20 juli 2018
Wat zit er toch in de genen van de VVD? Moeten we daar niet eens de crispr-cas techniek op loslaten? Want als het gaat om corruptie en ander gedonder scoort deze partij toch wel opvallend hoog. Maar kiezers vinden dat kennelijk wel leuk, want het is nog steeds de grootste partij. En het is toch heerlijk om een aanhanger van de grootste partij te zijn? Zo is Trump ook groot geworden. Thuis ben je waar de macht is. Waar gehakt wordt vallen spaanders, dus als er af en toe wat minder nette dingen gebeuren is dat gewoon wat bedrijfsschade. Moet kunnen. Af en toe vallen er wat koppen, maar die komen in een fluwelen mandje terecht om elders hun goed betaalde werk te kunnen blijven doen. Niet altijd, want Fred Teeven koos ervoor om buschauffeur te worden en heeft wellicht inmiddels geleerd zijn plasje op te houden.
Wat je zegt is eigenlijk niet zo belangrijk in de politiek. Als je maar aandacht krijgt. Als de pers maar in de publieke tribune zit. Of je positief of negatief in de publiciteit komt maakt niet zoveel uit, en bovendien kan elk nieuws nepnieuws zijn en kan je de media ervan beschuldigen je woorden uit zijn verband te hebben gerukt. Je zegt gewoon zoals Trump dat je een woordje vergeten was en het tegenovergestelde bedoelde. Als je eigen naam en die van je partij maar in veel hoofden gestampt wordt komt het wel goed. Net als bij reclame. Dat zullen ze ook wel weten bij de VVD, die ons land immers als een goed te runnen amoreel bedrijf beschouwt.
Halve waarheden zijn erger dan waarheden of leugens. ‘Waarschijnlijk zit ergens diep in onze genen dat we een overzichtelijke groep willen hebben om mee te jagen of om een dorpje te onderhouden,’ zegt Blok. Helemaal waar, want als iedereen anders denkt en zijn eigen taal spreekt snappen we nergens iets meer van. Helemaal een leugen, want als we allemaal hetzelfde zijn leven we voor we het weten in een gezapige gemeenschap waarin helemaal niets meer gebeurt. De waarheid ligt dus ergens in het midden. Leuk dat er mensen uit Suriname in de Bijlmer kwamen wonen, maar het werden er me echt een beetje teveel, hoewel ik hen zelf geen ongelijk kan geven.
Maar als Blok zegt dat verschillende culturen vanwege de genen niet vreedzaam kunnen samenleven, slaat hij de plank erbarmelijk mis. Omdat het wél kan. Lees de geschiedenisboekjes van bijvoorbeeld Nederland er maar op na. Ik moet toegeven dat sommige culturen zich minder makkelijk laten mengen dan andere – het lijkt wel scheikunde – maar dat het zo erg is als deze minister pretendeert betwijfel ik sterk. Maar misschien kan hij het zelf ook niet helpen dat hij naar racisme riekende opvattingen spuit. Omdat het gewoon in zijn genen zit. Die rare genen van de VVD waarin opvallend vaak een superioriteitsgevoel huist. Wat zal het volgende goed betaalde baantje van Blok worden? Of zie ik hem straks achter het stuur van de 320?
Gepost in Maatschappij en politiek 
Geen reacties »
13 juli 2018
Voor degenen die eens wat anders over Osho willen horen dan Rolls-Royces en horloges, ongebreidelde seks en de wild wild country in Oregon, beveel ik de website MySamasati aan, wat niets anders betekent dan ‘Mijn meditatie’. Daar kun je je abonneren op dagelijkse uitspraken van Osho, die duidelijk illustreren waar zijn visie wérkelijk om draait. Zoals vandaag: ‘Word je bewust van je eigen bewustzijn. Daarin, in die diepe stilte waarin je je alleen van je eigen bewustzijn bewust bent en niet van een andere inhoud – geen gedachte, geen verlangen, geen droom – ben je je louter bewust van het feit dat je bewust bent, de spiegel reflecteert zichzelf en niets anders … op dat moment gebeurt er iets immens wonderbaarlijks. Je merkt het goddelijke op, wordt opmerkzaam op de essentiële kern van je wezen.’
Ik bedoel maar. Wat er ook in Poona gebeurt: kennelijk hebben ze daar gekozen voor het meest essentiële van wat Osho ons te vertellen heeft. Vaagtaal? Voor mij niet. Want meestal zit ons hoofd vol met trivialiteiten die allemaal tijdelijk zijn en weer voorbijgaan. En als je iets van schoonheid, waarheid en goedheid wil vinden, zal dat niet aan verandering onderhevig moeten zijn – de rest loopt alleen op teleurstellingen uit. Als iets het ene moment mooi is en dan weer lelijk, kan het geen echte schoonheid zijn. Als iets de ene dag waar is en de volgende dag een leugen, kan het geen echte waarheid zijn. En als iets vandaag goed is en morgen slecht, kan het geen werkelijke goedheid zijn. Alleen het onveranderlijke kan echt zijn. Daarom kan genieten van stilte zo helend zijn. Of wandelen door de natuur die er duizenden jaren geleden er net zo uit zag. Of staren naar de sterren die er altijd al geweest zijn. Of – last but not least – je van jezelf bewust zijn.
Alles verandert en kan daarom nooit echt bevredigen. Vakanties zijn tijdelijk en werpen de schaduw van het straks weer moeten werken of naar school gaan vooruit. Hoeveel lekkers je ook eet, je krijgt er op gegeven moment genoeg van. Hoe mooi het schilderij ook is, het zal nooit meer zo mooi zijn als de eerste keer dat je het zag. Verliefdheden gaan voorbij. Je lichaam takelt af. Het enige dat altijd bij je gebleven is ben je zelf. Niet jezelf als lichaam en persoonlijkheid, want ook die veranderen: in je jeugd ben je idealist en later realist – of omgekeerd. Al die tijdelijkheden van je afpellend blijft er niet veel meer van je over dan je eigen bewustzijn, Nisargadatta’s ‘Ik ben’ en ‘Zijn’. Maar dat is wel je kern, je wezen. Die gaat voorbij dualiteiten en oordelen, voorbij angsten en verlangens, voorbij tijd en ruimte. Ook die tijd en ruimte zijn relatief omdat je ze zelf schept. Tijd laat je zo snel of langzaam lopen als je zelf wilt, en iedereen schept zo zijn eigen ruimte om zich heen.
