11 april 2014
Lawaai maakt meer kapot dan je lief is. Klachten erover worden in bestuurlijke kringen niet echt serieus genomen, alsof stilte een luxeproduct is dat in deze tijden van bezuinigen best gemist kan worden. En omdat sommige mensen erover klagen terwijl anderen zich er nauwelijks bewust van zijn, wordt bij geluidsoverlast vaak naar het domein tussen de oren verwezen. Geheel onterecht, als ik professor Joost Smiers mag geloven, die in nrc.next van vandaag wijst op van alles waartoe geluidsoverlast kan leiden. Gebrek aan concentratie, verbrokkelde slaap, hartritmestoornissen, aantasting van bloedvaten, irritatie, stress, ruziezoekerigheid, depressies, weinig eetlust, angst, vermoeidheid en misschien minder lust tot seks. Alleen dat laatste vind ik niet een echt argument om geluidsoverlast tegen te gaan, want met wat minder seks zaten we nu – althans voor zover het hetero’s betreft – met een minder overbevolkte wereld en de desastreuze gevolgen daarvan. ‘Dat is niet gering,’ schrijft hij onder de kop Red de stille auto. ‘Uiteraard heeft niet iedereen last van alle soorten lawaai, en krijgt niet iedereen al deze plagen van Egypte tegelijkertijd. Dat neemt niet weg dat ongewenst geluid voor enkele tientallen procenten van de bevolking een meer of minder zware wissel trekt op het psychisch en/of fysiek welbevinden. Dat is een percentage om van te schrikken.’ Waaraan ik zou willen toevoegen dat ook geluidsoverlast die we niet bewust ervaren en waar we dus niet over klagen, een grote duit in het zakje doen.
Het terugdringen van overbodig kabaal zou veel bijdragen aan de volksgezondheid, maar staat niet echt hoog op de politieke agenda. Te vaak wordt er wat meewarig over gepraat alsof dat een probleem is van hooggevoelige watjes die er maar mee moeten leren leven. Ja, alles went en velen van hen horen op gegeven moment het kabaal niet meer, omdat ze niet anders kunnen dan zich afsluiten voor de grove botheid waarmee velen hun omgeving van herrie voorzien. Ik ben niet voor niets een nachtmens omdat ik dan verzekerd ben van een omgeving die niet geteisterd wordt door muziek, knallende motorrijders, schoonmaakmachines en brullend tuingereedschap. En laten we eerlijk zijn: het wordt ons steeds minder mogelijk gemaakt om iets te doen zonder daarbij kabaal te maken. Probeer maar eens een bladblazer te vinden die géén herrie maakt. En zelf zou ik ook meer moeten letten op het kabaal dat een nieuwe stofzuiger gaat veroorzaken. Even uittesten in de winkel dan maar? En in de bus van het hoogwaardige R-net is het gesis van de radicale airco niet te ontwijken, en kan ik moeilijk mijn geld terugvragen wegens verminderde kwaliteit van dit vervoer. Apparaten moeten goedkoop zijn en als ze dan wat herrie maken moet je daar niet moeilijk over doen. Zo is de beleving van de automobilist is voor minister Schultz van Haegen belangrijker dan de toegenomen herrie en de extra wolken uitlaatgassen en fijnstof. Opsluiten in een flatje langs de A10, die meid!
De beleving! Nu de minister ook subjectieve argumenten erkent kan er ook plaats komen voor de realiteit tussen de oren! Voor de beleving van mensen die last hebben van verkeerslawaai bijvoorbeeld. Maar ik vrees dat ministers dit argument heel opportunistisch zullen blijven gebruiken. En het lastige van belevingen is dat ze altijd echt zijn. Ja, er zijn mensen die zich overal aan ergeren, maar het is de vraag of onder deze beroepsquerulanten niet veel hooggevoeligen zitten die het ook niet kunnen helpen dat ze nu eenmaal zo zijn. Natuurlijk zijn er ook velen onder hen die helaas geen andere manier kunnen vinden om wat aandacht te krijgen, maar dat mag geen argument zijn om dan maar al het geklaag te verwijzen naar het rijk der subjectieve fabelen. Aanleiding voor het artikel in nrc.next is het besluit van de Europese Commissie dat auto’s geluid moeten blijven maken omdat geruisloze auto’s onveilig zouden zijn. Omdat je ze niet hoort aankomen. Ja, zo lust ik er nog wel een paar. Alsof een verbod op oordopjes tijdens het weggebruik niet effectiever zou zijn. Alsof het normaal is dat je méér voorrang geniet als je je minder natuurlijk voortbeweegt, en je dus als fietser of voetganger meer zou moeten opletten. ‘Voor de veiligheid van de fietser,’ heet het dan bijvoorbeeld. ‘Fietsers maken ook geen geluid,’ eindigt Smiers zijn artikel, ‘toch botsen we als voetganger daar niet regelmatig tegenop. Veilig verkeer kan dus heel goed zonder overmaat aan lawaai.’
