27 februari 2015
Reclame. Als mijn zoon of dochter in die branche zou werken zou ik hem of haar stante pede het huis uitzetten en/of onterven. Want de mate waarin reclame onze samenleving verziekt kan moeilijk onderschat worden. Gek worden we ervan, maar zo geleidelijk dat we het nauwelijks in de gaten hebben. Wat moet het leven rustig geweest zijn in die goede oude Sovjet-Unie!
Gistermorgen ging de telefoon weer. Tegen de tijd dat ik bij het apparaat was, was er alweer opgehangen. Geen nummer in de nummermelder te zien en niks ingesproken: dan weet ik al genoeg. Voor zo’n antwoordapparaat zijn ze wegens de extra kosten natuurlijk als de dood, dus ze verbreken na drie keer overgaan maar snel de verbinding. En teruggebeld worden, daar houden ze ook niet van. Al met al: ze hebben geen échte belangstelling voor je. Eigenlijk wil ik dat mijn telefoon helemaal niet meer overgaat als er een anonieme beller is. Als er iemand met een bivakmuts voor de deur staat doe je toch ook niet open? Tuig!
De brievenbus is nog wel een beetje schoon te houden met behulp van en Nee/Ja-sticker, of met een Loesje-sticker met de tekst ‘Wij hebben alles al.’ Wat de bezorgers van het plaatselijke sufferdje niet tegenhoudt om bij tijd en wijle reclame in het wekelijkse nieuws te verstoppen. Of om bij ongeadresseerd drukwerk je naam te hernoemen tot ‘de bewoner’ van je adres. Ja, die reclamejongens zullen je hoe dan ook hun boodschappen door de strot duwen en daar zijn ze heel creatief in. Geen wonder, want er gaan kapitalen in rond. Maar het zijn eigenlijk peuters van een jaar of drie die gaan drammen als ze hun zin niet krijgen.
Buiten de deur word je ook niet altijd gelukkig van reclame. Verlichte schermen met steeds nieuwe platen in de vitrine van de tram- en bushalte. Om niet te spreken van de gigantische felle schermen tegen gevels, zoals op het Rembrandplein in Amsterdam bij Escape en in de Kerkstraat in Hilversum op het gebouw van de Passage. Als je zoiets als gemeente goedkeurt ben je niet goed bij je hoofd. Oké, ik moet wel toegeven zelf overgevoelig voor licht te zijn, maar het gaat er bij mij niet in dat het gezond is allemaal, die voortdurende onrust die ongevraagd over je wordt uitgestort.
Over radio en televisie zal ik het maar niet hebben. Daar luister en kijk ik zelfs niet eens meer naar. Als ik per se iets wil zien – en meestal is dat iets van de vpro – maak ik wel gebruik van Uitzending gemist, althans voor zover ik niet verdwaal in de menu’s maar uiteindelijk toch vind wat ik zoek. Vaak komt een reclame nog eens terug in een blok: hun boodschap zal er echt ingestampt worden! Wellicht gaan ze de reclame nog eens op zijn kop uitzenden, want je kan het zo gek niet bedenken of ze weten wel een truc om aandacht te krijgen.
En dan zijn er natuurlijk ook nog het mobieltje en de computer waar je om de haverklap reclame moet wegvegen of -klikken. Nou ja, in het ondoorgrondelijke Facebook heet dat geen reclame, maar een ‘voorgesteld bericht’. Ja, je kan de voor de reclamejongens handige cookies blokkeren, maar steeds meer websites zijn zo onbeschoft dat ze toegang weigeren als je ze niet in je eigen apparaat wil hebben. En dan te bedenken dat dit allemaal onnodig was als we gewoon wat betaalden voor de diensten waar we gebruik van maken, zoals bij kranten- en tijdschriftensite Blendle en het reclamevrije De Correspondent.
En dan heb ik nog niet eens gehad over de inhoud van al die reclames! De verleidelijke net niet-leugens met hun misbruik van de psychologie. ‘Tot 60% korting!’ ‘Voor u persoonlijk!’ ‘Nieuwe formule!’ Therapeuten zouden, ondanks het feit dat de reclame hun cliëntenbestand zeker niet zal verkleinen, moeten staken! En psychologische wetenschappers zouden de resultaten van hun onderzoek niet moeten laten misbruiken maar geheim moeten houden, ver buiten de klauwen van de reclamejongens, heu… -peuters, misselijk drammende peuters die eigenlijk heropgevoed zouden moeten worden. Idee voor Nyenrode?