Eigenlijk is alles een illusie. Virtual reality. Maya. Een spel. Het enige echte dat overblijft ben je zelf. Alleen. Pas als je je dat realiseert, merk je ten slotte dat ook dat alleen zijn een illusie is. Dat is wat Osho noemt ‘het goddelijke in jezelf opmerken.’ Ik bedoel maar. Met elke dag nieuwe woorden van hem sta je weer even stil en wordt een tipje van de sluier opgelicht van wat Osho’s meest wezenlijke boodschap is. En proef je even van wat verlichting is, krijg je een beetje de smaak daarvan te pakken. Sterk aanbevolen dus voor hen die Osho écht beter willen leren kennen!
Gepost in Spiritualiteit Geen reacties »
30 juni 2018
Onlangs droomde ik weer helemaal naakt te zijn in een gekleed gezelschap. Het was druk in het gebouw, waar een congres of iets dergelijks was. Toen ik door een gang moest om koffie te halen – die overigens op bleek te zijn – combineerde ik deze droom met mijn andere favoriet waarin ik kan vliegen en passeerde ik iedereen in de lucht. Elke keer als ik droom te kunnen vliegen valt het me op hoe eenvoudig dat is. Twee lievelingsdromen in één! Want ook van het naakt in gezelschap zijn genoot ik. Zeker als dat zo heel gewoon is, want niemand nam er aanstoot aan. Volgens sommigen betekent zo’n naakte droom dat je kwetsbaar bent, maar zo voelde het niet. Integendeel zelfs: het was iets dat ik zomaar durfde en dat niet veroordeeld werd. Het was ook niet geil of zo, eerder een heerlijk gevoel van vrijheid die me toegestaan werd. Ik durfde brutaal en eigenwijs te zijn, meer dan in mijn wakkere staat, want ik zie me nog niet naakt zitten in de gemeenteraad of zo. Misschien is dat een beetje laf van me, want het Reglement van Orde zegt daar niets over.
Het is juist dat geklede gezelschap dat deze droom zo boeiend maakt. Want als iedereen naakt zou zijn, zou de droom niet zo leuk meer zijn. Want wat is er zo bijzonder aan om bloot in een sauna of zwembad te zijn? Dan verliest mijn naaktheid zijn waarde. Het is juist het ongewone, het provocerende waaraan ik durf toe te geven. Dat zou natuurlijk in tal van andere dromen ook kunnen, dus waarom juist voor die naaktheid gekozen? Ik associeer het met de wind die je op je huid kan voelen als je op het strand wandelt, met het nat van de regen waarvan ik genoot toen ik ooit halfnaakt door de stad wandelde tijdens een hevige stortbui. Het bijtende zout van zeewater, schurend zand, prikkende zonnestralen, blote voeten in de modder, een stekende brandnetel, het voelen ban vuur, aarde, lucht en water. En ik moet toegeven dat ik heel milieu-onvriendelijk meestal veel te lang onder de douche sta.
Het is mijn huid die geniet van verbinding. Maar daarvoor is die ook bedoeld: niet alleen voor afscherming van alles wat eronder zit, maar ook om alles erbuiten te voelen. Het is het grenslandschap tussen ik en de rest. Een soort oppervlaktespanning die het boeltje een beetje bij elkaar houdt en tegelijk snakt naar een erotische verbinding en die de buitenwereld door zijn poriën wil opslorpen. In zekere zin is de huid dan ook het instrument van het ego – dat waarmee ik mezelf onderscheid van alles buiten me. Een ik, dat ten diepste helemaal niet bestaat. Het is trouwens opvallend dat veel verlichte mensen, zoals Nisargadatta Maharesh, zich naakt presenteren voor hun publiek. Jammer dat ik zelf niet verlicht ben – of beter gezegd: nog steeds geloof dat niet te zijn – zodat ik het niet integer vind om satsangs te gaan geven, waarbij ik overigens iedereen zou vragen zich totaal uit te kleden. Je zou mijn droom over naaktheid dus niet alleen kunnen interpreteren als angst voor kwetsbaarheid, maar ook als een diepe wens en moed om me kwetsbaar en open op te stellen.
En dan ook nog eens gaan vliegen! Heerlijk! Wat was ik laatst in real life jaloers toen we onder het smullen van ijs staarden naar meeuwen die in groten getale boven het water rondcirkelden! Voor het slapen gaan wil ik me wel eens bezig houden met het duiken in mijn eigen lijf. Dat is zwaar en log en tegelijk verlang ik er dan naar om er bovenuit te zweven. Dat wil maar niet lukken – dus nog steeds geen astrale reizen voor mij – want ik kwam niet verder dan iets van gewichtsloosheid te voelen die rond mijn lichaam bleef hangen. Maar ik slaap er wel goed op, hoewel ik wel altijd eis dat de slaapkamer pikdonker is, waarbij Vriend me geholpen heeft met verduisteringsgordijnen, die eigenlijk ook nog teveel licht doorlaten, maar er valt mee te slapen. En natuurlijk slaap ik altijd helemaal naakt, bij voorkeur zelfs zonder dekens en lakens wat me slechts een paar dagen in het jaar gegund is. Ik heb mezelf wel eens voorgenomen me er tijdens zo’n vliegdroom eraan te herinneren dat ik droom, maar dat helpt niet omdat ik dat tijdens het vliegen glashard ontken. Zelfs in mijn dromen ben ik eigenwijs!
