Een echte hoogbegaafde

11 juni 2023

Vrijdagavond was er weer een regioborrel. Van Mensa, de club van bollebozen waar ik me al jaren niet meer had laten zien. Ik zou bijna vergeten dat ik ook in real life lid ben van een broederschap. Ik zocht mijn stoute schoenen op, want ik zou me wel weer opnieuw moeten voorstellen. Het was prachtig weer, dus we konden buiten op het terras van Café Dudok zitten, vlak achter station Hilversum waarheen de bus me in dertien minuten bracht. Er zaten vier mannen, en tegen mijn verwachting in kenden de meesten mij nog. En ik hen, zij het niet bij naam want ik ben slecht in namen. Ik bestelde ijsthee, en na wat praten over ditjes en datjes kwamen er nog twee mannen bij. Heerlijk om weer eens onder gewone mensen te toeven. Dat laatste klinkt misschien gek omdat het over hoogbegaafden gaat, maar toch voel ik dat helemaal niet zo. Wat ik wel voel, is dat gesprekken tenminste ergens over gáán, iets wat ik in real life wel eens mis. Daar beginnen gesprekken meestal over wat voor werk je hebt, of je al of niet getrouwd bent en kinderen hebt, waarheen je naar vakantie gaat en dergelijke trivialiteiten, zodat je zelden tot de kern van iets komt.

De serieuzere gesprekken begonnen met de vraag van iemand wat de oorzaak van zwaartekracht eigenlijk was. ‘Gewoon kromming van de ruimte,’ mompelde ik nog. Of was het omgekeerd? Later debunkte iemand de graancirkels, die allemaal nep zijn omdat velen hebben laten zien hoe die gemaakt worden. Dus het ging al snel over UFO’s, want iemand heeft onlangs op een nieuwssite gelekt dat er bij de Amerikaanse defensie bewijs is dat we niet alleen zijn. Een ander gesprek ging over psychopathie, en waarom je wel een psychopaat móét zijn als je hoog in de politiek of het bedrijfsleven zit, want hoe anders kun je zonder geweten en empathie met een simpele handtekening de levens van velen ruïneren? Iemand naast mij merkte op dat het boven nog steeds kabalig was, dus ik liet hem op mijn app Air Traffic zien dan er boven Hilversum nauwelijks vliegtuigen waren. Maar hij bedoelde het feest op de eerste verdieping dat ik nauwelijks had opgemerkt. Dit in tegenstelling tot een loeiende motor, waarop ik mijn innige wens te kennen gaf dat dit soort jongens zichzelf eens dood moesten rijden maar daar helaas te laf voor waren. Gniffel grijns.

Wat later in de avond kwam een jonge heldere knaap tegenover me zitten, die wilde weten hoe ik mijn naam van Osho had gekregen. Hij was écht geïnteresseerd, dus ik vertelde hem over mijn initiatie in Poona waarbij ik echt aan Osho’s voeten zat terwijl hij me toesprak, me ‘Satyamo’ noemde en een mala om mijn hals hing. Nadat ik wat meer had verteld over het sannyasland, bleek hij helemaal in de wereld van non-dualiteit, advaita te zitten. Las net als ik het tijdschrift InZicht en was een fan van Rupert Spira, van wie ik wel eens een boek gelezen zal hebben. En op Osho had hij weinig tegen, want hij had het een en ander meegemaakt in het inmiddels aloude Haagse meditatiecentrum Wajid. Dat alles was klik, klik en nog eens klik, want halve woorden waren genoeg. Hij had recent een trip op truffels gemaakt en vertelde daar heel helder en geloofwaardig over, wars van enige sensatielust. Hij begreep zoveel van bewustzijn en zo, dat ik vond dat hij stervensbegeleider moest worden. Dat past mooi bij zijn opleiding aan de Universiteit voor Humanistiek in Utrecht.

Zo zie je maar weer: hoogbegaafden zitten niet altijd in hun mind. Juist het objectiveren en daarmee relativeren van je eigen hersenproductie hoort daar ook bij. Wat volgens mij een teken van échte hoogbegaafdheid is.