23 maart 2019
Het leuke van de boeken van Gaby den Held is dat de
verhaallijnen verhaspeld zijn met dromen en herinneringen, zodat je soms niet
meer weet wat de echte realiteit is. Een kameraadje in Second Life heeft ons
aan elkaar gekoppeld, zodat we nu elkaars boeken lezen. Dat dit op dit virtuele
platform gebeurde is eigenlijk niet zo verwonderlijk, want romantici drijven nu
eenmaal op andere werelden. Ik ben nu dus bezig met het proeflezen van zijn
binnenkort bij Uitgeverij IJzer te verschijnen
roman Charlie Dark. Net als in zijn boek Maan gaat het over de
liefde voor een jeugdkameraadje, nog lang voordat seksuele lusten opborrelen.
Heel herkenbaar, omdat ik wel eens denk dat vriendschap eigenlijk veel
belangrijker is dan met elkaar in bed te duiken. Met volwassenheid beginnen de
problemen en worden mensen steeds onbereikbaarder voor elkaar omdat ze steeds
meer hun openheid, spontaniteit en naïviteit verliezen. Als kind ben je nog
echt, maar na de puberteit ontstaat de strijd om het bestaan, om bezit van
elkaar. Vroeger droomde ik wel eens van het idee dat iedereen na zijn
veertiende jaar de brandstapel op moest. Misschien niet zo’n gek idee
eigenlijk, want het zijn de volwassenen die cynisch worden en alles verpesten.
Gaby heeft ook mijn boek gelezen,
en is de eerste die het echt mooi vindt. ‘Wat vooral opvalt is de lieflijke
sfeer die je onmiddellijk meevoert. De hoofdpersonages zijn bijna zonder
uitzondering sympathiek waardoor de vermeende gruwelijkheid van het
kannibalisme op de achtergrond raakt,’ schrijft hij in een review. ‘Ook alle
rituelen zijn zo liefdevol beschreven dat je er helemaal in meegaat. Het
verhaal leest bijzonder vlot en heeft de sfeer van een spannend jongensboek.’
Zo had ik het zelf nog niet eens bekeken. En zo leer je van elkaar, leer je je
eigen schrijfsels beter kennen. Gaby is net als ik een romanticus. Eindigt bij
mij de liefde in een glorieus sterven, bij hem blijven de liefdes onbeantwoord
en leiden zelfs tot zelfmoord. Mijn ‘en ze stierven nog lang en gelukkig’ is
bij hem een sfeer van ontembare liefde die ondanks alles een heel leven lang
blijft branden, zo niet obsederen. Maar is die bezetenheid die liefde heet niet
veel belangrijker dan de teleurstellingen waarop die kan uitlopen? En is
genieten van, zo niet zwelgen in lijden niet de kern van de romantiek? ‘Lijd
alsof het het ervaren van geluk is,’ hoorde ik ooit de toen 20-jarige Arthur Jussen zeggen
voordat hij achter de vleugel plaatsnam. Dat is romantiek.
Gaby heeft nu een huis bij ons in
Sweetgrass gehuurd. Hij kon een deur niet open krijgen en toen ik die op een
kier wilde zetten stortte het hele huis ineen. De volgende dag ben ik anderhalf
uur bezig geweest met alles weer op zijn plek te zetten. Net als Pink Floyd hén
ik iets met architectuur. En soms hou ik van uitdagingen, zodat ik dat
eigenlijk best een leuke klus vond. Gaby geniet nu van de ruimte in en buiten het
huis, kijkt uit over het zwanenmeer en ik heb zijn radio op een klassieke
zender gezet. We praten veel met elkaar. Niet alleen in Second Life, maar ook
via de mail. Hij vertelt over hoe de omslagen van zijn boeken tot stand komen,
en ik over het laten vertalen van mijn boek, wat fantastisch gebeurt en
waardoor ik veel nieuwe Engelse woorden en uitdrukkingen leer. Schrijven als
hobby, iets mooiers is er gewoon niet. Gaby schrijft veel gedetailleerder dan
ik en er lopen soms iets teveel personages in zijn boeken rond, maar dat
laatste kan ook aan mij liggen want bij films kan ik ook niet veel meer dan van
drie personen onthouden wie ze eigenlijk zijn.
Second Life en Real Life lopen bij
ons dus soms door elkaar heen. Maar dat vind ik niet erg, want eigenlijk hou ik
niet zo van dat onderscheid. Gaby waarschijnlijk ook niet. Romantici kijken nu
eenmaal veel verder dan hun neus lang is en leven daarom ook in andere werelden
dan de alledaagse realiteit. Soms is voor hen het aardse leven niets dan een
tranendal, maar tegelijk houden ze daarvan. De kern van het masochisme. Omdat
er méér is. Iets moois dat sterven ontstijgt. De dood als vriend in plaats van
als vijand. Die niet scheidt maar juist verbindt – een idee dat ik tot mijn
verwondering later ook bij mijn Wijze Tante tegenkwam. Sommigen vinden
romantiek een vlucht uit de werkelijkheid, maar romantici weten wel beter en
zien juist hun ontkennen en vermijden van die andere werkelijkheid als een
vlucht. Een vlucht voor dood en pijn die uiteindelijk toch onvermijdelijk zijn.
‘The only way you can endure your pain is to let it be painful,’ zei Shunryu Suzuki. Maar ik
geef toe dat dat een hele kunst is. Een kunst die Wagner begreep toen hij zijn ouverture van Tannhäuser
componeerde, die exact bij het begin en het einde van mijn eigen boek past.
Alsof lijden de enige verlossing is van het lijden. Lijden als geluk.
Ik had onderschat hoeveel energie
je kan opdoen van het contact met een soortgenoot. Dank je wel, Gaby, voor onze
vriendschap!
