9 augustus 2018
Heerlijk geslapen tijdens die afgelopen warme, zeg maar hete weken. Diep geslapen. Hoe ik dat weet? Tja, eh … dat voel ik bij het wakker worden. Heerlijk dus! Ik herinner me zoiets, helemaal weg zijn, geen dromen, gewoon van de wereld. Ik was er een poosje niet. En toch was ik er kennelijk, want anders zou ik nooit geweten hebben dat ik er niet was. En dat dat heel prettig was. Een lucide slaap? Welnee, dat is veel te spectaculair. Misschien was ik er wel, maar was er verder niets zodat ik me alleen mezelf herinner. Zwevend in een warme donkere leegte? In een soort baarmoeder? Dobberen in een koesterende oceaan? Zelfs zoiets was er niet. En dat zelf, dat alleen zijn, hoe voelde dat dan? Nee, helemaal niet alleen! Iets van vrede, stilte, ontspanning, gewoon er zijn, verder niets. Tja, hoe omschrijf je een diepe slaap?
De afgelopen dagen las ik veel in Rupert Spira’s boek Bewustzijn als enige werkelijkheid. Dat gaat niet alleen over het bewust zijn van iets, maar ook over het bewustzijn zelf. Als de werkelijkheid alleen maar dat is wat objectief door iedereen als hetzelfde kan worden waargenomen, blijft er weinig werkelijkheid over. Iedereen ziet alles weer anders, gekleurd als het is door eigen zintuigen, conditioneringen, angsten, verlangens en noem maar op. Alles is subjectief, zelfs als je het door de microscoop van de harde wetenschap bekijkt. De materie is uit subatomaire deeltjes opgebouwd en die doen ook maar wat ze willen, afhankelijk van of je ernaar kijkt of niet. Eigenlijk weet niemand wat waarheid en werkelijkheid is, en daarmee wordt dan ook druk gespeculeerd. Zeker in de media. Alles is maar een mening, en in zekere zin is dat ook zo.
Toch blijft er één werkelijkheid over die niemand kan ontkennen. Ik ben. Ik ben bewust. Die ervaring is voor iedereen hetzelfde. Niemand kan ontkennen dat hij bewust is, dat bewustzijn bestaat. Ja, er zijn wat wetenschappers die beweren dat bewustzijn een illusie is, maar die moeten terug naar de schoolbanken, want wie of wat heeft dan die illusie? Bij Rupert Spira is eigenlijk alles een vorm van bewustzijn. Als filosofisch chirurg ontleedt hij het met zijn scalpel en ziet dat ook de geest en het lichaam niets anders zijn dan modulaties van bewustzijn, een leeg scherm waarop beelden verschijnen maar dat tegelijk onaangetast zichzelf blijft. Zelf vind ik een vergelijking met de zee mooier, een zee waarin stromingen ontstaan en waaruit golven oprijzen, die tegelijk allemaal een stukje van de zee zijn en haar wezen in zich hebben.
De stille zee is het pure zichzelf kennende bewustzijn, zonder grenzen. De verschillende stromingen erin zijn onze gedachten, de golven onze waarnemingen en ons lichaam. Hoe meer onderscheid, hoe meer afbakening, concentratie en materie. Schijnbaar, want alles is water, ongedeeld met alles verbonden. Het leuke hiervan is dat juist bij het maken van onderscheid, concentratie en denken sprake is van bewustzijnsvernauwing, terwijl het bewustzijn zich verruimt in dromen en in de droomloze slaap waarin het ik zich vredig oplost. Dat is volgens Spira – althans volgens wat ik ervan maak – heel gezond. Omdat je in puur bewustzijn verbonden bent, en de geur daarvan je bij kan blijven als je weer ‘wakker’ bent. Wat wij slapen noemen is eigenlijk waken en omgekeerd.
Ook vannacht ben ik weer weldadig in slaap gevallen. Mijn lijf voelde als een warme chocoladepudding die langzaam smolt en via de lakens van mijn bed afdroop. Heerlijk om je lichaam zo te laten oplossen. Hoe beter je je lichaam voelt, hoe meer de realiteit, de echtheid, de vastheid ervan verdwijnt. Daar is geen concentratie voor nodig, integendeel, maar gewoon wat overgave aan het hier en nu. Ontspannen is niet iets wat je kan doen, maar wel iets wat je over je heen kan laten komen. Zo helpt het mij om naar de regen te luisteren, naar verre onopvallende geluiden die de stilte accentueren. Te voelen hoe de sterren ver boven het dak twinkelen en de bomen in de donkere nacht zwijgend staan te ademen. Soms vertellen een hallucinatie, een lichtflits of een geluidje me dat ik in slaap aan het vallen ben. Dat ik verdwijn en even vrij ben van mezelf.
Een vage herinnering aan die verbondenheid tijdens een diepe slaap kan ons doen meeleven, geeft ruimte voor empathie, doet ons weten dat wij ook die ander, dat dier, die plant en de wereld zijn. Daarom is bewustzijn het enige panacee dat ons uit de problemen kan helpen. Niet alleen wat onze eigen gezondheid betreft, maar ook op wereldniveau. Eerder schreef ik al dat lummelen en niksen heel weldadig kan zijn. En diep slapen dus ook. Als je naar buiten wil gaan zal je eerst binnen moeten zijn. Slaap lekker!
