Belaj knaboj

20 augustus 2009

Vorige week belandden we middenin de KEI-week in Groningen. Dat is de kennismakings- en introductieweek voor nieuwe studenten, en dat zal de hele stad weten ook. Overal zwerven zogenaamde KEI-groepjes rond met voor ons ondoorgrondelijke opdrachten, zoals het spelen van een anti-monopolyspel op het plein achter de Harmonie. Op de Grote Markt een podium en een tribune, waar een discussie wordt gevoerd over privacy op het internet. Op de Vismarkt tientallen standjes van studentenverenigingen, sportverenigingen en zelfs een standje dat Esperanto aan de man brengt. Esperanto! In mijn boekenkast staan nog steeds de vier deeltjes van de cursus Esperanto programita van Hermann Behrmann van rond 1970 waarvan ik er indertijd twee heb doorgewerkt. Ook heb ik sinds die tijd een Prisma woordenboek Esperanto. En nu wordt me allemaal foldermateriaal toegestopt, waarin onder andere een verwijzing naar hun website www.esperantocursus.tk waar je online gratis een cursus kunt volgen. Bovendien krijg ik vier A4-tjes met onder andere grammatica, oefeningen en een beknopte woordenlijst.

In het hotel ga ik meteen aan de slag, en uit het gemak waarmee ik het tot me neem blijkt dat ik me er eerder mee heb beziggehouden. Oefening 1: Vul de uitgangen in: Bijv.: de mooie jongens = la bel-AJ knab-OJ. Dat is een goed begin! Zeker hier in Groningen, waar we net als vorig jaar een nachtje in het Martini-hotel doorbrengen. Zelden zie ik zoveel mooie, leuke, brutale, verlegen, frisse en levenslustige jongens om me heen! Ik geniet graag van de energie die ze uitstralen, van hun jeugd en onbevangenheid, hun enthousiasme en betrokkenheid. Vroeger zou ik iets moeten of willen met die jongens, maar omdat dit steeds minder het geval is krijg ik juist gemakkelijker contact met hen. Soms groeten ze me zelfs op eigen initiatief, wellicht omdat ze ergens voelen dat ik ze leuk vind maar niet veel meer van hen wil dan in verwondering om schoonheid in hun aanwezigheid te zijn.

Maar al te vaak denk je als oudere alles beter te weten. Je hebt immers levenservaring opgedaan, bent het betrekkelijke van alles in gaan zien, weet inmiddels alles beter dan al die knapen die nog nat achter hun oren zijn. Je hebt werelden aan je voorbij zien trekken, machthebbers zien komen en gaan, modes en rages zien opgaan, blinken en verzinken. Je hebt gezien en geleerd dat de wereld lang niet zo maakbaar is als je dacht, dat iedereen weer opnieuw het wiel gaat uitvinden, dat het hier op aarde een rommeltje is en dat dit ook altijd zo zal blijven. Je laat steeds meer identificaties met de wereld en zelfs met jezelf los. Met dat alles is niks mis – het is zelfs logisch en natuurlijk – maar voor je het weet voel je jezelf hoger of verder dan al die in de marge scharrelende jongeren, en ga je er boven staan. Zo bouw je zelf mee aan een generatiekloof, die velen als een natuurlijk en onvermijdelijk fenomeen beschouwen, zonder erbij stil te staan dat elke scheiding tussen mensengroepen problemen veroorzaakt. Zo ontwikkelen jongeren terecht hun eigen taal, maar wat zou het mooi zijn als we allemaal dezelfde taal spraken!

Natuurlijk kunnen die belaj knaboj (kaj, komprenebla per si mem, ankaŭ la belaj knabinoj) iets leren van ons, ouderen. Maar wij kunnen ook veel van hen leren. Bijvoorbeeld om gewoon enthousiast en onbezorgd van het hier en nu te genieten. Om in idealen te geloven en ervoor tegen de klippen op te blijven vechten. Om open te staan voor technologische ontwikkelingen en van alles daarover te leren. Eigenlijk wil ik ook van alles weten over chatten, mobieltjes, iPods, Hyves en veel dingen die de jongeren zo bezighouden. Hoewel? Twitteren gaat me net iets te ver! Maar ik wil ook weten hoe zij nou staan tegenover de kredietcrisis, het broeikaseffect, religieuze polarisatie en andere enge ontwikkelingen waar zij nog heel lang mee moeten leven. Wat jongeren vaak hebben en wat ouderen vaak verloren hebben is in één woord samen te vatten: echtheid. Wat je ook puurheid, spontaniteit zou kunnen noemen. Ouderen zijn daarvoor vaak te bedachtzaam, leven al in hun eigen andere wereld. Waar op zich niks mis mee is, zolang ze zich maar niet afsluiten voor die van de jongeren. En zolang dat het geval is willen jongeren ook niet zoveel van ouderen weten.

Andere werelden. Daarover discussieerden we onder het eten buiten, bij de voortreffelijke Italiaan Giovanni op het Zuiderdiep. Echt aan te bevelen! Het was een zoele zomeravond in een stad die bruiste van het leven. In deze wereld, om het maar zo te noemen. Deze wereld, die zonder de andere werelden nooit zou hebben kunnen bestaan. Omdat zij de verstoffelijking, de concretisering is van ideeën. Ja, ik mag Plato wel met zijn ideeënleer, dezelfde Plato die ook zijn eigen opvattingen had over hoe jong en oud elkaar konden bevruchten.