Gepost in Kunst, Second Life 
Geen reacties »
16 maart 2019
Het is wonderbaarlijk hoe lone
wolves op internet ongemerkt rustig hun gang kunnen gaan met het delen en
verspreiden van hun denkbeelden en plannen. Ik ben voor een totaal vrij
internet, ook als daarop de meest verschrikkelijke ideeën worden verspreid. Dat
is openheid, dat is transparantie. Het internet is van niemand en iedereen moet
ervan afblijven. Dat geeft ook de mogelijkheid om dreigend gevaar op te sporen,
maar in het geval Tarrant hebben kennelijk teveel mensen zitten suffen.
Verbieden en filteren helpt niet, want dan gaat alles ondergronds en vindt daar
zijn weg wel. Als je minder islam wilt is dat oké, maar als je die ‘kebab’ wil
vermoorden ben je minstens even verkeerd bezig als Jodenhaters die ooit van een
Endlösung droomden.
Alle godsdienst is primitief. Omdat
geloofd wordt in de autoriteit van heilige boeken, van de woorden van imams en
priesters. Uiteindelijk is het allemaal angst die met diverse pseudo-zekerheden
wordt verdrongen. Angst voor de dood die je uit het hoofd wordt gepraat met
mooie beloften over het paradijs. De christelijke hemel lijkt me maar een saaie
bedoening, en met al die maagden kan ik ook weinig. Want ook dat moet op
gegeven moment gaan vervelen. Veel religieuze leiders zijn net politici, en
voor Osho was er dan ook weinig verschil zodat hij ze ‘the maffia of the soul’
noemde. Terecht. Dat is het nadeel van zélf in de politiek te duiken,
geconfronteerd als je wordt met allerlei perverse machtsspelletjes. Politiek is
ook religie.
Wat bezielt iemand om hele volkeren
te willen uitmoorden? Angst voor verlies van identiteit. En ik geef toe: ik
hoor liever kerkklokken bengelen dan geroep vanaf een minaret. Ik kom ook op
voor de eigenheid van ons dorp en ben daarmee in zekere zin conservatief. Maar
ik ga toch geen mensen doodmaken? Ik had een aantal jaar een heel aardige
buurvrouw met hoofddoekje. En onze gemeentesecretaris draagt er ook een, en ze
is er gewoon bij als we de regenboogvlag hijsen. Misschien had ze het daar
moeilijk mee, maar toch. Ja, ik geloof dat verreweg de meeste moslims gewoon
aardige mensen zijn, dus ik zie het probleem niet zo.
Oké, misschien radicaliseren
moslims meer op het fysieke vlak, maar dat doen niet-moslims minstens even erg
op het psychische vlak met hun aanbidding van het Gouden Kalf. Wat is erger:
lichamelijk of psychisch leed? Of zoals ik mij in mijn boek afvraag: wat is
erger, kannibalisme of neoliberalisme? We denken dat we het goed hebben in het
Westen, maar is dat geen zelfbedrog? Ja, materieel genieten we van onze
welvaart die stukken groter is dan die van onze ouders en waarschijnlijk ook
dan die van onze kinderen. Maar op psychisch gebied is het toch een en al armoe
hier? Ik vraag me soms af wat al die mensen in het Westen zoeken, want dat kan
toch alleen maar tot teleurstellingen leiden? Ik denk dat de klimaatverandering
een cruciale rol speelt in de behoefte je heil elders dan in je eigen land te
zoeken.
Er is maar één panacee. Bewustzijn.
Geen zelfverheerlijking, want werkelijk bewustzijn beperkt zich niet tot onze
eigen ikjes, landjes en wereld. Werkelijk bewustzijn gelooft nergens in. Dat
oordeelt niet, en weet dat de anderen ook in hem zelf leven. Dat is de enige
instelling waarmee dát gedaan wordt wat gedaan moet worden. Veroordeling en
haat hebben de wereld nooit verder gebracht. Bewustzijn wel, zodat alleen
meditatie ons kan redden. Onderzoeken wie of wat we werkelijk zijn, waarin geen
god of duivel te vinden is, waarbij oordelen wegvallen en je een innerlijke
rust en vrede vindt. Alleen dat kan tot het juiste handelen leiden, en al het
andere blijft aanmodderen met de kraan open. Begin bij jezelf.
Gepost in Geen, Maatschappij en politiek, Psychologie Geen reacties »
28 februari 2019
De
groep verspreidt zich over de sobere houten banken, waarna Lucas binnenkomt en
voor het altaar gaat staan en zijn armen zegenend opheft.
‘Hét is met jullie,’ spreekt Lucas. ‘Hét is het naamloze dat sommigen God noemen, anderen Allah, de Kracht of het Bestaan. Hét is het Mysterie, de Grond van al wat is. Hét is dat wat alles doordringt en in alles aanwezig is. Hét is het Wezen dat alles verbindt, wat tijd en ruimte overstijgt. Hét is het onzichtbare Licht en de onzichtbare Ruimte. Hét is Alles en Niets tegelijk. En dit Hét is met ons allemaal, want iedereen en alles is Hét.’
Dan
zwijgt Lucas en staat hij een poosje alle bezoekers rustig in zich op te nemen.
Wat moet Mark nou met deze woorden? Vager kan het bijna niet, maar tegelijk
voelt hij dat Lucas’ woorden glashelder zijn. Is hier sprake van een soort
religieloze religie, een futuristische godsdienst waarin God zowel wel als niet
bestaat? En als alles Hét is, wat is Hét dan anders dan de energie en
elementaire deeltjes waaruit alles bestaat? En wat is daar dan zo bijzonder
aan? Maar toch spreekt deze nietszeggendheid hem aan, alsof daarmee meer dan
alles gezegd is. Maar wat bedoelde Lucas dan toen hij zei dat het Alles Niets
is, of dat het Niets Alles is? Hij is niet de enige die in verwarring is, want
iedereen blijft verbaasd zwijgen om dit te verwerken.