Gepost in Gezondheid en welzijn, Spiritualiteit 
Geen reacties »
31 juli 2018
Twee foto’s naast elkaar. Eentje van een hersencel en eentje van het centrum van het heelal. Die doen de ronde in Facebook. Sensationeel! Want ze lijken ontzettend veel op elkaar. Nou ja, de eerste foto is van een hersencel van een muis terwijl de tweede een computersimulatie is, maar dat mag de pret niet drukken. Het is slecht te achterhalen waar ze vandaan komen. Zoekend kom ik niet verder dan een webpagina uit 2009 met kabbalistische citaten van een of ander wijs iemand, maar die mij weinig zeggen. Dus wie weet is het wel gemanipuleerde onzin allemaal. Wat niet wegneemt dat het mooie plaatjes zijn en het idee erachter intrigerend is. Stel je voor! Iets in de orde van negentig miljard heelallen in je hoofd! Ik moet er niet aan denken wat zich daar allemaal afspeelt en krijg er een tikje grootheidswaan van.
Onlangs was in Quest te lezen dat de microscoop van Antoni van Leeuwenhoek de belangrijkste Nederlandse uitvinding is. Het begin van de ontdekking van steeds kleinere werelden. En waar is het eind? Op school leerde ik dat elektronen, protonen en neutronen de kleinste deeltjes waren, maar dat is al lang niet meer het geval. Het lijkt wel alsof we in steeds eindelozer diepten staren, want zodra je iets ontdekt blijkt ook dat weer uit iets nóg kleiners samengesteld te zijn. Er lijkt geen einde aan te komen. Het ultieme deeltje waaruit alles is opgebouwd lijkt zich steeds dieper te verschuilen als je in zijn buurt komt. Gedraagt zich steeds wispelturiger, verschijnt en verdwijnt wanneer het hem uitkomt en heeft maling aan onze natuurwetten. Lastig voor onze verstandelijke koppen. Net als de liefde die volgens mij het ultieme deeltje was waarvan alles is opgebouwd. Want dan was alles écht liefde. En misschien is dat ook wel zo.
Een paar weken geleden staarde ik tijden naar een mier die door de bergen en dalen van het zand aan mijn voeten wandelde. Wat moet de wereld groot voor hem zijn! Soms stel ik me voor dat ik heel klein ben en in het oerwoud woon. Mijn tuin dus. In sciencefictionfilms worden mensen zo klein dat ze zich in een ander mens kunnen laten inspuiten. Wat een psychedelische werelden moet dat niet allemaal opleveren! Met zo’n logge VR-bril op reisde ik eens door hersenen, zwevend door lichtflitsen van gedachten. Met een beetje fantasie reis je niet door de microwereld maar door de kosmos! Zo boven, zo beneden. Het idee dat in elke hersencel een kosmos schuilt vind ik daarom zo gek nog niet. Al die parallelle universa hoef ik helemaal niet buiten het heelal ergens achter een zwart gat te zoeken, want ik heb ze allemaal in me.
Maar wat als de een de ander de hersens inslaat? Tja, dan vernietigt hij ook een aantal heelallen met hun melkwegstelsels, zonnestelsels, planeten en beschavingen. Maar wat in een fractie van een seconde gebeurt kan daar misschien miljoenen jaren duren, want hersens zijn heel goed in het manipuleren van tijd. Zeker als het op submicroscopisch niveau gebeurt. Ik ben de kosmos en de kosmos is in mij. Grootheidswaan die tegelijk kleinheidswaan is omdat je eigenlijk beide bent. Ook heelallen gaan op, blinken en verzinken. Zouden mooie gedachten ook mooie heelallen scheppen? Allemaal vragen en speculaties. Wetenschappelijk ongefundeerd. Nepnieuws. Maar toch. De essentie ervan komen we in veel oude geschriften zoals de veda’s tegen. Dat we eigenlijk niets buiten onszelf hoeven zoeken.
Gepost in Wetenschap Geen reacties »
28 juli 2018
Een complimentje voor mijn lijf! De eerste dagen stribbelde het wat tegen, maar tijdens de heetste dagen van de hittegolf heeft het zich keurig aangepast en uitstekend gedragen. Alles natuurlijk een beetje rustig aan doen en veel drinken. Ik ben niet flauwgevallen, en het was bijna masochistisch genieten van de hete zon en lucht. Kortom: ik was weer helemaal de oude en één met mijn geboortehoroscoop waarin ook vrijwel alles vuur en lucht is. In mijn jonge jaren genoot ik ook van de hitte. Het meest herinner ik me mijn lange wandelingen rond Saint-Tropez en dat ik daar de hele dag koffie dronk. Dat was in 1979 en ook ’s avonds zwierf ik graag door het zwoele romantische stadje dat door Pink Floyd bezongen was. Daar was toen ook een verduistering. Niet omdat de maan onzichtbaar werd, maar de elektriciteit uitviel, wat het nog romantischer maakte.
Ik bedoel maar. Bij vuur en lucht voel ik me best in mijn element. Gisteren, 39 jaar later dus, was ik opnieuw klaar om op een subtropische reis te gaan. Niet naar mijn lievelingsstadje Strandvliet, maar gewoon naar Amsterdam. Na een massage en wat lui zitten roken aan de kade, starend naar voorbijvarende bootjes met hier en daar blote jongens, ging ik de Noord-Zuidlijn eens verkennen. Bij station De Pijp diep onder de grond langs lange roltrappen. Het station is zo smal dat de perrons niet naast elkaar maar boven elkaar liggen. Eerst even via station RAI naar station Zuid. Wat er eigenlijk leuk aan was wist ik niet, want wat is er zo bijzonder aan een uitzicht op niets in zo’n tunnel? Terug. RAI, De Pijp, Vijzelgracht. Daar even uitgestapt en even de zonnige hitte in. Elektrisch roken op een bankje met mijn rug naar de huizen die tijdens de aanleg aan het verzakken waren. Het worden chique straten allemaal, de Vijzelgracht en de Ferdinand Bolstraat, dat is nu al te proeven. De stad verandert, inclusief het hele net van het openbaar vervoer. Tram 12 die naar het Centraal Station rijdt. Ongehoord natuurlijk, maar toch vind ik zo’n vernieuwing wel wat hebben.
