Detectiebevel!

16 november 2023

Vorige week kwam mijn buurman even bijpraten, precies op het moment dat ik de laatste woorden van mijn vorige blog typte. Hij runt de whatsappgroep van mijn buurt, dus het ging ook over de toestanden rond de vernieuwing van de waterleiding. Maar ook over zijn zoontje dat me regelmatig vanachter de heg aanspreekt en die me onlangs zijn vriendje Moos voorstelde. En over hoe het met mij en Vriend ging, waarbij hij aanbood me met dingetjes te willen helpen. Zodat hij een volgende keer een seintje zal geven als hij weer naar het scheidingsstation gaat om ook spullen van mij mee te nemen. En over de Europese Commissie die een wet wil aannemen waarmee de overheid en soortgelijke diensten in je mobieltje mogen snuffelen, het zogenaamde detectiebevel. Hij is terecht bang dat hij geen foto meer kan maken van zijn zoontje in bad omdat dan even later de politie voor zijn deur staat. Kinderporno! Misschien ben ik daarom ook uit Pinterest gegooid. Omdat ergens een piemel aan mijn aandacht was ontsnapt.

Client-side scanning heet dat. Gelukkig vindt het Europees Parlement dat voorstel ook te ver gaan. 1984 staat voor de deur, en een dezer dagen wordt erover gestemd, lees ik in een nieuwsbrief van Bits of Freedom, waarvan ik al jaren donateur ben en van wie ik als dank mijn e-mailadres satyamo@freedom.nl heb gekregen, dat ik overigens maar zelden gebruik, net als het adres satyamo@delta.nl dat ik vorige maand van mijn nieuwe glasvezelleverancier heb gekregen. Ik vind het geen prettig idee als buitenstaanders zomaar in mijn telefoon kunnen rommelen, en ik vind dat dit ook niet mag mogen. Het staat voor mij gelijk aan huisvredebreuk, want ik ben niet de enige bij wie zowat het hele hebben en houwen van zijn privéleven in zijn mobieltje zit. De politie kan wel je telefoon in beslag nemen, en hoewel je je pincode niet hoeft te geven mogen ze wel jouw vinger tegen de sensor drukken om in te breken. Want het is voor mij gewoon inbraak.

Mijn dingen zijn steeds minder van mij. Ik kan ze niet openmaken of repareren, en heb steeds minder te zeggen over wat er daar binnenin allemaal gebeurt. Vroeger kon dat wel, want als je een radio of televisie kocht werd daar keurig een schema bij geleverd van wat en hoe de lampen, weerstanden en condensators er allemaal in zaten. Achter schroeven die je ook ópen kon draaien. Toen ik voor het eerst over cookies hoorde was ik echt boos, want ze plaatsten die dingen wel ongevraagd op mijn harde schijf! Ook een gemak dat maar client-side werd en wordt opgelost. Tot vandaag de dag vind ik dat cookies eigenlijk helemaal niet mogen kunnen. Maar gelukkig is daarin vandaag de dag wel een en ander ietsje verbeterd. Dat je toestemming moet geven en zo, iets waar ik samen met vele anderen vaak niet het geduld voor heb. Met al die toestemmingen voor cookies, pop-up schermen en updates kom je steeds minder aan het echte werk toe. Alsof ze constant bij je voordeur staan te bellen.

Alleen al het idee dat overheden en commerciële partijen alles van je kunnen weten zien zaait angst. En dat is vaak al genoeg om een keurig lid van de maatschappij van je te maken. We worden gemanipuleerd waar we bij staan. Donkere tijden breken aan, maar dat is kennelijk nodig om ons collectief wakker te schudden. Hoe diep moeten we nog gaan?