‘Je
hoeft alleen maar te ervaren,’ begint Lucas na een lange pauze. ‘Meer hoef ik
niet te zeggen, gewoon omdat er niet meer te zeggen is. Geen gebeden,
schriftlezingen, godsdienstoefeningen en meditaties kunnen Hét openbaren, die
staan Hét zelfs in de weg. Je hoeft alleen maar te Zijn. En juist dit is een
plek om het te ervaren, want daarvoor is rust en stilte nodig. Blijf alleen en
blijf in de Stilte. Ik zie jullie straks,’ en hij loopt geruisloos de kerk uit.
Uit mijn roman Strandvliet
Gepost in Geen, Spiritualiteit Geen reacties »
24 februari 2019
Vanmorgen zijn we naar de Besant
Hall van het Theosofisch
Centrum in Naarden gegaan, waar Janet Ossebaard twee uren
heeft verteld over graancirkels, die ze al zo’n kwart eeuw onderzoekt. Was ze
toen ze daarmee begon er heel sceptisch over, nu weet ze wel beter. Uit eigen
ervaring. Tot nog toe weet niemand hoe ze ontstaan zijn, maar volgens haar zijn
het berichten van buitenaardse wezens. Die komen ons zonnestelsel binnen door
in hun wereld in een zwart gat te duiken, waar ze aan de andere kant weer uit
komen in een wit gat: onze zon. Om dat te kunnen moet je wel wat sleutelen met
zwaartekracht en dimensies als tijd en ruimte, maar op die gebieden zijn de
wonderen de wetenschapswereld nog niet uit. Dus waarom niet. Onlangs las ik een
serieus artikel waarin gesteld wordt dat aan de andere kant van de big bang,
dus voordat die plaatsvond, zich werelden bevinden die het spiegelbeeld van ons
heelal zijn, dus waar – althans voor ons – de tijd achteruit loopt en zo. Je
kan het zo gek niet bedenken of natuurkundigen beginnen er geleidelijk in te
geloven. Kwantummechanica met zijn superposities en verstrengeling van
deeltjes. Al dit soort verschijnselen passeerde vandaag ook de revue, en het is
me te makkelijk om ze af te doen als fantasie of sprookjes.
We zagen op een foto hoe uit
protuberansen van de zon witte bollen ontsnapten, en zelfs een filmpje van het
ontstaan van een graancirkel. Een en ander best op echtheid gecontroleerd.
Beelden van orbs, waarover ik tien jaar geleden een
blog schreef: de witte oplichtende bolletjes
die vaak op foto’s worden gesignaleerd, en die iets anders moeten zijn dan
stofdeeltjes op de lens. We zagen een tablet dat ooit de ruimte in is gestuurd,
waarop als een QR-code een en ander over het mensdom – ons DNA heeft twee
strengen, gemiddelde lengte 175 cm, we zijn te vinden op de derde planeet vanaf
de zon, en dat soort dingen – werd verteld en waarop 28 jaar later antwoord
kwam: zij hadden veel meer DNA-strengen, waren kleiner van stuk en leefden op
vier planeten. En hadden een echt sciencefiction-hoofd. Dat klinkt sensationeel
allemaal, maar wie zegt dat onze gedachtenspinsels niet een voor- of aanvoelen
zijn van een andere realiteit dan de onze? Je zou dit alles op zijn minst voor
mogelijk moeten houden. Terwijl het me met een beetje kansberekening logisch
lijkt dat wij mensen niet alleen zijn in de kosmos. Ja toch? Wellicht zijn onze
hersenen nog slimmer dan ze zelf kunnen bedenken.
In graancirkels zijn vaak oeroude
symbolen te herkennen. Beelden die we in oude culturen en religies tegenkomen,
zoals de zevenbloem en de ankh, welke
laatste ook te herkennen is in apparatuur van Nikola Tesla over wie
we een paar dagen geleden nog een mooie documentaire op Netflix hebben bekeken.
Natuurlijk is het allemaal positief nieuws dat we van die aliens krijgen, maar
iets positiefs kan geen kwaad tegenover de vele verhalen over hel en verdoemenis
die we zo vaak tegenkomen als het over buitenaards leven gaat. Het zou ook
kunnen aantonen dat al die andere werelden écht verder zijn dan wij, die een
gevaarlijk rotzooitje van de aarde maken. Graancirkels zijn gewoon mooi en
schijnen zelfs een overweldigende energie uit te stralen. Althans volgens Janet
Ossebaard, maar misschien moet je daar wel een bepaalde gevoeligheid voor
ontwikkelen. Wat mij betreft kan het allemaal, want ik geloof graag in het
onmogelijke. Zoals dat het subject met het object kan versmelten, en dat
bewustzijn creatief is en niet passief. Allemaal mogelijkheden die het
verdienen om diep in je door te dringen, waarbij het bekijken van graancirkels
je kan helpen. Er is meer tussen hemel en aarde. Op Janets website is veel
moois te vinden. Graan, niet alleen voor biologisch voedsel, maar ook om onze
geest te verrijken.
Gepost in Diversen, Geen, Uit mijn leven Geen reacties »
13 februari 2019
Velen zijn het er wellicht niet mee eens. Met de tekst van het Ave verum van Mozart dat we volgende maand gaan zingen. Want dit lied gaat over het lichaam van Christus, en niet over zijn geest. Maar ik vind het prachtig. Juist daarom. Omdat het wellicht revolutionair was om zijn lichaam te groeten. Want het is het lichaam dat heeft geleden.