Terug de diepte in. Wat een prestatie om die gigantische stations onder de grond te bouwen! Je kan van de Noord-Zuidlijn zeggen wat je wilt, maar hier zie je maar weer dat de mens tot de meest onmogelijke staaltjes in staat is! Station Rokin, Centraal Station, Zuiderpark, Noord. Even naar het winkelcentrum Buikslotermeerplein. Kapot horlogebandje laten vervangen. Flacon bitter lemon en een fles wijn bij de Jumbo. Weer terug. Centraal Station, ook zo’n kathedraal onder de grond. Een volle metro 54 terug naar het Amstelstation. Mijn tijdlijn op Google snapt niks meer van mijn gereis. Onderweg druipen mijn kletsnatte armen glimmend van het zweet. Plasje op het Amstelstation, nog even een bus 320 voor me laten wegrijden om wat te roken. Tegen zeven uur weer thuis. Vriend heeft de hitte overleefd. Het was trouwens een graadje minder dan beloofd was gisteren: maar 35 in plaats van 36!
Later op de avond samen in de buurt op zoek naar de bloedmaan. Het was druk buiten: allemaal mensen die al fietsend en lopend in de zoele zomeravond naar de polder aan de overkant van de A27 gingen om de maan te zien. Ik had geen puf meer om daarheen te fietsen. Ik sprak een jongen en een meisje aan, die me een plekje tussen de bomen wezen waar hij te zien was. Een donkere vale maan die inderdaad een rossige tint had. Wel heel bijzonder dat zoveel mensen op jacht waren naar die maan. En ik was helemaal in mijn element die dag! En ik heb in weken niet zo lekker geslapen als tijdens die hete nachten in de slaapkamer! Maan conjunct zon, Mars conjunct Mars, ik voelde me gezonder dan de afgelopen maanden! Ik verheug me nu al op de volgende hittegolf!
Gepost in Uit mijn leven Geen reacties »
26 juli 2018
Een bloedmaan in de bloedhitte, dat staat ons morgen te wachten. Om 22.21 uur om precies te zijn, net een paar minuten voordat hij in het zuidoosten opkomt. Tot 23.14 uur, want dan begint de zon weer aan de maan te knabbelen en zal hij na een uur of twee weer een gewone volle maan zijn. Het is een totale maansverduistering die bijgelicht wordt door zonlicht dat langs de dampkring van de aarde strijkt, en waarvan de rode kleuren het meest worden afgebogen. Na temperaturen van ruim boven de 30 graden overdag zal het hier dan zo’n 27 graden zijn. Het zal de langstdurende maansverduistering van de eeuw zijn. Sterrenwachten krijgen het druk. De volgende maansverduistering is op 21 januari, en daarna is het wachten tot 7 september 2025. Tot zover het technische verhaal.
De bloedmaan heeft vaak niet zo’n gunstige betekenis. Kondigt de apocalyps aan, het eind der tijden en zo, God die aan de grote schoonmaak begint. Nou, dat laatste doen we zelf wel, daar hebben we hem niet voor nodig. Ik blijf God trouwens een raar iemand vinden, die nooit weet wat hij wil. In de astrologie onderscheiden bloedmanen zich niet van gewone maansverduisteringen: zon oppositie maan. Dat neemt niet weg dat het best enge dingen kunnen zijn, zeker als hun stand in de sterrenhemel de stand van zon, maan en planeten in je geboortehoroscoop raken. Bijvoorbeeld als je rond 25 januari bent geboren, want dan staat die bloedmaan in conjunctie met de zon toen je geboren werd. Zoals bij mij, terwijl vlak bij die bloedmaan ook nog eens Mars staat, die ook in mijn geboortehoroscoop conjunct zon staat, dus ik krijg er nog eens extra van langs. En het is al zo warm!
Enge dingen? Dat is maar al te vaak wat je wilt geloven en wat je onbewust oproept. Zon en maan verhouden zich als hemel tot aarde, als dag tot nacht, als wakker zijn tot dromen, als Zelf tot ego, als innerlijk tot uiterlijk, als leven tot overleven. Die eersten hebben het even voor het zeggen: de zon in leeuw – het teken waarin hij sowieso al het meest sterk staat – neemt even de macht over van de maan in waterman, en laat weinig ruimte voor dagelijkse aardse beslommeringen en herinnert ons aan onze kern. Wat we werkelijk zijn. Even geen plaats voor geboren worden, voeding, instincten, emoties, geborgenheid, groei, vormen, huiselijkheid. Joyce Hoen schrijft: ‘Op het moment dat je je identificeert met het lichaam, en met de materie, en je in contact bent met de heel fysieke vormgeving van jezelf, ben je in contact met de Maan in je horoscoop.’ Zij wijst er ook op dat de maan met haar schijngestaltes illusies vertegenwoordigt. Die verdwijnen even tijdens een maansverduistering, net zoals je een grenzeloze nare eenzaamheid kan voelen als de zon verduistert.
Ik concludeer dat de meeste mensen niet vanuit hun zon, maar vanuit hun maan leven. Of de bloedmaan daar verbetering in zal aanbrengen is de vraag. Want die te bekijken kan best eng zijn als je bang bent voor bloed. Wellicht omdat bloed bij de zon hoort, bij de leeuw, bij je kern die het fysieke bestaan overleeft. Morgen drukt de zon haar stempel op de maan, maar zo’n bloederige maan kan ons wel – zij het niet bewust – herinneren aan de apocalyps. In onszelf dan.