Natuurlijk maakte en maak ik van elke gelegenheid gebruik om zo naakt mogelijk te zijn. Een kort sportbroekje. Een knoopje teveel los van mijn overhemd. Een te korte top. Dat zou uitdagend en provocerend kunnen overkomen, zo niet nichterig of hoerig. Maar wat heb ik daarmee te maken? Waar ik dan ook niet tegen kan, dat zijn die heren die zich keurig in dikke krakende kostuums inpakken. Dassen doen je de das om, en stroppen een strop, en dat getuigt van een soort masochisme dat me helemaal niet ligt. Bovendien is bloot zijn not done voor mannen. Ik ben jaloers op vrouwen! Zit ik dan toch in een verkeerd lichaam? Daar kom ik dan toch een beetje laat achter. Toch zou ik geen vrouw willen zijn, dan zou ik hier en daar iets missen en teveel hebben.
Misschien moet ik toch maar satsangs gaan geven. Daar schijn je ook wat mee te kunnen verdienen. Daarvoor moet ik alleen nog even verlicht worden. Maar juist omdat dat zo eenvoudig is, is dat zo moeilijk! Want dat bereik je nooit als je je best ervoor doet. Maar ik ben op de goede weg, want alle scholing daarvoor heb ik inmiddels al opgegeven, zodat je mij nooit zult zien mediteren en zelden bij spirituele bewegingen zult aantreffen. Allemaal boten die me geholpen hebben vele rivieren over te steken, maar die ik ook weer dankbaar heb achtergelaten. Naakt trek ik verder door het bos, want ik heb mijn kleren in de boot achtergelaten.
Gepost in Uit mijn leven Geen reacties »
26 juni 2018
Ik blijf een eigenwijze puber, want ik vind die verhalen over de oerknal gewoon onzin. Althans voor zover men verkondigt dat daarmee tijd en ruimte geschapen zijn. Want scheppen is een actie, en voor actie is tijd nodig, net als een plek waar deze plaatsvindt en daar is ruimte voor nodig. Elk werkwoord maakt gebruik van tijd, dat is bijna de definitie ervan. Er gebeurt iets, en daarin onderscheiden werkwoorden zich van zelfstandige naamwoorden die alleen een toestand aangeven. Melk is gewoon melk, statisch. Koken is een proces, dynamisch. Zelfstandige naamwoorden geven iets aan dat stil staat, terwijl bij werkwoorden er altijd iets is dat beweegt. Zelfstandige naamwoorden beschrijven een bepaald zijn in de ruimte, werkwoorden voegen er dynamiek aan toe en kunnen dan ook niet zonder tijd.
Hoe kan dan de tijd gecreëerd zijn? Want daar is tijd voor nodig! De tijd is dus nooit geschapen. Toch is zij er. Dat betekent dat tijd óf een illusie is óf altijd heeft bestaan. Het eerste hoor je wel eens beweren: tijd is een product van onze hersenen, maar dat trap je in dezelfde val als die van de oerknal omdat de hersenen tijd nodig hebben om die illusie te genereren. Het enige wat overblijft is dat tijd altijd bestaan heeft en dus nooit geschapen is. Wat ook geldt voor de ruimte, want hoe kan uit een niet-ruimte, hoe minuscuul klein ze ook is, ruimte ontstaan? Dit klinkt allemaal logisch, maar leidt tegelijk tot irrationele conclusies die we niet kunnen bevatten, dat tijd en ruimte nooit geschapen zijn en toch bestaan. Dat oneindigheid bestaat omdat er nooit een einde van tijd en ruimte te vinden is. Zo kan een beetje helder denken behulpzaam zijn bij het verkrijgen van spirituele inzichten, hoe verfoeid het verstand ook moge zijn in mystieke en spirituele kringen. Ja, onze hersenen kunnen ons ook op het pad naar verlichting helpen, maar we moeten ze wel goed gebruiken.
Dit alles neemt niet weg dat ons brein tijd en ruimte kunnen vervormen. Dat ze niet overal altijd even compact zijn. Dan kom je terecht bij verschijnselen als de kromming van tijd en ruimte. In niet elke kubieke meter hoeft zich evenveel ruimte te bevinden, en het ene uur hoeft niet even lang te duren als het andere uur. Daar kunnen natuurkundigen best over meepraten, zeker als het gaat over de verwevenheid van tijd en ruimte. Tijd kan niet zonder ruimte als werkplek, en het is de beweging door de ruimte waar we de tijd aan afmeten. Tijd en ruimte versmelten met elkaar. Werkwoorden en zelfstandige naamwoorden verschillen minder van elkaar dan we denken. Zoals Tony Parsons eens zei: gordijnen bestaan niet, er is alleen het gordijnen. Zijn is een vorm van worden, en worden is een vorm van zijn, dus verschillen ze echt van elkaar?
Alles is relatief, en dat kan ook niet anders omdat alles met alles verweven is. En van het bestaan blijft niet veel meer over dan een is-heid waarin de tijdruimte kan inkrimpen en uitdijen. Waarin in een stilstaand nu de oneindigheid aanwezig kan zijn, en waarin in een klein stukje ruimte alles aanwezig is. De mystici weten daar alles van. ‘There is nothing mystical in mystics,’ zei George Harrison eens. Het ervaren ervan heeft niets met jubelende extase, overweldigende psychedelische ervaringen of smachtende romantiek te maken, maar gewoon met goed opletten. Niets bijzonders. Alles gebeurt gewoon overal tegelijkertijd. En alles is met alles verweven, zodat zelfstandigheid en objectiviteit een illusie zijn. En omdat je van alles alleen maar dan zeggen dat het is zoals het is, zijn geen oordelen meer. Er is gewoon dat Alles – of Niets, of Het, en sommigen noemen dat God – en dat is het dan. De ware intelligentie relativeert en overstijgt zichzelf, ontdekt dat er eigenlijk niets te weten valt. Die rust in de wolk van niet-weten waarin je alles weet wat er te weten valt. Niet veel dus.
