Metafysische herinneringen

11 augustus 2022

Zolang ik hier woon heb ik zelden zoveel vliegtuigen horen overkomen als nu en de afgelopen dagen. Tegelijk zitten we weer in een pittige hittegolf. Die hebben we mede te danken aan mensen die zo nodig moeten vliegen. Ik heb dan ook geen medelijden met hen als ze op Schiphol in lange wachtrijen moeten staan. De vliegschaamte voorbij. Tegelijk kan ik het hen moeilijk echt kwalijk nemen, want je kan domme mensen moeilijk verwijten dat ze dom zijn. Bevrediging op korte termijn wint het nog altijd van dat op langere termijn, dat schijnt in onze hersenen te zitten. Althans in die van velen. De keerzijde van het vaak verheerlijkte leven in het hier en nu is dat we de toekomst vergeten. Wie ik het wel kwalijk kan nemen is de overheid, want die zou toch slimmer moeten zijn. Maar zonder visie is het moeilijk om beleid te maken, en kan ik het mensen kwalijk nemen als ze geen visie hebben? Wat waren de eerste coronamaanden toch heerlijk! Alles lekker stil en rustig. Even zo doorgaan en de klimaatproblemen waren opgelost. Maar toch. Na corona hebben we het verdiend om het er weer even van te nemen. Terug naar normaal. Terug naar abnormaal dus.

Evolutie. In mijn jonge jaren schreef ik een verhaal onder die titel. De aarde is uitgestorven, en dat betekent niet dat we opgehouden zijn met sterven. Een visionaire kijk? Aan het eind vond ik nog een vrouw met wie ik me nog kon voortplanten. Zo zou ik vandaag de dag een verhaal niet laten eindigen. Eerder met hoe blij de aarde is, verlost als ze is van al dat mensenvergif dat er toch maar een potje van maakt. In datzelfde verhaal speelde op de geautomatiseerde radio nog steeds een kort liedje, met als moraal dat je in de zon moest verdampen om je oppervlaktespanning te verliezen. Ego en overgave dus. Spanning en ont-spanning. De bondige kern van alle spiritualiteit. Hoe oud was ik toen ik Metaphysical Memories schreef? Eenentwintig jaar. Ik weet zelf nauwelijks wat die titel betekent. Iets als herinneringen uit de toekomst, of uit het kosmische geheugen waarin alles al geschreven is. Zoiets. De muziek heb ik er later bij gemaakt. Vandaag de dag is Sjoerd er opeens door gepakt en bezig met het in het Nederlands te vertalen. Een opgave die hij zichzelf heeft gegeven nu hij zich in de dichtkunst heeft gestort. Poëzie is mooier dan proza omdat het veel kernachtiger is en je de verhalen eromheen kunt weglaten.

Ja, soms heb ik visionaire buien. Het is dan ook verdacht dat ik veel over kannibalisme schrijf en Soylent Green zo prachtig vind. Een film uit 1973 die zich nota bene afspeelt in 2022. Het voedsel is op, zodat we elkaar gaan opeten. En wellicht hebben we over een paar jaar geen andere keuze om te overleven. Dat biedt even soelaas. Ik heb eens zitten rekenen en dan blijft er na negen jaar nog maar één iemand over, en daarna is er dus geen mens meer te bekennen op onze planeet. Wie dieren eet zal mensen eten. Het is toch raar dat we niet zélf onze gewassen opeten, maar daar dieren mee voeren om die later te consumeren? Alleen al het feit dat we dieren opeten zegt al iets over een diep gewortelde haat en agressie jegens de natuur. Met de meeste boeren heb ik dan ook geen medelijden, die zijn ondanks alle waarschuwingen maar blijven doorgaan met kunstmest, stikstof en zo. Maar echt kwalijk nemen kan ik het hen niet, want ze zijn al jaren belazerd door grootschalige bedrijven. Ook hier wijst mijn vingertje eerder naar de overheid die decennialang heeft geweigerd een overheid te zijn. Rutte als langstzittende premier. Blijven zitten is makkelijk als je nooit opstaat.

Ik heb wel eens geschreven dat het Laatste Oordeel helemaal niet gaat over een apocalyps of iets dergelijks in een verre toekomst. Maar dat het er eigenlijk om gaat om zelf te stoppen met oordelen. Om uit alle dualiteit te stappen van mooi en lelijk, vriend en vijand, goed en slecht en zo. Dat is lastig, want ik haat bijvoorbeeld Poetin nog steeds vanuit het diepst van mijn hart in plaats van dat ik hem gewoon een diepzielige jongen vind. Ook ik moet me dat metafysische blijven herinneren. Dat ik een regendruppel ben die weer zal verdampen om naar de hemel terug te keren. Dat wij allemaal regendruppels zijn.