Dit hierboven mag dan een min of meer politieke stellingname zijn, gebaseerd op het nastreven van al dan niet fysieke en psychologische gezondheid, maar je kunt er ook op een meer spirituele manier naar kijken. Wat mij opvalt als ik me ergens aan stoor, is dat dit altijd gekoppeld is aan een oordeel. Namelijk dat het niet zo hoort, of niet zo zou moeten zijn. Afgelopen zomer zat ik in mijn tuin te luisteren naar de herrie van de A27 en toen betrapte ik mezelf erop dat mijn beleving ervan veranderde toen ik me voorstelde dat dit het geluid van de branding van de zee was. Heel rustgevend. Wel een beetje rare branding, toegegeven, maar toch. Belazerde ik mezelf? Ja en nee. Maar het belangrijkste was dat ik daarmee het kabaal accepteerde. Dat is natuurlijk ook een methode: de wereld accepteren zoals die nu eenmaal is, inclusief alle herrie en overige ellende. Maar daar ben ik ook niet altijd toe in staat, en ik neem aan dat niet iedereen dat even makkelijk kan. Dat laat iets zien van de spanning tussen politiek en spiritualiteit: enerzijds knokken voor een betere wereld en tegelijk accepteren zoals die nu eenmaal is. En deep down geloof ik dat dit laatste een voorwaarde is voor het eerste: dat wezenlijke verandering alleen dan pas gebeuren vanuit een acceptatie van dat wat is. Dan zit er geen doel, geen idee, geen wens meer achter, maar doe je spontaan gewoon dat wat er gedaan moet worden. Zoals het bestrijden van geluidsoverlast.
Gepost in Gezondheid en welzijn, Maatschappij en politiek, Spiritualiteit 
1 reactie »
1 april 2014
Weinig mensen schijnen te weten dat Google Glass nog maar een eerste opstapje is naar een veel groter ideaal van deze datagigant. Want met deze bril wordt er alleen nog maar augmented reality toegevoegd aan wat je ziet. Daar is weinig op tegen. Als je iemand ziet weet je meteen zijn naam omdat die, net als in Second Life, als een ballonnetje boven zijn of haar hoofd hangt. Door even met je ogen te knipperen licht je zijn doopceel. Door ‘horoscope’ te fluisteren zie je meteen zijn geboortegesternte. Net als in street view ligt de route naar je bestemming als pijlen op de weg, en met het fronsen van je wenkbrauwen maak je geld over naar degene die je in beeld hebt, of koop je datgene waarop je ogen zijn gericht. Alle kennis is letterlijk in één oogopslag beschikbaar, en dat is toch niet iets waar je nee tegen kunt zeggen? Kennis is macht, en hoe meer die eerlijk verdeeld wordt, hoe beter de wereld er op langere termijn uit gaat zien. Dat was en is ook de mooie kracht van het internet.
Toch is Google Glass nog maar het begin. Want augmented reality – de naam zegt het al – voegt iets toe aan wat je ziet, maar wel zodanig dat de wereld om je heen blijft zoals die is, zonder hem te veranderen. Maar daar wil Google het niet bij laten, en ik heb begrepen dat er al lang in het geheim serieus gewerkt wordt aan de opvolger van Google Glass, de Google Crystal waarin de bril wordt uitgebreid met de mogelijkheid van reduced reality, waarbij naar believen stukken van de werkelijkheid worden weggelaten, onzichtbaar gemaakt. Stoor je je aan windmolens omdat die de horizon vervuilen? Met Google Crystal zie je ze niet meer. Hoofddoekjes, reclameborden, lelijke mensen of zwervers: wat je niet wil zien hoef je ook niet meer te zien. Ook kunnen dingen onzichtbaar gemaakt worden die je niet mag zien, zoals militair materieel voor spotters en kinderen voor pedofielen. De straat ziet er altijd helder en schoon uit en wolken verdwijnen als sneeuw voor de zon.
En ook dit is nog niet het einde, want de Google Diamond zal ons helemaal verdrinken in de wereld van virtual reality, waarin het waargenomene echt helemaal wordt veranderd. En daarbij gaat het niet alleen om wat je met je ogen ziet, maar ook om wat je met je oren hoort, dank zij de ingebouwde oordopjes. Terwijl ook ervaringen als reuk, tast, smaak en andere zintuigen worden gemanipuleerd door elektromagnetische pulsen die de Diamond naar de hersenen stuurt. Niet alleen hoef je nu geen last meer te hebben van verkeerslawaai of vuurwerkgeknal – ook de Crystal mode met zijn reduced reality blijft beschikbaar in de bril – maar je kunt naar eigen voorkeur ook naar alle werelden reizen die je je maar wenst. Ideaal toch? Het bijzondere is ook dat Google Diamond, als ik de geruchten mag geloven, helemaal gratis zal zijn. De enige voorwaarde is dat je regelmatig een korte reclame voorgeschoteld krijgt. Net zoals je nu al gratis hoortoestellen kunt krijgen als je toestaat dat je elke dag een paar minuten reclame te horen krijgt, zal je met de Google Diamond af en toe verplicht virtuele Coca Cola moeten drinken.