Ave verum corpus. Gegroet,
waarachtig lichaam. In mijn oren klinkt dat best erotisch. Net zoals binnen de
katholieke kerk dat lichaam tijdens de eucharistie zelfs opgegeten wordt. En
Christus’ bloed wordt gedronken. Alsof zijn lichaam heilig is. Net zoals een
kannibaal ooit gezegd heeft dat mensenvlees een delicatesse is, juist omdat de
mens iets hoogstaands is. ‘Eet van het hogere, desnoods van het gelijke, maar
nooit van het lagere,’ is een devies uit mijn boek dat dus minder origineel is
dan het lijkt. Want katholieken doen dat al heel lang, zeker omdat ze in
transsubstantiatie geloven: de hostie is écht het vlees en de wijn écht het
bloed van Christus. Ze zijn dus eigenlijk kannibalen, en daar is in hun geval
niks mis mee. Als je heilig of verlicht bent gaat die energie vast ook in je
lichaam zitten.
Natum de Maria
virgine.
Geboren uit de maagd Maria. Die maagdelijkheid is volgens mij vaak veel te
letterlijk opgevat. Zo zou ik het veel gehoorde woord ‘unigenite’
het liefst vertalen met ‘uit eenheid geboren’ in plaats van ‘eniggeboren’ (zoon
van God), dus niet uit een tweeheid van man en vrouw, maar uit de eenheid die
het bestaan is. Ik kan me trouwens moeilijk voorstellen dat God geen andere
zonen en dochters had.
Vere passum,
immolatum in cruce pro homine. Dat
werkelijk voor de mens heeft geleden aan het kruis. Ik heb begrepen dat er
volgens Rudolf Steiner toen een soort explosie van energie heeft
plaatsgevonden, een kantelpunt in de geschiedenis. Daar kan ik me wel iets bij
voorstellen. Alsof Christus’ energie in een explosie vrij kwam. De energie van
goddelijkheid werd over de mensheid uitgestrooid, verlichting werd over de
wereld uitgezaaid, in overgave verenigde hij zich met God, het bestaan of hoe
je het albewustzijn ook noemen wil. Volgens mij werd Jezus toen Christus, en
niet tijdens zijn doop in de Jordaan, hoewel hij tijdens dat laatste zich
wellicht bewust werd van zijn bestemming.
Cujus latus
perforatum unda fluxit sanguine. Uit wiens doorboorde zijde bloed
vloeide. Die regels maken het verhaal even een beetje pervers, maar daardoor
krijgt het wel kleur, komt het verhaal over zijn sterven wel tot leven.
Esto nobis
praegustatum in mortis examine. Laat ons
dit een voorsmaak zijn tijdens de beproeving van de dood. Maar wat gaan we dan proeven,
en wat smaakt dan zo lekker of verschrikkelijk? Ons eigen sterven! Alsof
Christus een voorbeeld geeft van hoe je sterven moet. Door het lijden
vrijwillig te accepteren en het juist daardoor te overwinnen. Elk beetje
intelligent en bewust mens lijdt in deze wereld, in de dualiteit. Geen leven
zonder lijden. Liefde lijdt. Maar overgave is de enige weg. Niet steeds pijn en
lijden ontvluchten of ontkennen, maar het erkennen als een onvermijdbare
realiteit. Uiteindelijk zijn we allemaal diep van binnen een Christus, maar het
realiseren daarvan kan niet zonder lijden zolang we nog steeds geloven in ons
eigen van anderen en de wereld afscheiden ik, dat per definitie zich niet wil
verenigen met het bestaan of God.
O Jesu dulcis, o
Jesu pie, o Jesu fili Mariae! O zoete
Jezus, o trouwe Jezus, o Jezus, zoon van Maria! We mogen dankbaar zijn dat
Jezus ons het voorbeeld heeft gegeven over hoe ook wij een Christus kunnen
worden. Echt! Het is bewezen dat het kan! Maar of het echt zo gebeurd is weet
ik niet. Evenmin of Christus het ermee eens zou zijn dat we zijn lichaam gingen
opeten.
Ik had dominee moeten worden.
Gepost in Muziek, Spiritualiteit Geen reacties »
3 februari 2019
Hoe ongezond mag ik zijn? Dat
vraagt Bas Heijne zich af in Blad, een maandelijkse bijlage van de NRC
die ik deze keer voor het eerst bekijk omdat hij niet meer glossy is. Hij
vertelt hoe hij door zijn zorgverzekeraar genudged wordt een app te gebruiken
om zijn mentale gezondheid voortdurend in de gaten te houden. Dat doet mijn
verzekeraar ook, die heeft me een paar jaar geleden zelfs een gratis
bloeddrukmeter gegeven, naast een onderzoek naar van alles en nog wat. Opdat
mogelijke ziektes zo snel mogelijk ontdekt worden en in de kiem worden
gesmoord. Of ik al of niet rookte, werd me gevraagd. Ja, elektronisch, maar die
mogelijkheid stond niet bij de antwoorden. Ik vulde dus in dat ik rookte, met
allemaal enge perspectieven en gezondheidsadviezen ten gevolge. Ik doe daar dus
niet meer aan mee. Ook omdat ik vind dat verzekeraars niet op de stoel van de
huisartsen moeten gaan zitten.
Tijdens een nieuwjaarsreceptie
voegde ik me bij een paar jongens met wearables. Ze wisten precies hoeveel ze nog
moesten lopen en vergeleken hun prestaties met elkaar. Ik had meteen een leuk
excuus om een van die knapen aan te raken door hem bij de pols te pakken.
Vijftig, vertelde ik hem, en dat bleek nog te kloppen ook. Hoe slecht moet je
in je lijf zitten om al dat gedoe aan je lichaam te hangen? Maar het is echt
een rage, waarbij ik denk aan de mogelijke toekomst die Yuval Noah Harari
schetst in zijn boek Homo
Deus.