Gepost in Maatschappij en politiek, Psychologie 
Geen reacties »
24 februari 2015
Wellicht is licht een van de meest mysterieuze verschijnselen die er zijn. Zo zeggen ze dat niets sneller dan licht kan gaan. Maar dat verstrengelde deeltjes wel sneller dan het licht met elkaar kunnen communiceren. Ze zeggen ook dat licht altijd met dezelfde snelheid op je afkomt. Alsof je op de fiets altijd evenveel wind mee of tegen hebt, hoe hard je ook rijdt. Niet te bevatten allemaal, maar natuurkundig onderzoek toont wel aan dat het waar is. Deze al dan niet schijnbare tegenstelling tussen logica en onderzoeksresultaten zet de wereld op zijn kop. Geloven we enerzijds in determinisme waarin alles een keten van oorzaken en gevolgen is, anderzijds krijgt het toeval een plek in de kwantummechanica waar een onzekerheidsrelatie is tussen onder andere de plaats en de snelheid van een deeltje. En om het nog vreemder te maken: uit het zogenaamde tweespletenexperiment blijkt dat de waarneming het waargenomene beïnvloedt. Gekker moet het toch niet worden!
Nu spelen al deze mysterieuze verschijnselen zich af in de wereld van elementaire deeltjes, en is het te kort door de bocht om ze dan maar meteen op onze grote alledaagse werkelijkheid toe te passen. Het is niet te bewijzen dat dingen er niet zijn als je ze niet ziet, maar het zou natuurlijk te gek zijn als dit – net als in Second Life – inderdaad zo was. Gewoon omdat ik het leuk vind als ze ontdekken dat de werkelijkheid heel anders in elkaar zit dan ze tot nog toe dachten. Ik verheug me nu al op het nieuws dat de theorie over de big bang in elkaar stort! Van die oerknal snap ik trouwens weinig: de sneeuw op een ouderwets televisiescherm zou ook daardoor veroorzaakt worden, maar tot nog toe heeft niemand me in de sterrenhemel kunnen aanwijzen waar die plaatsvond, waar het centrum is van de voortdurende uitdijing van het heelal, die bovendien nog sneller dan het licht kan zijn, maar dat laatste zou dan komen omdat de ruimte zelf uitdijt. Zodat het centrum van die oerknal eigenlijk overal is.
‘Gaat het licht 300.000 kilometer per seconde of per uur?’ vroeg mijn natuurkundeleraar me eens vertwijfeld. Achteraf beschouwd vind ik dat een mooie vraag omdat hij zich kennelijk verwonderde over het bijna ongelooflijke van zo’n enorme snelheid. Licht is heel belangrijk in de natuurkunde, en speelt een speciale rol in de speciale relativiteitstheorie. Hoe Einstein dat berekend heeft gaat me boven mijn pet, maar het komt erop neer dat voor jou de tijd en je lengte krimpen terwijl je massa groter wordt naarmate je sneller reist. Waarover natuurlijk veel speculatieve grapjes in omloop zijn: van hardlopen word je alleen maar zwaarder en kom je te laat voor het eten, zij het wel als een slanke den. Want volgens je eigen horloge ben je maar een kwartiertje weggeweest, maar thuis blijkt het een paar uur later te zijn. Hond in de pot.
Maar stel nu eens dat ik zelf een lichtdeeltje ben, een foton? Dat stelt Roeland de Looff zich voor in zijn boek Jij bestaat niet. ‘De tijd komt zelfs helemaal tot stilstand als de lichtsnelheid zou kunnen worden bereikt,’ schrijft hij. ‘Een persoon kan nooit de lichtsnelheid bereiken (wel bijna de lichtsnelheid, maar niet de lichtsnelheid zelf), want dan wordt de massa van die persoon oneindig groot, maar licht heeft uiteraard wel de lichtsnelheid. Voor licht staat de tijd dan ook stil. Als de tijd langzamer verloopt dan is het voor de persoon voor wie de tijd langzamer verloopt net alsof de afstanden korter worden.’ Met andere woorden: voor het lichtdeeltje gebeurt niet alleen alles tegelijkertijd, maar ook is het overal omdat er geen afstand meer bestaat. Het hier en nu is dan het altijd en overal. Wat moet het dan heerlijk zijn om een lichtdeeltje te zijn!
Niet alleen in de natuurkunde, maar ook in de wereld van spiritualiteit speelt licht een centrale rol. Denk alleen maar aan iets als ‘verlichting’. Aan het zoeken naar het innerlijke licht. Aan Jezus die gezegd zou hebben: ‘Ik ben het licht der wereld’ en aan een psychedelische roep om meer licht. Sommigen werken aan hun lichtlichaam, terwijl licht ook vaak wordt geassocieerd met bewustzijn. Ja, zolang ik het licht kan zien ben ik op de goede weg naar mijn tijd- en ruimteloze wezen!
Gepost in Spiritualiteit, Wetenschap Geen reacties »
18 februari 2015
Als alles één is en materie bestaat is alles materie. Dan is geest te reduceren tot stof, psychologie tot biologie, bewustzijn tot hersenactiviteit. Daar lijkt geen speld tussen te krijgen. Er zijn dan ook non-dualisten die, afgeknapt op zweverigheid in spirituele kringen, graag de nuchtere weg kiezen van de concrete, tastbare en meetbare werkelijkheid. Spirituele ervaringen zijn dan illusies die kunstmatig in de hersenen met stroomstootjes of drugs zijn op te wekken. Sterker nog: dat dit mogelijk is bewijst dat ze gelijk hebben. Jammer alleen dat er dan na je dood niets meer overblijft van al dat moois.