De geest, die totaal losgekoppeld is van het lichaam en de buitenwereld, is er een grotere bevrijding mogelijk? Laat Facebook de Oculus Rift maar opkopen, want die stelt niets voor vergeleken met wat Google voor ons in petto heeft! Sommige mensen vinden dit alles maar enge ontwikkelingen omdat je helemaal in de cocon van je eigen voorkeuren wordt opgesloten en er nooit meer iets nieuws uit de buitenwereld tot je zal komen. Net zoals je in de sociale media uitsluitend nog reclame en zoekresultaten ontvangt die je wil hebben: de klant is koning, en wensen zijn er toch om vervuld te worden? En dank eens aan de voordelen! Energie- en voedselproblemen kunnen in één klap opgelost worden omdat we ons niet meer hoeven te verplaatsen en we eigenlijk alleen nog maar onze hersenen nodig hebben. En die hersenen hoeven zelfs niet eens meer te denken, en omdat die een kwart van onze energie verbruiken dragen we ook daarmee bij aan een beter milieu. Eindelijk zullen we verlost worden van onnodige overhead en hebben we de werkelijkheid helemaal niet meer nodig om een comfortabel en wellicht eeuwig leven te hebben. Juist omdat we niet meer hoeven te leven.
Gepost in Computer en internet 5 reacties »
28 maart 2014
Gisteravond was de beëdiging van de nieuwe gemeenteraad. Dat is heel officieel en serieus. Staan. Ook de publieke tribune richtte zich op. Sommigen legden de eed af: ‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig.’ Anderen legden de belofte af: ‘Dat verklaar en beloof ik.’ Er zijn allerlei variaties op beëdiging, zoals al dan niet twee vingers in de lucht steken of de hand op Bijbel of Koran leggen. Hoewel grote geesten zodanig naar hun eigen autoriteit handelen en dusdanig in het hier en nu leven dat zij van welke eed of belofte gruwen, wordt een samenleving totaal onbestuurbaar zonder deze toezegging je aan het een en ander te zullen houden. Zo zijn er ook besloten overleggen binnen de gemeenteraad, die meestal over financiële onderhandelingen gaan waarbij je de partij met wie je zaken doet niet meteen het achterste van je tong wil laten zien. Zo lang de wereld nog geen Utopia is waarin we allemaal vol liefde leven uit schoonheid, waarheid en goedheid, blijven wetten en eedsafleggingen nu eenmaal onmisbaar en getuigen ze van de onverlichte staat van een samenleving.
Ik heb de belofte afgelegd. Omdat ik niet weet of ik in God geloof of niet. Omdat ik niet weet wie Hij is. Terwijl ik wel geloof in iets als goddelijkheid, iets dat eigenlijk geen geloof is omdat het een ervaring is. En omdat ik alleen in mijn eigen ervaringen kan geloven. Teveel religieuze geschriften vind ik warrig, chaotisch en zoetsappig. Oosterse stromingen als taoïsme, zen, boeddhisme en advaita vedanta zijn voor mij meer down to earth en getuigen van meer intelligentie dan de meeste wereldgodsdiensten. Het grappige is dat die allemaal geen god nodig hebben, terwijl ze wel degelijk gaan over bevrijding, verlossing, verlichting, innerlijke vrede of hoe je het doel van religieuze of spirituele exercities ook mag noemen. God is dan overbodig, ja, zelfs vaak een grote beer op het spirituele levenspad. Alsof je het goddelijke slechts dan kan vinden als je ontdekt dat Hij niet bestaat.
Toch hou ik van God. Graag zit ik met Hem bij de open haard. Hij is oud en heeft een mooie baard, precies zoals het hoort. Met Hem kan ik me met een goed glas port uren verliezen in filosofische gesprekken, starend in het flakkerende vuur dat oprijst uit knisperend gloeiende houtblokken. Hij is een boogschutter, rookt sigaren en morst af en toe as op Zijn kostuum. Hij heeft eruditie, toont respect maar heeft ook af en toe Zijn twijfels. Had Hij het indertijd wel zo goed aangepakt met Zijn zoon? Heeft het niet jaren gekost voordat het weer goed kwam met hem omdat hij een en ander toch iets te pijnlijk had gevonden? Had Hij niet te lang toegestaan dat mensen rommelden met Zijn Woord en er zo’n ratjetoe van maakten? Had Hij toch niet in 1984 de wereld maar moeten laten vergaan om met een schone lei weer eens helemaal opnieuw te beginnen? Had Hij niet die kannibalistische praktijken in de kerk moeten verbieden? En waarom heeft hij het er nog steeds wat moeilijk mee dat Zijn zoon als een vrolijke hippie, compleet met bloemen in het haar, door Zijn Hemel huppelt en allemaal dingen doet die Hij verboden heeft? Kinderen loslaten is heel moeilijk, zelfs voor God.