Ik denk dat dit soort woorden de Codex Anthropophagus inleiden, het mystieke geschrift uit mijn boek waaruit ik maar met mondjesmaat citeer, hoewel het ‘Eeuwigheid in nu, nu in eeuwigheid’ vaak gescandeerd wordt in Strandvliet.
Gepost in Spiritualiteit Geen reacties »
20 juni 2018
Voor mij is mijn roman Strandvliet een soort levenswerk, een samenvatting van alles wat me bezield heeft. Nu ik alles wat in een flow geschreven is in de openbaarheid laat opdoemen, kan ik een stuk rustiger sterven. Maar de eerste fan moet zich nog aandienen. Want ik ben een rare die wellicht een beetje teveel grenzen tegelijk te ver legt. Tot nog toe heeft slechts één iemand mijn boek helemaal uitgelezen, om tot de conclusie te komen dat het niet bepaald zijn ding is. Anderen hebben het na enkele tientallen pagina’s wel bekeken omdat mijn wereld ver van hen afstaat en ze er moeilijk iets bij kunnen voelen. Het vrolijke jasje van kannibalisme is kennelijk te zwaar of juist te licht, te serieus of juist te oppervlakkig voor de spirituele inhoud. De dood is immers een serieuze aangelegenheid waarmee je niet oppervlakkig, speels en humoristisch hoort om te gaan. Kannibalen horen nu eenmaal geen aardige mensen te zijn, sterven is niet iets om van te genieten en de hemel hoort niet op deze aarde in het hier en nu te zijn! Persoonlijk vind ik het christendom met zijn verheerlijking van een man aan een kruis, waarvan in een viering het vlees en bloed gegeten en gedronken wordt en wiens bloed in een graal naar Europa reist, minstens even decadent als mijn verhaal. Het is maar in wat voor cultuur je bent opgegroeid, en ik wil dus niet horen dat ik pervers of decadent ben!
Voor de dood kan je niet bang zijn, want die is per definitie onkenbaar. En met het al dan niet bestaande leven na de dood – een contradictio in terminis – bedoelt men dan ook leven na het sterven. Doodsangst is stervensangst, en over sterven kunnen we wel wat weten. Bijvoorbeeld dat de hersenen langer blijven functioneren dan meestal gedacht werd. We weten ook dat ze nogal ongebruikelijk met tijd omgaan omdat ze ons tijdens een korte slaap lange avonturen kunnen laten beleven. Dit combinerend zou het zo kunnen zijn dat je tijdens het sterven lange reizen maakt, te vergelijken met de reis langs de zeven hemel- of planeetsferen zoals die in Het evangelie van Maria uit de Berlijnse Codex en Poimandres uit het Corpus Hermeticum verteld worden. ‘Eeuwigheid in nu. Nu in eeuwigheid,’ is dan ook het credo dat in het kannibalenstadje Strandvliet beleden wordt. Alleen in het hier en nu kun je overgaan in een overal en altijd, terechtkomen in de tiende hemelsfeer, het pleroma waar alles geest en één is. Dat staat allemaal te lezen in de zelfverzonnen Codex Anthropophagus, het boek van de menseneter waaruit ik weinig citeer omdat de boodschap ervan in de praktijk duidelijk wordt geïllustreerd.
Mijn fantasiewereld is niet alledaags, dat is duidelijk. Maar als ik het internet afschuim vind ik toch zat mensen met soortgelijke gevoelens en verlangens. De psychologische en spirituele achtergrond van hun uitzonderlijke smaak proeven ze misschien niet altijd, maar dat wil niet zeggen dat die er niet is. Zo chatte ik een jaar geleden met een jongen die ervan droomde om opgegeten te worden, en vond hij het wellicht heel bevrijdend om daarover te kunnen praten. Hij zou wellicht naar Strandvliet zijn gegaan als het echt bestond. Ik verloor op gegeven moment contact met hem, zodat ik me toch wat zorgen over zijn real life ging maken. Alhoewel? Wie ben ik om dat te veroordelen? Net als bij die Duitse jongen die zich graag liet opeten, wat toch weer niet schijnt te mogen? Wat ik ter discussie stel is het recht om te sterven, zij het niet voor pubers met liefdesverdriet. Wat ik ter discussie stel is dat sterven niet per definitie iets slechts is maar ook iets heel moois kan zijn om van te genieten. En ik weet dat heel aardig psychologisch, spiritueel en mystiek te onderbouwen. Vind ik. We doen veel te moeilijk over dit soort onderwerpen, en omdat spiritualiteit niet zonder relativerende humor kan, leek het me gepast om de heerlijkste maaltijden te verzinnen zoals tepelhofjes en speenkruid, krokante schaamlipjes en lulkoekjes.
Tot nog toe ben ik de enige die het een mooi speels en romantisch boek vindt. Maar ik heb het voor de zekerheid toch maar te koop gezet. Bij Pumbo, een self publishing platform waarvan de bevlogen medewerkers je met van alles en nog wat helpen, en waarvan de website overstroomt van artikelen over hoe de uitgeverswereld in elkaar zit, vol met adviezen over hoe je alles het beste aan kan pakken – vanaf het schrijven zelf tot de promotie van je boek. Bijvoorbeeld via je blog en Facebook. Zoals hier bekijken en bestellen. Een blog. Een knop op je eigen website. Bij deze dus. Eet smakelijk!
Gepost in Diversen Geen reacties »
1 juni 2018
Die leerlingen van groep acht van de Anninkschool bedachten het zelf! Laten we voor een liefdespaar in onze musical nu eens niet een jongen en een meisje nemen, maar twee jongens! En die twee jongens waren al snel gevonden voor die rollen. Hartverwarmend initiatief! Emancipatie geslaagd. Althans op die school in Hengelo. Totdat. Totdat er wel eens mensen zouden kunnen zijn die hier mogelijk aanstoot aan zouden kunnen nemen. Jehova’s Getuigen die misschien geen getuige willen zijn van Jehova’s spel met de schepping. Dat ging dus mooi niet door! Vond directeur Ben de Vlugt. Je dient anderen niet te kwetsen, zelfs al is het er maar een. Homorollen geschrapt. Ouders terecht in opstand. Kamervragen. En Hengelo weer op de kaart.
