23 januari 2015
Paniek in het Gooi! Want zonder het Goois Natuurreservaat is het Gooi het Gooi niet meer. En nu wil de organisatie GNR, die 2.700 hectare heide, bos en andere natuur beheert, gaan samenwerken met het Provinciaal Waterleidingbedrijf van Noord-Holland PWN, dat mooi zuiver water uit de bodem wil pompen. De redenen hiervoor zullen bekend in de oren klinken: wat klein is kan moeilijk overleven als het niet groot wordt, en zo dreigt ook dit groene hart van Bussum, Naarden, Huizen, Blaricum, Laren en Hilversum na 83 jaar haar zelfstandigheid te verliezen. Terwijl voor ontzettend veel bewoners van het Gooi het natuurreservaat hun lust en hun leven is, en ze graag financieel bijdragen – omgerekend was dat € 5,76 per inwoner in 2013 – aan dit bijna heilige gebied. Ook Amsterdam doet mee. Of beter gezegd: deed mee, want wil eruit stappen zodat er een financieel gat ontstaat dat opgevuld moet worden. Met water.
Gisteravond waren we dus in Spant! in Bussum waar alle partijen hun verhaaltje hielden. Voornamelijk voor raadsleden, die in mei gevraagd zullen worden om met nieuwe plannen in te stemmen. In de zaal waren zowel voor- als tegenstanders van een samenwerkingsverband. De laatsten, vertegenwoordigd door de Vrienden van het Goois Natuurreservaat die een burgerinitiatief tegen fusie van GNR en PWN zijn begonnen, waarin opgeroepen wordt een petitie te ondertekenen. Het zijn immers de gemeenten die, samen met (nog) Amsterdam en de provincie Noord-Holland, in het bestuur zitten dat moet besluiten tot die samenwerking met PWN. Wij, Blaricum, en Laren hebben al moties aangenomen waarin een zelfstandig GNR wordt bepleit. Een zelfstandigheid die best mogelijk is. Het verlies van Amsterdam als deelnemer in het GNR slaat maar een klein gat van 4,3 procent in alle inkomsten, en dat moet op te vangen zijn. Gisteravond werd ook gevraagd werd of het PWN niet een wat redelijker prijs kon betalen voor het water dat ze wil gaan oppompen. Bovendien is het de vraag of de Postcodeloterij het GNR zal blijven steunen als het met PWN gaat samenwerken, zodat je weer terug bij af bent.
Een en ander zou nog wel te verteren zijn als in de plannen de uitvoeringsorganisatie bij het GNR zelf zou blijven, maar deze is juist volgens het voorkeurplan B/E het PWN toebedeeld. Terwijl volgens plan B/D het juist het GNR zélf is dat zich met het praktische werk bezighoudt. Daar is nog wel mee te leven, dus het is te hopen dat – indien samenwerking niet tegen te houden is – alsnog gekozen wordt voor rijbewijs B/D. Een uniek soort rijbewijs, daar niet van, maar hier in het Gooi wel stukken beter dan B/E. Maar het liefst helemaal geen onnodige auto’s in het natuurreservaat! Het zijn spannende tijden, zeker deze laatste jaren van cultuur- en natuurafbraak waar de regering het niet echt moeilijk mee heeft. Aan de andere kant geven de laatste woorden van GNR-voorzitter Jaap Bond weer vertrouwen: ‘Het moet een open en transparant proces zijn.’ Dat vind ik altijd hele mooie woorden, opener en transparanter kan het bijna niet.
Gepost in Maatschappij en politiek, Mijn dorp 
Geen reacties »
12 januari 2015
Moeilijk om dat opnieuw te roepen, want je wordt ermee doodgegooid de laatste dagen. Bijna iedereen noemt zich vandaag de dag Charlie. Links en rechts, atheïsten, christenen, moslims en joden nemen het op voor Charlie Hebdo, dat zijn naam te danken heeft aan een beroemde Galliër of een gestripte pechvogel. Facebook en Google geven nu tonnen aan Charlie Hebdo, dat overmorgen een miljoen exemplaren wil verschijnen. Opeens is iedereen verenigd. In Frankrijk gingen maar liefst 3,7 miljoen mensen de straat op, en het bekijken van beelden daarvan greep me erg aan. Liberté, égalité en fraternité in de praktijk. Alsof we plotseling één Europa zijn.
Daar kun je natuurlijk cynisch over zijn. Maar cynisme wel de makkelijkste weg, hoewel maar al te vaak achteraf blijkt dat cynici het gelijk aan hun kant hadden. En dat komt wellicht ook een beetje door het cynisme zelf, omdat het er nu eenmaal niet om bekend staat dat het veel positiviteit uitstraalt, integendeel. Maar ik denk dat het helemaal niet gaat om gelijk of ongelijk. Omdat het gaat om samen leven, en dat moeten we toch op de een of andere manier voor elkaar zien te krijgen in deze wereld. En dat lukt ons hier in het Westen eigenlijk aardig, zo met onze democratie.