Als alles één is en geest bestaat is alles geest. Dan is stof te reduceren tot geest, biologie tot psychologie, bewustzijn tot geest. Ook daar lijkt geen speld tussen te krijgen. Er zijn dan óók non-dualisten die, afgeknapt op onze materialistische maatschappij, bij voorkeur het pad van geest en inspiratie, van ideeën en metafysica bewandelen. Ervaringen in de materiële wereld zijn dan illusies die opgewekt zijn door een dromende geest die zich identificeert met de wereld van de stof. En dit pad biedt nog enig perspectief dat er na je sterven nog iets van je overblijft.
Materialisme tegenover spiritualiteit, Dick Swaab versus Pim van Lommel. En de psychologie met voeten in zowel de klei van de biologie als in de subjectieve wereld van ervaringen en gevoelens. Hoe te kiezen tussen deze twee vormen van non-dualisme? Door niet te kiezen, zoals het een spiritueel iemand betaamt. Omdat ze beiden gelijk hebben. En ze hebben beiden gelijk omdat materie hetzelfde is als geest. Er is geen sprake van het reduceren van het ene tot het andere omdat ze beide hetzelfde zijn. ‘Dit alles is dus een soort metafisies materialisme,’ schreef ik in 1967 in een toen gebruikelijke spelling. ‘Metafisies omdat de Liefde of God altijd metafisika blijft, en materialisme omdat er maar één beginsel is: de materie, of de geest.’
Een halve eeuw geleden was ik al non-dualist, had ik het ‘Alles is één’ al zelf bedacht. Inclusief de verhalen over ego en vrijheid en zo, zij het in andere woorden. Maar wat ik pas later geleerd heb is dat ik lichaam noch geest ben omdat ik er als een ‘watcher on the hill’ naar kan kijken, met een leeg bewustzijn waarin van alles aan me voorbijtrekt. Terwijl daarmee een nieuwe tweeheid ontstaat – tussen de ziener en het geziene – want op de achtergrond kijkt mijn eigen ikje rustig toe, met een ego op een laag pitje. Totdat ik mezelf erop betrap met het bestaan mee te dansen. Dan ben ik er even niet. Het is wel zo rustig om niet meer zo nodig jezelf te hoeven zijn en zo.
Gepost in Spiritualiteit Geen reacties »
6 februari 2015
Zowel in De Kaarsvlam als Koorddanser schreef ik over de mens als matroesjka. Je weet wel: van die Russische houten poppetjes die allemaal in elkaar zitten. Ik vind dat een mooi beeld van hoe de mens in elkaar zit. In de spirituele wereld wordt vaak gezegd dat een mens meerdere lichamen heeft: naast het fysieke lichaam is er bijvoorbeeld een etherisch lichaam, een astraal lichaam, een mentaal lichaam en ga zo maar door. Op plaatjes worden deze voor het gewone oog onzichtbare fijnstoffelijke lichamen vaak weergegeven als kleurige omhulsels van het fysieke lichaam, bij voorkeur van rood naar violet. En hoe groter het omhulsel, hoe fijnstoffelijker het is. Dit geheel van wat ook wel voertuigen worden genoemd wordt bij elkaar gehouden door de chakra’s.
In deze matroesjka is het meest verharde poppetje het materiële lichaam dat helemaal binnenin zit, en de poppetjes eromheen zijn niet alleen steeds groter, maar ook steeds ijler en spiritueler. Die worden ook wel hogere lichamen of aura’s genoemd, en sommige mensen zeggen die ook te kunnen zien, terwijl deze ook met Kirlianfotografie zichtbaar gemaakt zouden zijn. Omdat je in de spirituele wereld geacht wordt je met het hogere bezig te houden, moet je dus verder gaan kijken dan je fysieke neus lang is en je bewustzijn niet moeten beperken tot je materiële aanwezigheid. Je bent veel méér dan je lichaam. Bewustzijnsverruiming betekent dat je je niet alleen met het fysieke lichaam identificeert, maar ook met fijnstoffelijker lichamen.
Naarmate je vordert op het pad word je letterlijk steeds groter. De grens van jezelf is niet meer je huid maar ligt veel verder. Zo lag ik in de jaren tachtig ooit heel ontspannen in bed en was ik opeens een bol geworden met een diameter van zo’n twee meter. Heerlijk was dat. En zo ontzettend gemakkelijk dat ik er rustig weer uit kon springen om het later nog eens te ervaren. Nooit meer gelukt na die tijd. Te gemakkelijk kennelijk. Ontspannen is moeilijker dan je denkt. Ja, eigenlijk is dat iets dat je helemaal niet kan omdat elke poging ertoe spanning veroorzaakt. Het is dan immers het ik of ego dat zich wil ontspannen, terwijl dat zelf juist uit spanning bestaat. Oppervlaktespanning noemde ik dat vaak, gehecht als het is aan onderscheid tussen jezelf en de rest van de wereld.
