De Al-tijd

16 augustus 2024

Vriend komt niet meer thuis. Dat was de conclusie van een gesprek dat we vorige week hadden met een team van Naarderheem waar hij sinds drie weken in revalidatie is. Hij heeft 24-uurs zorg nodig, en het was me niet meer mogelijk hem dat te geven. Tot hoe ver kan je daarmee gaan? Ik beloofde mezelf en anderen dat ik mijn grenzen goed zou bewaken, maar ging er ongemerkt toch overheen. De cardioloog vond mijn hart onrustiger geworden en gaf me bètablokkers tegen de stress. Na een poos niet op mijn gewicht te hebben gelet was ik opeens vijf kilo lichter. Hij kon nauwelijks meer lopen, en mijn grootste angst was dat hij zou vallen zodat ik dag en nacht waakzaam was. Nu bezorgt hij zijn kamergenoot zowat een hartverzakking als hij weer eens kunsten gaat uithalen. Ik vind eigenwijsheid een mooie eigenschap, maar je kan ook overdrijven. Tijdens dat gesprek met het team voelde ik opnieuw een janken in mijn keel opkomen. We hielden elkaars handen vast.

Tot zo’n anderhalve maand geleden had hij best heldere momenten. Dan kon hij niet ophouden met mij te danken voor al mijn zorgen. Ervoer hij een keer dat hij niet meer wist wie hij was, en genoot daarvan. Zei hij me troostend dat er eigenlijk niets aan de hand was. Vertelde hij heel bewust geweest te zijn toen hij met een zwaar bloedend hoofd op de grond lag. Dat gaf hoop dat het spiritueel wel goed met hem zou komen, maar van dit alles is weinig meer over. Hij is in een totaal andere voor mij ondoorgrondelijke wereld beland. Ik zoek hem drie keer in de week op, en blijf dan met hem in het restaurant eten. Hij praat zacht en is vaak in de war. Ik denk ook dat hij zich soms in de steek gelaten voelt, achtergelaten, gedumpt, en ik kan me dat zelfs nog goed voorstellen ook. Alsof ik hem als een gewonde soldaat heb moeten achterlaten. Maar ik kan hem niet meer helpen. Niet meer dan soms te laten merken dat ik nog bij hem ben. Uiteindelijk moeten we toch allemaal alleen sterven.

Soms hoop ik dat zijn geheugen weer terugkomt, dat al het moois tussen ons niet verloren gaat. Dat we weer samen fietsen in de Veluwe. Op een warme zomernacht aan de Amstel op een bankje zitten. De Mont Ségur en de Martinitoren beklimmen. Gewoon spelletjes spelen bij de muziek van Enya. In Duitsland de zonsverduistering van 1999 beleven. Overal in het land klassieke concerten bezoeken. Elkaar voor het eerst zien en werken in de Osho-commune in Amsterdam. Ik wil graag geloven dat dit alles niet verloren gaat, zoals je in sommige spirituele kringen hoort. Dat alles in zogenaamde Akasha-records wordt opgeslagen, of in een vijfde dimensie. Dat dit alles nog steeds aanwezig is, maar je er niet meer bij kunt omdat het bestandssysteem in de hersenen kapot is en niets meer kan vinden op de kosmische harde schijf waar alles voor eeuwig in de Al-tijd is opgeslagen. En eigenlijk geloof ik dat niets verloren gaat, dat alles wel ergens zo niet overal een stempel achterlaat. Ergens fietsen we nog steeds in de Veluwe.

Hij zit en ligt daar maar. Met voor mij onpeilbare gedachten, ook als we elkaar even recht in de ogen kijken. Hij kijkt niet naar films, want die zijn voor hem niet meer te volgen. Ja, ik moest een boek voor hem meenemen. Wetend dat hij er niet veel meer dan een paar pagina’s uit zou lezen heb ik het toch voor hem meegebracht. Het ontstaan van de tijd van Thomas Hertog. Alsof voor het ontstaan van iets géén tijd nodig is. Maar Vriend heeft nu alle tijd omdat van alles voor hem geregeld is en hij zich nergens zorgen over hoeft te maken. Maar dat doet hij toch, want hij voelt zich opgesloten, gevangen gezet door mij en consorten. Het moet wennen, want het is allemaal heel nieuw voor hem. Ik hoop dat hij na een poosje genieten kan van het hier en nu, waarvoor helemaal geen gedachten nodig zijn. Dat hij niet meer hoeft te weten wie of waar hij is, of wie ik ben. In gedachten zie ik hem guitig glimlachen omdat hij stiekem verlicht is. Zou zomaar kunnen, daar in de Al-tijd. Maar eerst gaan we vanmiddag weer een ijsje eten.