Aanstoot. Mensen nemen aanstoot. Dus ze doen dat zelf, zou je zeggen. Hier in het Gooi ook heisa deze week. Homo’s die elkaar op een stukje hei bij Laren ontmoeten om in de open lucht de liefde te bedrijven. Nou ja, seks dan. Verschrikkelijk! Je zal maar je hond uitlaten en met die vrolijke boel geconfronteerd worden! Dat schijnt heel erg te zijn. Ik weet niet waarom. Ik weet wel waarom. Omdat mensen er aanstoot aan kunnen nemen. Er wordt gefluisterd – maar niet in mijn oren – dat dit soort enge ontmoetingen ook hier in de omgeving van het Stichtse Strandje plaatsvinden. Ook tot ergernis van mensen die hun hond uitlaten. Waarbij ze hun eigenbelang zwaarder laten weten dan dat van hun honden. Want ik denk niet dat honden er aanstoot aan nemen. Daar zijn ze veel te speels voor. Net als veel homo’s.
Persoonlijk heb ik niks met dit soort ontmoetingsplekken. Max heeft me ooit eens meegenomen naar zo’n parkje ergens bij de Gaasperplas, want hij liet me graag alle aspecten van de gaywereld zien. Het deed me niks. Gelukkig maar, want Max leeft intussen niet meer. Net als porno of sauna’s word ik er koud noch warm van, en zeker niet heet. Kennelijk ben ik geen echte homo. Ben ik veel te romantisch aangelegd voor al die vluggertjes. Maar dat neemt niet weg dat ik die cruisers hun pleziertjes gun, en nog steeds niet begrijp wat daar nou zo verkeerd aan is. Puur natuur! Zou ik er aanstoot aan nemen als ik over een neukend heteropaartje struikelde? Welnee, ik zou hen veel plezier toewensen! Dat is me trouwens nog nooit overkomen. Hetero’s doen zoiets minder of niet om de een of andere reden.
Ik pieker me suf over wat ik er in de gemeenteraad van zal vinden in geval dit Larense probleem ook hier gaat spelen. Moet er gehandhaafd worden? Maar seks in de openbare ruimte is niet verboden. Althans zolang de ‘schennis van de eerbaarheid’ niet om de hoek komt kijken. Een vaag begrip, dat ik ook van toepassing vind als zo’n beest aan mijn kruis snuffelt. Wat die eerbaarheid ook mag zijn, klagende hondenbezitters zullen er niet blij mee zijn als er niets met hun probleem wordt gedaan. Dan toch maar verbieden, en afspreken dat er in veel gevallen gedoogd zal worden? Zodat de gemeente kan ingrijpen als de seksfestijnen iets uit de hand gaan lopen? Maar van gedogen heb ik nooit iets gesnapt: iets mag niet en tegelijkertijd mag het wel – dat gaat mijn simpele verstand een beetje te boven. De raadszaal even verlaten als erover gestemd moet worden? Beetje laf.
Idee! Denkend aan hoe ze acht jaar geleden dit probleem oplosten in het Kralingse Bos, zie ik een lichtpuntje. Gewoon een stukje natuur als speeltuin toewijzen, aangegeven met zogenaamde homopaaltjes. Zodat iedereen weet waar hij aan toe is. Net zoals je ook speciale uitlaatplekken voor honden hebt. Wat voor honden kan moet ook voor homo’s kunnen. Overigens zwijgt Google over hoe het met die overigens nogal heteroseksueel gestileerde homopaaltjes daar in de Rotterdamse natuur is afgelopen, en het college zal zeker willen weten of die het probleem blijvend hebben opgelost of verminderd. Leuke opdracht voor het college om dat uit te zoeken als dit ooit ter sprake komt. Dat hoeft geen echt veldonderzoek te zijn.
Intussen ben ik natuurlijk wel benieuwd hoe het met die musical in Hengelo gaat aflopen. En weet ik voor het eerst in mijn leven iets over Hengelo. Schooldirecteur De Vlugt moet in de hoek. Strafwerk krijgen. Zijn huiswerk nog eens overdoen. Ik heb echt te doen met die jongens die niet openlijk homo’s mogen spelen of zijn. Doe je eens je best, is het weer niet goed. Sneu. Ja, sneu.
Gepost in Maatschappij en politiek, Uit mijn leven Geen reacties »
30 mei 2018
Alles wat ik wilde schrijven was geschreven. Mijn vader maakte stiekem op zijn werk twee fotokopieën van het hele manuscript. Een hele klus voor hem, want kopiëren was traag, maar kennelijk vond hij het wel leuk dat zijn zoon ook aan het schrijven was geslagen. Wat mijn ouders van het boek vonden? Geen flauw idee, want ik herinner me alleen dat mijn moeder genoot van de avonturen in mijn witte pakje in de hemel, en hoe ik een diepzinnig gesprek met God aanging. ‘Het Koninkrijk komt!’ waren de laatste woorden van mijn vertrouwen in de toekomst. Een paar weken later werd het tijd om ook in het werkelijke leven op reis te gaan, het ouderlijk nest te verlaten. André hielp me daarbij, op 15 november, en stond met een bakfiets voor de deur in Slotervaart. Op naar Amstelveen, naar Uilenstede, waar allemaal nieuwe woontorens werden gebouwd.
Eenheid 198. Kamer 1377. Zevende verdieping. Een bed, een boekenkast en een bureau. Uitzicht op het westen. Balkon. Een eigen toilet en badcel – een luxe die bewoners van de bestaande laagbouw van het studentencentrum niet gegeven was. Draadomroep. Een nieuwe woontoren in aanbouw schuin tegenover me. De geur van vers beton en frisse en kale nieuwheid. In de lange gang een gezamenlijke telefoon boven de postvakjes. Een keuken die voor veertien studenten genoeg zou moeten zijn, met een koelkast en een elektrisch kookplaatje met twee pitten. Iedereen een eigen kastje voor voorraad en bestek. Niks nergens op slot. Nou ja, je eigen voordeur dan, met een simpele sleutel die ook op de kamers van een paar anderen bleek te passen. Wel zo makkelijk eigenlijk. Beneden was alles zand en puin. Ik moest helemaal achterom via de Kalfjeslaan omfietsen om bij mijn eigen woontoren B te komen.