Gepost in Astrologie Geen reacties »
23 juli 2018
Nooit bedacht dat dat ook kon. Trouwen met jezelf. In een artikel van Diederik Huffels in nrc.next wordt me deze morgen verteld dat je nooit goed van anderen kunt houden als je niet van jezelf houdt. Een oud psychologisch mantra. In een vliegtuig in nood moet je ook eerst je eigen zuurstofmasker opzetten voordat je een ander helpt. Een huwelijk met jezelf ligt eigenlijk zo voor de hand dat je er net zo aan voorbij kijkt als aan je eigen neus. Misschien zou iedereen dat eerst moeten doen voordat hij in het huwelijksbootje met een ander stapt. Nee, zo’n trouwpartij met jezelf heeft geen officiële wettelijke status, maar daarom kun je daar wel een feest van maken. En sommige mensen – meestal vrouwen – doen dat dan ook. Trouwjurk. Familie en kennissen. Een belofte afleggen. Jezelf een zoen op je handen geven. In de huwelijksnacht vrijen met jezelf.
Naar de kapper dus. Mijn lijf wat laten opkalefateren, zwembandje en rimpels weg en de huid weer strak, want ik wil wel mooi voor de dag komen. Zat instellingen die dat graag voor me willen doen hier in het Gooi. En omdat ik wil weten met wie ik trouw zal ik mezelf een beetje beter moeten leren kennen. Hoewel? Jezelf willen kennen is dweilen met de kraan open, want er blijven altijd onontgonnen arealen open. Met een partner moet je het ook doen met zoals hij of zij nu eenmaal is, inclusief hebbelijkheden en gebreken. Niet dat perfectionistische therapeutische gedoe, maar gewoon accepteren die hap.
Tot zover mijn fysieke en psychische voorbereiding. Nu concreet. Een datum prikken. 21 juni lijkt me wel wat, met de zon op het hoogste punt, want bescheidenheid wil mij wel eens vreemd zijn. Een plaats kiezen. Bovenop de Arch in St. Louis, waar Arjen van Veelen zo mooi over schrijft, lijkt me een beetje te hoog gegrepen. Laat ik het maar gewoon op Blaricum houden. Bovenop de Tafelberg lijkt me ook een mooie plek. Moeten ze daar wel als altaar die mooie tafel van steen vervangen die een jaar of vijftien geleden kapotgeslagen is. Restaurant voor receptie en feest een steenworp verderop, met uitzicht op de hei. Alleen nog hopen dat het niet regent die dag, dat alles niet door zo’n tropische stortbui naar beneden wordt gespoeld. En dat ik iemand vind die mijn huwelijk enthousiast wil voltrekken.
De bruidsjurk! Zoals trouwe lezertjes van mijn blog zullen vermoeden, zal dat niet veel zijn. Een thong. En een croptop, zo’n navelshirt dat ze een paar jaar geleden tevergeefs op de mannenmarkt trachtten te brengen. Blote voeten of sandalen. En een gouden trouwring die ik over mijn eigen ringvinger zal schuiven. Wat voor tekst zal ik daarin laten graveren? Ik kan er natuurlijk gewoon ‘Satyamo’ in laten zetten, maar dat betekent ‘waarheid’ en daar heb ik het al druk genoeg mee in deze tijd van nepnieuws. Ik voel wel iets voor Tat tvam asi: Atman is Brahman, want meer valt er eigenlijk niet te zeggen, kernachtiger kan het niet.
Blijft over wat voor belofte ik mezelf zal geven. Mezelf trouw blijven tot de dood ons scheidt? Ons? Mezelf trouw blijven tot de dood is beter. Dood? Waarom niet daarna? Want mijn Wijze Tante schreef ooit dat de dood allesbehalve dan scheiden doet, integendeel zelfs. Mezelf trouw blijven is voldoende. Maar wat is dat mezelf eigenlijk? Klinkt ook een beetje beperkt. Oké. Ik beloof trouw te zijn. Maar beloftes maken schuld, want daaraan kan je toch nooit eeuwig blijven voldoen. Helemaal geen belofte dus. In plaats daarvan een stille omarming en kus van en voor mezelf. Waarmee ik mezelf welkom heet en blij ben dat ik er ben.
Wat een feest gaan we na die huwelijksvoltrekking vieren, en wat een mooie foto’s zal het opleveren! Het zal wel wat kosten allemaal, maar ik zie het al helemaal voor me, daar op de Tafelberg. Save the date!
Gepost in Diversen Geen reacties »
20 juli 2018
Wat zit er toch in de genen van de VVD? Moeten we daar niet eens de crispr-cas techniek op loslaten? Want als het gaat om corruptie en ander gedonder scoort deze partij toch wel opvallend hoog. Maar kiezers vinden dat kennelijk wel leuk, want het is nog steeds de grootste partij. En het is toch heerlijk om een aanhanger van de grootste partij te zijn? Zo is Trump ook groot geworden. Thuis ben je waar de macht is. Waar gehakt wordt vallen spaanders, dus als er af en toe wat minder nette dingen gebeuren is dat gewoon wat bedrijfsschade. Moet kunnen. Af en toe vallen er wat koppen, maar die komen in een fluwelen mandje terecht om elders hun goed betaalde werk te kunnen blijven doen. Niet altijd, want Fred Teeven koos ervoor om buschauffeur te worden en heeft wellicht inmiddels geleerd zijn plasje op te houden.
