Onder de vloerbedekking
6 januari 2025
1987. Terug naar mijn eigen wijk. Niet helemaal, maar ik kende Buitenveldert goed omdat ik er vijf jaar vlak naast had gewoond, in Uilenstede. Ik was dolblij toen mij een driekamerwoninkje was toegewezen. Het was een heel goedkope huurwoning en omdat ik van een uitkering leefde kwam dat goed uit. Nog voor ik verhuisde ging ik er af en toe kijken. Er stond nog een kolenkachel in de woonkamer en een kolenkit op het balkon. Een wastafel was er niet, alleen een spoelbak van graniet. Een aftandse geiser in het keukentje waar je je kont nauwelijks kon keren. Maar ik was er dolblij mee. Terwijl ik er stond rond te kijken kwam er opeens iemand binnen. Hè? Wie heeft buiten mij de sleutel van dit huis? Een onbekende man voor mijn neus. Hij stelde zich voor als de huisarts van de vorige bewoonster. Hij gaf mij zijn sleutels en zijn adres, want dan had ik alvast een nieuwe huisarts. Maar het bleef een beetje vaag wat hij hier kwam doen. Vrienden gingen mij helpen met dit woninkje een beetje op orde te krijgen, want het was een grote rotzooi.
Een van de eerste dingen die er moesten gebeuren was de vloerbedekking verwijderen. Daar hielp Tijmen me mee. Hij vond het eerste bankbiljet. Toen vond ik er ook een paar, en al snel hadden we duizenden guldens verzameld die soms op en in de gekste plekjes en voorwerpen verstopt waren. Wie weet had ik bij vorige rondes van opruimen al veel geld weggegooid! Ik gaf Tijmen een flink deel van al dat geld en hij ging snel naar een bank om het te storten, wat geen problemen gaf. Ik was rijk! Kon nu eindelijk een échte computer kopen! Nog jaren bleef ik alert op plekken waar geld verstopt zou kunnen zijn, zoals toen er een nieuw keukenblok werd geplaatst. Wegens een beetje gewetenswroeging hoorde ik andere mensen op de galerij uit. De vorige bewoonster was een stokoude krenterige vrouw zonder kinderen die nu naar een verpleegtehuis was gegaan. Tja, dan kon ik het geld beter zelf houden. Ik heb een huisarts bij mij om de hoek genomen, want om beiden niet van elkaar te weten welk geheim je deelt werkt ook niet prettig.
Zo kwam ik dus, na een TRS-80 en een Commodore 64 aan mijn eerste echte MS-DOS computer, lang voordat Windows was uitgevonden. Dankzij die computer begon ik een paar jaar later met mijn eigen bedrijfje toen ik desktop publishing voor KPN kon doen. Ik heb nooit computerspellen gespeeld – Second Life reken ik daar niet onder – hoewel ik wel veel genoten heb van de wereld van de allereerste Myst. Niet alleen toen is geld vaak op me afgekomen. Niet dat ik me daar nooit zorgen over maakte en bij tijd en wijle bij mijn ouders daarom bedelde. Maar gesolliciteerd heb ik zelden. Ondanks mijn masochistische neigingen hou ik er niet van mezelf te verkopen. Ben daar zelfs ronduit slecht in. Weet niet hoeveel ik eigenlijk waard ben. De enige keer dat ik dat deed toen ik vanuit een telefooncel de Amrobank op het Rembrandtplein belde. Of ik de volgende dag wilde langskomen. Nee, nu meteen! Een uurtje later was ik aangenomen. Alex heeft me eens een flink bedrag geleend dat ik vele jaren later keurig heb terugbetaald uit de erfenis van mijn Wetenschappelijke Tante.
Het heeft iets met het tweede en achtste huis in mijn horoscoop te maken, die stevig met elkaar zijn verbonden. Heer 2 in 8. Afgelopen week las ik dat ik een goede belegger ben omdat van alle beleggingen de bitcoin het hoogst heeft gescoord. Ik ben gewoon een geluksvogel, maar kennelijk moet dat zo zijn.
Gepost in Uit mijn leven