Verwarrend is dat spiritualiteit vaak geassocieerd wordt met een weg naar binnen, terwijl het eigenlijk een weg naar buiten is. In de alternatieve wereld gaat het vaak om aarden, je kern zoeken, je wezen ontdekken, diep in jezelf duiken. Maar zoek je dan niet juist in de verkeerde richting? Ligt het niet meer voor de hand om dat allemaal los te laten? Dat hoeft niet te betekenen dat je niets meer met het lagere grofstoffelijke te maken wil hebben. Integendeel: het is juist een uitbreiding van je bewustzijn waarbij je steeds ruimer en ijler wordt. Net zolang tot je zo fijnstoffelijk bent geworden dat je eigenlijk alleen maar uit leegte bestaat en als een Niets bent opgegaan in het Al. Maar dan wel bewust. En hoewel ik niet kan garanderen deze toestand nog in dit leven te bereiken, wil dat niet zeggen dat ik twijfel aan dit pad van niet-zelfrealisatie.
Gepost in Spiritualiteit, Uit mijn leven Geen reacties »
30 januari 2015
In het decembernummer van Koorddanser stond een mooi artikel van Roeland de Looff onder de titel Samen in een treintje met één snelheid – Non-dualiteit en astrologie zijn goed te verenigen. Dat treintje met één snelheid is de tijd, de vierde dimensie waarin we ons niet vrij kunnen verplaatsen zoals in onze driedimensionale wereld. Alles gebeurt in één richting: van verleden naar toekomst, van geboren worden naar sterven, van oorzaak naar gevolg. En we kunnen niet even heen en weer springen in de tijd, zoals met de teletijdmachine van professor Barabas. ‘Als we reizen in de vierde dimensie zijn we gebonden aan één tempo en één traject. Het is een beetje alsof je in een treintje zit dat met een constante snelheid door de vierde dimensie gaat.’ Je kan alleen de rails volgen, en alle stations blijven steeds in dezelfde volgorde opdoemen.
Misschien hebben treinen en tijd wel veel met elkaar te maken. Waarom heb ik mezelf een paar maanden geleden met een horloge van Mondaine verwend? Omdat er een wijzerplaat van een stationsklok op zit – het archetype van alle klokken. Treinen worden geacht stipt op tijd te rijden en begin jaren zestig leerde ik al op de lagere school hoe je een spoorboekje moet lezen. Treinen die niet op tijd rijden zijn ons een gruwel. Voor sommige mensen zijn treinen het symbool van een voorgeprogrammeerd en voorspelbaar veilig leven, waarin alles ‘op zijn tijd’ gebeurt. Voor anderen is spelen met treintjes wellicht hetzelfde als spelen met de tijd, met vertrektijden en wissels die op tijd verzet moeten worden. Wat was dat leuk! Ik had een elektrische trein van Märklin in mijn jeugd. Met vier wissels, twee kruiswissels, een kruispunt en spoorbomen die altijd te laat dichtgingen.
Ook als tweejarig jongetje speelde ik al met een treintje. Althans als ik mijn vader mag geloven, die in 1949 en 1950 in het Algemeen Handelsblad een vervolgverhaal voor kinderen schreef. In Het treintje van 14.30 valt Robje tijdens het spelen met zijn treintje in slaap, en droomt van een treinreis naar Luilekkerland, waar uiteindelijk de smaak van al het lekkers af gaat. ‘De andere mensen uit je trein hebben het nog niet gemerkt. En ze weten nog niet dat ze dromen. Maar jullie wèl, en daarom mogen jullie wakker worden.’ Een prachtige spirituele boodschap waarmee mijn vader het verhaal afsloot. Verliest de tijd op gegeven moment ook zijn smaak, iets dat ook wel verveling wordt genoemd?
Vanuit de vierde dimensie gezien vindt alles tegelijk plaats. ‘Het leven valt dan eerder te beschouwen als een film die er al is, die we echter beeldje voor beeldje beleven,’ schrijft Roeland de Looff. Op zijn website Jij bent Eenheid laat hij een video zien uit de BBC-serie The Fabric of Time, waarin duidelijk wordt dat verleden, heden en toekomst allemaal even reëel zijn. Omdat de toekomst allang bestaat is er geen vrije wil, terwijl we tegelijk niet zonder die illusie kunnen, niet zonder de beleving van tijd kunnen overleven. Er zijn geen vrije keuzes: ‘Immers zoals de non-dualiteit leert: fouten maken is onmogelijk want alles is de perfecte uitdrukking van hoe het moet zijn. Dat te weten en te ervaren is wellicht de meest fundamentele oplossing voor wat voor probleem dan ook.’