‘Onze vrijheden zijn iets om euforisch over te zijn,’ schrijft Floor Rusman vandaag in nrc.next. ‘We staan er alleen normaal niet bij stil. Dat is logisch, want in het dagelijks leven maak je je druk om vertraagde treinen, verhoogde zorgpremies en verbroken relaties. Leven in een democratie is net zoiets als gezond zijn: het is de status quo en dus niet iets om dagelijks te bejubelen.’ Ja, hier in het Westen loopt niet altijd alles op rolletjes en daaraan heb ik al menige weblog gewijd. Maar dat neemt niet weg dat ik liever hier in een tijdperk na de Verlichting leef, dan in Saoedi-Arabië waar een mensenrechtenactivist met duizend zweepslagen wordt afgestraft.
Wat is gebeurd is, is natuurlijk koren op de molen van Geert Wilders, maar ook mensen als Ivo Opstelten en consorten spinnen er dik garen bij. De laatsten gaan natuurlijk roepen om nóg meer controle en zullen onze privacy nóg meer willen schenden. Dat het middel erger is dan de kwaal, mede door de megalomane aanpak van beveiligingsapparaten, lijkt hen worst te wezen. Net als dat ze hiermee juist datgene ondermijnen wat ze pretenderen te beschermen: vrijheid, gelijkheid en broederschap. Zeker dat laatste bereik je nooit met het wantrouwen dat de huidige regering zo kenmerkt.
‘De boodschap was liefdevol: de betogers wilden vrijheid, gelijkheid, broederschap,’ schrijft Rusman. ‘Wat dat betreft deed de optocht in Parijs me meer denken aan Woodstock dan aan de gemiddelde hedendaagse demonstratie.’ Dat was dan in 1968, maar ook het bewijs dat mensen in groten getale heel vredig kunnen samenleven. Dat een ideale samenleving bestaat. Of dat nu voor de duur van één demonstratie is, voor vier dagen of veel langer doet niets af aan het feit dat het bewijs geleverd is. Je hoeft maar één keer een witte raaf te zien om te weten dat witte raven bestaan.
In Second Life vroeg ik gisteravond om tijdens de wekelijkse party een minuutje stil te zijn. Want ook in die zogenaamde virtuele wereld wordt meegeleefd. Ik deelde borden ‘Je suis Charlie’ uit om te dragen. Natuurlijk kunnen we even hard roepen dat we Edward Snowden of Julian Assange zijn – ik heb trouwens een poos niets meer over hen gehoord – maar nu zegt mijn hart me dat ik Charlie moet zijn. En dat volg ik.
Gepost in Maatschappij en politiek Geen reacties »
8 januari 2015
Wij hebben één wapen dat zij niet hebben: humor. En dat wapen zullen ze ons niet afnemen! Opeens lijkt Europa weer verenigd door een gemeenschappelijke vijand, de moslim-extremisten die slecht tegen grapjes kunnen en nog nooit van tolerantie hebben gehoord omdat ze de Verlichting nog niet hebben meegemaakt. Die een wereld willen creëren waar geen plaats is voor vrijheid, gelijkheid en broederschap, en die zich laat tiranniseren door een serieus en bloeddorstig beeld dat zij hebben van Allah en Mohammed. Voor hen is humor veel bedreigender dan militair geweld, zodat het niet verwonderlijk is dat ze in Parijs bij redactie van Charlie Hebdo een bloedbad hebben aangericht.
Wij hebben één wapen dat zij niet hebben: humor. Daarmee is, terecht, ook vandaag teruggeslagen. NRC Next veranderde haar naam in Charlie Hebdo, met op de voorpagina een moslim-extremist en een redacteur die elkaar kwijlend zoenen onder de kop ‘l’Amour plus fortque la haine’, de liefde is veel sterker dan de haat. Drie kogelgaten doorboorden alle pagina’s van de krant, soms dwars door de teksten heen. Knap! In De Correspondent zet Rob Wijnberg onder de kop ‘Nous sommes Charlie Hebdo aussi’ de huidige aanslag in het licht van het – toevallig? – gisteren verschenen boek Soumission van Michel Houellebecq waarin een Islamitisch Frankrijk voorspeld wordt in 2025, samen met de satirische reactie daarop in het gewraakte tijdschrift. Daan Windhorst geeft in De Correspondent een verklaring met excuus van gezamenlijke satirici van over de hele wereld door: ‘In het vervolg zullen wij correct handelen en iemand netjes harteloos doodschieten als je het niet met ’m eens bent. Of onthoofden of zo. Velen van ons hebben vanmiddag meteen een raketwerper besteld op Bol.com, om maar direct de daad bij het woord te voegen. Maar we zullen in ieder geval nooit meer de spot drijven, want we hebben nu ingezien hoe schadelijk dat is.’