Wat je zegt is eigenlijk niet zo belangrijk in de politiek. Als je maar aandacht krijgt. Als de pers maar in de publieke tribune zit. Of je positief of negatief in de publiciteit komt maakt niet zoveel uit, en bovendien kan elk nieuws nepnieuws zijn en kan je de media ervan beschuldigen je woorden uit zijn verband te hebben gerukt. Je zegt gewoon zoals Trump dat je een woordje vergeten was en het tegenovergestelde bedoelde. Als je eigen naam en die van je partij maar in veel hoofden gestampt wordt komt het wel goed. Net als bij reclame. Dat zullen ze ook wel weten bij de VVD, die ons land immers als een goed te runnen amoreel bedrijf beschouwt.
Halve waarheden zijn erger dan waarheden of leugens. ‘Waarschijnlijk zit ergens diep in onze genen dat we een overzichtelijke groep willen hebben om mee te jagen of om een dorpje te onderhouden,’ zegt Blok. Helemaal waar, want als iedereen anders denkt en zijn eigen taal spreekt snappen we nergens iets meer van. Helemaal een leugen, want als we allemaal hetzelfde zijn leven we voor we het weten in een gezapige gemeenschap waarin helemaal niets meer gebeurt. De waarheid ligt dus ergens in het midden. Leuk dat er mensen uit Suriname in de Bijlmer kwamen wonen, maar het werden er me echt een beetje teveel, hoewel ik hen zelf geen ongelijk kan geven.
Maar als Blok zegt dat verschillende culturen vanwege de genen niet vreedzaam kunnen samenleven, slaat hij de plank erbarmelijk mis. Omdat het wél kan. Lees de geschiedenisboekjes van bijvoorbeeld Nederland er maar op na. Ik moet toegeven dat sommige culturen zich minder makkelijk laten mengen dan andere – het lijkt wel scheikunde – maar dat het zo erg is als deze minister pretendeert betwijfel ik sterk. Maar misschien kan hij het zelf ook niet helpen dat hij naar racisme riekende opvattingen spuit. Omdat het gewoon in zijn genen zit. Die rare genen van de VVD waarin opvallend vaak een superioriteitsgevoel huist. Wat zal het volgende goed betaalde baantje van Blok worden? Of zie ik hem straks achter het stuur van de 320?
Gepost in Maatschappij en politiek Geen reacties »
13 juli 2018
Voor degenen die eens wat anders over Osho willen horen dan Rolls-Royces en horloges, ongebreidelde seks en de wild wild country in Oregon, beveel ik de website MySamasati aan, wat niets anders betekent dan ‘Mijn meditatie’. Daar kun je je abonneren op dagelijkse uitspraken van Osho, die duidelijk illustreren waar zijn visie wérkelijk om draait. Zoals vandaag: ‘Word je bewust van je eigen bewustzijn. Daarin, in die diepe stilte waarin je je alleen van je eigen bewustzijn bewust bent en niet van een andere inhoud – geen gedachte, geen verlangen, geen droom – ben je je louter bewust van het feit dat je bewust bent, de spiegel reflecteert zichzelf en niets anders … op dat moment gebeurt er iets immens wonderbaarlijks. Je merkt het goddelijke op, wordt opmerkzaam op de essentiële kern van je wezen.’
Ik bedoel maar. Wat er ook in Poona gebeurt: kennelijk hebben ze daar gekozen voor het meest essentiële van wat Osho ons te vertellen heeft. Vaagtaal? Voor mij niet. Want meestal zit ons hoofd vol met trivialiteiten die allemaal tijdelijk zijn en weer voorbijgaan. En als je iets van schoonheid, waarheid en goedheid wil vinden, zal dat niet aan verandering onderhevig moeten zijn – de rest loopt alleen op teleurstellingen uit. Als iets het ene moment mooi is en dan weer lelijk, kan het geen echte schoonheid zijn. Als iets de ene dag waar is en de volgende dag een leugen, kan het geen echte waarheid zijn. En als iets vandaag goed is en morgen slecht, kan het geen werkelijke goedheid zijn. Alleen het onveranderlijke kan echt zijn. Daarom kan genieten van stilte zo helend zijn. Of wandelen door de natuur die er duizenden jaren geleden er net zo uit zag. Of staren naar de sterren die er altijd al geweest zijn. Of – last but not least – je van jezelf bewust zijn.
Alles verandert en kan daarom nooit echt bevredigen. Vakanties zijn tijdelijk en werpen de schaduw van het straks weer moeten werken of naar school gaan vooruit. Hoeveel lekkers je ook eet, je krijgt er op gegeven moment genoeg van. Hoe mooi het schilderij ook is, het zal nooit meer zo mooi zijn als de eerste keer dat je het zag. Verliefdheden gaan voorbij. Je lichaam takelt af. Het enige dat altijd bij je gebleven is ben je zelf. Niet jezelf als lichaam en persoonlijkheid, want ook die veranderen: in je jeugd ben je idealist en later realist – of omgekeerd. Al die tijdelijkheden van je afpellend blijft er niet veel meer van je over dan je eigen bewustzijn, Nisargadatta’s ‘Ik ben’ en ‘Zijn’. Maar dat is wel je kern, je wezen. Die gaat voorbij dualiteiten en oordelen, voorbij angsten en verlangens, voorbij tijd en ruimte. Ook die tijd en ruimte zijn relatief omdat je ze zelf schept. Tijd laat je zo snel of langzaam lopen als je zelf wilt, en iedereen schept zo zijn eigen ruimte om zich heen.