Misschien is het grootste geheim van God wel dat Hij niet bestaat. Net als de stilte, de leegte en de duisternis: de oerklank, de achtergrond en bron van de schepping die overal en altijd aanwezig is. Het Iets dat uit het Niets geboren wordt. God bestaat, en tegelijk bestaat Hij niet. Zoiets kan Hij alleen. Sorry, God, dat ik de belofte heb afgelegd, want het had ook de eed kunnen zijn. Maar voor U maakt het waarschijnlijk niet zoveel uit, want U begrijpt me wel.
Gepost in Maatschappij en politiek, Spiritualiteit, Uit mijn leven 3 reacties »
20 maart 2014
Mijn partij Hart voor Blaricum is met een extra zetel weer de grootste in ons dorp! Dat was in de periode 2002-2010 ook het geval, maar de laatste raadsperiode legden we het af tegen de VVD. Dat is nu dus weer helemaal goedgemaakt. Blaricum heeft 13 raadszetels, waarvan wij er nu 4 hebben, de VVD en de lokale Blaricumse Partij 3, D66 2 en het CDA 1. De PvdA is, zoals toch wel verwacht, van het toneel verdwenen. Aan ons dus nu het initiatief om een coalitie te gaan samenstellen.
Eerlijk gezegd vind ik dat we het wel verdiend hebben met al onze inzet en acties, waarbij we door velen zijn gesteund, zoals lijstduwer Peter van Rietschoten, één van de medeoprichters van onze partij, die bekend is van zijn blog Oog op Blaricum waarop hij met prachtige foto’s ons dorp treffend in beeld brengt. Het was voorspeld dat lokale partijen zouden winnen bij de gemeenteraadsverkiezingen, en dat is zeker bij ons gebeurd! De verwachting van een lage opkomst is in Blaricum echter niet uitgekomen, want dat percentage was bij ons 64,2% terwijl het landelijk gemiddelde 53,8% was.
En nu blijven knokken voor onze zelfstandigheid, dus tegen fusies en voor samenwerking, zoals we die gerealiseerd hebben met de BEL Combinatie waarin we met Eemnes en Laren in een gemeenschappelijke regeling zitten. Blijven knokken tegen de 118 miljoen verslindende HOV, inmiddels op de zevende plaats van de top-10 van nodeloze prestigeprojecten in De Telegraaf. Het dorp mooi houden en ondanks de crisis doorgaan met het bouwen van onze prachtige nieuwe wijk de Blaricummermeent. Opkomen voor groen en kleinschaligheid, vechten voor het behoud van onze eigen dorpse identiteit.
Het zal zwaar worden omdat er niets minder dan het hele sociale domein op ons afkomt: de taken van de Wmo, de participatiewet en de jeugdzorg, die door de gemeenten overgenomen gaan worden, iets dat velen met angst en beven tegemoetzien. Want hoewel daarvoor de bijdragen van het Rijk aan de gemeentes ongeveer verdubbeld worden, lijkt dat toch te weinig om een en ander naar behoren te kunnen uitvoeren. Genoeg te doen dus, de komende vier jaar. En we hebben nog veel meer plannen! Een heuglijke dag vandaag. Ook omdat het vandaag mijn zevende verjaardag is in Second Life, zodat ik straks ga kijken wat voor cadeautje Robbie me heeft gegeven.
Gepost in Maatschappij en politiek, Mijn dorp, Second Life, Uit mijn leven 1 reactie »
18 maart 2014
Zijn politiek en spiritualiteit te verenigen? Beide zijn rijk gelardeerd met vaagtaal, dus wat dit betreft zou het moeten kunnen. Politiek staat bol van ego’s terwijl spiritualiteit daar niets van moet hebben, dus wat dat betreft staan ze lijnrecht tegenover elkaar. Politiek gaat uit van de maakbaarheid van de wereld, en ook dat is iets waarvoor in de wereld van spiritualiteit weinig plek is. Politiek begint bij verbetering van de wereld, spiritualiteit bij die van jezelf. Geen wonder dat ik af en toe een vraag krijg naar wat die spiritualiteit nu eigenlijk doet in mijn profiel, terwijl anderen zich verwonderen over hoe ik dat in ’s hemelsnaam met politiek kan verenigen. Dat kan alleen maar omdat ik verliefd ben op paradoxen. Omdat ik geloof dat elke tegenstelling een paradox is, een schijn-tegenstelling.
Voor mij is de kern van spiritualiteit de wezenlijke eenheid van al wat is. Daarom bestaan er geen echte tegenstellingen. Dat zijn alleen maar bedenksels. Hersenspinsels dus. Illusies. Die worden in stand gehouden door allemaal bedachte oordelen, waarden, ideeën over wat mooi en lelijk is, wat goed en slecht is, wat waar en onwaar is. Vanuit spiritueel perspectief kun je alleen maar zeggen dat dingen zijn zoals ze zijn. Dat daarin rusten, dit accepteren het enige is dat je kan doen. En dat je zelfs dat eigenlijk niet kan doen. Ultieme ontspanning, vrede, rust, bescheidenheid, stilte. In die betekenis is spiritualiteit niet iets dat je kan bereiken, maar iets dat gewoon gebeurt, dat je overkomt als je er zelf even niet bent en de gedachtenfabriek in je hoofd even stilstaat.