Wij hebben één wapen dat zij niet hebben: humor. Ik kon het niet laten om de straat op te gaan vanavond. Naar Hilversum, waar ik als raadslid al snel tussen diverse bestuurders uit de regio werd gemengd – hapje en drankje en zo – en op het bordes van het Museum aan de Kerkbrink belandde waar een spandoek werd onthuld met de tekst: ‘Dans le capital des médias Néerlandais, nous tous sommes Charlie!’ Daarna hielden we potloden omhoog tijdens een minuut stilte, maar het is slecht herdenken als er tegelijk allemaal klikkende camera’s op je gericht zijn. Toen ons later verzocht werd om ons achter de sprekers in de muziektent te scharen verschool ik me liever onder de mensenmenigte op het plein. Hier was ook iemand die namens de moslimgemeenschap en diverse moskeeën zijn afschuw uitsprak. Dat zou veel vaker en meer moeten gebeuren: moslims die openlijk afstand nemen van de vele gruwelijkheden waarmee we de afgelopen jaren zijn geconfronteerd, zodat we ze niet allemaal à la Wilders over één kam scheren en uitmaken voor primitieve fanatici.
Wij hebben één wapen dat zij niet hebben: humor. Ik zag op twitter een cartoon van Joep Bertrams waarop een onthoofde man vanuit zijn hals zijn tong uitsteekt naar de jihadist. Dat is niet alleen humor, maar getuigt van de enige juiste reactie op aanslagen zoals op Charlie Hebdo. Omdat humor iets is waar die serieuze extremisten met hun macho-baarden en zwaarden helemaal niet tegen kunnen. We kunnen ons kwaad laten maken en hen met veel macht en geweld bestrijden, maar dan laten we ons meeslepen in oorlogen die van kwaad tot erger gaan, en alleen al daarom hebben zij dan de strijd gewonnen. Laten we gewoon onszelf blijven en onze tong blijven uitsteken naar hen die ons zo nodig willen bekeren. Wellicht dat de mensen die gisteren vermoord zijn dat nog steeds doen.
Gepost in Maatschappij en politiek 1 reactie »
30 december 2014
‘Dag klok, dag piano, dag planten!’
Zo wens ik van alles welterusten voordat ik ’s nachts het licht uitdoe in de woonkamer. Want ook zij horen erbij als bewoners van dit huis. En ze zijn meer dan dode levenloze objecten voor me. Ook de computer krijgt altijd een aai als ik hem heb uitgezet. Misschien dat hij niet alles even feilloos deed maar hij heeft me toch mooi geholpen. En als ik Second Life verlaat, al dan niet na afscheid van mijn semi-virtuele vriend Robbie, wil ik even mijn katje Hippy – een cadeautje van de viewer FireStorm – in mijn armen nemen en hem een paar zoentjes geven, want die is méér voor me dan een aantal pixels. Kusje, Hippy!
Kennelijk ben ik een animist. Iemand voor wie alles leeft. Ik kan er ook niet tegen als mensen ruw met dingen omgaan. Zo’n bord, mooi ontworpen, in de fabriek gebakken en geglazuurd, in magazijnen opgeslagen en in een winkel gewacht op iemand die hem hebben wil. Honderden, duizenden keren maaltijden gedragen en gezweet in afwasmachines. En dan in de eerste de beste ruzie gewetenloos kapotgesmeten, alsof dat bord het helpen kan? Dat doet pijn. Want ook met dingen heb ik relaties, zelfs met heel abstracte zoals computerprogramma’s en spelletjes. Zo ben ik deze dagen even verslaafd aan Monument Valley. En laat ik de knuffels Waf en Beertje niet vergeten, vertel me niet dat zij slechts ‘dingen’ zijn. Niet alleen ik maar ook zij zullen heftig protesteren!
Naar aanleiding van mijn verhaal De geluksmachine vroeg Ojas me of computers ook een Boeddha-natuur hadden. Wat voor mij betekent dat computers op zijn minst bewustzijn zouden moeten hebben. Daarover lag ik vanmorgen op bed te piekeren: heeft de boekenkast tegenover mijn bed bewustzijn? Hij heeft geen zintuigen, dus kan niets waarnemen. Kan zich hooguit vaag iets herinneren uit de tijd toen hij nog een boom of een bos was. Misschien herinnert hij zich niets en is hij in een diepe droomloze slaap, bestemd om ooit weer wakker te worden. Wie weet?
Osho zei ooit eens dat zelfs de rotsen leven. Het is natuurlijk maar een kwestie van tijd, want als je die een miljoen of een miljard keer sneller laat lopen, zie je hem vergruisd worden tot zand en langzaam oplossen in andere materie en levensvormen. Zo zijn we zelf ook allemaal uit sterrenstof ontstaan en waren we ooit rotsen. En heeft alles en iedereen een Boeddha-natuur in zich. Misschien nog niet verwerkelijkt, maar toch als goddelijke kracht, wat ooit de betekenis was van het woord ‘virtueel’. Ja, laten we even boven de derde dimensie uitstijgen en vanuit de vierde dimensie gaan bekijken hoe eigenlijk alles tegelijkertijd gebeurt. Dat is typisch zo’n psychedelisch visioen van me, dat door vele wijsheidstradities en ook steeds meer wetenschap wordt bevestigd.
