Gelukkig niets!
31 december 2024
Niets. Dat is wat ik de laatste week van het jaar heb gedaan, en waarmee ik waarschijnlijk nog even zal doorgaan in het nieuwe jaar. Want het bevalt me uitstekend. Veel slapen hoort daar ook bij, en verder doe ik alleen wat spontaan op mijn pad komt. Ik denk dat veel mensen een voorbeeld aan me zouden moeten nemen, want het is heel gezond. Niet alleen de buitenwereld heeft een roerig jaar achter de rug, maar ook mijn binnenwereld. Ik kan wel mopperen dat de wereld om me heen er een steeds grotere rotzooi van maakt, en een overdaad van argumenten geeft om eens stevig depressief te worden, maar ikzelf stapte het afgelopen jaar ook regelmatig over mijn eigen grenzen heen zodat er toch wat oorlog in mijn eigen lijf ontstond. Ook een lichaam breek je makkelijker af dan dat je het repareert. Volgens Marcel was het kantje boord. Niet stuurboord of bakboord, maar zo’n ding dat je om je eigen nek knoopt. Soms ben ik er trots op een masochist te zijn. Maar het is moeilijk om je eigen grenzen te bewaken als je die niet ziet.
Wegens ongerustheid en zorg voor Vriend was het een onstuimig jaar. De eerste zes maanden waarin het steeds onmogelijker werd om hem thuis alles te bieden wat hij nodig had. Hij vertelde me nog op bed hoe dankbaar hij was voor alles wat ik voor hem deed, en ik kon niet anders dan daarmee door te gaan. De tweede helft begon met een gemene val van hem die als een alarmbel werkte zodat ik via de huisarts hulp van buiten activeerde. Een maand later begeleidden Marcel en ik hem naar Naarderheem, een zorginstelling die in parkinson is gespecialiseerd. Ik durfde nog niet te geloven dat hij niet meer naar huis zou terugkeren en vind het jammer dat hij daar door alle consternatie geen bewust afscheid van heeft genomen, van ons huis waarin we drieëntwintig jaar samen waren. Het laatste half jaar heeft de wasmachine veel werk verzet, en was ik veel bezig met dingen te regelen, zoals voor de Wet langdurige zorg, adreswijzigingen en noem maar op. Drie keer in de week ging ik naar hem toe, en soms zit hij al voor het raam van zijn kamer naar me uit te kijken. Met Waf en Beertje, die ik hem als gezelschap heb gebracht.
Het kan geen toeval zijn dat ik Arthur heb leren kennen, want van hem heb ik veel steun gehad. Geen praktische steun, want dat is vanuit Finland een beetje lastig, maar steun in de betekenis van er voor iemand zijn. Het klinkt misschien een beetje raar dat dit zich in de wereld van Second Life afspeelt, maar dat zogenaamde spel is veel minder onecht dan je in eerste instantie kan bevroeden. Zielen hebben geen lichamen nodig om zich te verenigen. Zo geloof ik ook dat Vriend op de een of andere manier voelt dat ik bij hem ben, ook als dat lichamelijk niet zo is. Voor de meest intieme dingen zijn geen woorden of fysieke nabijheid nodig. Ik heb wel eens beweerd dat lichamen liefde alleen maar in de weg staan. Niet dat ik tegen seks ben, want in een orgasme ervaar je een glimp van eenwording en zelfverlies waar je je bestemming van liefde in kunt voelen, maar het blijft een verslavende drug die je niet al te serieus moet nemen. In zekere zin is het zelfs masochistisch omdat bevrediging slechts van korte duur is. Uiteindelijk is sterven het enige dat echt kan verenigen en bevredigen. Nou, zo kan het wel weer, Satyamo!
Dankzij al dat niets doen en slapen voel ik me een stuk beter. Begin ik me te herinneren hoe het ook alweer voelde om gewoon gezond te zijn, samen met kwaaltjes en gebreken die nu eenmaal horen bij het ouder worden. Alleen zijn vind ik niet zo erg. Ik herinner me veel momenten waarop ik juist door alleen te zijn ontzettend gelukkig was. Alsof ik juist door dat alleen zijn meer dan ooit verbonden was met het bestaan om me heen. Verdwaaldheid en verlatenheid liggen me wel, alsof het goddelijke juist daar het meest aanwezig is. Gelukkig is geluk steeds minder in de buitenwereld te vinden zodat je gedwongen wordt het elders te zoeken. In jezelf. Durf gelukkig te zijn, te midden van alle ellende die wereld teistert! Alleen, maar niet eenzaam. Alleen alleen zijn kan je redden. In gedachten loop ik alleen door oneindige sneeuwvelden en -stormen op het Adagio van Schuberts Strijkkwintet, de laatste muziek die mijn vader mij heeft meegegeven. Dat moet ook in Finland zijn, denk ik achteraf. Dat is geluk. Dan ben ik al één. Dan hoef ik geen geluk te zoeken, want dat ben ik zelf.
Iets mooiers kan ik niemand voor het nieuwe jaar toewensen.
Gepost in Uit mijn leven
