Tergooi

20 juli 2023

Vanmorgen weer eens naar het nieuwe Tergooi ziekenhuis geweest. Het Blaricumse Tergooi is in mei samengevoegd met het pas opgeleverde nieuwe ziekenhuis in Hilversum. Dat is echt prachtig geworden, te midden van veel groen, en ook dat heeft een genezende werking. Alles ruim, licht en rustig. Veel personeel dat nieuwkomers de weg wijst. Volgens onze dorpsfotograaf had het trouwens Tengooi moeten heten, want Gooi is onzijdig, een zogenaamd ‘het-woord’. De verhuizing van Blaricum naar Hilversum had medio mei heel wat voeten in de aarde. Denk bijvoorbeeld aan de patiënten die met bed en apparatuur en al in speciaal daarvoor ingerichte vrachtwagens werden vervoerd. Een bijzonder knap staaltje van organisatie en logistiek. Ik was al twee keer eerder met Vriend in het gebouw geweest, dus ik wist al een beetje de weg. Zowel binnen als buiten kun je heerlijk van een hapje en een drankje genieten. Nu moest ik in gebouw D zijn, op de tweede verdieping. Een volle wachtkamer die toch niet druk is omdat ook daar alle ruimte is. En een koffieapparaat met cappuccino.

Ik voel me best thuis in ziekenhuizen. Ik héb iets met de medische wereld, alsof ik in een vorig leven verpleger of arts ben geweest. Toen ik een studierichting moest kiezen was het twijfelen tussen medicijnen en psychologie. Het werd dat laatste, want volgens mijn moeder zou ik niet kunnen ‘snijden’. En achteraf moet ik er niet aan denken voor dag en dauw uit bed te hebben gemoet, wat me trouwens erger lijkt dan het snijden in dode mensen zelf. Het is een zware studie en mijn leven zou er totaal anders hebben uitgezien. Maar er zijn mensen die totaal niet tegen ziekenhuizen kunnen. Zo wilde ik onlangs een goede vriend vertellen hoe het plaatsen van een pacemaker gaat, maar hij trok zulke gruwelijke gezichten dat dit totaal onmogelijk bleek. Het liefst kijk ik mee met mijn eigen operaties, maar chirurgen houden er meestal niet van om op de vingers gekeken te worden. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Narcose dus toen ik een als cadeau een nieuwe heup kreeg op mijn 74e verjaardag.

Ik was er nu voor mijn pacemaker. Die heb ik drie jaar geleden gekregen omdat mijn hart steeds trager begon te kloppen. Eerst een ECG laten maken, wat na een paar minuten was gebeurd. Vervolgens het doormeten van mijn pacemaker, waarvoor ik gewoon in mijn stoel kon blijven zitten omdat dit draadloos gaat. Toen werd het geheugen van mijn pacemaker leeggezogen en zag ze precies wanneer mijn hart hooguit drieënhalve minuut op hol was geslagen. En ik betrapte haar erop toen ze even mijn hart sneller deed kloppen. Ook nog even bloeddruk meten. 140/70, wat volgens mij ideaal was. Tenslotte een gesprek met de cardioloog zelf. Het model en type van mijn pacemaker heeft een minimale kans dat de batterij gaat lekken, zodat ik voor de zekerheid wat vaker een controle krijg. Ik kon een kastje naast mijn bed krijgen, maar daar zou midden in de nacht licht uit komen. Nee dus. En uit het feit dat me dat totaal niet werd opgedrongen, concludeerde ik dat het niet echt noodzakelijk was. Daar was de cardioloog het mee eens. In noodgevallen doet mijn sinusknoop zelf ook nog wel het een en ander. En nu was alles in orde.

Op de heenweg nam ik een taxi, maar na afloop besloot ik zelf naar de bushalte te lopen, zo’n zeshonderd meter verderop. Mijn eigen bus 320 die me naar de carpoolplaats brengt, hooguit tien minuten lopen van mijn huis. Maar al wandelend kwam ik snel een soort trolley tegen die mensen vervoert tussen de hoofdingang en de bushalte die heel verstild en rustig langs de spoorlijn richting Amersfoort ligt. Nu ik de weg weet durf ik de volgende keer ook op de heenweg met de bus te gaan, waarmee ik toch een dikke veertig euro uitspaar. En nu ben ik weer thuis en voel ik me goed en gezond. Heb om de een of andere reden de laatste dagen ook minder last van mijn rug, misschien omdat Vriend en ik inmiddels twee maanden in een heerlijk goed – en duur – bed slapen. Maar het is eigenlijk wel raar om je in een ziekenhuis gezond te voelen. Gisteravond vertelde ik in Second Life mijn nieuwe vriend Arthur over mijn pacemaker. Ik moest het wel even in het Fins vertalen. Sydämentahdistin, dat begreep hij wel. Ik zei dat ik hem eigenlijk een paar jaar eerder had moeten leren kennen, want dan had ik helemaal geen pacemaker nodig gehad.

Gepost in Uit mijn leven