Dagje Nijkerk

Date 14 augustus 2022

Bovenin van wat begonnen was als de ‘Nije Kerck’ speelde het carillon toen ons groepje deze Grote Kerk passeerde. Amsterdamse liedjes, ter ere van ons. Dat had Gert geregeld, die in Nijkerk is geboren en nu net als ik weer in zijn geboorteplaats woont. Eigenlijk hadden het Amstelveense liedjes moeten zijn, maar een kniesoor die daarop let, want Uilenstede ligt maar honderd meter ten zuiden van de hoofdstad. Na tweeënhalf jaar eindelijk weer een reünie. Het getal 198 heeft ons verbonden, want dat is het nummer van de eenheid waar de meesten van ons elkaar in november 1968 voor het eerst zagen. De jongens dan, want meisjes mochten niet op dezelfde afdeling wonen. Het was nieuwbouw en we betaalden maar liefst honderd gulden huur, waarvoor we echter wel de luxe genoten van een eigen toilet en douche. Niets schept meer verbinding dan rechtstreeks vanuit moeders pappot in zo’n studentenflat te gaan wonen, waarvan onlangs bewoners van het tienjarige ACTA in Slotervaart getuigden. Veel beter dan een studentencorps, en ik herinner me dan ook niet dat iemand van ons daar lid van was.

Helaas waren we er nu niet meer allemaal, want Wim is vier maanden geleden overleden. De zorgzame Wim, die me tijdens een wandeling van de vorige reünie in Haarlem nog aan de arm heeft genomen toen ik zowat was flauwgevallen. Een half jaar later kreeg ik een pacemaker en weer een half jaar later een nieuwe heup, zodat ik nu iedereen trots kon vertellen dat ik weer écht meedeed met de klachten en kwalen die onze groep steeds meer in hun greep hebben. Sommige mensen noemen me nog altijd Rob, en ik vind dat best allemaal want het belangrijkste is dat we allemaal van elkaar houden, ondanks de soms grote verschillen tussen ons. En 54 jaar later zijn we nu weer bij elkaar, terwijl we met onze boosters nog steeds een beetje onhandig omgaan met fysiek contact bij ons weerzien. Veel boksen en handen en hier en daar een voorzichtige hug van hen die dat niet kunnen laten. We liepen naar Brink42 dat eigenlijk gesloten is op maandag, maar ook hier had Gert het een en ander kunnen regelen. Samen met Eduard en partners had hij de organisatie van de reünie geregeld, van datumprikker tot rondwandeling in Nijkerk zelf.

Gelukkig had ik mijn stoute schoenen aan, dus ik waagde het erop om mee te gaan met de wandeling door Nijkerk. Dat viel mee. We stonden voor de ingang van een kerk waarover Gert anekdotes vertelde, iets met ruzie tussen katholieken en protestanten. Een kanaal dat onder straten en huizen door liep. De woning van een priester die ooit bestormd werd, zodat hij moest vluchten. Wie of wat waar in welke panden in het centrum zat. En natuurlijk diverse woonplekken van hem en zijn vrouw Ineke met wie ik het tot vandaag de dag uitstekend kan vinden. Omdat de wandeling niet te lang kon duren, zijn we nergens naar binnen gegaan. Maar Gert heeft ons wel verteld over de geschiedenis van Nijkerk, die tot de veertiende eeuw teruggaat toen er dijken werden gebouwd om het stadje tegen de Zuiderzee te beschermen. Daar achter ligt nu het beschermde weidevogelgebied Arkemheen. Oorlogen, massale branden, de pest en overstromingen zijn Nijkerk in de loop der eeuwen niet bespaard gebleven.

‘Satyamo heeft jullie iets te vertellen!’ bulderde de naast mij zittende Fingal toen we na de wandeling aan een drankje zaten. Toen moest ik wel, want iemand had hem iets over mij verteld. Ik gaf volmondig toe dat ik eind maart een lintje had gekregen. Applaus. En ik voegde eraan toe dat niemand van ons er indertijd aan gedacht zou hebben dat ik de eerste was voor zo’n onderscheiding. Gejuich. Nee, dat had niemand, want ik was nogal de bonte hond op onze eenheid met mijn hasj, Pink Floyd, mijn gitaar en jongensliefde. Het mooie van die tijd was dat we allemaal zo van elkaar verschilden en er toch levenslange vriendschappen werden gesloten, hoewel we dat laatste natuurlijk nog niet wisten. Links en rechts. De meest linkse was Eduard die wegens de bezetting van het VU-gebouw zelfs een paar dagen moest zitten, en die nu veel foto’s maakte van onze bijeenkomst. Na het heerlijke eten werd besloten dat er ook een boek moest komen, waarvoor iedereen zijn eigen verhaal gaat schrijven.

Ook op de terugwandeling heb ik geen omgekeerde Nederlandse vlag gezien, die voor mij de ermee protesterende boeren bepaald niet sympathieker maakt. Gebrek aan respect. Nijkerk ligt niet op de Veluwe, had Gert ons benadrukt. Bij zijn huis namen de laatsten van ons afscheid van elkaar. Zonder hugs of knuffels, maar die gaven onze harten elkaar.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>