Zo gezien is tijdreizen niets anders dan weten en ervaren dat alles wat was, is en zal zijn altijd en overal aanwezig is. Misschien moeilijk voor te stellen, maar wel aan te voelen, te beleven. ‘Pas als je de eenheid in je eigen leven hebt doorzien en ervaren,’ schrijft Roeland de Looff, ‘kun je klaar zijn voor het compleet doorvoelen van de fundamentele werkelijkheid. Dat is een proces van jaren. In mijn eigen leven kwam eerst de astrologie en pas veel later de non-dualiteit.’ Ja, ook bij mij is het met astrologie begonnen. Ik bedoel: dat gebeurde natuurlijk allemaal tegelijkertijd.
Gepost in Astrologie, Spiritualiteit, Uit mijn leven Geen reacties »
23 januari 2015
Paniek in het Gooi! Want zonder het Goois Natuurreservaat is het Gooi het Gooi niet meer. En nu wil de organisatie GNR, die 2.700 hectare heide, bos en andere natuur beheert, gaan samenwerken met het Provinciaal Waterleidingbedrijf van Noord-Holland PWN, dat mooi zuiver water uit de bodem wil pompen. De redenen hiervoor zullen bekend in de oren klinken: wat klein is kan moeilijk overleven als het niet groot wordt, en zo dreigt ook dit groene hart van Bussum, Naarden, Huizen, Blaricum, Laren en Hilversum na 83 jaar haar zelfstandigheid te verliezen. Terwijl voor ontzettend veel bewoners van het Gooi het natuurreservaat hun lust en hun leven is, en ze graag financieel bijdragen – omgerekend was dat € 5,76 per inwoner in 2013 – aan dit bijna heilige gebied. Ook Amsterdam doet mee. Of beter gezegd: deed mee, want wil eruit stappen zodat er een financieel gat ontstaat dat opgevuld moet worden. Met water.
Gisteravond waren we dus in Spant! in Bussum waar alle partijen hun verhaaltje hielden. Voornamelijk voor raadsleden, die in mei gevraagd zullen worden om met nieuwe plannen in te stemmen. In de zaal waren zowel voor- als tegenstanders van een samenwerkingsverband. De laatsten, vertegenwoordigd door de Vrienden van het Goois Natuurreservaat die een burgerinitiatief tegen fusie van GNR en PWN zijn begonnen, waarin opgeroepen wordt een petitie te ondertekenen. Het zijn immers de gemeenten die, samen met (nog) Amsterdam en de provincie Noord-Holland, in het bestuur zitten dat moet besluiten tot die samenwerking met PWN. Wij, Blaricum, en Laren hebben al moties aangenomen waarin een zelfstandig GNR wordt bepleit. Een zelfstandigheid die best mogelijk is. Het verlies van Amsterdam als deelnemer in het GNR slaat maar een klein gat van 4,3 procent in alle inkomsten, en dat moet op te vangen zijn. Gisteravond werd ook gevraagd werd of het PWN niet een wat redelijker prijs kon betalen voor het water dat ze wil gaan oppompen. Bovendien is het de vraag of de Postcodeloterij het GNR zal blijven steunen als het met PWN gaat samenwerken, zodat je weer terug bij af bent.
Een en ander zou nog wel te verteren zijn als in de plannen de uitvoeringsorganisatie bij het GNR zelf zou blijven, maar deze is juist volgens het voorkeurplan B/E het PWN toebedeeld. Terwijl volgens plan B/D het juist het GNR zélf is dat zich met het praktische werk bezighoudt. Daar is nog wel mee te leven, dus het is te hopen dat – indien samenwerking niet tegen te houden is – alsnog gekozen wordt voor rijbewijs B/D. Een uniek soort rijbewijs, daar niet van, maar hier in het Gooi wel stukken beter dan B/E. Maar het liefst helemaal geen onnodige auto’s in het natuurreservaat! Het zijn spannende tijden, zeker deze laatste jaren van cultuur- en natuurafbraak waar de regering het niet echt moeilijk mee heeft. Aan de andere kant geven de laatste woorden van GNR-voorzitter Jaap Bond weer vertrouwen: ‘Het moet een open en transparant proces zijn.’ Dat vind ik altijd hele mooie woorden, opener en transparanter kan het bijna niet.
Gepost in Maatschappij en politiek, Mijn dorp Geen reacties »
12 januari 2015
Moeilijk om dat opnieuw te roepen, want je wordt ermee doodgegooid de laatste dagen. Bijna iedereen noemt zich vandaag de dag Charlie. Links en rechts, atheïsten, christenen, moslims en joden nemen het op voor Charlie Hebdo, dat zijn naam te danken heeft aan een beroemde Galliër of een gestripte pechvogel. Facebook en Google geven nu tonnen aan Charlie Hebdo, dat overmorgen een miljoen exemplaren wil verschijnen. Opeens is iedereen verenigd. In Frankrijk gingen maar liefst 3,7 miljoen mensen de straat op, en het bekijken van beelden daarvan greep me erg aan. Liberté, égalité en fraternité in de praktijk. Alsof we plotseling één Europa zijn.