In de eerste uren van 2015 zal ik dan ook niet alleen Vriend en Robbie gelukkig nieuwjaar wensen, maar ook de klok, de piano, de planten, de computer en vele andere. En Waf en Beertje natuurlijk. En Hippy. Allemaal zijn ze bezield omdat ze uit liefde zijn geboren.
Gepost in Second Life, Spiritualiteit, Uit mijn leven 2 reacties »
21 december 2014
Genetische roulette. Dat is de titel van een artikel in De Natuur Uw Arts van de Stichting Natuurlijk Welzijn. We kennen inmiddels het verhaal van het landbouwgif glyfosaat dat wordt toegepast om massaal maïs te kunnen oogsten. Opdat de maïs niet zelf aan dit gif ten onder gaat wordt dit genetisch gemanipuleerd zodat het er zelf wél tegen kan. Het gevolg is niet alleen dat wij steeds meer genetisch gemanipuleerd voedsel eten, maar daarmee ook het glyfosaat waarvan de maïs zelf geen last heeft. Het resultaat is zeer twijfelachtig omdat wij onszelf niet met genetische manipulatie resistent voor glyfosaat hebben gemaakt. Met dat spul zitten wij dus letterlijk in onze maag. Vooral in Amerika. ‘In de laatste 15 jaar zijn ontstekingsziekten van het maagdarmkanaal toegenomen en ook allergieën, auto-immuunziekten (waarbij het immuunsysteem het eigen lichaam aanvalt), nierziekten, diabetes en hartziekten,’ schrijft de ayurveda-arts Gerrit Jan Gerritsma.
Hoewel het me moeilijk lijkt om een direct causaal verband aan te tonen – McDonald’s levert immers ook zijn eigen bijdrage aan de laatste twee ziekten – lijkt het me duidelijk dat hier een bloedlink spel wordt gespeeld. Maar wellicht ligt ook hier een mooie toekomst voor het roemruchte bedrijf Monsanto in het verschiet, want wat zij met soja, maïs en aardappelen kunnen, moet ook voor mensen mogelijk zijn. Dan kan ik tenminste rustig mijn tuin weer spik en span maken met Roundup, zonder bang te hoeven zijn voor enge ziektes. En als we toch bezig zijn, waarom dan niet tegelijk ook vele andere ziekten genetisch weggemanipuleerd? En laten we onszelf meteen onsterfelijk maken! Knippend en plakkend in ons DNA zijn we eindelijk in staat ons ideale zelf te scheppen. Het paradijs is niet iets uit een ver verleden, maar uit onze nabije toekomst!
Als we onsterfelijk zijn hoeven we ons niet meer voort te planten. Dat scheelt al een boel gezucht en gesteun. Omdat het zorgen voor een nageslacht naar de achtergrond schuift, zullen hormonen in de loop van de tijd als vanzelf geleidelijk uit onze lichamen wegebben. Zo worden we na duizenden jaren, nog altijd jong en mooi, androgyne wezens die ervan overtuigd zijn dat seks alleen maar bedoeld is om er plezier aan te beleven. Monsanto zorgt ervoor dat er voedsel genoeg is. Google zorgt ervoor dat we ons nooit vervelen. Facebook zorgt voor ons sociale leven. Het is echt luilekkerland tegen die tijd! Omdat er geen problemen zijn – en die zijn er niet want onsterfelijke mensen zijn nergens meer bang voor – hoeven we zelfs niet meer te denken! Onze hersenen dreigen te atrofiëren, iets wat menig religieus leider en politicus niet erg zal vinden. En omdat robots het werk van ons overnemen en we meer en meer in virtuele werelden wandelen, dreigt er ook van onze spieren weinig meer over te blijven.
Zo sussen we onszelf langzaam in slaap en komen zelfs niet op het idee om onze eigen degeneratie met genetische manipulatie te lijf te gaan. ’l Histoire se répète. Als we een paar miljoen jaar oud zijn is er weinig meer van ons overgebleven, hebben we nauwelijks nog een lichaam en lijken we nog het meest op kleine kwabberige kwalletjes. Maar wie weet kruipen we dan na verloop van tijd het land op en begint alles weer van voren af aan. Met aan het eind van de evolutie een nieuw spelletje genetische roulette. Mesdames et messieurs! Faite vos jeux! Rien ne va plus!
