Overal en altijd
31 oktober 2009
Hier en nu! In die traditie is mijn generatie en soort mensen opgegroeid. En wat heb ik op mijn kop gehad als ik aan het dagdromen was! Dat ik daarmee ook in het hier was, maar alleen in een ander hier, sloeg niet echt in. Smoesjes. En wat kon ik romantisch verlangen of mijmeren over het verleden! Dat ik daarmee ook in het nu was, maar alleen in een ander nu, kon ik niet echt verkopen. Dat waren allemaal uitvluchten en smoesjes. Angst was het van mij, angst om in het echte hier en nu te leven! En wat dat echte hier en nu was, dat werd me desnoods fysiek ingegoten. Therapie heette dat. Ik moest eerst maar eens aarden en gronden voordat ik mocht uitvliegen. Ik zat teveel in mijn hoofd en te weinig in mijn gevoel. Ik moest in mijn lijf gaan zitten en leren omgaan met seks en pijn. Ik moest mijn eigen verdriet opgraven en janken. Kortom het door het regiem van therapeuten voorgeschreven hier en nu was het enige legitieme startpunt voor verdere ontwikkeling. Ja, een confrontatie met jezelf in dit hier en nu kan bij tijd en wijle geen kwaad, maar veel therapieën blijven een subtiele vorm van egotripperij waar je nooit bent uitgegroeid.
Omdat het hier en nu zich vrijwel altijd beperkt tot de materiële werkelijkheid blijft het ook beperkt. Wat is dat hier eigenlijk? Een oneindig klein puntje in de ruimte? Mijn eigen lijf? De kamer waarin ik ben? De straat waarin ik woon? Dat wordt er allemaal niet bij verteld! Vaagheid alom! Hoe ruim is dat hier eigenlijk? Hoe groot zijn de cirkels die ik als grenzen om me heen trek, om aan te geven wat ik als hier en wat ik als daar ervaar? Je kunt de zichtbare wereld als criterium aanwijzen: hier is wat ik zie en daar is wat ik niet zie. Maar wat vlak achter me gebeurt ervaar ik ook als hier terwijl ik het niet kan zien. Ook het al dan niet tastbaar aanwezig zijn kan de grens tussen hier en daar niet markeren, want wat er in mijn eigen lijf of in mijn computer gebeurt kan ik niet echt beetpakken en toch is dat allemaal hier aanwezig. Zo is eigenlijk elke grens kunstmatig omdat het gaat om ervaring, beleving. Afhankelijk van mijn staat van bewustzijn beleef ik mijn eigen lijf of mijn dorp als hier. Zo kan ik het hier niet beperken tot een materiële werkelijkheid die de therapeuten me vaak opdrongen. Het begrip bewustzijnsverruiming kan je letterlijk opvatten als een verleggen van de grenzen van wat je hier noemt, van wat bij je hoort, waarmee je je identificeert.
Iets soortgelijks geldt voor het nu. Want wat is dat nu eigenlijk? Een oneindig klein moment tussen verleden en toekomst? De huidige seconde? Wat ik aan het doen ben? Het huidige uur? Vandaag? Deze week? Dit jaar? Ook hier is het moeilijk om grenzen te bepalen. Als ik ver in de sterrenhemel kijk zie ik werelden van duizenden jaren geleden, maar ik beleef ze als bestaand in het nu. De kosmos zoals die er nu uitziet is niet echt. Want veel sterren die ik zie schijnen niet meer, en andere zie ik nog niet omdat hun lichtstralen nog naar me onderweg zijn. Niet alleen vraag ik me af hoeveel verleden en toekomst ik nog als het nu ervaar, maar ook hoeveel verleden en toekomst in het nu al aanwezig is. En waarom zou de werkelijkheid zich beperken tot alleen dat oneindig kleine tijdstip dat we nu noemen? Waarom zou 2009 meer waard zijn dan 1968, waarom zou 2009 meer bestaan dan 1968? Waarom bestaat niet alles gewoon tegelijkertijd?
Dat met dat leven in het hier en nu is leuk bedacht, maar als je echt dat hier en nu gaat ervaren, beleef je steeds meer het hier als overal en het nu als altijd. Starend in de diepe sterrenhemel snapt mijn verstand niets van de oneindigheid, maar lokken de sterren me graag in de oceaan van leegte die alles omvat. Ik vang een glimp op van wat het is om met alles verbonden te zijn. De sterren laten me de ruimte zien. Oneindig diep en tegelijk o zo dichtbij, gekoesterd in mijn hart.
9 november, 2009 om 16:32
genoteerd van de “Dagelijkse gedachte” op 23-12-2008. Van Osho.
Laat het idee varen dat je iemand moet worden.
Je hoeft het allen maar te vinden, te weten, te beseffen.
En daar is het NU voor nodig meer niet.