Vriend in revalidatie

27 juli 2024

Gisteren hebben Marcel en ik Vriend naar de revalidatiekliniek Naarderheem gebracht. In 2018 was parkinson bij hem geconstateerd, waarmee toen nog goed te leven was. De afgelopen jaren kreeg hij er echter veel last van, en de afgelopen maanden ging hij sterk achteruit. Het licht sprong op rood toen hij precies een maand geleden in de badkamer zodanig zijn hoofd verwondde dat ik de ambulance erbij moest halen. Dat liep goed af, maar ik was op het einde van mijn krachten als mantelzorger. Een paar dagen later de dokter op bezoek die mij de weg wees naar thuiszorg en huishoudelijke hulp. De zorgen gingen niet alleen om Vriend maar ook om mij, en iedereen was het er over eens dat ik ongemerkt mijn eigen grenzen had overschreden en zwaar overspannen was. Ik was intussen vijf kilo afgevallen, maar vond het heel fijn om voor Vriend te zorgen en hij was me daar ook heel dankbaar voor. Thuis blijven kon niet meer, onder anderen omdat hij nog nauwelijks kon lopen en de halsbrekende toeren waarmee ik hem de trap op en af hielp werden onverantwoordelijk. En dan heb ik het niet eens over andere onaangenaamheden.

Parkinson is een sadistische hersenziekte die de laatste tijd epidemische vormen lijkt aan te gaan nemen. Geleidelijk aan verlies je de controle over je spieren, maar ook het denken en het kortetermijngeheugen gaan achteruit, zodat communicatie steeds lastiger wordt. We kennen de ziekte van de prachtige film Awakenings naar aanleiding van het gelijknamige boek van neuroloog Oliver Sacks. Het is een hersenziekte waarbij te weinig dopamine wordt aangemaakt, wat tot in zekere mate gecompenseerd kan worden door gebruik van levodopa. Terwijl ik deze woorden schrijf begint mijn horloge te trillen als herinnering dat Vriend 150 milligram daarvan moet innemen, maar daar wordt nu in Naarderheem voor gezorgd. Ik noem het een sadistische ziekte omdat er ook hoopgevende periodes zijn waarin alles beter lijkt te gaan terwijl het uiteindelijk steeds slechter gaat. De oorzaak van parkinson wordt gezocht in het gebruik van bestrijdingsmiddelen, maar ik kan me ook voorstellen dat mensen die veel behoefte aan controle hebben daar extra ontvankelijk voor zijn. Net zoals veel andere ziektes zich niet alleen op het lichamelijke vlak afspelen, maar ook een psychologische en spirituele dimensie hebben.

Ik heb Marcel, die ons het afgelopen jaar met veel hand-en-spandiensten heeft bijgestaan, gisteravond getrakteerd op een etentje op het terras van Bruis hier in de Blaricummermeent. Ik nam een pannekoek en een dame blanche toe. Daar belde Vriend nog naar Marcel, en was verward. Toen ik later weer alleen thuis was voelde het huis stil en leeg aan. In gedachten was ik bij Vriend, tien kilometer verderop in een vreemd bed, maar wel met een aardige kamergenoot. Het doet pijn hem alleen achter te laten, maar het kan gewoon niet anders. Op de een of andere manier heb ik het gevoel de afgelopen maanden dichterbij bij hem geweest te zijn dan ooit. Stil, huilend en machteloos. Ik hem troostend, maar hij ook mij troostend. Het is onzeker of hij hier ooit nog terug zal komen. En ik moet eraan wennen alleen te zijn, in elk geval de komende maanden. Maar ik hoef niet meer dag en nacht angstig te zijn dat hij valt of gekke dingen gaat doen. Zelfs Arthur leeft via berichtjes met mij mee. Ook een Maagd, net als Marcel en Vriend.

Straks ga ik kersen voor hem kopen, daar is hij dol op, en vanavond ga ik met hem mee-eten in het restaurant. Heel veel lieve kusjes, lieve Vriend!