Yesterday

23 februari 2007

Vanmorgen lag ik op bed te luisteren naar de pas verschenen bijzondere montage-cd Love van de Beatles. De dopjes in mijn oren weergalmden gaaf Yesterday in mijn lege hoofd. Opeens was ik er weer. Zomer 1965. Ik zat in de bijkamer van het Van der Leckhuis hier in Oldegeppel. Een huis dat mooi is in zijn abstractie en eenvoud: schilderijen van kleurige blokjes aan de muren, een Rietveld-stoel en alles wit. Het was van vrienden van mijn ouders die met vakantie waren, zodat ik daar met mijn vader en moeder enkele weken kon logeren. Ik was naar Amsterdam op en neer gefietst, want in Nieuwegeppel was de lp Help! nog niet te krijgen, maar wel in Amsterdam bij mijn lievelingszaak aan de Johan Huizingalaan. Terug in Oldegeppel hoorde ik daar, in die kamer, uit het deksel van mijn Teppaz-grammofoontje voor het eerst Yesterday van de Beatles. Wilde mijn moeder enthousiast het nummer later horen, maar zij had hoofdpijn…

Vanmorgen was ik er weer, voelde de geur van zomer, zand en heide. Sommige herinneringen zijn zo sterk dat het nauwelijks herinneringen zijn te noemen. Ik was weer jong, de wereld straalde verstild onder de zon en ik voelde de blijheid van toen. En doordat ik die voelde was diezelfde blijheid hier en nu, vandaag, dit moment. Misschien kwam het omdat ik gisteren mezelf weer op een heerlijke massage heb getracteerd. Misschien kwam het omdat ik mooie, eenvoudige teksten had gelezen van Adyashanti, een Amerikaanse ontwaakte van wie ik onlangs een boek heb gekocht. Misschien kwam het omdat ik de afgelopen dagen nogal wat spanning en depressie te verwerken heb gehad en ik een beetje daarnaar heb geluisterd. Spanning in mijn lijf stroomt, en doet dat des te meer naarmate ik er meer aandacht aan geef. In die warmte smelten verharde brokken van agressie en depressie, net als de zich in het water stortende afbrokkelende ijskolommen van gletsjers.

Ik kon wel huilen van blijheid. Huilen als verdriet over de eindeloos lange weg die we steeds gaan om bij de meest dichtbijzijnde bestemming te komen: onszelf. Huilen als dankbaarheid die ik voel voor het feit dat ‘het’ altijd bij me is gebleven, me door de jaren trouw is gebleven, me nooit heeft verlaten, ondanks de vele dwaalwegen die ik ging. The long and winding road… Dit verdriet en deze dankbaarheid betekenen ook compassie: als ik zelf zo gedwaald heb, hoe kan ik anderen dan kwalijk nemen dat ze dromen? Opnieuw drong weer eens tot me door dat verlichting, bevrijding, realisatie, vrede, geluk, ontwaken, verlossing of hoe je het ook noemen wilt… hoe dat zo ontzettend dichtbij is, hoe dat zo voor de hand ligt en straalt in zijn eenvoud, hoe ik dat eigenlijk altijd al ben zonder me daarvan bewust te zijn, hoe dat niets anders is dan stille vrede waarvan alles doordrongen is. Alles ligt zo ontzettend en opvallend voor de hand, ligt zo vlak voor onze voeten dat we er overheen kijken. Daarom dringt zich steeds meer de overtuiging op dat verlichting eigenlijk alleen maar een kwestie is van goed opletten.