Eigenlijk is alles een illusie. Virtual reality. Maya. Een spel. Het enige echte dat overblijft ben je zelf. Alleen. Pas als je je dat realiseert, merk je ten slotte dat ook dat alleen zijn een illusie is. Dat is wat Osho noemt ‘het goddelijke in jezelf opmerken.’ Ik bedoel maar. Met elke dag nieuwe woorden van hem sta je weer even stil en wordt een tipje van de sluier opgelicht van wat Osho’s meest wezenlijke boodschap is. En proef je even van wat verlichting is, krijg je een beetje de smaak daarvan te pakken. Sterk aanbevolen dus voor hen die Osho écht beter willen leren kennen!
Gepost in Spiritualiteit Geen reacties »
30 juni 2018
Onlangs droomde ik weer helemaal naakt te zijn in een gekleed gezelschap. Het was druk in het gebouw, waar een congres of iets dergelijks was. Toen ik door een gang moest om koffie te halen – die overigens op bleek te zijn – combineerde ik deze droom met mijn andere favoriet waarin ik kan vliegen en passeerde ik iedereen in de lucht. Elke keer als ik droom te kunnen vliegen valt het me op hoe eenvoudig dat is. Twee lievelingsdromen in één! Want ook van het naakt in gezelschap zijn genoot ik. Zeker als dat zo heel gewoon is, want niemand nam er aanstoot aan. Volgens sommigen betekent zo’n naakte droom dat je kwetsbaar bent, maar zo voelde het niet. Integendeel zelfs: het was iets dat ik zomaar durfde en dat niet veroordeeld werd. Het was ook niet geil of zo, eerder een heerlijk gevoel van vrijheid die me toegestaan werd. Ik durfde brutaal en eigenwijs te zijn, meer dan in mijn wakkere staat, want ik zie me nog niet naakt zitten in de gemeenteraad of zo. Misschien is dat een beetje laf van me, want het Reglement van Orde zegt daar niets over.
Het is juist dat geklede gezelschap dat deze droom zo boeiend maakt. Want als iedereen naakt zou zijn, zou de droom niet zo leuk meer zijn. Want wat is er zo bijzonder aan om bloot in een sauna of zwembad te zijn? Dan verliest mijn naaktheid zijn waarde. Het is juist het ongewone, het provocerende waaraan ik durf toe te geven. Dat zou natuurlijk in tal van andere dromen ook kunnen, dus waarom juist voor die naaktheid gekozen? Ik associeer het met de wind die je op je huid kan voelen als je op het strand wandelt, met het nat van de regen waarvan ik genoot toen ik ooit halfnaakt door de stad wandelde tijdens een hevige stortbui. Het bijtende zout van zeewater, schurend zand, prikkende zonnestralen, blote voeten in de modder, een stekende brandnetel, het voelen ban vuur, aarde, lucht en water. En ik moet toegeven dat ik heel milieu-onvriendelijk meestal veel te lang onder de douche sta.
Het is mijn huid die geniet van verbinding. Maar daarvoor is die ook bedoeld: niet alleen voor afscherming van alles wat eronder zit, maar ook om alles erbuiten te voelen. Het is het grenslandschap tussen ik en de rest. Een soort oppervlaktespanning die het boeltje een beetje bij elkaar houdt en tegelijk snakt naar een erotische verbinding en die de buitenwereld door zijn poriën wil opslorpen. In zekere zin is de huid dan ook het instrument van het ego – dat waarmee ik mezelf onderscheid van alles buiten me. Een ik, dat ten diepste helemaal niet bestaat. Het is trouwens opvallend dat veel verlichte mensen, zoals Nisargadatta Maharesh, zich naakt presenteren voor hun publiek. Jammer dat ik zelf niet verlicht ben – of beter gezegd: nog steeds geloof dat niet te zijn – zodat ik het niet integer vind om satsangs te gaan geven, waarbij ik overigens iedereen zou vragen zich totaal uit te kleden. Je zou mijn droom over naaktheid dus niet alleen kunnen interpreteren als angst voor kwetsbaarheid, maar ook als een diepe wens en moed om me kwetsbaar en open op te stellen.
En dan ook nog eens gaan vliegen! Heerlijk! Wat was ik laatst in real life jaloers toen we onder het smullen van ijs staarden naar meeuwen die in groten getale boven het water rondcirkelden! Voor het slapen gaan wil ik me wel eens bezig houden met het duiken in mijn eigen lijf. Dat is zwaar en log en tegelijk verlang ik er dan naar om er bovenuit te zweven. Dat wil maar niet lukken – dus nog steeds geen astrale reizen voor mij – want ik kwam niet verder dan iets van gewichtsloosheid te voelen die rond mijn lichaam bleef hangen. Maar ik slaap er wel goed op, hoewel ik wel altijd eis dat de slaapkamer pikdonker is, waarbij Vriend me geholpen heeft met verduisteringsgordijnen, die eigenlijk ook nog teveel licht doorlaten, maar er valt mee te slapen. En natuurlijk slaap ik altijd helemaal naakt, bij voorkeur zelfs zonder dekens en lakens wat me slechts een paar dagen in het jaar gegund is. Ik heb mezelf wel eens voorgenomen me er tijdens zo’n vliegdroom eraan te herinneren dat ik droom, maar dat helpt niet omdat ik dat tijdens het vliegen glashard ontken. Zelfs in mijn dromen ben ik eigenwijs!
