De Navelstaarders

25 juli 2022

Terwijl ik zaterdagmiddag buiten door een tijdschrift bladerde zag ik opeens een bezem om de hoek verschijnen. Kennelijk was Buurjongen bezig met onze achtertuin een beetje op te kalefateren. Ja hoor! Zijn kleine dochtertje hielp hem daarbij. Ik had niet in de gaten dat hij al een tijd bezig was, maar we hebben hem al een poos geleden carte blanche gegeven om daar lekker zijn gang te gaan. Hij is tuinier van beroep, en Vriend was onder de indruk van wat hij van zijn eigen tuin had gemaakt, voor zover dat vanuit de bovenverdieping zichtbaar was. Tijd om te emanciperen dus, want hoewel ik wel mijn jeans aan had, had ik alleen mijn geliefde croptop over mijn bovenlijf. Je kent dat wel, zo’n shirtje met korte mouwtjes dat verder alleen je borst bedekt. Hoewel ik geen lelijke navel heb, durf ik daarmee als man niet over straat te lopen. Misschien terecht. Leuk voor een gayparade, maar daar gaan we niet heen. Of voor Roze Maandag die vandaag in Tilburg wordt gevierd, maar dat was me te ver weg. Ik vind het dus heerlijk, zo’n croptop. Gekleed en toch een beetje bloot. Op Pinterest heb ik inmiddels 233 fotootjes van jongens in croptops verzameld. Mijn fetisj.

De steeg naast het huis was opeens veel ruimer en lichter geworden. Bergen snoeiafval op de tegels achter het huis. Buurjongen heeft professionele apparatuur en doet in een kwartier dat waar ik een hele middag voor nodig heb. Terwijl na een kwartier dat soort werk te doen mijn rug al begint op te spelen en ik even moet uitblazen. Hij weet precies wat er waar gesnoeid moet worden. Even een praatje maken met Buurjongen, met dochtertje aan mijn hand. Ze had haar eigen kruiwagentje en een harkje meegenomen. De heg aan de rechterkant had hij al gekortwiekt. Hij vond het misschien wel een beetje raar, die ouwe nicht met blote buik en navel. Maar het voelt zo lekker! Je borst beschermd tegen kou, en een frisse wind rond je buik die het van nature toch al minder snel koud heeft. Ik geef al de meisjes in naveltruitjes groot gelijk. Tegelijk heeft het iets erotisch, bij vrouwen voor heteromannen, bij gays voor gays. Heteromannen hebben meestal weinig interesse in de lijven van andere mannen, net zoals het Buurjongen waarschijnlijk worst zal zijn waarin ik rondloop. Als ik hem zo’n leuke jongen in croptop zou laten zien, zegt dat hem waarschijnlijk niks.

Je hoort wel eens zeggen dat je met een te bloot of sexy lijf geen aanstoot mag geven. ‘Dan vráág je erom!’ Onzin natuurlijk, dat is net zoiets als de bestolene er de schuld van geven dat hij beroofd is, de schuld bij het slachtoffer leggen. Weet je wát niet normaal is? Dat veel jongens en mannen hun fikken niet kunnen thuishouden! Natuurlijk hebben zomerjurkjes iets aantrekkelijks en dat mag ook de bedoeling zijn. Bij enkelen zou ik het best leuk en lekker vinden als ze in mijn buik gingen knijpen, maar dat geldt heus niet voor iedereen. Heeft iets met grensoverschrijdend gedrag te maken, terwijl mensen verschillende grenzen voor verschillende personen in verschillende situaties hebben. In de atletiekwereld is het heel raar trouwens. Daar rennen en springen vrouwen met blote navels terwijl mannen shirts dragen, en ook langere shorts. Als reden zou je kunnen aanvoeren dat vrouwen om de een of andere reden hun borsten moeten bedekken, maar waarom bedekken mannen dan hun hele bovenlijf? En áls er niet gediscrimineerd mag worden tussen beide seksen, waarom dan niet allemaal hetzelfde, dus ook de mannen in topjes?

Zolang er verschillen tussen mannen en vrouwen bestaan, blijven we veel problemen houden. In Second Life werd ik op het decadente Festival – honderd manieren om feestelijk dood te gaan – aangesproken door een vrouw. Zij had een jongensachtig lijf en ik kan me voorstellen dat ik met haar wel iets zou kunnen hebben. Ze heet Robin. Dat is, net als bijvoorbeeld Jos en Hans, een naam die door beide geslachten wordt gedragen. En zo hoort het eigenlijk ook, want ik heb al vaker een loflied op de androgyne mens gezongen. Ik moet écht eens in psychoanalyse, want ik héb iets met buiken. Een mix van kracht en de kwetsbaarheid waarin je ooit negen maanden veilig thuis was. De navel als herinnering aan je geboorte, aan je bron. Ik zou een spirituele beweging rond de navel moeten beginnen, de Navelstaarders. Niet alleen als ode aan en symbool van je geboorte, maar ook aan een van de mooiste plekjes van het menselijk lichaam. Volgens de Japanse samoerais zelfs ook van de dood, als ideale plek om met harakiri vol trots een einde aan je leven te maken.

Koester je eigen navel en die van anderen! Aai hem, speel ermee. Dan ben je ook lief voor je zonnevlechtchakra, de manipura, die er vlak boven ligt. De kern van zelfbewustzijn, persoonlijkheid en charisma, lees ik. Ook lees ik de verschrikkelijke uitdrukking ‘in je kracht staan’. Dat chakra heeft alles te maken met de planeet Mars, met energie, vuur, dynamiek en assertiviteit. Maar ook met woede als negatieve uiting. Kort samengevat: er durven te zijn. In de alternatieve wereld bestaat er vreemd genoeg nog geen cursus Navelstaren. Het wordt wel tijd daarvoor, want er wordt nog veel te weinig navel gestaard!