De tegenstelling tussen politiek en spiritualiteit bestaat eigenlijk niet. Omdat het taoïstische flow with the river je overal heenvoert. Niet alleen naar prachtige liefde en hemelse vrede, maar ook naar agressie, depressie en angst. Alles hoort erbij. Luisterend naar klankschalen in de geur van wierook, zittend in satsang rond de meester en dansend in extase is spiritueel-zijn geen kunst. Dat begint pas op het slagveld waar je, net als Arjuna, met de glasharde en –heldere werkelijkheid wordt geconfronteerd. Hoezeer onze wereld een droom is, een illusie, virtueel is: ze vraagt erom om geleefd te worden. Je hebt geen stem gekregen om te zwijgen. Gebruik die, laat je horen!
Gepost in Maatschappij en politiek, Spiritualiteit 1 reactie »
10 maart 2014
Waarom ik het toch leuk ben gaan vinden? Want eigenlijk hou ik helemaal niet van verkiezingscampagnes. Ik wil gewoon lekker mijn werk blijven doen, maar dat schijnt lastig te zijn zonder je partij en jezelf te profileren. Want ook ik heb wel eens last van het beeld van politici, waar ik nu ook zelf mee word geconfronteerd: van alles beloven, niets waarmaken, eigenbelang najagen, egotripperij en zo. ‘Allemaal oplichterij,’ riep iemand me na toen ik hem op het winkelcentrum trachtte te benaderen, waarna hij snel de C1000 invluchtte. Een beeld dat erg versterkt is door Rutte en Samsom, want velen voelen zich door hen belazerd na de laatste verkiezingen voor de Tweede Kamer. En dat zijn ze ook. En dat beeld straalt af naar de hele politiek. Maar ondanks dat en tegelijk daarom is voorspeld dat lokale partijen winst zullen maken, en dat is volgens mij geheel logisch en terecht.
Zeker in kleine gemeenten is het moeilijk om mensen te vinden die in de gemeenteraden willen, want dat is voor het grootste gedeelte vrijwilligerswerk zodat je daar de meeste idealisten vindt. Vaak worden politici van lokale partijen geridiculiseerd – zelfs Rob Wijnberg deed daar onlangs aan mee. Alsof die het alleen maar hebben over plantenbakken, hondenpoep en lantaarnpalen. Terwijl juist die dingen belangrijk zijn. Omdat ze iets zeggen over de sfeer in een dorp of stad. Raden hebben juist veel te zeggen over wat met een mooi woord ‘ruimtelijke ordening’ heet, bestemmingsplannen, en daarmee over de woon- en leefsfeer. Het gemeentelijke beleidsdocument over hoe Blaricum eruit zou moeten zien – verbeeld en verwoord in wat de ‘strategische visie’ wordt genoemd – is bijna een kopie van ons eigen partijprogramma. Ja, ze mogen ons best aanspreken over de beloftes die we indertijd deden.
Als je er eenmaal in zit is een campagne niet alleen vermoeiend, maar ook leuk. Voor zover je het op straat doet, raak je met mensen in gesprek. Waarbij alleen wat persoonlijke aandacht al veel doet. Waarbij je soms eerlijk moet laten weten dat je ergens (nog) geen oplossing voor hebt, of je verzet tegen provinciale en landelijke regelgeverij en plannen. Iemand bij wie een stoeptegel tegen zijn voordeur is gegooid en moedeloos is geworden van aangifte doen bij de politie: tóch blijven doen, blijf ze maar lastig vallen! Je niet afzetten tegen andere politieke partijen, maar zelf duidelijk maken waar je voor staat. Een positieve insteek, ‘in je eigen kracht staan’ zoals dat zo mooi heet.
Wij kozen ervoor om ons verkiezingsprogramma in beeld te brengen. Terwijl D66 bij Moeke Spijkstra op het terras zat en de VVD elders aan het chillen was, gingen wij als ‘bermteam’ het dorp en de Bijvanck in om rotzooi op te ruimen. En van de week kun je me nog aantreffen als klaar-over bij het in- en uitgaan van de school. Waarmee we aangeven waar onze prioriteiten liggen, bij betrokkenheid van mensen bij een mooi dorp, kinderen en dingen samen doen waartoe de gemeente wegens bezuinigingen niet meer in staat is of zal zijn. Ja, we ruimen de rotzooi van anderen op – van te agressief verkeer tot plastic flesjes – maar als je dat zichtbaar doet kan dat wellicht een paar malloten wat tot bewustzijn brengen. Uiteindelijk draait alles om bewustzijn, het wakker maken van mensen.
Mooi dorp, goed bestuur, samen leven – dat zijn de pijlers van ons programma. Ik denk dat dit heel fundamentele waarden zijn, afgeleid als ze lijken van Plato, die het al had over de drie-eenheid van schoonheid, waarheid en goedheid. Ja, wat mij betreft zijn we idealistisch. Veel mensen en partijen hebben afstand genomen van visies en geloven alleen nog maar in praktische, zogenaamd realistische oplossingen. Roepen maar al te graag en snel dat er geen geld meer is, in plaats van met financiële middelen te gaan schuiven, wat creatiever te werk te gaan en wat meer ‘outside the box’ te gaan denken. Zoals Lambik in het Suske en Wiske-album De Wolkeneters al zei: ‘Waar een wil is, is een weg, zelfs als de weg weg is.’