Natuurlijk maakte en maak ik van elke gelegenheid gebruik om zo naakt mogelijk te zijn. Een kort sportbroekje. Een knoopje teveel los van mijn overhemd. Een te korte top. Dat zou uitdagend en provocerend kunnen overkomen, zo niet nichterig of hoerig. Maar wat heb ik daarmee te maken? Waar ik dan ook niet tegen kan, dat zijn die heren die zich keurig in dikke krakende kostuums inpakken. Dassen doen je de das om, en stroppen een strop, en dat getuigt van een soort masochisme dat me helemaal niet ligt. Bovendien is bloot zijn not done voor mannen. Ik ben jaloers op vrouwen! Zit ik dan toch in een verkeerd lichaam? Daar kom ik dan toch een beetje laat achter. Toch zou ik geen vrouw willen zijn, dan zou ik hier en daar iets missen en teveel hebben.
Misschien moet ik toch maar satsangs gaan geven. Daar schijn je ook wat mee te kunnen verdienen. Daarvoor moet ik alleen nog even verlicht worden. Maar juist omdat dat zo eenvoudig is, is dat zo moeilijk! Want dat bereik je nooit als je je best ervoor doet. Maar ik ben op de goede weg, want alle scholing daarvoor heb ik inmiddels al opgegeven, zodat je mij nooit zult zien mediteren en zelden bij spirituele bewegingen zult aantreffen. Allemaal boten die me geholpen hebben vele rivieren over te steken, maar die ik ook weer dankbaar heb achtergelaten. Naakt trek ik verder door het bos, want ik heb mijn kleren in de boot achtergelaten.
Gepost in Uit mijn leven Geen reacties »
26 juni 2018
Ik blijf een eigenwijze puber, want ik vind die verhalen over de oerknal gewoon onzin. Althans voor zover men verkondigt dat daarmee tijd en ruimte geschapen zijn. Want scheppen is een actie, en voor actie is tijd nodig, net als een plek waar deze plaatsvindt en daar is ruimte voor nodig. Elk werkwoord maakt gebruik van tijd, dat is bijna de definitie ervan. Er gebeurt iets, en daarin onderscheiden werkwoorden zich van zelfstandige naamwoorden die alleen een toestand aangeven. Melk is gewoon melk, statisch. Koken is een proces, dynamisch. Zelfstandige naamwoorden geven iets aan dat stil staat, terwijl bij werkwoorden er altijd iets is dat beweegt. Zelfstandige naamwoorden beschrijven een bepaald zijn in de ruimte, werkwoorden voegen er dynamiek aan toe en kunnen dan ook niet zonder tijd.
Hoe kan dan de tijd gecreëerd zijn? Want daar is tijd voor nodig! De tijd is dus nooit geschapen. Toch is zij er. Dat betekent dat tijd óf een illusie is óf altijd heeft bestaan. Het eerste hoor je wel eens beweren: tijd is een product van onze hersenen, maar dat trap je in dezelfde val als die van de oerknal omdat de hersenen tijd nodig hebben om die illusie te genereren. Het enige wat overblijft is dat tijd altijd bestaan heeft en dus nooit geschapen is. Wat ook geldt voor de ruimte, want hoe kan uit een niet-ruimte, hoe minuscuul klein ze ook is, ruimte ontstaan? Dit klinkt allemaal logisch, maar leidt tegelijk tot irrationele conclusies die we niet kunnen bevatten, dat tijd en ruimte nooit geschapen zijn en toch bestaan. Dat oneindigheid bestaat omdat er nooit een einde van tijd en ruimte te vinden is. Zo kan een beetje helder denken behulpzaam zijn bij het verkrijgen van spirituele inzichten, hoe verfoeid het verstand ook moge zijn in mystieke en spirituele kringen. Ja, onze hersenen kunnen ons ook op het pad naar verlichting helpen, maar we moeten ze wel goed gebruiken.
Dit alles neemt niet weg dat ons brein tijd en ruimte kunnen vervormen. Dat ze niet overal altijd even compact zijn. Dan kom je terecht bij verschijnselen als de kromming van tijd en ruimte. In niet elke kubieke meter hoeft zich evenveel ruimte te bevinden, en het ene uur hoeft niet even lang te duren als het andere uur. Daar kunnen natuurkundigen best over meepraten, zeker als het gaat over de verwevenheid van tijd en ruimte. Tijd kan niet zonder ruimte als werkplek, en het is de beweging door de ruimte waar we de tijd aan afmeten. Tijd en ruimte versmelten met elkaar. Werkwoorden en zelfstandige naamwoorden verschillen minder van elkaar dan we denken. Zoals Tony Parsons eens zei: gordijnen bestaan niet, er is alleen het gordijnen. Zijn is een vorm van worden, en worden is een vorm van zijn, dus verschillen ze echt van elkaar?
Alles is relatief, en dat kan ook niet anders omdat alles met alles verweven is. En van het bestaan blijft niet veel meer over dan een is-heid waarin de tijdruimte kan inkrimpen en uitdijen. Waarin in een stilstaand nu de oneindigheid aanwezig kan zijn, en waarin in een klein stukje ruimte alles aanwezig is. De mystici weten daar alles van. ‘There is nothing mystical in mystics,’ zei George Harrison eens. Het ervaren ervan heeft niets met jubelende extase, overweldigende psychedelische ervaringen of smachtende romantiek te maken, maar gewoon met goed opletten. Niets bijzonders. Alles gebeurt gewoon overal tegelijkertijd. En alles is met alles verweven, zodat zelfstandigheid en objectiviteit een illusie zijn. En omdat je van alles alleen maar dan zeggen dat het is zoals het is, zijn geen oordelen meer. Er is gewoon dat Alles – of Niets, of Het, en sommigen noemen dat God – en dat is het dan. De ware intelligentie relativeert en overstijgt zichzelf, ontdekt dat er eigenlijk niets te weten valt. Die rust in de wolk van niet-weten waarin je alles weet wat er te weten valt. Niet veel dus.
