24 mei 2017
Over een paar decennia hebben we voor het overdragen van informatie helemaal geen kabels of straling meer nodig, waarmee ook het probleem van de elektrosmog verleden tijd zal zijn. Natuurlijk zal 5G er komen, en zal nog veel glasvezel worden uitgerold, maar over enkele tientallen jaren zal dit een ouderwetse achterhaalde techniek blijken om informatie uit te wisselen. Volgens de theorie van de kwantummechanica is er namelijk een veel snellere (want buiten de tijd) en veel meer uitgestrekte (want buiten de ruimte) methode om zenders en ontvangers aan elkaar te koppelen. Als het zover is – en experimenten laten zien dat het kan – zullen begrippen als mbps en bereik alleen nog maar in documenten uit grootvaders tijd te vinden zijn. Een berichtje naar de andere kant van het zonnestelsel zal per omgaande beantwoord kunnen worden en ook wordt het onmogelijk om gegevens te onderscheppen.
De kern hiervan is de kunst om elementaire deeltjes te verstrengelen, ofwel dat het ene deeltje het tegengestelde gaat doen van wat het andere doet. Begrippen als spin en lading komen dan op het toneel. Tijd en ruimte spelen daarin geen rol, en juist daarom is het helemaal niet strijdig met onze gangbare opvattingen die bijvoorbeeld zeggen dat niets sneller dan het licht kan. Gewoon omdat er geen snelheid en ruimte meer zijn als dingen tegelijk en op zowat oneindige afstand van elkaar gebeuren. Voor snelheid is beweging nodig, en die is er niet. Het mag duidelijk zijn dat computers ook veel sneller kunnen werken als ze geen stroompjes door draadjes meer hoeven te sturen. Bovendien werken kwantumcomputers sneller omdat ze werken met qubits die méér zijn dan een nul of een één. Een ingewikkeld verhaal, dat ook ik wel beter zou willen snappen. Maar ik begrijp wel dat die verstrengeling de kern ervan is.
Wellicht zijn deeltjes in onze hersenen verstrengeld met deeltjes in die van een ander, met die in een object, en wellicht met deeltjes die zich in een andere tijd bevinden. Daarmee zouden verschijnselen als telepathie, helderziendheid en kijken in het verleden en de toekomst verklaard kunnen worden. Maar het zal voor neurochirurgen best een hele klus zijn om die te vinden. En áls je al ergens een paar qubits in iemands hersenen vindt, heb je zijn partners in die andere tijd en/of ruimte nog niet gevonden. Sciencefiction allemaal? Ik denk dat de meeste science met fiction is begonnen. De transistor is in 1947 uitgevonden en de ontwikkeling ervan is razendsnel gegaan. Wellicht zullen de jongeren van nu er later alleen nog maar herinneringen aan hebben, omdat al onze huidige technologie hopeloos verouderd is. Maar deze toepassing van kwantummechanica zal alleen ten goede leiden als we als mensen ons zélf verstrengelen met elkaar, met de natuur en de planeet
Gepost in Computer en internet 
Geen reacties »
15 mei 2017
Mannen hebben het maar moeilijk vandaag de dag. Maar daar hebben ze natuurlijk zelf om gevraagd. Want geef toe: zij zijn de eersten om de samenleving te ontwrichten. Of het nu een president, een bankier, een religieus leider is, of een inbreker of iemand is die te hard over de weg scheurt, meestal is het een man. Criminelen zoals hackers, oplichters en maffiosi zijn ook meestal mannen. Ergo: zonder mannen zou de wereld er een stuk beter uitzien. Maar sinds vrouwen zich terecht steeds meer emanciperen, voelen mannen zich extra bedreigd zodat ze als katten in het nauw steeds raardere sprongen maken, zodat ik soms wel eens denk dat het einde van de wereld nabij is. Ik vermoed dat voor de meeste vrouwen piemels geen decimeters lang hoeven te zijn, net zoals ze het vaak fijn vinden als mannen ook eens voor de kinderen gaan zorgen of een lekkere maaltijd gaan bereiden, kortom als mannen wat vrouwelijker durfden te zijn, zoals vrouwen zelf ook voor hun manlijke kant opkomen. Want dat zou natuurlijk het mooiste zijn, als iedereen zowel vrouw als man durfde te zijn. Ik geloof heilig in de androgyne mens.