De eerste avond ging ik meteen met mijn Gereformeerde Vriend (Niet Vrijgemaakt) naar Fantasio. Daar hoorde ik voor het eerst de witte dubbelelpee van The Beatles, die nog net niet uit was. Een paar dagen later liet Herman Stok die nummers horen, en ik vond het een afgang dat hij met het matige korte nummer Wild Honey Pie begon. Natuurlijk kocht ik dat album meteen toen het uit was. Met een nummer erop gestempeld, en een poster die ik aan de muur hing. Later zou ik met liefde het nummer Rocky Raccoon met mijn gitaar gaan zingen. Al snel konden we op onze eenheid goed met elkaar optrekken en tot vandaag de dag hebben elke zoveel jaar wel een reünie. Linkse en rechtse jongens, een leuke verzameling van allerlei studierichtingen. Ja, we waren allemaal jongens, want de seksen waren nog steeds sterk gescheiden. Zelf had ik het daar niet moeilijk mee, hoewel ik nog steeds niet wist of ik homo was en me eruit lulde door te zeggen en te zingen dat ik eigenlijk van alles en iedereen hield.
De wereld van seks, drugs en rock and roll was voor mij geopend. Mijn ouders hielden hun hart vast, niet geheel onterecht. Mijn nachten werden lang. Toen ik ging slapen brandden er in de koude winternacht alweer lampen bij de flat aan de overkant waar arbeiders de woontoren aan het opstapelen waren. Soms viel de verwarming uit. Seks: ik experimenteerde met een huiverig studiegenootje op de eerste verdieping. Drugs: een andere psychologiestudent, Wouter in woontoren A, vertelde me dat een Duits studiegenootje een psychedelische gids zocht. Zo leerde ik Alex kennen, die al snel in de woontoren tegenover me kwam wonen. En naast Alex woonde Bert op wie ik meteen verliefd werd. En via hem leerde ik weer Hein kennen die een paar weken geleden met zijn vrouw nog langskwam tijdens een fietstochtje door het Gooi. Rock and roll: soms had mijn buurman last van me. Na een poosje kon ik me een Sony TC-366 veroorloven en sindsdien groeide mijn bandencollectie gestaag. Eind december bezocht ik met mijn Gereformeerde Vriend (Niet Vrijgemaakt) een Flight to Lowlands Paradise in Utrecht.
Ik wist nog niet dat ik een heel chaotisch 1969 tegemoet ging. Maar dat kon natuurlijk niet anders. Het ouderlijk huis verlaten is niet zomaar een stap. Natuurlijk deed ik rare en gevaarlijke dingen, zoals uitproberen of je met kamfer high kan worden. De ponskaarten voor de volkstelling gooide je zoals gebruikelijk in de prullenmand. Een dealer die soms langs kwam had veel te veel spulletjes bij zich. Nog voordat je je ergens in had verdiept wist je wat goed en slecht was. Ik kreeg veel ruzie met mijn moeder. Maar heb ik ergens spijt van? Welnee! Alles moest gebeuren zoals het ging. Niet alleen in de wereld maar ook voor mij was 1968 een kanteljaar. Maar, lieve ouders in de hemel, ik ben toch nog goed terechtgekomen! Dankzij en ondanks 1968!
Gepost in Uit mijn leven Geen reacties »
23 mei 2018
Ik kom uit een familie die het schrijven niet laten kan. Dat begon met verhaaltjes in de schoolkrant, waarvoor ik me een beetje schaam omdat ze te vroegwijs en belerend waren, en bovendien een iets te zwaar en serieus romantisch gehalte hadden. Over vriendschap en sterven en zo. ‘Want in wezen verlangen we allemaal naar de Dood’ schrijf ik op 18 augustus in mijn dagboek, waarin ik regelmatig schrijf over de verhalenbundel waarmee ik na de vakantie begon. Ja! Dat was de titel die ik aan het geheel gaf waarin na een enkele witregel de verhalen in elkaar overlopen. In tegenstelling tot mijn vorige schrijfsels wordt alles opeens heel speels en vrolijk en weet ik zelfs zelf niet of ik dit alles nu serieus moet nemen of niet. Maar dat hoef ik eigenlijk niet te weten. Ook omdat ik zelf weinig invloed heb op wat geschreven wil worden. Ik schreef in een flow, zoals ik dat pas een halve eeuw later opnieuw zou meemaken. Zo’n flow kan kennelijk ook op een ouderwetse schrijfmachine. Sinds een jaar of tien is Ja! bij internetuitgeverij lulu.com te koop.
Het meest serieus is de Brief over het Ware Geloof waarmee Ja! begint en eindigt. Want ik geloofde dat er een echte objectieve werkelijkheid bestond, en daarover filosofeer ik wat af in deze brieven, die ik daadwerkelijk schreef aan een vriend die een paar maanden in Amerika was. Ik citeer mijn Gereformeerde Vriend (Niet Vrijgemaakt) die zich onlangs in de tent afvroeg wat de definitie van bewustzijn is. Vertel dat het subjectivisme de meest objectieve manier is om de Waarheid te bereiken. ‘Catch your dreams before they slip away,’ citeer ik de Stones. De Eenheidsfilosofie staat voor het eerst op papier terwijl ik van leer trek tegen het dualisme. Maar wel gelardeerd en omhelsd met van alles en nog wat uit mijn leven toen, van Flight to Lowlands Paradise en Olofspoort tot diverse films, colleges, een regenachtig strand en een congres van psychologen. Tja. Veel leeftijdsgenootjes deden heel andere dingen toen ze 21 waren …
Omdat ik altijd een gloeiende hekel aan voetnoten had, besloot ik iets te schrijven waarvan die voetnoten langer waren dan het verhaal zelf. Dat werd Evolutie, waarin ik na de vernietiging van de aarde de enige overlevende ben. Kan zo de prullenmand in, met uitzondering van die voetnoten waarin ik met behulp van onder andere statistiek, complexiteit van materie, ruimtelijnen en wat niet al beschrijf hoe de wetenschap eindelijk voltooid is. Alles wat ontdekt kan worden is ontdekt, terwijl we ook weten wat er niet meer ontdekt kan worden en daar dus geen moeite meer voor doen. Achteraf denk ik dat ik de wereld misschien liet vergaan juist omdát alles af was.