Gepost in Gezondheid en welzijn 1 reactie »
18 december 2014
Ja, ook ik ben wel eens depressief hoor! Een paar weken geleden had ik er weer eens flink last van. Het is er ook de tijd van het jaar voor. De enige remedie die ik weet is om er maar eens flink in te duiken. Somberheid, uitzichtloosheid, machteloosheid. Verschrikkelijke gedachten die allemaal in me opkomen. Het leven hoeft niet meer zo, maar voor ik er een eind aan maak moet ik nog wel wat zakelijke dingetjes regelen. Niet alleen administratief en financieel, maar ook een mooie tekst op mijn grafsteen zoals ‘Onder Rutte kon hij niet meer leven.’ Ergens diep van binnen weet ik dat zo’n tekst nergens op slaat, maar toch. Kan ik het Domste Kabinet Aller Tijden verwijten dat ik het leven niet meer zie zitten? Mijn lijf wordt ouder, en zeker voor zo’n narcistisch type als ik is het moeilijk te verdragen dat het zijn schoonheid, glans en energie verliest. Zo’n verzorgings- of verpleegtehuis, daar wil je toch niet in gezien worden als je een beetje zelfrespect hebt? Nee, de toekomst is kommer en kwel en in zo’n bui zou ik er het liefst stilletjes tussenuit willen knijpen. Het enige dat me in de weg staat zijn mijn vrienden en kennissen – ook die in Second Life – die ik dit allemaal niet wil aandoen. Evenmin als ik dat van een ander wil meemaken. Dan toch maar uitzichtloos doortobben. Of met zijn allen collectief uit het leven stappen, zoals in de zelfmoordclub waarvan ik eens droomde toen ik een jaar of achttien was: met zijn allen gingen we van het dak springen van het pas opgeleverde nieuwe schoolgebouw van het Hervormd Lyceum West.
In een depressie zit je helemaal in jezelf opgesloten. Je bent in-gewikkeld. Je hersenen zijn gecrasht en blijven vastzitten in een lethargische toestand van onmachtigheid. En je denkt alleen maar aan jezelf, zodat het eigenlijk een fase van hyper-egoïsme is. Alles en iedereen behalve jezelf is de schuld van je beroerde toestand. Zoals de financiële crisis die – zo las ik onlangs – het aantal zelfmoorden heeft doen toenemen. Eigenlijk zouden ze daar op de Zuidas hun mooie glimmende gebouwen ter beschikking moeten stellen voor de velen die op een relatief pijnloze manier aan hun einde willen komen. Want in een huis dat onder water staat verdrink je niet. Al dit soort gedachten blijven maar rondcirkelen in je hoofd, en zelfs als je weet dat het allemaal onzin is, blijven ze je bestoken met somberheid en machteloosheid. Je kunt natuurlijk zoals het hoort aan de antidepressiva gaan, maar daarmee hou je je depressie niet goed in stand. Uitzichtloosheid is immers voeding van depressie, en in zo’n toestand wil je niet geholpen worden omdat het toch geen zin heeft: het Domste Kabinet Aller Tijden treedt toch niet af! Als er iets was waarmee mijn moeder me in mijn jeugd nóg depressiever kon maken dan ik al was, dan waren het wel opbeurende opmerkingen en adviezen. Liever schreef ik er in 1970 het liedje Song of the dying over. Mijn enige remedie is: doe niks, helemaal niks, en duik erin! Let it be.
‘This too will pass,’ is een Soefi-wijsheid die Nandan in een ring heeft laten graveren die hij altijd draagt. Een wijze raad, omdat het oproept om alle identificaties los te laten. En als vreugde en extase bij het leven horen, waarom verdriet en depressie dan niet? ‘Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt,’ dichtte Goethe. Misschien moet je er wel blij mee zijn dat je depressief kunt zijn. Want het laat zien dat je gevoel hebt, dat je lééft. Dat je intelligent genoeg bent om de idiotie van het Domste Kabinet Aller Tijden en haar volgelingen te doorzien. Dat je gevoel hebt. Hoogbegaafdheid gaat vaak samen met hooggevoeligheid. ‘Dan alleen is leven leven, als het tot de dood ontroert,’ dichtte Boutens, wat we op de rouwkaart van mijn moeder hebben laten drukken. Freud ontdekte dat er niet alleen een levensdrift was, maar ook een een doodsdrift, en eigenlijk denk ik dat het heel normaal is om bij tijd en wijle te verlangen naar er niet meer te zijn. We zijn zo snel geneigd om dingen lelijk te noemen, maar juist daarin kan zich een schoonheid van een veel diepere dimensie openbaren. Ook oude vervallen fabrieksgebouwen, een dode vogel in de tuin en mistige dreinende regenbuien horen bij het leven. Juist het treurige melancholieke andante of adagio middenin een klassiek concert hoort erbij en maakt het compleet. Is er zelfs de essentie van. Eigenlijk ben je pas rijk als je depressief kunt zijn. Of beter: als je dat toelaat, laat zijn zoals het is. Wat natuurlijk voor het hele leven geldt. Het mooiste licht kan alleen in de duisternis schijnen.
Gepost in Psychologie, Spiritualiteit, Uit mijn leven 7 reacties »
10 december 2014
Voor Blaricum geen verplicht vrijwilligerswerk voor mensen met een uitkering! Eindelijk is het gelukt die ‘tegenprestatie’ van de baan te krijgen, met dank aan mijn eigen fractie Hart voor Blaricum, De Blaricumse Partij en… de VVD! Al sinds februari ben ik ermee bezig, en gisteravond kwam de lokale verordening voor de Participatiewet, die op 1 januari van kracht wordt, hier in de gemeenteraad. Daarin stond – ondanks een eerdere motie waarin de raad te kennen gaf een verplichte tegenprestatie niet te willen – nog steeds dat het college deze tegenprestatie kan opdragen, maar waarom zouden we met dit ‘kan’ ruimte geven aan iets dat we toch niet willen? Ik hield dan ook een vurig betoog.