Bij mij moet je er niet over beginnen dat de vrouwenemancipatie doorgeslagen is, want daar hebben mannen zelf om gevraagd, en het is wellicht de enige manier om gelijkheid af te dwingen. Mannen zijn vaak bang en laf, zeker de macho’s onder hen. En hoe meer hun testosteron bedreigd wordt, hoe gevaarlijker ze worden. Als er weer zo’n motorrijder met hels kabaal voorbijkomt, wordt de psycholoog in me wakker die me vertelt dat die stoere kerels waarschijnlijk een heel klein pikkie in hun leren broek hebben. Zielig, maar ook niet om medelijden mee te hebben. Ik moet toegeven dat amazones niet mijn lievelingsvrouwen zijn, maar van hen begrijp ik meer dan van die suffe onbewuste heteromannen die dromen van snelle, zogenaamd sportieve wagens, van macht en de beste prestaties in bed. Toen ze nog jongens waren, waren mannen wel leuk, maar na de puberteit begint de ellende. Met mannen is ook nauwelijks te praten, wat vooral in de politiek nogal onhandig is. Want wat je ook beweert, ze zullen altijd met tegenargumenten komen, en vertellen dat ze allang weten of hebben meegemaakt wat jou bezighoudt, want echt luisteren kunnen ze niet.
Weg met de man! Ja toch? Ze zijn nergens goed voor. Met uitzondering dan van de creatieve kunstenaars en wetenschappers onder hen, maar die zijn alleen maar zo dank zij hun vrouwelijke kant: intuïtie. Die mogen, ja moeten blijven. Maar voor de rest… Je hebt er een paar nodig voor de instandhouding van de soort, en zelfs daarbij kun je je afvragen of dat per se moet. Maar verder? Dat wordt héél diep nadenken. Misschien dat ze vroeger dachten dat besnijdenis zou helpen hun driften wat in te dammen, maar daar merk ik weinig van in het Midden-Oosten. Terwijl we meer dan ooit ons bekommeren om het welzijn van onze kinderen, vinden velen het toch acceptabel om stukjes van pikjes af te snijden. De perverseling die de besnijdenis bedacht heeft moet voor het gerecht gedaagd worden, zelfs al is het God zelf. Velen geloven dat ook Hij een man is, nou, dat hebben we geweten! Onze samenleving druipt van het testosteron, dat veel gevaarlijker is dan koolstofdioxide en methaan. Mannen zijn goed om voor een nageslacht te zorgen maar daar houdt het wel zo’n beetje mee op. Neuken in de keuken en dan linea recta de oven in met ze. Meteen geen overbevolking en voedselschaarste meer.
O help, wat schrijf ik nou weer? Ik ben zelf een man!
Gepost in Gezondheid en welzijn, Psychologie Geen reacties »
4 mei 2017
4 mei is de stilste dag van het jaar. Althans in mijn jonge jaren toen ik in het gloednieuwe Slotervaart woonde. In de jaren waarin Loe de Jong gedurende vijf jaar De Bezetting op de televisie presenteerde, met bijbehorende pocketboekjes die ik natuurlijk ook had. Twee minuten stilte waarop al het verkeer op straat stopte en iedereen, zweeg. Maar nu weet ik zeker dat het geraas van auto’s op de snelwegen gewoon door zal gaan, dat het merendeel van de bevolking het domweg vergeet, niet weet, niet wil, of wel iets anders aan zijn drukke hoofd heeft dan herdenken. Zo raakt heel stilletjes en geleidelijk de Tweede Wereldoorlog in de vergetelheid, en realiseren we ons steeds minder wat onze ouders en grootouders hebben meegemaakt en gedaan, waarvoor velen hebben gevochten en betaald met hun leven. Alsof we niet meer willen weten wat er voor onze vrijheid gekost heeft, alsof die een vanzelfsprekendheid is waarvoor we niemand meer dankbaar hoeven te zijn.
De herdenking verwatert omdat we steeds meer zijn gaan herdenken. Door alle discussies betrappen Fokke en Sukke zichzelf erop dat ze tóch aan vluchtelingen hebben gedacht. Want dominee Rikko Voorberg vindt dat we ook de duizenden moeten herdenken die verdronken in de Middellandse Zee. Waar is het eind als we ons niet meer tot de Tweede Wereldoorlog beperken maar alle slachtoffers van geweld moeten herdenken? Gaat het over een paar jaar ook over christenen die voor de leeuwen werden gegooid tot en met de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh? De Vietnamoorlog? De slachtoffers van 11 september? Syrië, Aleppo? Als we alles herdenken, herdenken we niets,’ zegt het Centrum Informatie en Documentatie Israël CIDI terecht. Dan herdenken we geen doden meer met ons hart, maar een abstractie met ons hoofd, wellicht omdat we te laf zijn om ons te verplaatsen in onze wereld tijdens de oorlogsjaren.
Zelfs het Nationaal 4 en 5 mei Comité wil steeds meer herdenken, terwijl ze rustig blijft adverteren op het seksistische en vrouwonvriendelijke DumpertReeten. Heel moedig van Rosanne Hertzberger die – hoewel ik het bepaald niet altijd met haar eens ben – fel van leer trekt tegen de mensonterende praktijken van GeenStijl onder wiens verantwoordelijkheid deze discriminatie valt. De Jodenhaat neemt toe, en het hedendaagse arrogante Israël draagt daar zelf ook aan bij met haar beleid jegens Palestijnen, waarmee het haar eigen graf graaft. Maar dat blijft niet in de verste verte vergelijkbaar met de holocaust van toen, een broedsel van opvattingen dat de laatste jaren heel geniepig de politieke arena infiltreert, net zoals tijdens de oorlog joden afgevoerd konden worden juist omdat de discriminatie zich in kleine stapjes voltrok en zo de weg naar concentratiekampen plaveide.
