De bloem der natie

26 februari 2023

Ik ben de laatste tijd veel in en op het water. Zo heb ik vorige week veel gezeild. Dat was best moeilijk zodat ik eerst een paar keer buiten de boot viel of op andermans terrein strandde waar ik meteen werd weggejaagd. Maar dank zijn de lessen van medestudenten van het gay dispuut Alpha Sigma Zèta heb ik het een en ander geleerd. Zodat het me uiteindelijk toch is gelukt om tegen de westenwind in de rivier af te laveren en een tijdje in open zee te zeilen. En zelfs om met de wind mee weer terug te keren om keurig weer bij het haventje bij het studentenhuis aan te meren. Ik was trots op mezelf. Ook heb ik na jaren weer eens gezwommen en in het water gespeeld met Zaz, die zich veranderd had in een prachtige kleurige zeemeerjongen en vrolijk als een dolfijn in en op het water danste. Ik heb echt genoten. Ik? Nee, Ganymede. Maar Ganymede ben ik zelf. Of niet? Ik kan moeilijk over hem denken en praten als een ‘hij’. Hij is het plusteken van Chalmers boek ‘Reality+’ waarin de virtuele wereld een uitbreiding, zo niet een verrijking is van wat velen het échte leven noemen. Waarin de wereld van Second Life wel degelijk bestaat en even echt is – of kan zijn – dan de alledaagse werkelijkheid.

Ik ben dus een student. Nadat ik me op hun website had ingeschreven ben ik het terrein van Lucidity College gaan bezoeken. Dat werd een lange wandeling, en met nostalgische gevoelens bekeek ik onder andere de collegezalen, kamers die er te huur zijn, het restaurant, een sportzaal, een recreatieruimte, een bioscoop en een zwembad waar ik het niet kon nalaten een paar baantjes te trekken. Wat is het studentenleven toch luxe en rijk! Mijn moeder vertelde vroeger dat studenten ‘de bloem der natie’ zijn, en ik moet toegeven dat het een beetje elitair gevoel in me voedde toen ik in dat andere leven nog studeerde. Toen was een universiteit nog een universiteit en voelde je je best bevoorrecht om in die wereld te mogen leven. Nou ja, bevoorrecht … Ik was natuurlijk een intelligente jongen en had er daarom recht op. Die bloem der natie is echter in de afgelopen halve eeuw aardig verwelkt want steeds meer instellingen zoals Nyenrode gingen zich ‘universiteit’ noemen. Waarmee ook je bul steeds minder waard werd. Ik geloof dat het Piet Vroon was die in de jaren negentig uit protest zijn bul heeft teruggestuurd omdat die toch niets meer waard was.

Eerlijk gezegd vind ik best dat studenten wat bevoorrecht mogen worden. Intelligentie moet je omarmen, dus geef hun alles wat ze nodig hebben zodat ze zich helemaal aan hun studie kunnen wijden en niet wakker hoeven te liggen van financiën of het vinden van woonruimte. Voetballers worden ook in de watten gelegd, monniken en nonnen hoeven zich ook alleen aan God te wijden en kunstenaars moet je ook alle ruimte geven om mooie dingen te maken. Maak zoveel mogelijk gebruik van de gaven die mensen hebben en stop hen niet in de arbeidersklasse zoals Mao dat graag met zijn ‘culturele’ revolutie wilde. En niemand is blij als zijn of haar gaven niet gerealiseerd kunnen worden. Hoewel ik zelf ook wel eens bouwvakker wilde zijn, wandelend naar het metrostation langs in aanbouw zijnde kantoorgebouwen in Diemen-Zuid. Lekker in de buitenlucht met je handen bezig zijn. De voortdurend aanstaande radio en het gefluit naar vrouwen stond me echter tegen. En als ik naar de bilspleet keek van een gebukte arbeider had ik altijd de neiging om daar een muntje in te gooien.

Om echt bij de studentenclub in Werkelijkheid+ te horen moest ik natuurlijk, na enkele opdrachten voltooid te hebben, een ontgroening doorstaan. Ik hou niet van ontgroeningen. Dan willen ze een echte man van je maken en dat soort onzin. In dat andere leven heeft mijn broer zich wel laten ontgroenen. Kwam hij met een kaal hoofd thuis. Nu werd mijn hoofd ook kaal geschoren, maar dat was omdat ze geen haren in de soep wilden toen ze mij gingen koken. Nou ja, nog net niet. Verder werd ik aan een kruis gebonden om diverse lusten van andere jongens bevredigen, iets waar ze in Vindicat een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Tegelijk ging alles vriendelijk en met respect voor elkaar, zonder macho gedoe. Gisteren werd ik officieel ingewijd. Een ritueel dat geheim moet blijven en waarover ik niets zou willen vertellen. Als je weet wat er gaat gebeuren krijg je verwachtingen en verliest zo’n ritueel zijn waarde. Maar ik was wel tot tranens toe ontroerd door de pracht en de schoonheid van dat alles.

Vriendschap boven alles. Ik ben nu een echte ‘broeder’ en mag op een andere verdieping slapen, met uitzicht op de dansvloer en het haventje. Ik? Het is best grappig om niet te weten wie je eigenlijk bent. En dat is eigenlijk niet zo belangrijk. Gefeliciteerd, Ganymede!