Mijn ego en ik
14 mei 2023
Een stille zondagmorgen. Een paar kilometer verderop luiden kerkklokken. Ik denk aan de kerk in Osdorp waar ik vroeger nogal eens kwam. De Uitweg, heette hij geloof ik. Is later afgebroken. Ik denk ook aan Renova met zijn verstilde tempeldiensten. Wellicht regent het daar ook nu onzichtbare goudvlokken terwijl ik dit schrijf. Drie jaar geleden schreef ik een blog over de Rozenkruisers. Ook waarom ik daar weer wegging. Iemand reageerde met de vraag of mijn ego me misschien in de weg zat. Typisch zo’n reactie waarop elk antwoord fout is, en waarmee ik dus weinig kon. Achteraf denk ik dat mijn ego niet zozeer de reden was waarom ik de School verliet, maar waarom ik er tot dan toe gebleven was. Want wat voelde ik me goed en spiritueel, ingewijd als ik werd in de mysteriën, gezegend als ik was met erbij te mogen zijn. Toch was het een mooie tijd en ik ben dankbaar dat te hebben mogen meemaken. De sfeer was prachtig. Maar met hun leer kon ik weinig. Eerst slorpte ik die gulzig op, las ik Max Heindel en zo met rode oortjes, maar achteraf beschouwd vind ik dat nodeloos ingewikkeld allemaal.
Kan je met een ego een ego bestrijden? Niet alleen bij de Rozenkruisers, maar ook bij Osho staat het verliezen van je ego centraal. Ook daar is het vaak een egotrip om het ego los te laten, maar daar zit de spirituele leer veel minder ingewikkeld in elkaar. Je hoeft alleen maar stilletjes naar je gedachten met zijn oordelen te luisteren zodat je je er niet meer mee identificeert. Hetzelfde met je lichaam en met je gevoelens. That’s all. Mijn ego mag er gewoon zijn, en naarmate ik dat accepteer heb ik steeds minder ego. Alles, maar dan ook alles wordt relatief, en het enige dat overblijft is mijn vormloze en lege bewustzijn dat niet eens van mij is. Geleidelijk ontdek ik dat ik dingen niet zozeer doe, maar dat ze gedaan worden. Ik wil steeds minder, laat dingen gebeuren en denk steeds minder in termen van goed en slecht, oordeel minder en laat de dingen zijn zoals ze zijn. Ik kom steeds meer terug in de wereld van mijn jeugd waarin ik geloofde dat alleen spontaniteit tot iets kon leiden. Ik was daar best radicaal in, en terecht. De wereld van organiseren, plannen en managen staat steeds verder van me af. Als dingen niet vanzelf gebeuren hoeven ze steeds minder voor mij.
Mijn Wetenschappelijke Tante heeft ooit mijn ouders verteld dat ik lui was. Hoewel dat niet als compliment was bedoeld, zat daar wel waarheid in. Ik vond het maar niks dat ik de mooiste tijd van mijn leven in schoolbanken moest zitten en steeds aan mijn toekomst moest denken. Ik was verliefd! En dat is toch veel belangrijker? Wat dit betreft was ik niet de enige, net zoals ik niet de enige ben die nog regelmatig droomt over proefwerken, examens en afstuderen. Velen denken dat je leven een rotzooitje wordt als je alleen maar doet waar je zin in hebt, maar het tegengestelde is het geval. Ja, je zal niet meer echt bij de wereld horen maar wél bij jezelf, bij je diepste onnoembare kern. Ik voel me dan ook een zwerver, met mijn minimale inspanning om een beetje te overleven. Zonder auto, afwasmachine en verre vakantiereizen, maar tegelijk is veel noodzakelijks gewoon op me afgekomen, zonder sollicitatieprocedures, beleefdheden en andere hypocriete aanpassingen. Ik hou er niet van om mijn best te doen of dingen te moeten. Wat dat betreft ben ik net een kind. Teksten en verhalen die ik niet spontaan en rechtstreeks op mijn iPad eruit raffel hoeven niet zo voor mij. Dit verhaal dus wel.
Gepost in Spiritualiteit