Daar kun je natuurlijk cynisch over zijn. Maar cynisme wel de makkelijkste weg, hoewel maar al te vaak achteraf blijkt dat cynici het gelijk aan hun kant hadden. En dat komt wellicht ook een beetje door het cynisme zelf, omdat het er nu eenmaal niet om bekend staat dat het veel positiviteit uitstraalt, integendeel. Maar ik denk dat het helemaal niet gaat om gelijk of ongelijk. Omdat het gaat om samen leven, en dat moeten we toch op de een of andere manier voor elkaar zien te krijgen in deze wereld. En dat lukt ons hier in het Westen eigenlijk aardig, zo met onze democratie.
‘Onze vrijheden zijn iets om euforisch over te zijn,’ schrijft Floor Rusman vandaag in nrc.next. ‘We staan er alleen normaal niet bij stil. Dat is logisch, want in het dagelijks leven maak je je druk om vertraagde treinen, verhoogde zorgpremies en verbroken relaties. Leven in een democratie is net zoiets als gezond zijn: het is de status quo en dus niet iets om dagelijks te bejubelen.’ Ja, hier in het Westen loopt niet altijd alles op rolletjes en daaraan heb ik al menige weblog gewijd. Maar dat neemt niet weg dat ik liever hier in een tijdperk na de Verlichting leef, dan in Saoedi-Arabië waar een mensenrechtenactivist met duizend zweepslagen wordt afgestraft.
Wat is gebeurd is, is natuurlijk koren op de molen van Geert Wilders, maar ook mensen als Ivo Opstelten en consorten spinnen er dik garen bij. De laatsten gaan natuurlijk roepen om nóg meer controle en zullen onze privacy nóg meer willen schenden. Dat het middel erger is dan de kwaal, mede door de megalomane aanpak van beveiligingsapparaten, lijkt hen worst te wezen. Net als dat ze hiermee juist datgene ondermijnen wat ze pretenderen te beschermen: vrijheid, gelijkheid en broederschap. Zeker dat laatste bereik je nooit met het wantrouwen dat de huidige regering zo kenmerkt.
‘De boodschap was liefdevol: de betogers wilden vrijheid, gelijkheid, broederschap,’ schrijft Rusman. ‘Wat dat betreft deed de optocht in Parijs me meer denken aan Woodstock dan aan de gemiddelde hedendaagse demonstratie.’ Dat was dan in 1968, maar ook het bewijs dat mensen in groten getale heel vredig kunnen samenleven. Dat een ideale samenleving bestaat. Of dat nu voor de duur van één demonstratie is, voor vier dagen of veel langer doet niets af aan het feit dat het bewijs geleverd is. Je hoeft maar één keer een witte raaf te zien om te weten dat witte raven bestaan.
In Second Life vroeg ik gisteravond om tijdens de wekelijkse party een minuutje stil te zijn. Want ook in die zogenaamde virtuele wereld wordt meegeleefd. Ik deelde borden ‘Je suis Charlie’ uit om te dragen. Natuurlijk kunnen we even hard roepen dat we Edward Snowden of Julian Assange zijn – ik heb trouwens een poos niets meer over hen gehoord – maar nu zegt mijn hart me dat ik Charlie moet zijn. En dat volg ik.
Gepost in Maatschappij en politiek Geen reacties »
8 januari 2015
Wij hebben één wapen dat zij niet hebben: humor. En dat wapen zullen ze ons niet afnemen! Opeens lijkt Europa weer verenigd door een gemeenschappelijke vijand, de moslim-extremisten die slecht tegen grapjes kunnen en nog nooit van tolerantie hebben gehoord omdat ze de Verlichting nog niet hebben meegemaakt. Die een wereld willen creëren waar geen plaats is voor vrijheid, gelijkheid en broederschap, en die zich laat tiranniseren door een serieus en bloeddorstig beeld dat zij hebben van Allah en Mohammed. Voor hen is humor veel bedreigender dan militair geweld, zodat het niet verwonderlijk is dat ze in Parijs bij redactie van Charlie Hebdo een bloedbad hebben aangericht.
Wij hebben één wapen dat zij niet hebben: humor. Daarmee is, terecht, ook vandaag teruggeslagen. NRC Next veranderde haar naam in Charlie Hebdo, met op de voorpagina een moslim-extremist en een redacteur die elkaar kwijlend zoenen onder de kop ‘l’Amour plus fortque la haine’, de liefde is veel sterker dan de haat. Drie kogelgaten doorboorden alle pagina’s van de krant, soms dwars door de teksten heen. Knap! In De Correspondent zet Rob Wijnberg onder de kop ‘Nous sommes Charlie Hebdo aussi’ de huidige aanslag in het licht van het – toevallig? – gisteren verschenen boek Soumission van Michel Houellebecq waarin een Islamitisch Frankrijk voorspeld wordt in 2025, samen met de satirische reactie daarop in het gewraakte tijdschrift. Daan Windhorst geeft in De Correspondent een verklaring met excuus van gezamenlijke satirici van over de hele wereld door: ‘In het vervolg zullen wij correct handelen en iemand netjes harteloos doodschieten als je het niet met ’m eens bent. Of onthoofden of zo. Velen van ons hebben vanmiddag meteen een raketwerper besteld op Bol.com, om maar direct de daad bij het woord te voegen. Maar we zullen in ieder geval nooit meer de spot drijven, want we hebben nu ingezien hoe schadelijk dat is.’