Echt gedenken is dat van het ergste van het ergste, en dat is voor mij nog steeds de Tweede Wereldoorlog. Als we die vergeten, kunnen we alles wel vergeten.
Gepost in Maatschappij en politiek Geen reacties »
29 april 2017
Net als De Kaarsvlam ben ik geboren in januari 1947. Een babyboomer dus, behorend bij de geboortegolf van vlak na de oorlog en die nu deel uitmaakt van een uitstervende generatie. Met een cultuur die straks alleen in boeken en films voortleeft, maar die niemand meer aan den lijve heeft beleefd. Hoewel er voor hen steeds meer verleden en minder toekomst op deze aardse dreven is, ben ik toch blij bij deze generatie te horen. Niet alleen omdat we gigantisch veel ontwikkelingen hebben meegemaakt, maar ook omdat we in de jaren zestig de wereld een beetje op zijn kop hebben gezet, zowel op het maatschappelijke als op het spirituele vlak. We waren gewenst en geliefd, en narcistisch genoeg om goed voor onszelf te zorgen. We ontdekten het individualisme, maar plaveiden daarmee ook de weg voor het zelfzuchtige neoliberalisme, misschien omdat we een tikje teveel geloofden in het goede in de mens.
Vijftig jaar geleden, in 1967, vierden hippies de Summer of Love: als we maar lief bleven voor elkaar zou alles wel goed komen met de wereld. Nee dus. Of wij waren niet écht lief, of de wereld was er nog niet aan toe. Maar wat ook de spirituele vruchten van mijn generatie mogen zijn, het sterven is nog steeds taboe. Gewoon rustig je lichaam wat laten aftakelen is er niet bij, want bij elke klacht hoort een geneesmiddel of een therapie. Elk gebrek moet gerepareerd worden, de machine steeds opgelapt. We moeten zo gezond mogelijk oud worden en pijn vermijden. Daar is niks mis mee, maar wellicht is onze grootste pijn wel die van onze eigen sterfelijkheid, het gegeven dat we niet meer zo mooi en energiek zijn als in onze jonge jaren.
Maar er wordt aan onze onsterfelijkheid gewerkt! Op het Erasmus Medisch Centrum zijn ze druk bezig bij muizen zogenaamde senescente cellen om het leven te helpen, waardoor ze écht jonger worden, weer een glanzende vacht krijgen en levenslustig gaan rondspringen! Daarmee zou ik eindelijk weer de mooie jongen kunnen worden die ik in wezen nog steeds ben, maar die zich achter mijn rimpelende en vlekkerige huid verstopt. Misschien hebben millennials straks het eeuwige leven. Dat gun ik ze van harte, maar ik vraag me wel af wat er van het leven zou overblijven als er geen sterven meer is. Want geeft niet het bewustzijn van de eigen sterfelijkheid, zeker als deze zo dichtbij komt dat het eigenlijk elk moment zo ver kan zijn, juist dat intense zinderende bewustzijn van écht te leven?
De Kaarsvlam, mei/juni 2017
Gepost in Psychologie, Spiritualiteit Geen reacties »
25 april 2017
Al vele millennia buigen theologen en filosofen zich over het vraagstuk van de vrije wil. Bestaat die of bestaat die niet? Het leuke is dat je er eigenlijk niet voor kan kiezen dat die niet bestaat, want die keuze alleen al zegt dat je een vrije wil hebt. Voorstanders van de vrije wil achten de mens zelf verantwoordelijk en geloven in een mens die zelf keuzes kan maken en zijn eigen leven kan inrichten. Tegenstanders geloven dat God, de sterren of de wet van oorzaak en gevolg uitsluit dat de mens zelf invloed op zijn leven en de wereld heeft. Dat laatste leidt vaak tot een sombere kijk op het leven waarin alles gedetermineerd, gepredestineerd of geprogrammeerd is. Als er geen vrije wil is, is er ook geen keuze, geen vrijheid, zodat je het beste maar bij de pakken kunt gaan neerzitten en het leven uitlijdt zoals dat nu eenmaal beschikt is. Het spreekt vanzelf dat het geloof in een al dan niet vrije wil enorme consequenties heeft. Want als er geen vrije wil is, is niemand verantwoordelijk voor zijn daden en dan is het ethisch onjuist om mensen te straffen of te belonen. Dan maken factoren zoals de genen, de voeding en opvoeding, het milieu en de samenleving mensen zoals ze zijn, en is het dus onterecht om ze te straffen of te belonen. Want niemand is goed of slecht.