Laat er geen misverstand zijn: wij zijn niet tegen een tegenprestatie en denken zelfs dat veel mensen met een uitkering graag iets terug willen doen. Wij zijn echter wel tegen het verplichte karakter, het ‘opdragen’ ervan zoals dat in de verordening staat.
- In de eerste plaats omdat gelijk werk gelijk betaald moet worden. Het kan toch niet zo zijn dat van twee mensen die hetzelfde werk doen de een bijvoorbeeld 70% van het minimumloon krijgt en de ander een normaal loon.
- In de tweede plaats zal verplicht, opgedragen werk nooit met plezier en met minder arbeidsvreugde worden gedaan, wat leidt tot minder kwaliteit.
- In de derde plaats zet het de deur op een kier om mensen te ontslaan en later weer goedkoop voor je te laten werken.
- In de vierde plaats kan, nee: zal het leiden tot verdringing op de arbeidsmarkt.
- In de vijfde plaats er is al veel maatschappelijke discussie en onrust over.
Sommigen beweren dat je volgens de Participatiewet een tegenprestatie moet opleggen aan mensen met een uitkering. Ik betwijfel dat. De Vereniging van Nederlandse Gemeenten VNG schreef al in februari: ‘Het kabinet heeft het plan laten varen dat iedere bijstandsgerechtigde verplicht een tegenprestatie moet leveren.’ En in de NRC stond een dag later te lezen: ‘In het regeerakkoord stond dat gemeenten dat moeten doen. Die dwang is er afgehaald.’ En zelfs onze eigen ambtenaar zei nog twee maanden geleden: ‘Beleid kan ook zijn: we doen er niets mee.’ Inmiddels hebben gemeenten als Amsterdam en Schagen afgezien van het opleggen van een tegenprestatie.
Ik diende dus mede namens coalitiegenoot De Blaricumse Partij (samen zijn wij als lokale partijen net een meerderheid in de raad!) een amendement in, een wijziging van het raadsvoorstel, waarvan de essentie is dat daar waar sprake is van ‘opdragen’ dit gewijzigd wordt in ‘aanbieden’. Dat haalt het verplichte karakter eraf. Na een schorsing over een aanpassing deed ook de VVD mee. Resultaat was dat alleen D66 tegen was, maar die haalt de VVD wel vaker rechts in. De wethouder was er niet echt blij mee, met als argument onder andere dat hij het liefst drie gelijkluidende verordeningen zag voor de drie BEL-gemeenten (Blaricum, Eemnes en Laren in een gemeenschappelijke regeling). Maar misschien komt het toch wel zo ver, want volgende week wordt dit amendement ook in Laren ingebracht.
Ik ben niet iemand die in alle schijnwerpers staat, maar die het wel leuk vindt om een klein vuurtje te ontsteken dat zich langzaam maar zeker uitbreidt. Net zoals ik met Fractiegenootje Rob (2,21 m) al jaren geleden aan de wieg stond van al het protest tegen de HOV dat nu door het hele Gooi woedt. Als raadslid heb je wel eens het gevoel dat je weinig invloed hebt omdat er zoveel geregeld en gedelegeerd is dat alleen de kleur van de lantaarnpalen overblijft om iets over te zeggen. Maar soms heb je als gemeenteraadslid toch echt wel invloed, wat bij deze is aangetoond.
Gepost in Maatschappij en politiek 1 reactie »
5 december 2014
‘Maar Sinterklaas, wat doet u nu?’
‘Even pauze, Piet!’ en Sint kijkt uit over de daken van de stad terwijl hij wat nadenkend aan zijn baard zit te plukken.
‘Maar er is nog zoveel te doen!’
‘Ja, maar Sinterklaas vreest dat dit voor het laatst is.’
‘Maar Sinterklaas!’
‘Tradities komen en gaan, Piet. Zo ook wij!’
De schimmel hinnikt even alsof hij het er niet mee eens is.
‘Ik zou voortaan al het werk alleen moeten doen, maar dat is me te zwaar.’
‘Hoezo Sinterklaas?’
‘Omdat ik je moet ontslaan, Piet!’
‘Ontslaan? Na al die jaren? Waarom?’
‘Omdat je zwart bent, Piet!’
‘Maar Sinterklaas!’ en Piet laat van schrik de goed gevulde zak vallen.
‘Ik kan het ook niet helpen, maar Pieten schijnen niet meer zwart te mogen zijn.’
‘Maar dat kan ik toch ook niet helpen?’
‘Natuurlijk niet,’ en Sinterklaas laat zijn schimmel weer langzaam verder kuieren over de daken, waarbij Piet af en toe een pakje in een schoonsteen stopt.
‘Maar waarom mag ik dan niet zwart zijn?’ vraagt Piet.
‘Omdat ik wit ben, Piet.’
‘Nu snap ik er nog minder van, Sinterklaas!’
‘Het heeft met discriminatie te maken.’
