Terug naar de bron

14 januari 2010

Hoe het is om alweer dertig jaar op het spirituele pad te zijn? Want zolang heet ik vandaag alweer Satyamo! Dertig jaar! Dan mag je toch wel eens eindelijk volwassen zijn en kinderen hebben! Nou, die kinderen beginnen steeds meer van zich te laten horen, want ook in de komende Koorddanser verschijnt weer een leuk artikel van me. Over hoe men in de zogenaamde New Age eigenlijk helemáál geen Watermantijdperk wil. En het zijn eerlijk gezegd best spirituele kinderen, waar ik trots op ben. Toch nog wat bereikt in die dertig jaar! Wel lang eigenlijk. Welke idioot doet er nou dertig jaar over om naar Santiago de Compostella te lopen? Niemand toch? Aan de andere kant deden monniken in zenkloosters helemaal niet zo moeilijk over een paar jaartjes extra mediteren. Het was uiteindelijk toch illusie allemaal.

Dertig jaar! Eigenlijk al veel langer, want het begon natuurlijk niet met Bhagwan. De jaren tachtig waren een hoogtepunt, dat wel, maar het begon veel eerder. Al in de jaren zestig op de middelbare school, het Hervormd Lyceum West in Slotervaart. Waar ik kennismaakte met het periodiek systeem van de elementen. Misschien is het wat simplistisch, maar ik heb ervan overgehouden dat alle elementen (indertijd 103) uit 3 deeltjes bestonden: protonen, neutronen en elektronen. Terwijl de hele stoffelijke wereld met zijn ontelbare en complexe moleculen weer te reduceren was tot dat relatie kleine aantal elementen. Kortom: alles zou uiteindelijk wel uit één grondstof bestaan. Ik noemde dat liefde. Alles was liefde en alles wat hetzelfde, dus één. Logisch toch? Ik heb nooit begrepen dat anderen dat niet snapten.

Ik had natuurlijk nog wat probleempjes, zoals het gegeven dat er zowel aantrekkende en afstotende krachten bestaan, terwijl alles toch één was. Maar dat loste ik op door ruimtedichtheid uit te vinden: wat wij als de kortste weg tussen twee punten waarnemen kan een langere weg zijn dan het lijkt, zodat deeltjes die elkaar afstoten elkaar toch via de kortste weg benaderen. Dat klinkt allemaal wat technisch en theoretisch, maar toch was het bezield. Ik wist gewoon dat alles één was en wilde dat dan ook overal laten zien. Kijk maar naar de kleuren: hoe anders lijkt rood dan blauw, maar dit verschil in kwaliteit is een illusie want er is alleen een verschil in kwantiteit, tussen frequenties van zo´n 450 en 650 THz. En het elektromagnetisch spectrum bevat bovendien meer dan alleen licht: met iets betere ogen konden we ook radio zien, hoewel de wereld dan wel een beetje psychedelisch en vermoeiend zou worden.

Eenheid en bewustzijn hebben veel, zo niet alles met spiritualiteit te maken. Volgens mijn Wijze Tante is dat bewustzijn iets dat hier in ’t Ooi in de grond zit. Elke plek op aarde heeft zo zijn eigen sfeer, en plaatsen als Oldegeppel en Ascona blijken een uitstekende spirituele voedingsbodem te zijn. Waar het niet alleen goed leven, maar ook goed incarneren is. Maar het kan ook komen omdat ik te snel geboren ben, zoals mijn moeder altijd zei. Elly schreef me eens dat je dan allemaal flarden van baarmoederlijke ervaringen meeneemt, waarin je één en al één bent. En nog een band hebt met transpersoonlijke werelden. Het sprookje. Wie zijn oorsprong kent, kent ook zijn bestemming. Waar alles één is en er dus eigenlijk niets meer te zeggen valt. Dertig jaar geleden passeerde ik een belangrijke wegwijzer, die een mijlpaal was op het pad. Terug naar de bron.