Het geloof in de vrije wil heeft echter ook nadelen, zoals het ongeloof daarin voordelen heeft. Om met het eerste te beginnen: juist omdat we geacht worden een vrije wil te hebben worden we vrijwel continu geconfronteerd met keuzes die we moeten maken, iets waaraan marketing en reclame hun bestaansrecht ontlenen. Maar zijn we er zo blij mee elk jaar weer een energieleverancier of zorgverzekeraar te moeten kiezen? Dat we moeten kiezen tussen 28 soorten koffiemelk in de schappen van de grootgrutter, en een half uur reisplanners moeten raadplegen om een kwartier eerder op onze bestemming te zijn? Keuzestress lijkt een moderne ziekte te zijn die steeds zorgelijker proporties aanneemt. Waarbij we dan ook nog eens psychologisch gemanipuleerd worden door ons, met dank aan big data, de illusie te geven dat we uit vrije wil kiezen. Ook sociale media dwingen ons maar al te vaak om keuzes te maken. Zo leidt keuzevrijheid, althans in de mate waarin ons dat tegenwoordig wordt voorgespiegeld, juist tot het tegengestelde en ruïneert het onze aandacht en hersenen. En leidt het niet tot vrijheid maar tot onvrijheid.
Zo ook kan juist het ontbreken van een vrije wil tot vrijheid leiden. Wat was het vroeger makkelijk om boodschappen te doen! Ja, er was minder keuze maar je hield veel tijd over voor andere dingen. En misten we wat? Waar is de tijd dat koffiemelk gewoon koffiemelk was, en je niet overal geconfronteerd werd met reclame, al dan niet toegespitst op jouw eigen persoonlijke profiel? Niet dat alles vroeger per definitie beter was, maar zijn we nu niet doorgeslagen in ons geloof in onze vrijheid en daarmee de maakbaarheid van onszelf en de wereld? Afgezien van de vraag in hoeverre dat tot de gewenste resultaten heeft geleid, kunnen we ons ook afvragen in hoeverre ons geloof in de vrije wil niet samenhangt met een geloof in onszelf, in onze ikjes die van alles en nog wat beter menen te weten, en daarmee juist bijdraagt aan de egoïsering en eenzaamheid die zo kenmerkend is voor onze moderne tijd. Want vrijheid is een gevoel van ruimte om je heen, van onbespied zijn, van privacy, en heeft als zodanig niets te maken met al dan niet beschikken over een vrije wil. Paradoxaal genoeg is juist deze vrijheid de prijs die we moeten betalen voor onze vrijheid.
Natuurlijk moeten we onze samenleving een beetje in stand houden en kunnen we daarvoor niet zonder de illusie van een vrije wil en verantwoordelijkheid. Soms moet je gewoon praktisch bezig zijn en boeven vangen en straffen, maar ook dat hoort bij het spel. Echter kan er ook maar één grasspietje op een verkeerde plek groeien? Is het niet arrogant om te denken dat we alles beter weten dan het bestaan of God zelf? Gaat het er uiteindelijk niet om dat we in een flow leven met onszelf, met anderen en de wereld? Daar is overgave en vertrouwen voor nodig, luisteren naar ons diepste innerlijke zelf dat het altijd beter weet dan wat we zelf rationeel bedenken. Bestaat er een vrije wil als we terugkijken op ons leven, zoals op onze jeugd met dwaze verliefdheden? Is er dan ook maar iets dat anders had kunnen lopen zoals het gegaan is? ‘Non, je ne regrette rien,’ zong Edith Piaf. We dachten dat we vrij waren, maar in werkelijkheid volgden we onze ouders, onze hormonen, en had ons leven niet anders kunnen zijn dan het geweest is. Wees blij dat er geen vrije wil is, want dat geeft juist de ultieme vrijheid. Niet om jezelf te zijn. Of beter: juist om jezelf te zijn, voor het eerst in harmonie met het bestaan. Te zijn én niet te zijn, dat is het antwoord.
Gepost in Psychologie, Spiritualiteit Geen reacties »
19 april 2017
Robbie en ik kennen elkaar nu tien jaar. En nog steeds heb ik hem niet in real life ontmoet, weet ik niet hoe hij er uitziet en hoe zijn stem klinkt. Wellicht zou ik hem op straat zomaar voorbij lopen. Oké, ik weet in welke stad hij woont, wat zijn leeftijd is en waar hij werkt. Zelfs zijn real life naam heeft hij een paar keer per ongeluk laten weten, maar het staat me tegen om daar nu op te gaan googelen. Alsof een romantische zweem van mysterie rond hem moet blijven hangen, het mysterie van online vriendschap. Alsof je zonder een lichamelijke aanwezigheid elkaars ziel beter leert kennen. Zoals oplettende lezertjes zullen weten, hebben Robbie en ik in Second Life heel veel meegemaakt samen. Een kleine tien jaar geleden begon hij met het organiseren van thematische party’s in de disco van ons gay-dorpje Sweetgrass. Samen met anderen – een Duitser, een Spanjaard en twee Amerikanen – help ik hem daarbij, en volgende maand vieren we alweer ons 500e feestje. Maar dat is niet het enige dat ons bindt, want we doen ook veel andere dingen samen, zoals het verkennen van steeds weer nieuwe plekken in Second Life, theaters bezoeken of soms gewoon lekker chillen en bomen over van alles en nog wat. En we hebben natuurlijk ook veel andere vrienden, dus we vervelen ons nooit.