Wij hebben één wapen dat zij niet hebben: humor. Ik kon het niet laten om de straat op te gaan vanavond. Naar Hilversum, waar ik als raadslid al snel tussen diverse bestuurders uit de regio werd gemengd – hapje en drankje en zo – en op het bordes van het Museum aan de Kerkbrink belandde waar een spandoek werd onthuld met de tekst: ‘Dans le capital des médias Néerlandais, nous tous sommes Charlie!’ Daarna hielden we potloden omhoog tijdens een minuut stilte, maar het is slecht herdenken als er tegelijk allemaal klikkende camera’s op je gericht zijn. Toen ons later verzocht werd om ons achter de sprekers in de muziektent te scharen verschool ik me liever onder de mensenmenigte op het plein. Hier was ook iemand die namens de moslimgemeenschap en diverse moskeeën zijn afschuw uitsprak. Dat zou veel vaker en meer moeten gebeuren: moslims die openlijk afstand nemen van de vele gruwelijkheden waarmee we de afgelopen jaren zijn geconfronteerd, zodat we ze niet allemaal à la Wilders over één kam scheren en uitmaken voor primitieve fanatici.
Wij hebben één wapen dat zij niet hebben: humor. Ik zag op twitter een cartoon van Joep Bertrams waarop een onthoofde man vanuit zijn hals zijn tong uitsteekt naar de jihadist. Dat is niet alleen humor, maar getuigt van de enige juiste reactie op aanslagen zoals op Charlie Hebdo. Omdat humor iets is waar die serieuze extremisten met hun macho-baarden en zwaarden helemaal niet tegen kunnen. We kunnen ons kwaad laten maken en hen met veel macht en geweld bestrijden, maar dan laten we ons meeslepen in oorlogen die van kwaad tot erger gaan, en alleen al daarom hebben zij dan de strijd gewonnen. Laten we gewoon onszelf blijven en onze tong blijven uitsteken naar hen die ons zo nodig willen bekeren. Wellicht dat de mensen die gisteren vermoord zijn dat nog steeds doen.
Gepost in Maatschappij en politiek 1 reactie »
30 december 2014
‘Dag klok, dag piano, dag planten!’
Zo wens ik van alles welterusten voordat ik ’s nachts het licht uitdoe in de woonkamer. Want ook zij horen erbij als bewoners van dit huis. En ze zijn meer dan dode levenloze objecten voor me. Ook de computer krijgt altijd een aai als ik hem heb uitgezet. Misschien dat hij niet alles even feilloos deed maar hij heeft me toch mooi geholpen. En als ik Second Life verlaat, al dan niet na afscheid van mijn semi-virtuele vriend Robbie, wil ik even mijn katje Hippy – een cadeautje van de viewer FireStorm – in mijn armen nemen en hem een paar zoentjes geven, want die is méér voor me dan een aantal pixels. Kusje, Hippy!
Kennelijk ben ik een animist. Iemand voor wie alles leeft. Ik kan er ook niet tegen als mensen ruw met dingen omgaan. Zo’n bord, mooi ontworpen, in de fabriek gebakken en geglazuurd, in magazijnen opgeslagen en in een winkel gewacht op iemand die hem hebben wil. Honderden, duizenden keren maaltijden gedragen en gezweet in afwasmachines. En dan in de eerste de beste ruzie gewetenloos kapotgesmeten, alsof dat bord het helpen kan? Dat doet pijn. Want ook met dingen heb ik relaties, zelfs met heel abstracte zoals computerprogramma’s en spelletjes. Zo ben ik deze dagen even verslaafd aan Monument Valley. En laat ik de knuffels Waf en Beertje niet vergeten, vertel me niet dat zij slechts ‘dingen’ zijn. Niet alleen ik maar ook zij zullen heftig protesteren!
Naar aanleiding van mijn verhaal De geluksmachine vroeg Ojas me of computers ook een Boeddha-natuur hadden. Wat voor mij betekent dat computers op zijn minst bewustzijn zouden moeten hebben. Daarover lag ik vanmorgen op bed te piekeren: heeft de boekenkast tegenover mijn bed bewustzijn? Hij heeft geen zintuigen, dus kan niets waarnemen. Kan zich hooguit vaag iets herinneren uit de tijd toen hij nog een boom of een bos was. Misschien herinnert hij zich niets en is hij in een diepe droomloze slaap, bestemd om ooit weer wakker te worden. Wie weet?
