Verstilde extase

24 mei 2023

Soms heb ik er last van. Vooral ’s morgens als ik de slaap niet meer kan vatten, en ik hem eigenlijk helemaal niet wíl vatten. Ik lig te luisteren en duik mijn lichaam in. Ochtendlicht wurmt zich langs de gordijnen en het is net of er buiten iets onhoorbaars aan het zoemen is. Er is een lichte tinteling in de lucht. Ik weet dat dit het is, en als ik even niet denk over mijn denken vat ik vonkjes op van wat me al mijn hele leven achtervolgt. Ik ben het licht, de waarheid en het leven. Dat schijnt Jezus ook gezegd te hebben, maar dat geldt niet voor hem alleen. Ik kleed me stilletjes aan en vlucht naar buiten, nog voor het wakkere ochtendrumoer begint. Wat geraas van verkeer in de verte in de windstille morgen die langzaam de dag gaat kleuren. Kauwtjes, een Turkse tortel, merels, duiven en vlucht AC896 naar Athene. Zonnevlekken bestralen de stammen van jonge bomen. Een verstilde extase is overal om me heen. En in me.

Eigenlijk ben ik een nachtmens omdat ik van stilte en donkerte hou, dus ochtenden maak ik niet vaak mee. Vroeger moest ik vroeg op om naar school te gaan, en achter de wastafel werd ik ook wel eens overvallen door die merkwaardige ontwakende sfeer om me heen. Alsof de zwijgende zon een onzichtbaar kleurenspel over de wereld uitstrooide. Ook jaren later, nadat ik de nacht had doorgehaald, genoot ik van de ochtendsfeer. Nieuw fris leven liet van zich horen. Soms gebeurt het gewoon overdag. Op mijn studentenkamer werd ik er een keer zo door overvallen dat ik niet binnen kon blijven en het park in vluchtte. Die andere realiteit, die échte realiteit kan geen muren om zich heen verdragen. Ook Osho vluchtte een park in, en hij werd verlicht onder een boom, net als Boeddha. Ik ben eens naar die boom gegaan en heb bladeren van hem mee naar huis genomen. Ik heb iets met bomen, wat ze in de gemeenteraad nog heel goed weten.

Ik luister naar het onhoorbare alsof dat de boodschap van alle muziek is. Zie het onzichtbare alsof de leegte meer vol is dan de dingen om me heen. Voel het vormloze als een geur die vertelt over mijn onbestemde bestemming. Denk het ondenkbare waarin alle waarheid verstoppertje speelt. En ik laat dat denken rustig zijn gang gaan. Dat is goed zo, ook als het meteen weer alles wil opschrijven, duizenden dagboekbladen en honderden blogjes waarin ik vaak tracht het woordloze te verwoorden. Ook dat is goed, hoe armzalig dit alles ook tekortschiet. Maar nu even geen oordelen, geen kritiek, geen plannen. Doe niets, zei Freek de Jonge al, want overal komt narigheid van. Nergens is vrede, zei hij ook, dus wees nergens. En als ik nergens ben, ben ik overal, omhels ik de hele wereld. Er staat geen grassprietje op de verkeerde plaats, alles is zoals het kennelijk moet zijn.

De dag daagt. De merel zingt nog steeds, heeft nu gezelschap van een piepende pimpelmees en een kwetterende kauw. En vlucht KL1883 naar Neurenberg. Dat zijn de écht belangrijke dingen.