Daarin is de mens een machine die dank zij biotechnologie het eeuwige leven
gaat verwerven, aan God gelijk wordt. Ook in zijn hersenen, die regelmatig
geüpdatet zullen worden. Zou zomaar kunnen. En alleen de rijksten zullen zich
het nieuwste van het nieuwste kunnen permitteren waardoor de rest van de mensen
eigenlijk overbodig wordt. Die ontwikkeling is allang begonnen met de
polsbandjes van die jongens. Nee, ik hou niet van wearables. Van recepties
trouwens ook niet.
Ik ben geen gezondheidsfreak. Erop
vertrouwend dat mijn eigen lijf wel weet wat goed voor me is, eet ik gewoon wat
ik lekker vind. Zo lepel ik graag bij tijd en wijle graag een potje doperwtjes
leeg. Met veel scheutjes Maggie. Zoals ik vroeger wel eens zei: een boterham
belegd met kaas, tomaat, ei met wat mayonaise, en een sigaret toe, zijn alles
wat ik nodig heb. Slechte eetgewoonten heb ik waarschijnlijk van mijn vader,
want als ik bij hem kwam eten aten we een blik van Hak leeg. Met uitzondering
van het longemfyseem waaraan hij uiteindelijk overleed, heb ik hem nooit op
ziektes betrapt. Kort samengevat: ik heb relatief weinig met voeding en
gezondheid, blijf eigenwijs geloven dat mijn lijf me wel vertelt wat het hebben
wil. Ook als het kroketten zijn. Als je het overleven belangrijker vindt dan
het leven zelf, vergeet je echt te leven.
Een gezonde geest in een gezond lichaam? Dan
zouden de mensen door de toenemende gezondheid hier in het Westen ook gezondere
geesten hebben gekregen? Ik zie dat niet, integendeel. Voor mij gaat de geest
aan het lichaam vooraf. Wellicht is het juist onze angst voor de dood die
uiteindelijk zo’n rotzooitje van deze wereld maakt. Alsof sterven niet gewoon
bij het leven hoort en zelfs iets heel moois zou kunnen zijn.
Gepost in Gezondheid en welzijn, Uit mijn leven Geen reacties »
30 januari 2019
Een ruime meerderheid van de
gemeenteraad, verdeeld over alle fracties, heeft me gefeliciteerd met mijn
verjaardag, samen met de griffier en twee wethouders. Zodat echt officieel
vaststaat dat ik nu 72 jaren oud ben. Vriend gaf me een tondeuse die ik laatst
bij de kapper zag liggen en waarop ik meteen verliefd werd, samen met allerlei
lekkers en een kaartje met een mooie tekst over het Hier en Nu, iets waarop ook
Osho me wees in zijn dagelijkse
citaat op mijn
telefoontje. Ook veel vrienden van Facebook hebben zich niet onbetuigd gelaten.
Vind ik leuk, soms zelfs geweldig. Verder een kaartje hier, een telefoontje en
een uitgebreide brief daar. Gelukswensen van het koor waarin ik zing. En
natuurlijk cadeautjes van de kapper en NS. Dat is intussen allemaal alweer
eergisteren, zodat nu nog lang niet jarig ben.
72. Is dat oud? Fysiek voel ik wel
wat ouderdomsgebrekjes opkomen, zodat ik wat voorzichtiger de trap oploop en
zo. Maar diep van binnen ben ik nog steeds die jaren-zestig-hippie. Eigenwijs
en provocerend. graag dingen op zijn kop zettend. Een mooi getal trouwens, het
spiegelbeeld van een priemgetal, deelbaar door twee, drie, vier, zes, acht en
negen. En vriend schreef op zijn kaart dat 72 gelijk is aan twee tot de macht
drie maal drie tot de macht twee. We houden van sudoku’s oplossen en puzzelen,
schijnbaar zinloze activiteiten die wel goed zijn voor je hersenen. Bovendien
geloof ik in de kwaliteit van getallen. Zes is wijsheid,
harmonie en schoonheid, twaalf is perfectie, dus 72 zit wel goed. Een mooie
leeftijd dus. Dat mag ook wel tegen die tijd.
In mijn jeugd was ik nog een keer
per jaar jarig, en dat was een hele lange tijd. Maar nu lijken verjaardagen
elkaar steeds sneller op te volgen. Komt er een tijd waarin ik tijdens mijn
verjaardag nog bezig ben de cadeautjes van het vorige jaar uit te pakken?
Waarom krijg je eigenlijk cadeautjes? Is het dan een soort prestatie, een
beloning voor het feit dat je nog steeds leeft? Alsof je dat zelf in de hand
hebt! Moet het je stimuleren om maar zo lang mogelijk te blijven leven? Of is
het gewoon blijheid van partners, familie en vrienden dat je er nog steeds
bent? En waarom willen mensen op hun sterfbed geen cadeautjes, al is het maar
als souvenir na een lange reis in de stof die achteraf als een flits aan je
voorbij is gegaan?
Ik heb mijn verjaardag rustig
doorgebracht. Dat op zich is al een cadeautje, een hele dag voor jezelf. Waarop
je geëxcuseerd bent om alle verplichtingen te laten varen waar je even geen zin
in hebt. Een vakantiedag. Vroeger hoorde daar uitbundige feesten tot diep in de
nacht bij, maar tegenwoordig word ik al moe als ik daaraan denk. Toch heb ik
ook daar leuke herinneringen aan. Zoals die keer ergens in de jaren 70 dat ik
van een vriend een wel heel bijzonder cadeautje kreeg. Hij had een leuke knaap
meegebracht. Inclusief touwen, zodat ik leuk met hem kon stoeien. Ik weet niet
wat de andere aanwezigen op het feest ervan dachten, maar ik vond het –
wellicht wat ongemakkelijk blozend – helemaal te gek en bijzonder origineel,
helemaal uit het hart gegrepen. Eergisteren gaf Hein me iets dat ook helemaal
bij me past: het dikke zware boek Pink Floyd Compleet over mijn
lievelingsgroep, waarvan ik fan van het eerste uur ben en die de rode draad van
mijn spirituele ontwikkeling heeft begeleid en ontsponnen.