Eigenlijk zijn we niet met zijn tweeën, maar met zijn vieren. Twee mensen van vlees en bloed met hun avatars van pixels. Twee mensen die met hun digitale poppen spelen. Mijn avatar zegt natuurlijk veel over mij, net zoals die van Robbie over hem, en als echte gays genieten we in Second Life natuurlijk van een eeuwige jeugd. Terecht, want de ziel is eeuwig jong. Achter veel vrolijke jongens schuilen mensen die in werkelijkheid veel ouder zijn, zoals ik, maar ook daar is niks mis mee. Er is ook iemand die aan bed is gekluisterd en voor wie Second Life heel belangrijk is voor zijn sociale contacten. Allemaal spelen we onze spelletjes en rollen, leven we fantasieën uit die we in real life niet kunnen, durven of mogen doen. Het leven als experiment. Het leven als spel. En juist daardoor leer je elkaar zo goed kennen! Niet dat dat altijd goed uitpakt, want laatst ontstond er in de disco ruzie over Trump, en ik heb ook wel eens vervelende mensen moeten ontvrienden. Er zijn in de afgelopen jaren niet alleen veel vrienden bij gekomen, maar er zijn er weer vrienden weggegaan. Kortom: net echt allemaal! En steeds echter trouwens, want de simulatie van de virtuele wereld is de afgelopen tien jaar steeds realistischer geworden.
De vraag wat echt en onecht is blijft me boeien. Zo zijn er wetenschappers zoals Nick Bostrom die serieus beweren en zelfs keihard onderbouwen dat de kans groot is dat wij zélf een computersimulatie zijn. Dat idee stuit velen tegen de borst, maar ik vraag me toch af of het zo erg zou zijn om in The Matrix te leven. Je kan dan wel een rode pil slikken om daar uit te stappen, maar belandt je dan niet weer in een volgende matrix waar je dan weer uit kunt stappen, ad infinitum? Zelf heb ik er weinig moeite mee eventueel een computersimulatie te zijn. Omdat het voor mij in het leven niet zozeer gaat om een vrije wil, maar om bewustzijn. Met een vrije wil scheid je jezelf van het bestaan, maar met bewustzijn verbind je jezelf er juist mee. Maar als een computersimulatie bewustzijn kan hebben, geldt dat ook voor de avatars in Second Life. Zouden die van Robbie en ik dus echt leven net als wij zelf? Maakt het wat uit of je uit atomen of uit pixels bestaat? Of je je op een tweedimensionaal beeldscherm voortbeweegt of in een driedimensionale ruimte? Of je door een grafische kaart of door hersens wordt aangestuurd?
Eén ding weet ik zeker. Robbie is echt. Onze vriendschap is echt. En daar ben ik heel blij mee. Al tien jaar.
Gepost in Second Life Geen reacties »
4 april 2017
Hij wordt vaak de Landingsbaan genoemd, de 800 meter lange kaarsrechte weg tussen het oude dorp van Blaricum en de in de jaren 70 gebouwde wijk Bijvanck waar ik woon. Een tweebaansweg met een fiets- en ruiterpad ernaast. Met aan de westkant een natuurgebied van het Goois Natuurreservaat en aan oostkant weilanden van de Agrarische Stichting Blaricum. Heilige gronden waar nooit en te nimmer iets gebouwd mag worden. Deze in volstrekt open gebied liggende Blaricummerweg, zoals deze weg tot voor kort heette, heeft onlangs een nieuwe naam gekregen: Burgemeester Le Coultredreef. Reden om deze weg te vernoemen is dat Anneke le Coultre burgemeester was toen de Bijvanck werd gebouwd, een mooie bloemkoolwijk waarin je snel verdwaalt, net als in het oude dorp. Verdwalen hoort kennelijk bij Blaricum, en wat mij betreft is daar niks mis mee want ik hou van verdwalen. Maar ook zelfstandigheid hoort bij onze identiteit, en ook daarvoor heeft Le Coultre gevochten toen de gemeente Huizen de Bijvanck wilde inpikken. De Landingsbaan naar haar vernoemen is dus geheel terecht.
