Stiltefobie

Date 29 augustus 2009

Mijn vader begreep het niet. Op de Haagseweg zag hij een vrachtauto naar Amsterdam rijden, waarop te lezen was: ‘Eieren’. Maar hij zag ook een andere vrachtauto richting Den Haag gaan, waarop ook in grote letters stond: ‘Eieren’. Kennelijk was er grondig iets mis, en dit gebeurde al in de jaren zestig! Toen is de overbodige ingewikkeldheid dus al begonnen.

We droomden van computers en robots, van een geautomatiseerde maatschappij. Daarin zouden we veel meer tijd voor onszelf overhouden omdat we nog maar een paar dagen per week hoefden te werken. Maar vreemd genoeg heeft al die technologische ontwikkeling ons alleen maar meer werk opgeleverd! Kan vroeger de huisvader alleen genoeg verdienen om een gezin rond te laten komen, tegenwoordig moet ook de vrouw aan het werk – mede uit vrijwillige keuze omdat ze ook een man wilde worden. Nu is het natuurlijk makkelijk om ons slachtoffer te voelen van een uitbuitend economisch systeem, maar daarvoor hebben we kennelijk wel zelf gekozen, net als vrouwen hun emancipatie wel zagen zitten. Ja, hoe je het ook wendt of keert – ik ben ervan overtuigd dat een manier van samenleven de concretisering is van collectieve wensen.

Die hoeven niet bewust te zijn, ook onbewuste wensen kunnen een grote rol spelen. Of onbewuste angsten als tegenhanger en motivatie daarvan. En met ‘onbewust’ bedoel ik niks geheimzinnigs, maar gewoon dat we even (of een leven lang) liever niet aan bepaalde dingen willen denken, en ze daarom maar voor een poosje vergeten. Ik denk dat hele volkeren gestuurd worden door onbewuste angsten en verlangens, waardoor er heel andere dingen gebeuren dan ze zich collectief bewust zijn. Vandaar mijn overtuiging dat een volk de regering krijgt die het verdient. Het was allemaal zo goed bedoeld in de jaren zestig, maar inmiddels…

Kennelijk hebben we zelf gekozen voor deze Alle Dagen Heel Druk-samenleving. Uit angst. Ja, uit angst! Want wat is er bedreigender dan vrije tijd? Voor een creatieve elite is dat leuk. Zelfontplooiing is een morele plicht, zegt D66 nu, en daar ben ik het natuurlijk ronduit mee eens. Maar is dat nou echt iets waar de meeste mensen op zitten te wachten? Wat moet je doen als je geen werk meer hebt? Gepensioneerd bent? Teveel mensen verbinden de zin van hun bestaan aan hun baan! Daarmee hebben ze vaak in hun leven ‘iets bereikt’, wat dat ook moge betekenen. Wat als dat werk er niet meer is? Vissen, klaverjassen, en op kinderen passen?  Zolang de meeste mensen bang zijn voor alleen zijn, stilte en duisternis blijft dat ADHD-veld als een drukkende wolk boven ons hangen en ons opjagen tot meer, meer en nog meer.

In zekere zin hebben de jaren zestig ons met onze grootste angsten geconfronteerd: gewoon gelukkig zijn in het hier en nu, onbevangen genieten van het leven, het wonder dat Woodstock was. Drugs, ook zoiets engs. Vrouwelijke jongens, heteronichten, wat moet je met die watjes? Popmuziek die gewoon mooi is en geen bonkende bassen nodig heeft, dat vergt overgave en creativiteit! Communes – het idee al! Leven in het hier en nu, doodeng!

Alle gaten moeten gevuld worden, want elk moment van stilte zou wel eens tot angst, tot bezinning kunnen leiden. We hebben de media en reclame geschapen om onze verdoving in stand te houden. Last but not least zijn we allemaal werk gaan creëren, dat eigenlijk volstrekt overbodig is! Zodat nu de post door drie verschillende mensen wordt bezorgd. Zodat we de gekste dingen uitvinden die we nog serieus nemen ook, zoals priorityzegels en pafpalen. Zodat elke bestuurlijke scheet een nieuwe huisstijl en startceremonie krijgt. Met als gevolg dat vrachtwagens met eieren elkaar tegemoet blijven rijden. Het hele eiereten is dat we eigenlijk op de vlucht zijn voor ontspanning, zelfontplooiing, stilte, duisternis. Want dan komen we onszelf tegen, en dat vinden we toch nog steeds een beetje eng. Dan blijken we plotseling heel gek in elkaar te zitten, allemaal angsten te hebben, onvoorspelbaar als een kind te zijn en vol rare gevoelens te zitten. Nee, nu liever even niet, dat schept maar verwarring en onduidelijkheid. Dus hechten we aan onze stiltefobie, overschreeuwen we onszelf en onze buren, en blijven we nergens meer even bij stilstaan.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>