Ik ben de liefde

7 november 2022

Mijn moeder waarschuwde me voor Pim, op wie ik straalverliefd was. Ik trok veel met hem op, maar volgens haar zou hij alleen maar genieten van mijn adoratie, en mijn gevoelens nooit beantwoorden. Natuurlijk sloeg ik haar goedbedoelde raad in de wind. Toch had ze helemaal gelijk. Maar ook ongelijk, want het voelde alsof ze me mijn verliefdheid wilde afpakken. En mijn verliefdheid was belangrijker dan de onmogelijkheid ervan. Ik schreef liedjes over Pim. Hij trommelde graag op zijn bongo’s als ik met mijn gitaar ging zingen. Waaronder liedjes over hem. Het was een hopeloze liefde, maar toch was ik gelukkig met hem. ‘I am happy though I can’t get you,’ zong ik. ‘I am happy ’cos my love is true. Why shouldn’t I love to be happy with you?’ Het blije feit dat ik verliefd was, was al meer dan voldoende. ’l Amour pour l’amour.

Hoewel ik een goed stel hersens heb, ben ik in de liefde en vriendschap helemaal niet zo rationeel. Ze zeggen niet voor niets dat liefde blind is. Als ik van mensen hou doet het er minder toe of zij ook van mij houden. Ik voel me dan als een bloem die niet anders kan dan zijn geuren te verspreiden. Het ‘voor wat hoort wat’ vind ik verschrikkelijk. Als ik iemand een cadeautje wil geven heb ik geen zin om te wachten op een excuus zoals een verjaardag of Sinterklaas. Eigenlijk is het heel erg dat mensen dan wat terug willen doen, zich verplicht voelen. Omgekeerd kom ik zelf ook niet op het idee dat een balans tussen geven en nemen rechtgetrokken zou moeten worden. Ja, ik heb vaak niets teruggedaan toen anderen dat van mij verwachtten. Daarmee zou vriendschap tot berekening verworden, en verliest ze haar spontaniteit. Wordt ze onecht en hypocriet.

Ik ben trouwens niet alleen op mensen verliefd. Want ik hou ook van dieren, bomen en teddybeesten. Van onze trouwe Friese klok, van boeken en mijn gehoorapparaatjes. Graag geef ik ze allemaal en knuffel. Als ik mijn jas ophang geef ik hem een schouderklopje, net als mijn desktop na een dag gedane arbeid. Misschien ben ik wel de enige die wel eens zijn computermuis kust. Als ik de deur te hard dichtsla bied ik hem excuses aan. Alsof het een soort kunstwerken zijn, kan ik zelfs verliefd worden op netjes geschreven computerprogramma’s en wiskundige formules. Ik kan genieten van de kussen van een wervelende wind, me door woeste wolken laten omhelzen en een knipoog van de sterren beantwoorden Voor mij leeft alles. En mensen die een insect doodslaan zouden als straf zo’n beestje moeten repareren, dan ervaren ze meteen hoe ingewikkeld en ingenieus zo’n schepseltje in elkaar zit.

Diep in mijn hart ben ik nog steeds de puberale hippie die in een wereld leeft waarin iedereen lief en aardig voor elkaar is. Die niets wil weten van de zogenaamde harde realiteit. ‘Eerst zien dan geloven, wordt me vaak tegengeworpen. ‘Eerst geloven, dan zien,’ antwoord ik dan, overtuigd als ik ervan ben dat veel van de werkelijkheid uit geloof is geboren. Geloof, niet in de betekenis van het trouw volgen van heiligen en boeken, maar van het volgen van wat je ziel je influistert. Mijn ziel kan van alles houden, en dan stroom ik over. Nee, niet elke dag vierentwintig uur, maar regelmatig laat ik me er verstild door overspoelen. Dan ben ik de liefde. Dan is alles liefde.