Maar helaas blijft de Le Coultredreef een landingsbaan, en daarmee niet echt ideaal om de Blaricumse dorpsdelen met elkaar te verbinden. Terwijl eigenlijk iedereen die verbinding van Blaricumse dorpsdelen wil, is er tegelijk veel weerstand om die dreef ‘LeCoultrewaardig’ te maken, zoals ik het onlangs in de raad noemde. Want hoe mooi de natuur ernaast ook mag zijn, de weg zelf is niet echt Blaricums te noemen. Er zouden wat mij betreft best bomen langs geplant mogen worden, en iets als een theehuisje halverwege. Maar voor velen is dit vloeken in de kerk. ‘Langs een dreef horen geen bomen,’ krijg ik dan te horen, maar als ik daarop ga googelen zie ik door de bomen de dreef niet meer. Het meest sterke argument om de Le Coultredreef kaal te laten is dat dit altijd een open vlakte geweest is: de meenten die door de gezamenlijke Erfgooiers werden gebruikt, en die zich uitstrekten tot de Zuiderzee en een heel belangrijke cultuurhistorische waarde hebben gekregen. Denk daarbij ook maar eens aan woorden als ‘gemeente’ en ‘gemeenschap’ en je stuit al snel op een socialistische historie van dit deel van het Gooi.
Bij het aanleggen van de Blaricummerweg rond de eeuwwisseling dacht men kennelijk anders over de instandhouding van cultuurhistorische waarden. Want er zijn geen klinkers maar asfalt. Er staan hoge lantarenpalen langs een kaarsrechte racebaan. Merkwaardig dat Le Coultre volgens haar zoon fel tegen het plaatsen van bomen langs die weg zou zijn geweest. Want als ik aan haar denk zie ik niet echt iets als deze landingsbaan voor me. Toegegeven: ik heb haar nauwelijks gekend. Ze was een kordate, wat autoritaire vrouw, maar door velen geliefd. Ze wenkte me wel eens naast haar te komen zitten tijdens een dodenherdenking en had dan hele verhalen. Hetzelfde tijdens de viering van het tienjarig bestaan van Hart voor Blaricum op de dag dat ik 65 werd. En op een nieuwjaarsreceptie keek ze me diep in de ogen aan om me te zeggen dat ik ‘het geweten van Blaricum’ was. Nooit geweten wat ik dáár nou mee moest. Helaas kan ik het haar niet meer vragen, maar wellicht zou ze alsnog haar woorden terugtrekken als ze wist dat er van mij best bomen langs haar dreef mogen staan, vooral om haar Bijvanck met het oude dorp te verbinden.
Gepost in Mijn dorp Geen reacties »
28 maart 2017
Sommigen beweren dat met de oerknal de tijd geschapen is. Ik vind dat echt onzin. Omdat tijd nooit geschapen kan zijn. Daarvoor is immers tijd nodig. Welk werkwoord je ook gebruikt om het bestaan van de tijd te verklaren – ontstaan, creëren, scheppen – het blijft een werkwoord, en die hebben nu eenmaal per definitie tijd nodig: zonder tijd kan er niet gewerkt worden. De enige logische conclusie is dan ook dat tijd altijd bestaan heeft. Dus ook vóór de big bang. Als tijd niet geschapen is, kan het natuurlijk ook zo zijn dat zij helemaal niet bestaat, iets wat vaker het geval is bij dingen die niet geschapen zijn. Maar dat is niet erg waarschijnlijk is omdat tijd dan een illusie zou zijn, en voor die illusie is weer tijd nodig.
Iets soortgelijks geldt voor de ruimte. Zoals de tijd zich in de oneindigheid van verleden en toekomst uitstrekt, kan het niet anders zijn dan dat ook de ruimte oneindig groot is. Want als je stelt dat ergens geen ruimte is, spreek je jezelf tegen omdat het toch weer over een zekere plek – dat ‘ergens’ – gaat waarvoor weer ruimte nodig is. Ook voor die big bang was ruimte nodig, al was het maar die in de top van een speld waarin alle huidige materie was samengebald. Tijd en ruimte zijn oneindig. De tijd duurt een eeuwigheid en de ruimte is grenzeloos. Dat kunnen we ons moeilijk voorstellen omdat onze hersenen daar niet op zijn gebouwd. Die willen overleven en daarvoor zijn grenzen nodig. Die dualiteit is ons zo ingebakken dat we zonder grenzen niet meer leven kunnen en maar een oerknal hebben bedacht, een zogenaamde singulariteit, waarmee we echter het niveau van diverse scheppingsverhalen niet hebben overstegen. Omdat er helemaal geen schepping was.