Allemaal verjaarsgedachten. Even stilstaan bij
je eigen ont-wikkeling zoals mijn Wijze Tante het noemde. Waar was ik blij mee
het afgelopen jaar? Wat heb ik geleerd en zou ik nu heel anders doen? Tegelijk
laat ik dit soort vragen en voornemens steeds meer los. Want het hier en nu is
voldoende en vol van zegen.
Gepost in Diversen, Uit mijn leven Geen reacties »
25 januari 2019
De verplichte tegenprestatie komt
weer op de agenda. Want staatssecretaris Tamara van Ark vindt dat gemeenten,
zoals Amsterdam en Groningen – en dank zij mijn initiatief ook Blaricum –
harder moeten worden aangepakt als ze deze niet verplicht opleggen aan mensen
in de bijstand. Voor wat hoort wat, iedereen moet meedoen, de inclusieve
samenleving en dat soort geloofsartikelen worden geüpgraded tot meetbare
missies die Van Ark graag over de ontschotte schuttingen van de gemeenten gooit.
Politiek is religie.
Dat gemeenten niet tekenen voor dit
verplicht vrijwilligerswerk, dan wel dit veel te weinig opleggen, is haar een
doorn in het oog. En doornen in ogen beperken nu eenmaal het zicht en de visie,
met alle gevolgen van dien. Dan grijp je snel terug naar de oudtestamentische
wrekende God en ga je geloven dat straf écht
helpt. Korten op uitkeringen, en als gemeenten dat niet met hun inwoners doen
doet zij dat zelf wel met de gemeenten. Zo simpel is het. Maar geen psycholoog
zal bevestigen dat straf echt helpt, zodat het geloof dat je daarmee problemen
oplost op zich al een leugen is.
Uiteindelijk gaat alles nog steeds
om geld en is die hele tegenprestatie alleen maar bedoeld om aan goedkope
arbeidskrachten te komen en mensen te dwingen om mee te doen met de
dolgedraaide arbeidsmarkt waarin de meeste werkgevers nooit tevreden zijn
zolang mensen niet steeds langer, harder en efficiënter gaan werken. Die
werkgevers kunnen vaak niet anders omdat wij het zelf zijn die alles goedkoop
en snel willen hebben. Het is een vicieuze cirkel die uiteindelijk de hele
planeet kapotmaakt.
Als je mensen zo graag aan het werk
wil zetten, betaal daar dan een eerlijk loon voor, en zet alles op alles om
passende arbeid voor werklozen te vinden, of bied hen opleidingen aan. Ja, de
verplichte tegenprestatie zou een opstap naar regulier werk zijn. Misschien dat
dat soms wel eens het geval is, maar ‘niet als
die dwingend wordt opgelegd,’ volgens Monique Kremer, bijzonder hoogleraar
actief burgerschap aan de Universiteit van Amsterdam. ‘Als mensen actief
blijven, is dat vaak goed voor hun welzijn, gezondheid en sociale relaties.
Maar als de gemeente dwingende taal gaat gebruiken, werkt dat averechts,’ zegt
ze. ‘We weten dat heel sterke sollicitatieverplichtingen meestal contraproductief
zijn voor mensen die al lang geen werk hebben.’
Zelf heb ik in de
jaren tachtig ook langdurig van de bijstand geleefd. Ik ken de angst, vooral na
die keer dat ik opeens duizend gulden – toen een groot bedrag – moest
terugbetalen omdat de Sociale Dienst achteraf meende mij teveel uitgekeerd te
hebben, maar dat ik na lange tijd heb teruggekregen omdat bleek dat er een fout
was gemaakt. Dank zij juridische bijstand, iets waar Sander Dekker –
van dezelfde politieke partij als Tamara – graag op wil beknibbelen. Ik ken de
stigmatisering en de vernedering van werklozen. ‘Als je echt werk wilt,’ zei
een man met die ik meeliftte, ‘kun je morgen meteen aan de slag,’ en hij knikte
in de richting van Aalsmeer. Ja hallo? Was ik dáárvoor opgeleid?
Mensen onder hun
niveau te laten werken werkt echt niet, dan vraag je om problemen. Je kan als
gemeente hoger opgeleiden de straten laten schoonmaken – krijgen die ook gele
hesjes? – maar mensen die geen passend werk doen verdorren, met alle psychische
gevolgen van dien. Zo wandelde ik ooit naar metrostation Diemen-Zuid toen daar
veel bouwactiviteiten waren. Het leek me eigenlijk heerlijk om zo lekker
concreet met mijn handen te werken, maar al snel realiseerde ik me dat ik mij onder mijn
collega’s niet echt thuis zou voelen. Naar vrouwen fluiten, De Telegraaf lezen
en constant muziek aan mijn kop hebben was en is niet echt mijn ding.
Maar al te vaak
wordt gepropageerd dat je zelf verantwoordelijk bent voor je werkloosheid. In
mijn geval waren het niet de fusies van allerlei psychotherapeutische
instellingen tot grootschalige RIAGGS, maar deed ik zelf niet genoeg mijn best,
was ik te lui om uit mijn bed te komen en kreeg ik de bekende stigmatiserende
oordelen over me heen geslingerd. Het beginnen van mijn eigen eenmansbedrijfje heb
ik ook als een soort wraak ervaren: één werkloze minder waarop jullie je
vernederende machtswellust kunnen uitleven! Ik bedoel maar, ik was in mijn
leven student, een werkloze die spontaan vrijwilligerswerk deed, werknemer bij
de Amrobank en zelfstandige met zijn eigen eenmansbedrijfje, zodat ik mij op al
die terreinen wel ervaringsdeskundige mag noemen.
