteit die nog steeds als een spook door de westerse wereld waart. Je kan niet gelukkig zijn als anderen ongelukkig zijn, dus moet je daar iets aan doen. Talloze mails en brieven bespelen mijn schuldgevoel om iets te doen tegen ziekte, hongersnood en de opwarming van de aarde. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Ongehoord. Alsof ik niets beters te doen heb dan blogjes te schrijven. Mooie woorden, dat wel, maar er moet iets gedáán worden! Die jongens die vrijwillig naar Oekraïne gaan om mee te vechten, die dóén tenminste iets, die dwingen respect af. Als babyboomer heb ik nooit oorlog meegemaakt en ben ik veel te lui en vertrouwend geworden, net zoals heel Europa na de val van de Muur. Toen kon de dienstplicht wel worden afgeschaft en op defensie bezuinigd worden. Ik ben een watje en daar nog trots op ook.

Medelijden. Dat is wat we missen. Maar ik vond dat toch altijd iets raars. Dan lijdt er iemand, en alsof dat niet al erg genoeg is gaan we ook nog eens méde-lijden! Alsof er een taboe rust op gewoon gelukkig zijn. Alsof er niet evenveel geluk als lijden is. Want als er ergens geleden wordt, dan moet er toch op een andere plek of in een andere tijd precies evenveel geluk zijn? Wie heeft het over het geluk van moeders met hun pasgeboren kinderen? We heeft het over de verliefde stelletjes die hun geluk niet op kunnen? Wie heeft het over al die honden die van hun baasje houden? Een driejarig jongetje dat even door zijn moeder alleen was gelaten gaf me een van de drie paardenbloemen in zijn knuistje. Klein geluk. Zijn er niet miljoenen zo niet miljarden kleine gelukjes? Tel die eens bij elkaar op. Maar wij zijn uit evolutionaire noodzaak vooral op het negatieve gericht, zoals gevaar en agressie. De media maken dankbaar gebruik van dit gegeven. Goed nieuws is geen nieuws. Maar terwijl ik dit schrijf fluit een merel vlakbij zijn liedje en bloeit de sering weer.

Geluk en ongeluk. Het een kan niet zonder het ander, want ze definiëren elkaar. Het kan niet anders dan dat er altijd een evenwicht tussen die twee moet zijn. Zelfs als de hele aarde een ongelukkige planeet is moet er ergens anders een gelukkige planeet zijn. Misschien zelfs niet eens in deze tijd maar in een ver verleden of in een verre toekomst. Echte vrede gaat voorbij geluk en ongeluk, maar wordt precies in het midden van die twee ervaren. Daar zijn mijn oordelen verstild en word ik gekoesterd door de sterren in de duisternis. Alsof ze mij en alles doordrenken met hun alomtegenwoordigheid. Wat valt er dan nog eigenlijk te doen? Dat iets goed of slecht is, mooi of lelijk, is ook maar een oordeel dat je uit je centrum zuigt. Eigenlijk valt er niets te doen. En het wonderbaarlijke is dat juist door dit niets doen er veel gaat gebeuren. Alsof het niets doen de moeder is van het enige echte doen, van echte schoonheid, waarheid en goedheid. Die kan ik zelf niet bedenken.

De gedachte dat dingen anders zouden moeten zijn als ze zijn is niets dan arrogantie. Alsof je het beter weet dan het bestaan zelf. Er groeit geen grassprietje op een verkeerde plaats. Ook het lijden hoort erbij. Dat is in de praktijk niet altijd even makkelijk te geloven, maar het accepteren ervan kan een opmaat zijn voor het verzachten ervan. Acceptatie blijft het enige gouden pad. Of noem dat het keuzeloze bewustzijn. Of vertrouwen. Alles is in evenwicht en ik blijf in het midden. Niet altijd hoor, maar áls dat zo is ga ik op in stilte en vrede, en weet ik diep van binnen dat het goed is. Goed? Er blijft alleen een is-heid over waarover niets te zeggen is.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>