‘Discriminatie?’
‘Dis-cri-mi-na-tie, ja. Jij bent gekleurd en omdat je mij zo mooi helpt en daar nog plezier in hebt ook ben je helemaal fout bezig. Zeggen ze.’
‘Pas op voor die zonnepanelen, Sint, daar bent u vorig jaar ook al een keer over uitgegleden!’
‘Dank je Piet.’
‘Dus omdat ik zwart ben mag ik u niet meer helpen?’
‘En ook omdat ik wit ben. En omdat zwarte mensen niet minder zijn dan witte mensen mogen zwarte mensen nooit meer in dienst van witte mensen zijn.’
‘Nou ja…’
‘Dat herinnert aan slavernij en zo, Piet. We zouden je niet alleen wit moeten schilderen. Jij mag ook geen oorringen dragen, en je lippen zijn veel te dik.’
‘Lipposuctie…’
‘Geen grappen, Piet. Dit is echt serieus.’
‘Ja Sinterklaas.’
‘En antwoord niet steeds met “Ja Sinterklaas”. Dat is veel te onderdanig!’
‘Ja Sinterklaas. Ik bedoel… mag dat ook al niet?’
‘Nou je het zegt, Piet. Dat boek over die grijstinten is voor deze schoorsteen. Ik hoop dat het de goede is.’
Piet krabt zich even met zijn roe achter de oren. Dan lichten zijn ogen even op.
‘Maar zwarten hebben ook vaak blanke mensen als slaven verhandeld hoor!’
‘Ja Piet, maar dat willen de blanken weer niet weten.’
‘Waarom hebben niet alle mensen dezelfde kleur, Sinterklaas? Dan was alles veel makkelijker!’
‘Dat moet je niet aan mij vragen, Piet. Ik ben wel heilig, maar weet niet alles hoor!’
‘U bent ook heel rijk! Hoewel u alles uitdeelt, mag dat zeker ook niet als blanke…’
‘Nou je het zegt: dat dikke boek met die ingewikkelde formule is voor deze schoorsteen hier, Piet.’
‘Dat wordt proppen, Sinterklaas.’
‘R > G,’ mijmert Sint. ‘Daarmee ben ik wel zo rijk geworden dat ik zoveel kinderen een plezier kan doen, Piet.’
‘Dus eigenlijk mag u als blanke niet rijk zijn?’
‘Ja Piet. En dat ik een kindervriend ben is ook al verdacht.’
Zwijgend vervolgen Sint en Piet hun tocht over de daken, beiden in hun eigen gedachten verzonken.
‘Ik vind die envelopjes zo’n raar cadeau, Sint. Helemaal niet leuk. Cadeaus horen mooie grote pakjes te zijn!’
‘Steeds meer geschenken zijn niet meer dan getallen, Piet. Cadeaus in de vorm van codes waarmee de kinderen – en ook de volwassenen – van alles kunnen spelen met al dat digitale spul van ze.’
‘Geef mij maar Lego of Meccano, Sint!’
‘Wij zijn niet meer van deze tijd, Piet. Zullen we maar naar een andere planeet gaan?’
‘Ja, voor de kinderen moeten ze hier maar een ander feest verzinnen. Want zo is het niet leuk meer.’
Het begint zachtjes te sneeuwen.
‘Het dak is glad hier, Piet, kijk uit. Voor je het weet lig je in de goot!’
Gepost in Diversen 2 reacties »
4 december 2014
Op 1 januari is het zover. Dan gaan we participeren. Ik verheug me erop. Dan ga ik mijn buurvrouw helpen met haar steunkousen, vrolijke bloemen in de berm kweken, zwerfvuil in mijn straatje opruimen en dat soort dingen. Want we moeten als civil society zo zelfredzaam en zelfstandig mogelijk worden. Welkom in het sociaal domein met een nieuwe Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo), Wet op de jeugdzorg en Participatiewet. Met als rode draad dat we in onze eigen kracht worden gezet, meer verantwoordelijkheid voor onszelf gaan nemen en ons laten aanspreken op wat we nog allemaal wél kunnen, waarbij de gemeente voor zover nodig aanvullend maatwerk gaat leveren. Wat wil je nog meer?
‘Doe niet zo romantisch over de zorg voor elkaar,’ roepen Evelien Tonkens en Femmianne Bredewold vandaag in nrc.next. De overheid romantiseert van alles: de mantelzorg, de buurt, zelfredzaamheid en zelfstandigheid, actieve burgers, ‘generalisten’ die onder het adagium ‘één huishouden, één plan, één hulpverlener’ iedereen moeten kunnen helpen, de arbeidsmarkt en de bestuurlijke nabijheid. ‘De overheid stelt deze veranderingen voor als iets heerlijks dat we graag willen,’ concluderen de auteurs. Het artikel wordt prachtig geïllustreerd met exemplaren uit de Bouquetreeks ‘De Zorg’, met op de kaft van het deeltje ‘Zelfredzaamheid’ een arts die een vrouw met haar arm in een mitella omhelst.