Je kan natuurlijk
op uitkeringen gaan korten, maar wat lost dat op? Dan kunnen mensen niet meer
rondkomen, komen ze letterlijk in de kou omdat ze hun energierekening niet meer
kunnen betalen, gaan ze te goedkoop dus slecht voedsel eten, belanden op
straat, verzanden in de criminaliteit en prostitutie omdat ze geld nodig
hebben, omdat ze in leven willen blijven. Maar dat laatste is kennelijk teveel
geëist, dus richten we voedselbanken op – een schande dat die überhaupt bestaan
in een rijk land als het onze – en gaan we daklozen opvangen, druggebruik
bestrijden en wat niet al. Alsof dat geen geld kost.
Hier in het Gooi
gaat regionaal aan werkgelegenheid gewerkt worden door het koppelen van
werklozen, gemeenten, werkgevers en het UWV, zodat al die instellingen meer van
elkaar weten waardoor zoveel mogelijk mensen op de juiste plek kunnen belanden.
Zelf zie ik het als een nuttige maar slechts tijdelijke oplossing. Ik kom het
niet nalaten ervoor te waarschuwen dat het wellicht voor onze kinderen en
kleinkinderen niet meer werkt. Want op gegeven moment is er écht geen werk
meer, hebben robots alles overgenomen. Daar moeten we nu al over nadenken, voor
het te laat is. Maar ik werd alleen maar aangegaapt en kreeg antwoorden op
vragen die ik helemaal niet gesteld had. Sorry jongens, dat ik wat geïrriteerd
reageerde. Een goed plan, maar zonder visie op de waarde van werk blijven het
ad hoc oplossingen.
En die
tegenprestatie? Ik duik mijn oude dossiers maar weer eens op en heb voorlopig
weer wat te doen. Mijn tegenprestatie.
Gepost in Maatschappij en politiek, Uit mijn leven Geen reacties »
9 januari 2019
Soms kan de tijd versnellen, soms
kan de tijd vertragen. Daar wist Einstein alles van, en hoewel ik dat eigenlijk
niet snap blijkt het toch waar te zijn. En dat is niet het enige waar ik niets
van begrijp, want die wetenschappers zeggen daar bovenop ook nog eens dat de
tijd ontstaan is. Met de oerknal. Ontstaan? Dat is toch een werkwoord? En
werkwoorden geven toch aan in welke tijd een zin staat? Ze zeggen toch
wat er gebeurt, zelfs als het stilstand is? Zonder tijd geen werkwoorden.
‘Ontstaan’ is een werkwoord, dus daar is tijd voor nodig. Maar die zou er
volgens natuurkundigen vóór de big bang niet zijn. Er zou helemaal geen tijd
zijn om de tijd te scheppen. Eigenwijs als ik ben concludeer ik dat er ook vóór
de oerknal tijd bestond. Hoe zou hij anders kunnen knallen? Rare jongens, die
wetenschappers. Ze geloven zowel in toeval als in oorzakelijkheid, in deeltjes die
ook golven kunnen zijn, in materie maar niet in geest. Het lijkt wel een
geloof! Je zal vandaag de dag maar een kwantummechanicien zijn, dan heb je het
er maar druk mee!
Ook in onze subjectieve beleving kan de tijd vertragen en versnellen. Daarover las ik laatst via Blendle een interessant artikel van Ellemiek de Wit uit Quest onder de kop Verdraaide tijd. Met antwoorden op vragen waarom voor onze beleving tijd kan krimpen en uitdijen. Zo vertelde iemand tijdens een treinongeluk: ‘Het was als een film die zo langzaam wordt afgespeeld dat de beelden passeren met schokkerige bewegingen.’ Dat herken ik uit de beelden die ik voor me zag als ik stoned was, meestal natuurlandschappen waardoor ik zweefde. Ook bij bijna-doodervaringen schijnt dat voor te komen. Waarom? Bij angst en opwinding gaat je interne klok sneller tikken, iets waar ook warmte toe bijdraagt. Minuscule deeltjes van seconden worden waargenomen, je beleeft meer en dat is ook belangrijk om sneller op bedreigende situaties te reageren. Hoe sneller je interne klok draait, hoe langzamer je beleving van tijd is. Zo vinden snelle denkers anderen maar traag en omgekeerd.
Het omgekeerde gebeurt als de tijd
voor je gevoel voorbijvliegt. Dan is de frequentie van je eigen klok lager en
slobber je veel meer secondes tegelijk op dan zich in je buitenwereld afspelen.
Dat gebeurt met name als je je niet focust op tijd, de tijd vergeet. Een
feestje is voorbij voor je het weet. In tegenstelling tot het wachten voor de
kassa of in de file verveel je je niet. Geef tijd aandacht en alles gaat
langzaam voorbij, geef tijd geen aandacht en je blijkt weer veel later naar bed
te gaan dan je bedoeling was. Als je ouder wordt gebeuren er steeds minder
nieuwe dingen want het leven wordt meer en meer een routine, herhaling van
dingen die je al vaker hebt meegemaakt, je beleeft minder. Je hapt hele blokken
tijd tegelijk op en voor je het weet is het weer nieuwjaar. Dat komt ervan als
je op je lauweren gaat rusten. Je ligt op je sterfbed voor je het weet. Actief
blijven dus! Niet voor niets maken ouderen graag verre reizen en gaan ze andere
gekke dingen doen. Want dan blijf je een beetje bij de tijd.