Opvallend is het derde verhaal Mensenvlees, waarin ik voorstel om onze doden niet te begraven of te cremeren, maar ze op te eten. Een voorzichtige voorloper van wat ik recent schreef onder de naam Strandvliet en waarvoor ik nog steeds – wellicht tevergeefs want te cult – een uitgever zoek. Een lesgevende vriendin van een eenheidsgenoot op Uilenstede liet Mensenvlees stencilen, deelde het in een klas uit en ik moest opdraven om het toe te lichten. Het leukste verhaal is Huize Nachtlust, een parodie op Jagtlust hier in Blaricum, bekend om de dolle artistieke bende. Als je het begin leest denk je dat de schrijver knetterstoned moet zijn geweest maar die – ik dus – had nog nooit wat gerookt, zelfs geen gewone sigaret. Geen goed teken. In het vijfde verhaal Lucy in the Sky with Diamonds, zweeft Lucy boven Amsterdam waar ze in het Vondelpark een Peter leert hoe hij moet vliegen. Aardig.
In het verhaal De zevende hemel (niet zomaar een sprookje) blijkt de hemel lang niet zo leuk te zijn als ons voorgespiegeld wordt. Gewoon omdat ik me na een tig aantal jaren dood verveel, wat echter niet kan omdat ik al dood ben zodat niet kan ontsnappen en de hemel een hel wordt. Met enige huiver klop ik aan bij God – in goed pak, sigaartjes rokend – die me bij de open haard duidelijk maakt dat we allemaal een stukje God zijn en me adviseert om rustig dood te gaan om later weer wakker te worden om dan nog meer bij elkaar, bij Alles, bij God te zijn. Dit sluit aan bij het zevende verhaal Gebed waarin ik God dankbaar ben, ‘dat Alles, dat God heet, en dat jij bent.’
Zo bracht ik dus het najaar door. Ik zal ook wel gestudeerd hebben, maar herinner me daar weinig van. Evenmin als van wat ik allemaal deed in de klas van de middelbare school. Er waren altijd belangrijkere dingen te doen. Zoals schrijven. En dat gevoel heb ik tot vandaag de dag. Alsof de wereld van fantasie, dromen en ideeën belangrijker is dan de alledaagse realiteit. In zekere zin is dat ook zo, want wat is de wereld anders dan de concretisering van dat alles? Zonder dat alles bestond er niets. God heeft de wereld geschapen en schept hem nog steeds. Je mag hem Allah noemen, het Alles, Het, de Bron, je diepste Zelf of wat dan ook, maar als je daar geen verbinding mee hebt, als je niet zelf een stukje God bent blijft er weinig over om voor te leven. Daarover schreef ik in de herfst, een halve eeuw geleden.
Maar 1968 was nog niet voorbij …
Gepost in Uit mijn leven Geen reacties »
18 mei 2018
In verhalen noem ik hem Mijn Gereformeerde Vriend (Niet Vrijgemaakt). Omdat hij, met vader als dominee, uit een gereformeerd nest komt. In tegenstelling tot wat je zou verwachten was het een warm nest, ergens in een gat in Overijssel, waar ik als bonte hond altijd welkom was en soms een paar dagen logeerde. Misschien deed ik als tegenprestatie mee met het bidden voor het eten. Moeder herinnert zich tot vandaag de dag een winterse dag waarop ik veel te weinig kleren aanhad en tegelijk klaagde dat het te koud was. Maar ik had een hekel aan kleren, en de lage temperaturen ervoer ik niet als mijn eigen verantwoordelijkheid. Hij was mijn boezemvriend tijdens mijn studie, we gingen elke week naar de film en velen zullen over onze relatie veel meer hebben gedacht dan wij zelf. We gingen vaak samen met een tentje op vakantie, soms liftend – een mooie traditie die door Pim Fortuyn om het leven is gebracht – en soms op de fiets. Zoals in de zomer van 1968.
Hij kwam eind juni naar Slotervaart, vanwaar we na twee nachtjes vertrokken. Die laatste nacht was kort, want we stonden al om kwart over twee op om om vier uur te vertrekken. Op de fiets natuurlijk. Naar Hoek van Holland, 75 kilometer verderop. Om de boot te nemen naar Harwich, waar we rond zes uur ’s avonds weer op de fiets stapten. Ik herinner me niet veel meer van die fietstochten dan dat links rijden lastig was, zeker bij de roundabouts. Via Clacton-on-Sea, Maldon, de Dartfort-tunnel en Wrotham kwamen we een paar dagen in Brighton terecht. De pier. Lekker zonnen op het strand. Naar de musical Camelot. Naar de bioscoop met het volkslied als voorafje bij The Charge of the Light Brigade. Van die laatste film herinner ik mij niet veel meer dan zand, want ik was druk bezig me flink beroerd te voelen. Met een halve zonnesteek bereikte ik pijnlijk en misselijk weer de tent. Ik kon nauwelijks op mijn rug liggen, en tot overmaat van ramp hielden ook storm en regen me uit mijn slaap. Tja, dat komt ervan als je zo eigenwijs van naaktheid houdt, het masochisme zat toen al in mijn lijf.