Maar laten we eerlijk zijn. Met dit sociaal domein gooit het Rijk gewoon haar eigen verantwoordelijkheden over de schutting richting gemeenten. Met te weinig geld ook nog, dus als het de gemeenten niet lukt om een en ander netjes uit te voeren moeten ze maar fuseren. Het zijn gewoon ordinaire bezuinigingen, verpakt in mooie eufemismen met een gebloemd tekstballonnetje eromheen. Want in feite zegt Den Haag: zoek het zelf maar uit. Kent een overheid die het zo vaak over ‘eigen verantwoordelijkheid’ heeft wel haar eigen verantwoordelijkheden? Nee dus.
Ik kan me niet voorstellen dat dit alles met open armen ontvangen wordt zolang de Zuidas nog overeind staat. Want dáár ligt de oorzaak van de crisis en de daardoor noodzakelijke bezuinigingen. Daarom zie ik de toekomst van het sociaal domein dan ook met angst en beven tegemoet. Als gemeenteraad heb je er weinig invloed op, want Den Haag dicteert gewoon. Maar we mogen straks wel de klappen opvangen!
Gepost in Maatschappij en politiek 2 reacties »
29 november 2014
In virtual reality smelten twee liefhebberijen van me samen: computers en spiritualiteit. Want computers kunnen ons uitstekend helpen om te dromen, terwijl de meest klassieke spirituele tradities zeggen dat het leven zelf al een droom is. Met virtual reality gaan we dus dromen in de droom, en dalen we nog verder af in de onwerkelijkheid. Precies het tegenovergestelde dus van wat spiritueel gewenst is. Maar ondanks dat kon ik het gisteren niet nalaten om naar De Brakke Grond te gaan voor een tentoonstelling over virtual reality. Daar was een DocLab expositie waar op verschillende manieren getoond werd hoe je de werkelijkheid meer immersive kunt maken en ermee kan manipuleren. Door je bijvoorbeeld het lichaam van het andere geslacht te geven, door presentaties om meerdere schermen om je heen te presenteren, door de ondertiteling van een documentaire te wijzigen, door met John Lennon naar Bermuda te zeilen – teveel om op te noemen. De werkelijkheid blijkt kneedbaar als was, en dan vraag je je zelfs af of die werkelijkheid wel de echte werkelijkheid is…
Maar voor de beste beleving van virtual reality moet je natuurlijk een Oculus op je hoofd zetten. Dan kun je in alle richtingen kijken en draait alles mee. Ik koos voor het programma Clouds met mooie psychedelische werelden. Ja, zweven is ook een van mijn hobby’s! Dat doe ik ook graag in mijn dromen, waar ik met het grootste gemak sierlijk door de lucht zwem. Dat gebeurde zo vaak dat ik mij eens heb voorgenomen om mezelf eraan te herinneren dat het een droom is. Maar dat werkte maar een beetje: dat voornemen kwam wel over in mijn droomwereld, maar eigenwijs als ik ben ontkende ik in mijn droom dat het een droom was. En dat deed ik gisteren niet met die beeldschermpjes voor mijn ogen en de koptelefoon over mijn oren: ik was mij er heel bewust van in werkelijkheid op een draaistoel te zitten en nog benen te hebben, hoezeer ze ook in het heelal onder me verdwenen leken te zijn. De kwaliteit van de beelden kon trouwens wel wat beter, vond ik.
Voor een betere immersieve ervaring zou je eigenlijk gewichtloos in een samadhi tank moeten liggen, met vederlichte bril en oorplugjes, onvoelbaar omwikkeld met zachte stimulatortjes die je huid van alles kunnen laten voelen. Maar kan dat zo ver gaan dat je vergeet dat je in een virtuele wereld bent? Dat je vergeet dat je droomt? Want pas dan is het echt virtueel, ben je pas echt in The Matrix. Volgens boze tongen is dat het doel van de ontwikkelaars van virtual reality. Maar je kunt het ook vanaf meer positieve kanten bekijken. Bijvoorbeeld als veilig middel om te leren autorijden of operaties te verrichten. Of om in de schoenen van het andere geslacht te duiken. Of om gewoon creatief te zijn en werelden te ontwerpen die in werkelijkheid onmogelijk zijn, zoals ik ooit deed in Second Life met een deur die achter je verdween als je erdoor was gelopen. Net als ruimtevaart die op het eerste gezicht wellicht een leuke hobby lijkt, kan virtual reality bijdragen aan nieuwe uitvindingen.
Het mooiste zou natuurlijk zijn als we met virtual reality het wezen van het dromen ontdekten, juist door dromen na te doen. Dan zou het ons kunnen leren om wakker te worden uit de zogenaamde werkelijkheid. Wil de echte werkelijkheid opstaan? Maar misschien is die er niet eens, omdat die weer een droom is binnen een nog hogere werkelijkheid, ad infinitum. De enige werkelijkheid die dan overblijft is dat alles een droom is, en dat de enige zekerheid die we hebben ons eigen bewustzijn is.
Gepost in Computer en internet, Spiritualiteit, Uit mijn leven 4 reacties »
