In verwachting
28 augustus 2024
Arthur is zwanger. Dat is goed nieuws! In de andere wereld kunnen mannen geen kinderen krijgen, maar bij ons is dat beter geregeld. Veel eerlijker ook. Arthur kon er niet over uit toen hij mij het nieuws vertelde. We hadden het nog maar een paar keer zonder condoom gedaan en het was vrijwel meteen raak! Hij heeft het kindje van mij! Daar ben ik best trots op, want in de andere wereld is me dat nooit gelukt. Behalve dan als ik het met een vrouw gedaan zou hebben, maar ik weet niet hoe dat daar moet. Nou ja, ook ik heb daar biologieles gehad, maar mijn lijf wilde niet echt meewerken en een kind zou uit echte liefde en extase geboren moeten worden. En dat is bij dit kind, mijn eerste dus, zeker het geval want we zijn nog steeds smoorverliefd op elkaar. Als ik wat beter kijk meen ik zelfs te zien dat Arthurs buik een beetje dikker is dan normaal, en dat is deze keer dus niet omdat hij lekker heeft gegeten en veel ijsjes met chocolade heeft gesnoept. Het kan ook nu al zichtbaar zijn omdat dit alles veel sneller gaat dan in de andere wereld. Daar duurt het maar liefst negen maanden voordat het resultaat van je werk tevoorschijn komt! God weet waarom. Het kost kapitalen aan zwangerschapsverloven, en je blijft steeds maar in spanning of alles wel goed gaat.
Wordt het een jongen of een meisje? Dat vertelde de zwangerschapstest er niet bij. Die vertelde alleen maar wanneer het verwekt is. Nog maar zo’n tien dagen geleden! Waar waren we toen? Op het strand waar ik indertijd Arthur ten huwelijk vroeg. We stonden toen in een vijvertje en ik heb daar nog een foto van. Daarop sta ik knielend voor hem, met mijn gevouwen handen naar hem uitgereikt. Anderhalve week geleden waren we dus op datzelfde strand. Een wegwijzer wees naar een ‘Gage Chamber’ in het kasteel verderop, en omdat we nieuwsgierig waren naar wat dat was lieten we ons daarheen teletransporteren. Toen werd ons al snel duidelijk dat er een schrijffoutje op die wegwijzer stond, want in die kamer stonden allemaal metalen kooien. Altijd belust op nieuwe ervaringen maakten we daar gebruik van. Want het heeft iets spannends om in een kooi te zitten. Naakt natuurlijk. Helemaal niets kunnen doen totdat een meester je eruit haalt omdat hij je lijf wil gebruiken. Of omdat hij je op transport naar een slachterij wil zetten. Of omdat hij gewoon wil dat je thee voor hem gaat zetten. In die kooi heb ik mijn geliefde dus bevrucht. We dachten nauwelijks aan een kind, want daarvoor waren we teveel in extase.
We wilden een jongen. Die zouden we dan opvoeden tot een goede en keurige kannibaal die netjes met mes en vork eet. Niet zo’n primitief barbaars type waarover in de andere wereld verhalen de ronde doen. Die daar vaak in het echt hebben bestaan of wellicht nog steeds ergens gulzig hun vlees bloederig verscheuren. Bovendien moet ons kind als het volwassen is zelf ook lekker smaken, en kannibalen zijn het lekkerst als ze zich veel aan mensenvlees tegoed hebben gedaan. Eten doe je ook om gegeten te worden, zo zit hier nou eenmaal onze natuur in elkaar. Het overgrote deel van de natuur in de andere wereld trouwens ook. Niks mis mee. Arthur en ik wilden graag een jongen omdat we die het lekkerst vinden. Die zijn wat pittiger en energieker dan meisjes en vrouwen. Dat proef je gewoon. Onze avonturen hebben ons eens naar een stadje geleid waar precies het omgekeerde het geval is. Daar zijn het meisjes en vrouwen die elkaar opeten omdat ze kennelijk van zachter en vetter vlees houden. Het was trouwens best een mooi stadje waar je elkaar heel romantisch op het nachtelijk strand onder de sterren kon braden en zo. Met een goed restaurant, een prachtig kerkje, en een theater waar je onder het smullen van popcorn kon genieten van terechtstellingen. Heel beschaafd allemaal.
Maar nu Arthur zwanger is maken we ons toch zorgen, want wat te doen als het een meisje blijkt te zijn? Opeten, was onze eerste gedachte, en dan opnieuw beginnen. Maar het staat ons toch een beetje tegen om kinderen op te eten. Die hebben er niet voor gekozen. En als ze er wel voor kiezen overzien ze de gevolgen ervan nog niet. Een meisje zou trouwens ook wel eens een T-boy kunnen worden. Deze transgender jongens zijn er veel in onze wereld. Het dorp waar we wonen is daar volgens de naam T-boy Cove ook voor bedoeld. Maar net als wij zijn niet alle bewoners meisjes die zich tot jongens hebben omgebouwd. Juist omdat ze er als echte jongens uit zien, inclusief de energie die ze uitstralen, vind ik die T-boys even leuk als jongens die als jongens zijn geboren. Wel hebben ze hier vaak hun vagina behouden. Ja ja, van twee walletjes eten, gniffel ik dan. Of beter: in drie gaten genomen kunnen worden. Maar toch zal mij dat worst wezen, of hoe zeg je dat. Toen ik Arthur leerde kennen had hij ook een vagina. Hoe dan ook zijn we er nog niet uit wat te doen als het een meisje blijkt te zijn. Als ze een T-boy wil worden zal ze dat toch zelf zo moeten voelen.
We wilden het toch weten, dus ik heb alle medische gegevens van ons kind opgevraagd. Het is een jongen. En een meisje. Een tweeling. Arthur krijgt het zwaar. Moet veel rusten. En goed eten. Toen we op ons strandje lagen bij te komen van het nieuws wilde hij meteen een ijsje met chocolade, dat ik snel voor hem heb gehaald.
Gepost in Second Life
