Bye bye Sweetgrass!

Date 28 juni 2022

Afgelopen zondag namen we in Second Life afscheid van Sweetgrass. Na 15 jaar en 681 party’s. Robbie is in 2007 met onze gay-community begonnen, een paar maanden voordat ik hem leerde kennen waarna we al snel vrienden werden. Sweetgrass was niet alleen een disco, want Robbie had het terrein van zo’n tien hectare omgetoverd in een vredig park met huisjes, een zwembad, een molen, een zwanenmeer, een rivier, en zelfs een vliegveld. Een Franse jongen maakte daarvan in 2011 een mooie film. En nog veel meer zoals een rivier die vredig tussen de bomen en het gras kabbelde. Het was een van de meest bezochte, zo niet de meest bezochte plek voor gays in Second Life. Dat was zijn ideaal en op veel plaatsen wapperde de regenboogvlag. Een plek om thuis te zijn.

Al snel ging ik Robbie terzijde staan door foto’s van de party’s te maken. Die stuurde ik hem dan dezelfde avond nog op waarna hij ze meteen op de website zette. Daar plaatste hij ook korte tijd de Sweetgrass Courier en heeft hij ook een memorial geplaatst voor een goede vriend ons die Second Life moest verlaten. En natuurlijk alle foto’s van de winnaars van de wedstrijden die op de party’s werden gehouden over wie de leukste of meest sexy outfit hadden die bij de aangekondigde thema’s pasten. Na enkele jaren werd er op het terrein een memorial gebouwd voor vrienden die in real life waren overleden. Het was en is nog steeds mijn verbazing hoe mensen gewoon leuk, speels en aardig zijn en van elkaar houden in Second Life. Rutger Bregman heeft helemaal gelijk als hij zegt dat jongens op een eiland elkaar niet meteen de hersens inslaan en heel betrokken met elkaar kunnen samenleven.

Robbie was een pionier en er schoten in Second Life in de loop der jaren steeds meer gay-community’s uit de grond. In real life voltooide hij zijn studie en kreeg gelukkig al snel een baan. Het nadeel daarvan is echter dat hij minder tijd voor zijn tweede leven overhield, zodat er een team moest worden gevormd om Sweetgrass te blijven runnen. Niet alleen voor de disco, maar ook voor de verhuur van de huisjes. Later overleden twee van de liefste en beste mensen van dat team, terwijl een ander opeens verdwenen was. Intussen werd Robbie zelf zo ernstig ziek dat het typen op een toetsenbord niet meer ging. De enige mogelijkheid om alles nog te redden was dat hij razendsnel alles om niet aan me overdroeg. Dat was even paniek, maar Linden Lab, de organisatie van Second Life in San Francisco, heeft ons prachtig door wat onmogelijke technische obstakels geloodst. Uiteindelijk heb ik Sweetgrass samen met een Duitse penningmeester en een Amerikaanse klusjesman toch nog vierenhalf jaar kunnen handhaven.

Maar de verhuur liep terug, waarschijnlijk omdat in de loop van jaren er veel meer concurrentie kwam. Om dezelfde reden liep ook het bezoekersaantal van de disco terug. Zo daalden dus ook onze inkomsten volgens deze wet van de remmende voorsprong. Ik heb er de laatste jaren veel privégeld in gestopt, en dat deed ik graag en met liefde. Van geven word je uiteindelijk gelukkiger dan van nemen. Ook Robbie zelf droeg via PayPal elke maand bij. Allemaal tekens aan de muur. In de loop der jaren ben ik via e-mail altijd contact met Robbie blijven houden, zij het soms met lange tussenpozen waarin het minder goed met hem ging. Ik heb de laatste weken alles met hem doorgenomen, en we waren het eens over een punt achter Sweetgrass te zetten. Hoe hartverscheurend het ook is. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan.

Afgelopen zondag was het laatste feest. Er kwamen zo’n vijftig mensen op af, en onder hen waren er diverse die Sweetgrass al vanaf 2007 kennen. De afgelopen weken heb ik het boek Sweetgrass Remembrance gemaakt, dat ik heb uitgedeeld. Ik heb vier DJ’s ieder een half uur laten spelen. En vuurwerk boven de disco afgestoken. En natuurlijk een toespraakje gehouden. Bij sommige bezoekers liepen de emoties hoog op. Een Italiaanse jongen, die naast de disco een pizzeria heeft, zat met een dikke keel terwijl tranen hem zowat in de ogen sprongen, precies zoals ik dat zelf ook had. Ik vroeg de laatst spelende DJ om aan het eind Turn! Turn! Turn! van The Byrds te spelen. De tekst daarvan is uit Prediker 3. Alles heeft zijn tijd, en zo is er een tijd om te bouwen en een tijd om af te breken.

Dat laatste ga ik de komende dagen doen. Met gevoelens waarin verdriet en dankbaarheid ineenvloeien. Robbie leeft met me mee, en hem ben ik het meest dankbaar voor al die prachtige dingen die ik met hem mocht meemaken. Ik voel me wat verweesd en dwalend, wat tegelijkertijd met zijn diepte heel mooi aanvoelt. Maar ik zal veel vrienden in Second Life die ik diep in mijn hart sluit ook in mijn armen blijven sluiten. Bye bye Sweetgrass!

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>