Koning Voetbal

5 juli 2014

Voetbal is de meest oneerlijke sport, schrijft Robbert Dijkgraaf onder de titel Koning Toeval in NRC Handelsblad van 14 juni. ‘In een voetbalwedstrijd is het betere team absoluut niet zeker van de overwinning. Een enkele gelukstreffer kan de wedstrijd beslissen. Dat grillige verloop maakt het natuurlijk zo spannend. (…) Voor een groot gedeelte zijn de uitkomsten van een jaar competitie gewoon het resultaat van dom toeval – geen welkom nieuws voor alle spelers, trainers en analisten, in de studio en thuis op de bank. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld tennis dat de ‘eerlijkste’ en daarom de meest voorspelbare sport is. Hier wint de beste speler bijna iedere keer, zelfs als de tegenstander nauwelijks slechter is.’ En het is bij voetbal vooral de strafschoppenreeks waar Koning Toeval regeert! En dat toeval maakt voetbal zo opwindend, daarbij kan je moeilijker in slaap vallen dan in Wimbledon waar de kans dat de beste het wint het grootst is.

Hoewel ik ooit in de jaren zeventig een voetbalwedstrijd heb bijgewoond en zelfs het boek getiteld De Ajaxieden een poos in mijn boekenkast heeft gestaan, behoor ik toch tot die minderheid die zich eigenlijk het liefst terugtrekt op een hutje op de hei tijdens deze spectaculaire weken waarin je geen normale tompouces meer kunt kopen en zelfs vergaderingen verzet worden omdat Nederland speelt. In de jaren tachtig is het me te vaak overkomen dat ik me, verheugend op een lievelingsprogramma, met koffie achter mijn tv nestelde, waarna bleek dat dat allemaal niet doorging want… voetbal! Ik heb toen best wat afgevloekt! Het moest verboden worden om af te wijken van wat in de tv-gids staat! Plan dat dan een beetje beter, jongens! Oké, ik heb ook wel eens op een veldje achter Uilenstede gevoetbald, maar eigenlijk vond ik tafelvoetbal in de sociëteit ervan leuker.

Aan de andere kant vind ik het wel iets hebben dat overburen op een grasveld achter het huis een partytent hebben opgezet om met zijn allen straks naar de kwartfinale te gaan kijken. In Second Life heb ik zelfs morgenavond een Football Party georganiseerd en mezelf al een outfit aangeschaft zodat ik als Arjen Robben zal binnenwandelen. Want dat schijnt een belangrijke voetballer te zijn en tja, ik vind het soms gewoon leuk om mee te doen met wat anderen leuk vinden en kan daar dan ook weer van genieten. Vind ik leuk. Maar wat het benauwende is, is dat opeens hele volksstammen opgaan in en zich vereenzelvigen met Oranje, waarbij ik me wel eens afvraag of hier niet de eerste kiemen van oorlog worden gelegd: wij tegen zij. Misschien is de rotschop van Remkes hier wel ontstaan? Trappen en schoppen lijken mij niet de meest elegante manieren om je tegenstanders mee te verslaan.

Iedereen wil zichzelf wel eens verliezen, zichzelf vergeten, er even niet meer zijn, opgaan in iets groots en overweldigends. Naast alcohol en drugs leent het voetbal zich daar uitstekend voor. Op zich is daar weinig mis mee, ware het niet dat de vraag blijft waarin je je verliest. In trance raken van klassieke muziek is toch iets anders dan van voetbal. En dat laatste vind ik toch een beetje eng. Niet dat voetbal niet mooi kan zijn – het is meer de wereld eromheen die me tegenstaat. Commercie, handel in spelers met exorbitante salarissen – dat soort dingen heeft voor mij het voetbal verpest. Ik heb ook nooit gesnapt waarom fans moeten betalen voor shirts waarmee ze reclame voor hun favoriete club maken. Toegegeven: toen de ArenA werd gebouwd heb ik daar een rondleiding genoten. Maar dat was meer omdat gebouwen me nu eenmaal intrigeren. Sindsdien ben ik er nooit meer geweest. En over toeval en eerlijkheid gesproken: 3-1 vanavond? Ik doe maar een gok, want bij voetbal kan dat moeilijk anders.

Gepost in Diversen, Uit mijn leven