Stambomen

22 november 2023

Hoe noem je de man van de dochter van je broer? Je schoonneef? Ik weet het niet, maar hoe je mijn relatie met hem ook noemt, hij houdt van stambomen. Omdat ik ook diverse wortels, stammen, takken en bladeren van mijn voorgeslacht heb verzameld, raakten we even in gesprek toen ik hem in levenden lijve ontmoette. Dat was begin deze maand op de tachtigste verjaardag van mijn schoonzus. In een gelegenheid ergens achterin Noordwijkerhout of zo, en daar zag ik voor het eerst in mijn leven iedereen bij elkaar. Sommige kleinkinderen van mijn broer had ik nog nooit gezien, waaruit geconcludeerd mag worden dat ik niet zo’n familiegek ben. Vroeger geloofde ik zelfs helemaal niet in familie. Want mijn vrienden, die zijn mijn familie. Zoals Alex die ik altijd als mijn broer heb gevoeld. Alsof stambomen van bloedverwanten niet per definitie samenvallen met die van geestverwanten. En waar dat wél het geval is, vind ik dat eigenlijk wel leuk. Ik weet niet waarom, maar dat is vaker zo met dingen die je leuk vindt.

Schoonneef stuurde mij gegevens van zichzelf en zijn twee dochters. Ik opende mijn programma Aldfaer en moest na een update even zoeken hoe dat allemaal ook alweer werkte. Ik printte een overzicht van de voorouders van zijn vrouw, waarvan één tak tot in de achttiende eeuw teruggaat en waarin ik samen met Vriend een doorlopend zijtakje ben. Een kwartierstaat, zo heet dat. Keurig genummerd. Nummer 1 is de stam waarvan je uitgaat, de zogenaamde proband. Mijn nichtje in dit geval. 2 en 3 zijn dan de vader en de moeder, 4 en 5 de ouders van de vader, 6 en 7 de ouders van de moeder. 8 is de overgrootvader van de proband et cetera. Zo begint met elke hogere macht van 2 een vorige generatie. Van mij zelf vond ik enkele van mijn 254 voorouders tot 7 generaties terug. Zo rekenend moet het aantal mensen dat zo’n vierduizend jaar geleden leefde – zo’n 160 generaties terug als je er vier in een eeuw rekent – iets zijn in de orde van het kwadraat van alle atomen op aarde. In plaats van alleen Adam en Eva.

Anderzijds moeten die twee indertijd zoveel mensen hebben voortgebracht dat we elkaar op aarde allemaal hadden platgedrukt. Misschien moeten we blij zijn dat de natuur ook homo’s en lesbiennes schiep om het een en ander een beetje binnen de perken te houden. Dat gebeurt gelukkig nog steeds – de natuur is altijd wijzer dan de mens zelf – maar als ik dan naar mijn kwartierstaat kijk voel ik me een beetje schuldig dat ik een afvallige stamboomtak ben. Hebben mijn ouders dáárvoor zo hun best gedaan? Maar er zijn, zoals ik zei, ook stambomen van geestverwanten en naar mijn bescheiden mening heb ik me in die regionen best wel wat voortgeplant. Want ik denk dat geen enkel idee verloren gaat, dat je de wereld ook kan bevruchten met creativiteit. En soms denk ik zelfs dat voor creatieve mensen lichamelijke voortplanting minder belangrijk is, en omgekeerd. Ik ben dan ook niet zo bang om niets achter te laten. Belangrijker dan alle spullen waarmee ik het huis heb volgepropt zijn de liefde en ideeën die ik heb verspreid.

Sommige fysieke en geestelijke dingen maken rare sprongen over de takken van stambomen. Zoals de spiritualiteit van de dochter van een broer van mijn grootvader – ik bedoel Mellie Uyldert – waar mijn ouders eigenlijk niets van moesten hebben en die plotseling op mijn tak gesprongen is. Het grappige is dat zij net als ik ook in Blaricum is geboren, en als er geen boerderij tussen had gestaan hadden we op haar geboortehuis kunnen uitkijken. Zo’n sprong is er kennelijk ook tussen mij en mijn schoonneef die het leuk vindt om in stambomen te duiken terwijl zijn vader eigenlijk weinig moet hebben van al dat gewroet in een verleden dat je toch niet kunt veranderen. Maar je moet doen wat je hart of je intuïtie je ingeeft – wat dat betreft ben ik een simpele ziel – zodat ik graag met hem wel een stamboompje wil opzetten over voorbije tijden die volgens mij trouwens nooit voorbij zijn omdat tijd een illusie is van ons beperkte waarnemingsvermogen. Kortom: ik ga met mijn schoonneef verder stambomen.

Gepost in Diversen, Uit mijn leven