Gepost in Maatschappij en politiek 2 reacties »
28 februari 2014
Ben ik ervoor om de rotzooi achter de konten van anderen op te ruimen?
Nee!
Als ik al het afval ga opruimen dat anderen achteloos op straat, in het groen en in het water kieperen, lost dat op langere termijn niets op. Omdat het probleem van vervuiling niet bij de wortel wordt aangepakt en de vervuilers zo hun gang kunnen blijven gaan. Ik zou zelfs willen zeggen: laten we de rotzooi van anderen juist niet opruimen! Net zolang tot de snelwegen niet meer begaanbaar zijn door blikjes en plastic flesjes, tot dieren uitsterven en de wereld een grote vuilnisbelt is geworden. Dat is de enige manier om de veroorzakers ervan tot bewustzijn te brengen. Als babyboomer kijk ik raar aan tegen de huidige mentaliteit waarin de veroorzakers van problemen niet meer worden aangepakt en men braaf de troep opruimt die ze achterlaten. Of het nu bankdirecteuren zijn die ons bestolen hebben, of zogenaamd sportieve wielrenners die hun plastic flesjes op het fietspad gooien maakt weinig verschil. Wij ruimen het wel op! Dit soort symptoombestrijding lijkt een kenmerk van deze tijd. In plaats van statiegeld weer in te voeren en microplastics in tandpasta te verbieden gaan we in de zeeën en oceanen de plasticsoep bestrijden. Opdat we nog meer kunststoffen in het milieu kunnen dumpen.
Ja!
De korte film Midway, a message from the Gyre van Chris Jordan laat schrijnend zien wat de gevolgen zijn van ons weggooigedrag. Vaak kunnen we moeilijk anders. Probeer maar eens iets te kopen dat niet in kunststof is verpakt: hoe meer afbreekbaar die is, hoe meer ervan wordt gebruikt. Maar wie er ook schuldig is: als ergens hulp nodig is spring je in, en blijf je niet toekijken. Eerst de drenkeling uit de gracht halen en daarna zien we verder. Eerst het milieu redden en dan de veroorzakers van de ramp erop aanspreken. En laten we eerlijk zijn, daar doen we allemaal – gedwongen of niet – aan mee. En probeer maar eens in de sociologische en psychologische complexiteit de échte schuldige te vinden. Kunnen mensen het helpen dat ze dom zijn? Of geen empathisch vermogen hebben? Wie zijn vanuit een beetje spiritueel perspectief de echte schuldigen? Als ik rommel op straat zie – want daar begint het vaak mee – kan ik twee dingen doen: me ergeren omdat de gemeente het niet opruimt terwijl ik toch belastingen betaal, of het zelf even opruimen en genieten van een schone straat en berm. Maar het belangrijkste is mijn hart: voor de vogels, voor de natuur, en als ik die wil beschermen kan ik niet om organisaties als Klean heen. En met Hart voor Blaricum gaan we op 8 maart met onze onze eigen Bermbende de straat op!
Gepost in Gezondheid en welzijn, Maatschappij en politiek 1 reactie »
19 februari 2014
Dank u wel mevrouw de voorzitter. Graag vragen wij aandacht voor het concept van de Participatievisie over het ‘sociaal domein’ zoals die nu in het Gooi, en dus ook bij ons, ter tafel ligt. Er vindt nog wethoudersoverleg over plaats, dus het is nog niet te laat om te trachten hierin verandering aan te brengen.
Participeren. Niets is mooier dan samen te werken aan een mooi en leefbaar dorp. Wie kan daar tegen zijn? Niemand. Maar het moet wel op vrijwillige basis gebeuren en niet afgedwongen zijn. Eufemistisch heet dit: het leveren van een ‘maatschappelijke tegenprestatie’, in de volksmond bekend als ‘verplicht vrijwilligerswerk’. Een contradictio in terminis, maar wel een dreigende realiteit nu de nieuwe bijstandswet opdoemt. Het gaat immers om een tegenprestatie die verwacht wordt van uitkeringsgerechtigden. Maar die ‘gerechtigden’ zijn kennelijk niet meer zo ‘gerechtigd’ nu een tegenprestatie van hen wordt verlangd, nee, zelfs dreigt geëist te worden.
Er is veel maatschappelijke onrust over. Terecht, want je begeeft je daarmee op een hellend vlak. Is het dan onredelijk een tegenprestatie te vragen? Nee. Is het onredelijk om dat af te dwingen? Ja. Want gelegenheid maakt de dief: de mogelijkheid om mensen uit een reguliere baan te zetten om ze vervolgens weer tegen een lager loon in dienst te nemen kan voor velen – bedrijfsleven en gemeenten – heel aanlokkelijk zijn in onze tijden van bezuinigen. Hetzelfde werk doen, maar er dan veel minder mee verdienen. Gaan wij straks ook uitkeringsgerechtigden uit hun bed bellen om sneeuw te schuiven, de bermen schoon te maken en groen te snoeien omdat betaalde krachten ons te duur zijn, dan wel niet redelijk willen belonen?
