Van de partij

15 januari 2006

Het is wel even wennen in de politiek. Na jaren in de publieke tribune alle perikelen in het dorp gevolgd te hebben, na verhalen op websites en ingezonden brieven in kranten geschreven te hebben, komt toch nog onverwachts iemand van je lievelingspartij op je af. Of je voor de komende raadsverkiezingen op de kieslijst wilt staan. Of nog beter: of je op een verkiesbare plaats op die lijst wil staan. Na enig beraad en een gesprek met de voorzitter besluit ik om mijn hart te blijven volgen, waartoe het ook moge leiden. Het is een lokale partij, die ons mooie dorp mooi wil houden en die vecht voor een betere, meer open en heldere manier van besturen. Ik denk dat lokale partijen steeds belangrijker gaan worden. Niet alleen omdat steeds meer mensen afknappen op de landelijke politiek en de grote landelijke partijen, maar ook om zoveel mogelijk invloed op hun eigen leefomgeving te behouden. Want die wordt steeds meer bedreigd door provincie, land en Europa die alles steeds grootschaliger willen aanpakken.

En zo stond ik op de partijvergadering in de dorpszaal, bijgestaan door de tegenwoordig bijna onvermijdelijke Powerpoint-presentatie, een verhaal te vertellen. Iets waar ik helemaal geen ervaring mee had, wat een totaal nieuwe wereld voor me was. Gelukkig heb ik niet zoveel problemen met spreken in het openbaar en wist ik na het toveren van verkeerde dia’s op het scherm wel wat grappige opmerkingen te improviseren. Een leuke avond was het, waarin ik me echt gedragen voelde door de aanwezigen. Want de hele verkiezingscampagne wordt wel voor en rond jouw groepje van potentiële raadskandidaten georganiseerd. Ook voor mij dus. Opdat ik straks onze idealen zal uitdragen. Dat vertrouwen heb ik, iets waarvan ik me heel bewust word als er onverwachte vragen uit de zaal komen, waarop de antwoorden het partijstandpunt moeten vertegenwoordigen. En tegelijk word ik een stukje van de partij, voelen anderen zich medeverantwoordelijk voor alles wat ik op politiek en aanverwant gebied doe. Daardoor ben ik weer wat minder vrij, en moet ik er goed op letten niet zomaar wat losse ongefundeerde kreten de media in te sturen. Het is mijn partij, maar ik ben ook van de partij.

Er is iets waardoor ik dit alles leuk ga vinden. Hoe zitten bestemmingsplannen nou eigenlijk precies in elkaar? Wat zijn je mogelijkheden als raadslid? Wat is dualisme? Hoe zit überhaupt het hele bestuur in elkaar, plaatselijk, provinciaal en landelijk? Hoe lees ik een begroting? Kan ik een amendement amenderen? Wie zit waar en voor wat in het gemeentehuis? Steeds meer zit ik op het internet naar antwoorden op deze vragen te snuffelen. En vind ze ook, dank zij Google dat zijn bits in goud waard is. Om met rode oortjes verder te lezen. Bhagwan had het vaak over priests and politicians: the maffia of the soul. Als je me een paar jaar geleden verteld had dat ik zó in de ban van politiek zou raken, had ik je met hele grote argusogen aangekeken. En gelukkig zijn er ook nog aardige, integere politici. Zoals er ook aardige, integere priesters zijn.