Mijn eerste smartwatch

9 maart 2023

Vorige week gaf mijn mooie horloge van Mondaine er na een dikke acht jaar de brui aan. Eerst dacht ik dat de batterij leeg was, maar volgens de juwelier was hij gewoon kapot. Omdat ik verliefd ben op de wijzerplaat die op een stationsklok lijkt, wilde ik maar meteen een nieuwe kopen, maar die bleek zelfs in de uitverkoop opeens zestig euro duurder te zijn dan wat ik er indertijd voor had betaald. Tweehonderdveertig euro is wel veel voor de tijd en datum aan je pols. Ik moet gewoon een smartwatch hebben, bedacht ik uitrustend op een bankje. En Marcel zal me wel iets moois kunnen adviseren, want die kent mijn smaak en heeft van dit soort dingen meer verstand dan ik. Zo gaf hij me vorig haar een Nest Mini, zo’n apparaatje waarmee je met Google kunt praten en waarvan ik onlangs ontdekte dat het ook een mooi slaapmiddel is door hem te vragen naar de eerste paar honderd decimalen van pi.

Het werd een Xiaomi Band 7. Ja, ik heb per ongeluk iets uit China gekocht, wat vandaag de dag eigenlijk not done is, hoewel de chip ervan misschien wel door een machine van het Nederlandse ASML is gemaakt. Maar voor de prijs van een kleine veertig euro all in kon ik het niet laten. En ik moet toegeven dat ik jongens met smartwatches aan hun pols vaak met argusogen heb bekeken. Zo herinner ik me een receptie van de BEL Combinatie waar ik brutaal de pols van zo’n knaap greep en hem zijn hartslag vertelde. Zo kon het ook. Maar gelukkig was op zo’n smartwatch ook nog de tijd en de datum te zien en kon de rest me een beetje gestolen worden. Ik heb niet zoveel met sport en fysieke gezondheid en zo. Althans om het voortdurend bij te houden. Hoeveel stappen ik per dag loop zal me worst zijn en ik ben niet het type om dat allemaal in de gaten te houden. Zelfs mijn bloeddruk meet ik de laatste tijd niet meer, iets wat trouwens zo’n smartwatch nog niet eens kan.

Gisteren een uurtje als een Viking zitten knutselen aan de Blauwtand koppeling met mijn telefoon en de bijbehorende app. Daar ga ik weer, want nu weten ze in China weer van alles van me. Ook mijn gehoorapparaatjes zitten via bluetooth aan mijn telefoon vast, maar deze nieuwe koppeling zit mijn genot van muziek van Spotify niet in de weg. Eigenlijk heel knap allemaal, die techniek. Deze Xiaomi voelt lichter aan mijn pols dan het vorige horloge, en zodra ik even teveel bewegingen maak of erop tik verschijnen tijd, datum, buitentemperatuur en batterijniveau vijf seconden op het kleurige schermpje. Af en toe trilt het als er een mailtje of pushberichtje binnenkomt, waarvan ik de eerste regel kan lezen door de wijzerplaat naar beneden te slepen. Horizontaal slepen laat me zien welke muziek in mijn oren speelt, en na nog een scrol verschijnt het weer inclusief voorspellingen, samen met de AQI of luchtkwaliteit die nu 26 is.

Maar het kan niet op. Naar boven slepen laat me van alles zien zoals mijn hartslag van 63 slagen per minuut, een saturatiewaarde van 99% en een milde stress van 41. Ook kan de smartwatch me een en ander over mijn slaap vertellen, me wekken, en diverse activiteiten zoals lopen, zwemmen, fietsen en wat niet al bijhouden. En al die gegevens tonen via een algoritme mijn PAI of Persoonlijke Activiteiten Intelligentie. Doel 100 PAI. Vandaag gekregen 0. Daar moet ik kennelijk nog iets instellen, want ik heb vandaag al 291 stappen gedaan en 2 kcal verbruikt! Aardig allemaal, maar ik betwijfel of ik dat allemaal ga gebruiken. In principe ben ik lui, erop vertrouwend dat mijn lichaam zelf me wel laat weten waar het behoefte aan heeft. Afijn, ik vind dit alles toch leuk, terwijl ik alleen maar een nieuw horloge nodig had.