Ik denk dat dit soort woorden de Codex Anthropophagus inleiden, het mystieke geschrift uit mijn boek waaruit ik maar met mondjesmaat citeer, hoewel het ‘Eeuwigheid in nu, nu in eeuwigheid’ vaak gescandeerd wordt in Strandvliet.
Gepost in Spiritualiteit Geen reacties »
20 juni 2018
Voor mij is mijn roman Strandvliet een soort levenswerk, een samenvatting van alles wat me bezield heeft. Nu ik alles wat in een flow geschreven is in de openbaarheid laat opdoemen, kan ik een stuk rustiger sterven. Maar de eerste fan moet zich nog aandienen. Want ik ben een rare die wellicht een beetje teveel grenzen tegelijk te ver legt. Tot nog toe heeft slechts één iemand mijn boek helemaal uitgelezen, om tot de conclusie te komen dat het niet bepaald zijn ding is. Anderen hebben het na enkele tientallen pagina’s wel bekeken omdat mijn wereld ver van hen afstaat en ze er moeilijk iets bij kunnen voelen. Het vrolijke jasje van kannibalisme is kennelijk te zwaar of juist te licht, te serieus of juist te oppervlakkig voor de spirituele inhoud. De dood is immers een serieuze aangelegenheid waarmee je niet oppervlakkig, speels en humoristisch hoort om te gaan. Kannibalen horen nu eenmaal geen aardige mensen te zijn, sterven is niet iets om van te genieten en de hemel hoort niet op deze aarde in het hier en nu te zijn! Persoonlijk vind ik het christendom met zijn verheerlijking van een man aan een kruis, waarvan in een viering het vlees en bloed gegeten en gedronken wordt en wiens bloed in een graal naar Europa reist, minstens even decadent als mijn verhaal. Het is maar in wat voor cultuur je bent opgegroeid, en ik wil dus niet horen dat ik pervers of decadent ben!
Voor de dood kan je niet bang zijn, want die is per definitie onkenbaar. En met het al dan niet bestaande leven na de dood – een contradictio in terminis – bedoelt men dan ook leven na het sterven. Doodsangst is stervensangst, en over sterven kunnen we wel wat weten. Bijvoorbeeld dat de hersenen langer blijven functioneren dan meestal gedacht werd. We weten ook dat ze nogal ongebruikelijk met tijd omgaan omdat ze ons tijdens een korte slaap lange avonturen kunnen laten beleven. Dit combinerend zou het zo kunnen zijn dat je tijdens het sterven lange reizen maakt, te vergelijken met de reis langs de zeven hemel- of planeetsferen zoals die in Het evangelie van Maria uit de Berlijnse Codex en Poimandres uit het Corpus Hermeticum verteld worden. ‘Eeuwigheid in nu. Nu in eeuwigheid,’ is dan ook het credo dat in het kannibalenstadje Strandvliet beleden wordt. Alleen in het hier en nu kun je overgaan in een overal en altijd, terechtkomen in de tiende hemelsfeer, het pleroma waar alles geest en één is. Dat staat allemaal te lezen in de zelfverzonnen Codex Anthropophagus, het boek van de menseneter waaruit ik weinig citeer omdat de boodschap ervan in de praktijk duidelijk wordt geïllustreerd.
Mijn fantasiewereld is niet alledaags, dat is duidelijk. Maar als ik het internet afschuim vind ik toch zat mensen met soortgelijke gevoelens en verlangens. De psychologische en spirituele achtergrond van hun uitzonderlijke smaak proeven ze misschien niet altijd, maar dat wil niet zeggen dat die er niet is. Zo chatte ik een jaar geleden met een jongen die ervan droomde om opgegeten te worden, en vond hij het wellicht heel bevrijdend om daarover te kunnen praten. Hij zou wellicht naar Strandvliet zijn gegaan als het echt bestond. Ik verloor op gegeven moment contact met hem, zodat ik me toch wat zorgen over zijn real life ging maken. Alhoewel? Wie ben ik om dat te veroordelen? Net als bij die Duitse jongen die zich graag liet opeten, wat toch weer niet schijnt te mogen? Wat ik ter discussie stel is het recht om te sterven, zij het niet voor pubers met liefdesverdriet. Wat ik ter discussie stel is dat sterven niet per definitie iets slechts is maar ook iets heel moois kan zijn om van te genieten. En ik weet dat heel aardig psychologisch, spiritueel en mystiek te onderbouwen. Vind ik. We doen veel te moeilijk over dit soort onderwerpen, en omdat spiritualiteit niet zonder relativerende humor kan, leek het me gepast om de heerlijkste maaltijden te verzinnen zoals tepelhofjes en speenkruid, krokante schaamlipjes en lulkoekjes.
Tot nog toe ben ik de enige die het een mooi speels en romantisch boek vindt. Maar ik heb het voor de zekerheid toch maar te koop gezet. Bij Pumbo, een self publishing platform waarvan de bevlogen medewerkers je met van alles en nog wat helpen, en waarvan de website overstroomt van artikelen over hoe de uitgeverswereld in elkaar zit, vol met adviezen over hoe je alles het beste aan kan pakken – vanaf het schrijven zelf tot de promotie van je boek. Bijvoorbeeld via je blog en Facebook. Zoals hier bekijken en bestellen. Een blog. Een knop op je eigen website. Bij deze dus. Eet smakelijk!
Gepost in Diversen Geen reacties »