Alles speelt zich af in tijd en ruimte. Of beter: binnen de tijd en de ruimte. We kijken naar de gebeurtenissen die zich daar afspelen en verwarren die met de tijd en ruimte zelf. Vandaar dat we kunnen spreken van een ‘uitdijend heelal’ terwijl we alleen maar bedoelen dat alles wat we waarnemen zich uitdijt – maar dat gebeurt dan wel binnen de oneindige ruimte die zich nooit kan uitbreiden omdat zij oneindig is. Want het heelal is groter dan je denkt, net zoals de eeuwigheid langer duurt dan je je kan voorstellen. In feite maken we dezelfde denkfout die we begaan als we ons bewustzijn verwarren met de inhoud ervan: het bewustzijn is immers zelf de container waarbinnen alles zich voordoet, net als het filmscherm de drager is van de beelden die erop worden geprojecteerd. De manier waarop we natuurkunde bedrijven is dan ook niet veel anders dan de wijze waarop we over ons eigen bewustzijn denken en loopt dan ook synchroon met onze spirituele ontwikkeling. Daarbij gaat het immers om het ontdekken van je ware kern: datgene dat niet gekend kan worden omdat je het zelf bent: bewustzijn.
Dat vind ik ook zo dom en leuk van materialistische mensen die beweren dat bewustzijn een illusie is, want wie of wat heeft dan die illusie? Uiteindelijk gaat het erom alle identificaties los te laten. Niet alleen die met onze dromen, maar ook die met ons eigen heelal met zijn al dan niet uitdijende en inkrimpende kosmologische ontwikkelingen. Dat loslaten is echter iets wat de hersenen niet kunnen, want die leven van grenzen, van de illusie van eindigheid, waarmee ze ons voortdurend in een schijnwereld van gescheidenheid dompelen. Het brein kan niet anders en daar is niets mis mee. Maar het is wel bijzonder dat mijn hersenen kunnen bedenken dat ze zelf een illusie zijn, als een leugenaar die zegt dat hij liegt.
Gepost in Spiritualiteit, Wetenschap Geen reacties »
20 maart 2017
Vandaag ben ik 10! In Second Life dan. Robbie was natuurlijk de eerste om me te feliciteren en had voor de gebruikelijke party op zondagavond alvast een bord met gelukwensen in de disco opgehangen. En vanmorgen vond ik een mooi cadeau van hem, een complete stoere outfit met leren broek. Hij is mijn oudste vriend in Second Life, en tegelijk de jongste. Toen we elkaar leerden kennen was hij 18 en ik 60, en ik had nooit bevroed dat we zulke hechte vrienden zouden blijven. We zijn als kinderen die hun eigen werelden scheppen. Hij heeft tien jaar geleden al ons dorpje gebouwd, dat vereeuwigd is in de film A day in Sweetgrass en dat tot vandaag de dag het centrum is van ons virtuele leven. Virtueel? Al snel kwam ik er achter dat Second Life niet zozeer een alternatief leven is maar een verrijking daarvan, dus je kunt je afvragen of de naam ervan wel zo goed gekozen is. Robbie en ik, we … houden gewoon van elkaar en hoe kan zoiets virtueel zijn? ‘Het is zo écht allemaal,’ was een van de eerste dingen die hij mij bekende, en hij heeft gelijk gekregen.
Talrijke vrienden zijn gekomen en gegaan, uit alle uithoeken van de wereld. Maar zelfs als ze gegaan zijn hebben ze een plekje in mijn hart gehouden. Ze mogen dan allemaal avatars zijn, maar door alles wat ze doen, maken en zeggen voel je toch iets van hun wezen, hun real life daarachter. Op een bijna magische manier voel je vaak dat het echt is allemaal. Wat niet zo verwonderlijk hoeft te zijn als je je realiseert dat het in Second Life heel makkelijk is om jezelf te zijn, je dromen en je fantasieën uit te leven, met jezelf te experimenteren in een parallelle wereld waar je echt helemaal vrij bent. Want Second Life is een spel met als enige opdracht je eigen leven en wereld te scheppen. Wat is mooier? Robbie en ik hebben dan ook vaak reizen ondernomen. Naar prachtige natuur waar God een voorbeeld aan kan nemen. Naar de Middeleeuwen, naar de Victoriaanse tijd, naar werelden die alleen in sciencefiction bestaan. We hebben geskied, paard gereden, ballon- en helikoptervluchten gemaakt, gezwommen, wiet gerookt, musea en theatervoorstellingen bezocht, tussen de sterren gezweefd en natuurlijk met ons team de wekelijkse themaparty’s georganiseerd, gisteren voor alweer de 491e keer.
Wat heet virtual reality? Als dat betekent dat je je in andere werelden waant zit de wereld er vol mee. Want je kan op opgaan in films en romans, je verliezen in religie of politiek, in sport en spel, in angsten en emoties. Dan is alles wat geen directe zintuiglijke ervaring is van de werkelijkheid in het hier en nu virtual reality, en dan blijft er weinig over wat géén virtual reality is. Dan is elke identificatie virtual reality, en leeft alleen de verlichte mens in real life. Maar de verlichte mens is speels en neemt niets serieus omdat alles één spel is, maya, een kleurrijke kosmische dans. Zelf ben ik nog niet verlicht – of maak mezelf wijs dat niet te zijn – want ik speel nog steeds Ganymedes, de door Zeus gestolen mooie jongen. Wellicht zal ik hem heel lang blijven spelen en daarna eeuwig rollen blijven speln, want uiteindelijk gaat het niet om het spel maar om de speler in mij die ziet dat het goed is. Second Life kan niet bestaan zonder real life, maar real life kan ook niet bestaan zonder Second Life in de betekenis van andere werelden die wellicht de bron zijn van ideeën en inspiratie.