‘Gemeenten gaan te ver in vraag om tegenprestatie voor bijstandsuitkering,’ schreef de NRC al een jaar geleden. ‘Tegenprestatie eisen van mensen in de bijstand juridisch twijfelachtig,’ schreef BN de Stem onlangs. ‘Mensenrechten verbieden gedwongen arbeid,’ liet het College voor de Rechten van de Mens vier dagen geleden weten. Dat geeft allemaal te denken. Vandaar dat wij vinden dat de paragraaf onder het kopje ‘Maatschappelijke tegenprestatie’ in de Participatievisie moet vervallen. Dit ongeacht het mogelijk aannemen van een wetsvoorstel door de Tweede Kamer en als signaal dat we het er niet mee eens zijn. Hopelijk gaan wij in Blaricum en in het Gooi op een meer beschaafde manier om met uitkeringsgerechtigden – een te vaak gestigmatiseerde groep van inwoners met wie we ook samenleven.
Voor alle duidelijkheid: als mensen zelf tegenprestaties willen leveren is daar niks mis mee. Integendeel: dat moet je stimuleren en faciliteren. Overigens ben ik van mening dat veel van hen al – voor zover dat mag – veel vrijwilligerswerk doen en zo bijdragen aan de samenleving.
Gemeenteraad Blaricum, 18 februari 2014. Toelichting bij mijn motie naar aanleiding van concept voor regionale Participatievisie, waarin de mogelijkheid van verplichte tegenprestaties door uitkeringsgerechtigden is opgenomen. Motie van mijn partij Hart voor Blaricum aangenomen, mede gesteund door De Blaricumse Partij en het CDA. Tegen waren VVD, D66 en PvdA.
Gepost in Maatschappij en politiek 2 reacties »
17 februari 2014
Onze privacy opofferen voor onze veiligheid. Daar worden we mee doodgegooid. En we tuinen erin, want het klinkt zo mooi. ‘De wereld zal nooit meer dezelfde zijn,’ realiseerde ik me hoog in de lucht toen we een dag na 9/11 terugvlogen naar huis. Maar dat de wereld zo anders zou zijn als hij nu geworden is, kon ik nog niet bevroeden. Dat we allemaal als potentiële terroristen zouden worden bestempeld, dat 1984 niet in het verleden lag maar in de toekomst, dat al ons hebben en houwen zou worden gevolgd, dat we allemaal wantrouwd zouden worden en daarom overal bespied zouden worden op onze computers, met camera’s en smartphones – alsof ze eigenlijk alleen daarvoor uitgevonden zijn. En dat allemaal voor onze veiligheid. Gelooft u het? Ik niet!
Rob Wijnberg legt de tegenstelling tussen privacy en veiligheid onder zijn filosofische fileermes en laat er weinig van heel in zijn column in De Correspondent van 12 februari. Volgens machthebbers zijn ze onverenigbaar, en ‘in de wereld die ik voor me zie, zijn ze niet alleen niet-tegengesteld: ze kunnen zelfs niet zonder elkaar.’ Want hoe kan ik veilig zijn als ik overal gevolgd word en iedereen alles van me weet? Nu is het nog mijn eigen keuze om openlijk te schrijven dat ik homo ben, en wie weet in welke bestanden dat inmiddels is terug te vinden. Maar als straks Poetin – een ‘bevriende potenrammer’ zoals Youp van ’t Hek hem in NRC Weekend van 8 februari noemde – hier wat teveel invloed krijgt, hoe is het dan nog mogelijk om onder te duiken, te ontsnappen aan volksgerichten zoals in Rusland? Privacy geeft juist veiligheid!
‘Onze principiële bezwaren tegen de Winterspelen in Rusland zijn in retrospectief te beschouwen als een braaf ritueel,’ schreef Tommy Wieringa op 15 februari in de Gooi- en Eemlander. ‘Totalitaire regimes weten heel goed dat principes gemakkelijk geruild kunnen worden voor het edelmetaal van olympische medailles.’ Hoe sportief kan je zijn in zo’n land? Je, het zal wel zijn om de ‘dialoog’ te openen, homorechten zullen ‘ter sprake’ worden gebracht, maar levert dat wat op? Willem-Alexander en Máxima – ze kijken me morgenavond weer toe in de raadszaal – dronken gezellig hun biertje met Poetin, en Rutte vond het ‘prima’. Want goede relaties – lees economische belangen – zijn altijd belangrijker dan mensenrechten. Wat dit met privacy en veiligheid te maken heeft? Het toont aan dat het opgeven van je privacy niet leidt tot meer veiligheid. Integendeel. Mensen de de oorlog hebben meegemaakt kunnen daarover meepraten.