Zelf geef ik de voorkeur aan die
vertraagde tijd. Want dan kan je leven veel langer duren. De socioloog Karen
O’Reilly ontdekte dat ‘Britse emigranten onder de Spaanse zon meer in het hier
en nu leefden. Dat maakt dat de tijd voor hen minder snel voorbij vliegt.’ Want
warmte versnelt je interne klok zodat de tijd voor je vertraagt, wat ook
gebeurt als je koorts hebt. Kortom: hoe meer je lééft, hoe langer je leeft,
althans voor je eigen beleving. In mijn roman ga ik zelfs nog een stapje verder:
wie zegt dat je tijd niet zo veel kan vertragen dat een seconde beleefd wordt
als de eeuwigheid, iets wat ik ‘eeuwigheid in nu’ noem? Als je daarbij optelt
dat volgens recent onderzoek de hersenen na je sterven toch nog een poosje
blijven nasudderen, zou je al stervend in de hemel kunnen belanden! In het
enige echte nu dat een ‘altijd’ wordt omdat er geen andere tijden meer zijn dat
dit eeuwige moment, dat je in nul seconden beleeft.
Gepost in Psychologie, Wetenschap Geen reacties »
5 januari 2019
Aries Astro-Services is niet meer.
Na zo’n 25 jaar ben ik ermee gestopt. Kon ik er rond de eeuwwisseling nog van
leven, het afgelopen jaar hield ik er hooguit tweehonderd euro per maand aan
over en dat woog bepaald niet op tegen al het werk en de administratie. In het
begin leverde ik veel horoscoopberekeningen en tekeningen, maar tegenwoordig
haalt iedereen die uit zijn eigen computer. Ik kreeg het alleenrecht op de
verkoop van de door Astrodienst in Zwitserland
uitgebreide rapporten van beroemde astrologen als Liz Greene en Robert Hand,
maar tegenwoordig zijn ook interpretaties van horoscopen overal op het internet
te vinden. Daling van omzet dus. Ook de verhoging van de BTW is een mooi punt
om ermee te stoppen, want ik zat er niet op te wachten om nu alle prijzen en de
administratie aan te gaan passen.
Afgezien van veel door de jaren trouwe klanten, zaten er ook veel lastige tussen. Mensen zijn veel slordiger geworden. Vullen formulieren onvolledig in, laten geen telefoonnummer en soms zelfs ook geen naam achter op het antwoordapparaat, betalen vanaf onherkenbare bankrekeningen, want alles moet sneller en sneller. Soms gunnen ze je geen pindakaas op het brood door onmogelijke kortingen te eisen. ‘Mevrouw, dit is mijn aanbod en het is aan u om daarvan gebruik te maken of niet!’ Boos was ze! Want de klant is toch koning? Nooit meer iets van gehoord. Misschien niet zo zakelijk, maar wel zo rustig. Ik weet dat ik goede producten leverde, zelfs de mooiste en beste in het land, durf ik onbeschaamd te zeggen. Maar het land is veranderd. Ze zeggen dat astrologie de laatste jaren weer in opmars is, vooral onder jongeren. Ik merk daar weinig van, hoewel het wel gewoner wordt om in astrologie te geloven.
Veel mensen willen astrologie
gebruiken om de toekomst te voorspellen. Hoe hun relatie zal verlopen, of het
goed komt met hun kinderen of werk, dat soort dingen. In extrema wanneer ze
dood gaan. Nou, lieve mensen, ik heb Saturnus en Pluto in het achtste huis,
maar ik leef nog steeds hoor! Voor mij is astrologie in de eerste plaats een
taal die veel duidelijker is dan wat de psychologie kan leveren. Maar zeker ook
een diagnostisch instrument dat aangeeft wie en wat de spelers zijn in bepaalde
levensgebieden. Zonder oordelen, want alle planeten hebben zowel hun goede als
hun slechte kant en zijn meestal ook onderling met elkaar verbonden. Het is
maar hoe je ermee omgaat. Zo kan een horoscoop een feest van herkenning zijn.
Niet dat je uit een horoscoop haalt of iemand homoseksueel is, maar wel hoe hij
daarmee omgaat. Voor Mellie Uyldert was astrologie de hoogste wetenschap, iets
waar Govert Schilling het als bestrijder van bijgeloof vast niet mee eens is.
Je kan in de sterrenhemel zien wat
je wil. Laat mensen maar eens in de nacht omhoog kijken. Wat voor de een
tweelingen is, is voor de ander een paardekop of een koektrommel. Maar toch is
in het collectief geheugen dat stukje van de hemel geladen met de energie van
tweelingen. Niet bij mij alleen, maar bij iedereen die tussen 1942 en 1948 is
geboren, stond Uranus in tweelingen. ‘Zo heeft de babyboom-generatie Uranus in
Tweelingen,’ lees ik op een verloren pagina van mijn ex-website, ‘Ze maken
enorm veel mee op het gebied van nieuwe communicatietechnieken.’ Dat kan je wel
zeggen ja. Grappig trouwens dat geen astroloog indertijd de komst van het
internet heeft voorspeld. Maar het is dan ook lastig om iets te voorspellen dat
nog niet bestaat. Misschien hadden ze een nieuw model van telefoons kunnen
verwachten, met druktoetsen of zo. Het lastige van voorspellingen is dat ze wel
uitkomen maar heel anders uit blijken te pakken dan je denkt. Vandaar dat je er
niet echt veel mee kan.
Aries Astro-Services. Ik deed het graag, was
verschrikkelijk enthousiast en kon mijn computerhobby erop uitleven. Het is
mooi geweest. Echt mooi. Dank jullie wel, al mijn klanten in die 25 jaar! Mogen
de sterren bij jullie zijn! Mogen? Dat zijn ze allang. Bij iedereen.
Gepost in Astrologie, Uit mijn leven Geen reacties »