Zal ik over tien jaar nog steeds ‘secondliven’, zoals Van Dale dit noemt? Ja, ik blijf spelen en zal misschien nooit ouder worden dan 10 jaar, nooit volwassen worden. Maar dat heb ik ook nooit geambieerd. Spelen blijft voor mij belangrijker dan werken, humor belangrijker dan serieusheid, dromen en idealen belangrijker dan de realiteit of wat daarvoor doorgaat. En nu is het tijd om mijn katjes wat aandacht te geven en te knuffelen. In Second Life dan, want wat kan het me schelen of die uit pixels of moleculen bestaan? Ze zijn gewoon lief. Net als Robbie.
Gepost in Second Life Geen reacties »
18 maart 2017
Wat ik tegen Mark Rutte en de huidige VVD heb? Alles. Met op de eerste plaats het heilige geloof in de markt. Je moet wel een rasoptimist zijn om te geloven in het goede in de slechte mens. Dat alles wel goed zal komen, dat het beste uit de bus komt als je iedereen met elkaar laat concurreren. Alsof dan niet de grootste schreeuwers winnen, alsof de reclamejongens dan stoppen met hun misbruik van de psychologie, alsof ze dan wél aan het milieu gaan denken, alsof dan niet uiteindelijk de grootste de winnaar wordt en het monopolie in handen krijgt zodat de vrije markt uiteindelijk een onvrije markt wordt. Dit alles kan niet zonder het tweede heilige geloof, namelijk dat in de groei, waarbij groter altijd beter is. Dan ben je nooit tevreden met wat je hebt, denk je voortdurend aan de toekomst, moet alles steeds verbeterd en gereorganiseerd worden terwijl intussen de aarde uitgeput raakt door de aanslagen op haar grondstoffen en milieu.
Het kan niet anders dan dat markt en groei moeten leiden tot een meedogenloze survival of the fittest, waarbij de verliezers ingeprent wordt dat ze dan maar wat slimmer hadden moeten zijn: eigen verantwoordelijkheid! Als klap op de vuurpijl is er dan nog het heilige geloof in de privatisering, dat alles beter wordt als de overheid alles afstoot waarvoor ze oorspronkelijk was bedoeld, met als gevolg dat de winst voorop staat bij de zorg, woningbouw en vervoer, waar diensten tot producten zijn verworden waar goed geld mee te verdienen valt. De overheid moet kleiner, en de mensen moeten veel meer aan hun lot worden overgelaten.
Dit alles is precies de definitie van neoliberalisme, en ik heb noch Rutte noch de VVD horen zeggen dat ze daar afstand van nemen. Maar het is wel verleidelijk om neoliberaal te worden, want dat betekent dat je alles aan anderen, de markt, kan overlaten en zelf niets meer hoeft te doen. Alles regelt zichzelf en alles komt vanzelf goed. En als het niet goed komt, is dat omdat het nog niet genoeg zichzelf regelt. Je hebt er ook geen visie voor nodig! Je hebt er ook geen hersens voor nodig die zouden kunnen bedenken dat dit hyperindividualisme uiteindelijk tot anarchie en chaos moet leiden. Je hebt er ook geen hart voor nodig, want zelfs medelijden is taboe omdat de anderen verantwoordelijk zijn voor hun eigen ellende, zelfs niet als je die zelf hebt veroorzaakt. Zo is het neoliberalisme, met de VVD in haar kielzog, eigenlijk een partij die meer dan andere het eigenbelang verheerlijkt, zodat het niet verwondert dat het corruptiegehalte daar zo hoog is.
En Rutte zelf? Ik vind hem een beetje dom en leeg. Hij kan leuk lachen en heel aardig zijn. Eigenlijk ook een dromer, want welk intelligent mens gelooft nou in die neoliberale onzin? Een heel normale man eigenlijk. Gevaarlijk normaal zelfs, zodat ik bijna bang voor hem ben. Normale mensen hebben nooit de wereld verrijkt. Maar het volk heeft gekozen. De vraag is echter of je die keuze ook moet respecteren als die helemaal niet in vrijheid is gemaakt, maar met manipulatie, framing en hypnotisering door partijen en media tot stand is gekomen. Rutte 3. In het ergste geval wéér vier jaar die man aan de politieke top. Dit gaat niet goed! Pfff …
Gepost in Maatschappij en politiek Geen reacties »