Gepost in Maatschappij en politiek 1 reactie »
6 februari 2014
Een half jaar geleden was ik op een congres van de Vereniging van Plaatselijke Politieke Groeperingen VPPG, waar André Krouwel van Kieskompas een zonnig perspectief schetste voor de lokale partijen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart. Met dank aan de huidige coalitie in Den Haag. En nu maar hopen dat mensen wel naar de stembus gaan, want dat het vertrouwen in democratie op een extra laag pitje staat is niet zo verwonderlijk. ‘Waarom stemmen?’ vroeg D.J. Elzinga zich onlangs in NRC Handelsblad af. ‘Gemeentepolitici zijn hun macht kwijt.’ Dat zou inderdaad een reden kunnen zijn om maar lekker thuis te blijven, want er zijn steeds minder zaken waarover gemeenteraden nog iets te vertellen hebben. Maar het kan ook een reden zijn om juist wel naar de stembus te gaan, want elke stem op een lokale partij is een stem voor méér democratie, voor méér macht over wat er in je eigen dorp of stad gebeurt, voor méér invloed op wat er in je directe omgeving speelt. Een stem op een lokale partij is ook juist een signaal van onvrede naar de landelijke politiek, een roep om meer soevereiniteit voor de plaatselijke gemeenschap. Stem lokaal! Dat laatste is dan ook een belangrijke reden voor mij om op de kieslijst van ons dorp te willen staan: dat is plek 3 van Hart voor Blaricum geworden.
Meer dan ooit is het belangrijk om op lokale partijen te stemmen. Want van alle kanten zie je hoe politieke megalomanie haar uiterste best doet om plaatselijke politiek – en daarmee de identiteit en authenticiteit van eigen dorp of stad – zoveel mogelijk om zeep te helpen. Het is een strijd van David tegen Goliath, en we putten moed en kracht uit wie die indertijd gewonnen heeft. Door het Rijk worden gemeenten opgezadeld met bijna onmogelijke taken zonder de daarbij behorende zak geld. Opdat ze straks kan zeggen: ‘Zie je wel, jullie kunnen het niet, jullie zijn gewoon te klein, dus jullie moeten fuseren met andere gemeenten.’ Een minder bekend detail is dat kleinere gemeenten niet alleen minder raadsleden hebben, maar die raadsleden zelf ook nog eens een lagere vergoeding daarvoor krijgen – dit alles niet in verhouding tot de hoeveel werk die verricht wordt. Zeker in kleine gemeenten hoef je het voor het geld niet te doen. Maar niet alleen van het Rijk hebben kleine gemeenten last, ook de Provincie wil bij tijd en wijle zinloze kostbare projecten door gemeentelijke strotten duwen. Zoals bij ons en in het hele Gooi de aanleg van hoogwaardig openbaar vervoer, een statusproject van een niet voor rede vatbare gedeputeerde dat nauwelijks iets toevoegt aan het huidige openbaar vervoer maar wel desastreuze kosten en sporen nalaat. En tenslotte zijn het ook vaak landelijke partijen in raden van gemeenten zelf die – vaak in opdracht van hun partijleiding – gaan voor grootschaligheid en fusie. ‘Uiteindelijk wordt het Gooi toch één grote gemeente,’ riep zo’n mederaadslid eens. ‘Ja, maar het feit dat je eens dood gaat is toch geen reden om nu al zelfmoord te plegen?’ grapte ik. Toen was het even stil.
Natuurlijk moeten er wel eens dorps- en stadsgrenzen overschrijdende maatregelen worden genomen. Als elke gemeente zelf ging bepalen of er links of rechts gereden moet worden, en elk van hen een eigen tijdzone ging hanteren werd het al snel een rotzooitje. Maar maatregelen van boven moeten wel voldoen aan het beginsel van subsidiariteit: hogere instanties moeten niet iets willen doen dat door lagere overheden kan worden gedaan. Wat dat betreft is het idee van het overdragen van de zorg naar gemeenten heel mooi, behalve dan dat de laatsten daar onvoldoende middelen voor krijgen en een en ander nogal chaotisch verloopt, zodat het onuitvoerbaar lijkt te worden. Als mensen geen invloed meer hebben op hun eigen leven zoals dat in hun eigen woonomgeving afspeelt, wordt hun identiteit tekortgedaan en dat kan nooit goed zijn. Daar worden ze gefrustreerd en opstandig van. Daarom kunnen juist lokale partijen bijdragen aan welzijn en volksgezondheid, omdat het de mensen het recht en de mogelijkheid geeft zichzelf te zijn in een omgeving die zij zelf willen. Natuurlijk zijn ook daar tegenstrijdige belangen en is niet alles uitvoerbaar, maar de invloed van bewoners is daar het grootst en het meest bevredigend. Gemeenteraadsverkiezingen moeten over de gemeente gaan, en raadsleden dienen in de eerste plaats voor hun eigen gemeente op te komen: daar zijn ze voor gekozen. Zoals velen vinden dat je van hun kinderen moet afblijven, vind ik dat hogere overheden met hun poten van mijn dorp moeten afblijven. Want ik ben niet alleen een kind van Blaricum, maar Blaricum is ook een kind van mij.
Gepost in Maatschappij en politiek 1 reactie »