Osho zei ooit eens dat zelfs de rotsen leven. Het is natuurlijk maar een kwestie van tijd, want als je die een miljoen of een miljard keer sneller laat lopen, zie je hem vergruisd worden tot zand en langzaam oplossen in andere materie en levensvormen. Zo zijn we zelf ook allemaal uit sterrenstof ontstaan en waren we ooit rotsen. En heeft alles en iedereen een Boeddha-natuur in zich. Misschien nog niet verwerkelijkt, maar toch als goddelijke kracht, wat ooit de betekenis was van het woord ‘virtueel’. Ja, laten we even boven de derde dimensie uitstijgen en vanuit de vierde dimensie gaan bekijken hoe eigenlijk alles tegelijkertijd gebeurt. Dat is typisch zo’n psychedelisch visioen van me, dat door vele wijsheidstradities en ook steeds meer wetenschap wordt bevestigd.
In de eerste uren van 2015 zal ik dan ook niet alleen Vriend en Robbie gelukkig nieuwjaar wensen, maar ook de klok, de piano, de planten, de computer en vele andere. En Waf en Beertje natuurlijk. En Hippy. Allemaal zijn ze bezield omdat ze uit liefde zijn geboren.
Gepost in Second Life, Spiritualiteit, Uit mijn leven 2 reacties »
21 december 2014
Genetische roulette. Dat is de titel van een artikel in De Natuur Uw Arts van de Stichting Natuurlijk Welzijn. We kennen inmiddels het verhaal van het landbouwgif glyfosaat dat wordt toegepast om massaal maïs te kunnen oogsten. Opdat de maïs niet zelf aan dit gif ten onder gaat wordt dit genetisch gemanipuleerd zodat het er zelf wél tegen kan. Het gevolg is niet alleen dat wij steeds meer genetisch gemanipuleerd voedsel eten, maar daarmee ook het glyfosaat waarvan de maïs zelf geen last heeft. Het resultaat is zeer twijfelachtig omdat wij onszelf niet met genetische manipulatie resistent voor glyfosaat hebben gemaakt. Met dat spul zitten wij dus letterlijk in onze maag. Vooral in Amerika. ‘In de laatste 15 jaar zijn ontstekingsziekten van het maagdarmkanaal toegenomen en ook allergieën, auto-immuunziekten (waarbij het immuunsysteem het eigen lichaam aanvalt), nierziekten, diabetes en hartziekten,’ schrijft de ayurveda-arts Gerrit Jan Gerritsma.
Hoewel het me moeilijk lijkt om een direct causaal verband aan te tonen – McDonald’s levert immers ook zijn eigen bijdrage aan de laatste twee ziekten – lijkt het me duidelijk dat hier een bloedlink spel wordt gespeeld. Maar wellicht ligt ook hier een mooie toekomst voor het roemruchte bedrijf Monsanto in het verschiet, want wat zij met soja, maïs en aardappelen kunnen, moet ook voor mensen mogelijk zijn. Dan kan ik tenminste rustig mijn tuin weer spik en span maken met Roundup, zonder bang te hoeven zijn voor enge ziektes. En als we toch bezig zijn, waarom dan niet tegelijk ook vele andere ziekten genetisch weggemanipuleerd? En laten we onszelf meteen onsterfelijk maken! Knippend en plakkend in ons DNA zijn we eindelijk in staat ons ideale zelf te scheppen. Het paradijs is niet iets uit een ver verleden, maar uit onze nabije toekomst!
Als we onsterfelijk zijn hoeven we ons niet meer voort te planten. Dat scheelt al een boel gezucht en gesteun. Omdat het zorgen voor een nageslacht naar de achtergrond schuift, zullen hormonen in de loop van de tijd als vanzelf geleidelijk uit onze lichamen wegebben. Zo worden we na duizenden jaren, nog altijd jong en mooi, androgyne wezens die ervan overtuigd zijn dat seks alleen maar bedoeld is om er plezier aan te beleven. Monsanto zorgt ervoor dat er voedsel genoeg is. Google zorgt ervoor dat we ons nooit vervelen. Facebook zorgt voor ons sociale leven. Het is echt luilekkerland tegen die tijd! Omdat er geen problemen zijn – en die zijn er niet want onsterfelijke mensen zijn nergens meer bang voor – hoeven we zelfs niet meer te denken! Onze hersenen dreigen te atrofiëren, iets wat menig religieus leider en politicus niet erg zal vinden. En omdat robots het werk van ons overnemen en we meer en meer in virtuele werelden wandelen, dreigt er ook van onze spieren weinig meer over te blijven.
Zo sussen we onszelf langzaam in slaap en komen zelfs niet op het idee om onze eigen degeneratie met genetische manipulatie te lijf te gaan. ’l Histoire se répète. Als we een paar miljoen jaar oud zijn is er weinig meer van ons overgebleven, hebben we nauwelijks nog een lichaam en lijken we nog het meest op kleine kwabberige kwalletjes. Maar wie weet kruipen we dan na verloop van tijd het land op en begint alles weer van voren af aan. Met aan het eind van de evolutie een nieuw spelletje genetische roulette. Mesdames et messieurs! Faite vos jeux! Rien ne va plus!
Gepost in Gezondheid en welzijn 1 reactie »
