Engelen

17 november 2009

In Second Life zijn we allemaal engelen als we willen. Dat was afgelopen zondagavond dan ook het thema van het dansfeest in de pooldisco van Sweetweed. Robbie had die natuurlijk versierd met platen en beeldhouwwerken van engelachtige knapen. En de vloer had hij omgetoverd tot wolken, zodat we echt in de hemel dansten. Wij: knapen uit Duitsland, Zwitserland, Italië, Spanje, Engeland, Amerika, België en natuurlijk Nederland, die hun avatars als engel hadden uitgedost. Voor zover engelen kleding dragen uiteraard. We hadden natuurlijk wel allemaal vleugels, hoewel die in Second Life niet echt nodig zijn om te vliegen. Want we zijn hoe dan ook engelen daar.

Dat is het leuke van Second Life: velen maken een avatar naar hun eigen ideaal, degenen die ze willen zijn en die ze misschien wel daarom in diepste wezen zijn. Dat echte wezen kan ook vliegen, is onsterfelijk, kan zich teleporteren en wordt niet gehinderd door fysieke behoeften en aftakelingsprocessen. Dat wezen, die avatar is ook ontstaan uit vrije keuze, want de makers van Second Life vertellen niemand hoe het spel gespeeld moet worden. Dat is ook de kracht van Second Life: dat het alle ruimte geeft aan creativiteit, zodat je alles om je heen precies zo kunt maken als je het hebben wilt. Voor sociologen moet het uiterst interessant zijn om te zien hoe zich uit het niets in de loop der jaren een hele leefgemeenschap ontwikkelt.

Vriend vergelijkt Second Life met een poppenhuis, en dat is zo gek nog niet. Zij het dan dat die groter is dan het gebruikelijke huis, winkeltje of benzinestation, en dat je geen idee hebt hoe je medespelers er in real life in het echt uitzien. Voor zover je ‘in het echt’ associeert met de persoon van vlees en bloed die achter de computer in real life Second Life speelt. En voor zover je ‘real life’ verbindt met die persoon, en niet met zijn avatar, ofwel het beeld dat hij van zichzelf heeft geschapen, zijn wezen of ideaal. Het vervelende van de vergelijking met een poppenhuis is echter dat dit speelgoed zou zijn dat alleen voor kinderen is bestemd. Alsof Jezus ons niet opriep om weer als de kinderen te worden! En alsof het niet heel goed zou zijn als volwassenen wat speelser waren. Juist het spel geeft gelegenheid om jezelf en je mogelijkheden te ontdekken, om creatief te zijn. En wat is er belangrijker in het leven dan creativiteit?

De laatste tijd hebben we ook vaker bezoek van Jean, die in real life sinds zijn geboorte in een rolstoel zit, en dus helemaal geen ervaring heeft met lopen en dansen. Zelfs in Second Life bleef hij het liefst in zijn vertrouwde rolstoel aan de rand van de dansvloer toekijken! Eén keer zag ik hem staan, wat een hele stap voor hem moet zijn, letterlijk. Hij heeft slechts één vinger om zijn computer te bedienen, zodat het slecht communiceren is. Maar hij komt vaak terug, en ik kan me voorstellen dat voor dit soort mensen Second Life een bevrijdende uitkomst is. Ook voor zieken en bejaarden die het huis niet meer uitkomen kan een bezoek aan deze wereld uitkomst bieden. Want hoe alleen je misschien in real life achter je computer zit, in Second Life ben je altijd samen, en dat voel je ook zo.

‘Ik ben een god in ’t diepst van mijn gedachten,’ dichtte Willem Kloos. Maar met een engel ben ik ook al tevreden. En als ik die in mezelf vind, dan herken ik hem ook in anderen. Dan is Second Life geen tweederangs leven meer, maar één van de wondertjes waardoor ik iets diepers van mezelf kan ontdekken. Dat kan denk ik trouwens alleen maar op een speelse manier, omdat het daarvoor nodig is om je serieuzere ik even te vergeten.

Gepost in Second Life