Pas dagen later kon ik me een beetje bewegen en was ik in staat om verder te fietsen. Fareham in de regen. Whitchurch. Maidenhead in de regen. Londen. Camping Chigwell, met de underground vlakbij. Meteen naar de film. Yellow Submarine en Romeo and Juliet van Zeffirelli, waarover ik enthousiast in Hitweek schreef. Piccadilly Circus. Vriend werd 20 en we gingen naar 2001: A Space Odyssey, waarvan ik meteen ondersteboven was. Films die in Nederland nog lang niet draaiden. Net zoals Pink Floyds A Saucerful of Secrets thuis nog niet te krijgen was, en die ik daar in een winkel van His Masters Voice voor het eerst hoorde en meteen kocht. En mijn vriend kocht wierook! Madame Tussaud, de Tower, een planetarium, Westminster Abbey, Carnaby Street, een kantoor van Christian Science, de Post Office Tower. En dat Engelse bier dat voor mij niet te zuipen was. In Victoria Station was een automaat waar je je stem kon opnemen waar het slappe grammofoonplaatjes van maakte. Leuk om aan mijn ouders te sturen, dat was weer eens wat anders dan een ansichtkaart.
Misschien had mijn vriend ook hier verwacht dat we op vrouwenjacht zouden gaan, maar dat idee kwam niet eens in me op. Ik dacht trouwens ook niet aan jongensjacht. In de film keek ik meer naar Romeo dan naar Julia, maar van homoseksualiteit wilde ik nog niets weten. Net als dat rare Engeland trouwens, want daar moest je er toen minstens 21 voor zijn. Bij onze tent legde een knaap ons een en ander uit van de hippie-filosofie. You know? You know? You know? Tegen het eind van de maand fietsten we weer terug naar Harwich en uiteindelijk kwam we na één uur ’s nachts weer in Slotervaart aan. Een dag later ging mijn Gereformeerde Vriend (Niet Vrijgemaakt) weer naar huis. Wat heerlijk lang, zo’n hele maand wegwezen!
Maar 1968 was nog niet voorbij …
Gepost in Uit mijn leven Geen reacties »
13 mei 2018
Wat gebeurde er veel in 1968! Een revolutionair jaar, merk ik achteraf. En dan bedoel ik niet wat in dit kanteljaar in de wereld gebeurde, maar wat ik zelf allemaal in dat jaar heb gedaan en meegemaakt. Zelfs als dat allemaal nu in tien jaar zou gebeuren, zou ik er al moe van worden.
Ik begon met mediteren, en de beste ingang daartoe is er niets over gelezen te hebben. Ik woonde nog bij mijn ouders in Slotervaart, had wel wat over psychedelische toestanden en zo gelezen maar nog nooit drugs gebruikt. Dat zou volgens mij ook niet nodig zijn, want uiteindelijk komt het allemaal neer op het wijd openzetten van je zintuigen. Daar ging ik dan ook heel systematisch mijn best voor doen. Door gewoon op mijn rug op bed naar het plafond te liggen staren, zonder mijn ogen te bewegen. Met de eerste kant van Their Satanic Majesties Request van de Rolling Stones, wat niet bepaald bekend staat als meditatiemuziek. Maar wist ik veel. Als het maar werkt. Wierookje erbij. Staren, blijven staren naar hetzelfde punt op het plafond. Want waarnemen zou waar-nemen moeten zijn, de werkelijkheid zou ik alleen kunnen zien als ik erop geconcentreerd was. Een rare werkelijkheid trouwens, want na een poosje verdween alles in een stille en lichte bijna ruimteloze wereld. Zoals ik in mijn dagboek schreef: met mijn oren bleef ik bij de wereld – wat ik subjectief noemde – en met mijn ogen nam ik daar afstand van – wat ik objectief noemde. En zodra ik mijn ogen ook maar een heel klein beetje bewoog werd alles even heel psychedelisch, iets waarvan ik inmiddels wel glimpen had opgevangen, zoals tijdens een optreden van Ahora Mazda in Fantasio. Ik vond ook dat ik op mijn rug moest liggen. Nog steeds trouwens, want dat is de beste houding voor overgave, waar het tenslotte allemaal om draait.
Maar wat vermoeiend was dat ontspannen! Want ik maakte nogal ruzie met mijn lichaam en mijn hersenen! Mijn hartslag ging naar de 120 en na afloop goot ik mezelf vol met melk om weer bij te komen. Maar er moest godverdomme een objectieve realiteit zijn die gezien kon worden! Wat alleen bereikt kon worden met een eenpuntige gerichtheid, door niet af te dwalen, je lijf te blijven voelen voor zover mijn ledematen nog niet verdwenen waren. Voortaan moest ik maar een glas melk klaar zetten, ook tegen mijn droge lippen. En op de harde grond gaan liggen om mijn lichaam beter te voelen. Minder kleren aantrekken – kennelijk voelde ik aan dat blootheid er ook bij hoorde. Wat deed ik ontzettend mijn best! Hoewel ik er ergens over klaag een ‘bewustzijnscomplex’ te krijgen, schijn ik het nog leuk te hebben gevonden ook. Zo lees ik ergens in mijn dagboek dat ik mediteren leuker vind dan masturberen. Ik worstel met schijn en werkelijkheid, want dat de schijn bestaat betekent volgens mijn dagboek nog niet dat de schijn écht is. Maar verderop schrijf ik: ‘Elke scheiding is kunstmatig, ook die tussen leven en dood.’ Ik betoog zelfs dat de dood een geweldige gebeurtenis is.
Het valt me op dat ik aan de hand van diverse colleges – ik zat in mijn derde jaar psychologie – veel dingen op mijn eentje zelf zat uit te vinden. Waarover ik dan uitgebreid met studiegenoten in discussie ging. Wat een gedoe! Zeker als ik er een halve eeuw later aan terugdenk. Van goeroes en verlichte mensen wist ik nog weinig of niets. Wat bezielde me? Ik zocht iets als werkelijkheid of waarheid, bouwde in onhandige woorden ingewikkelde redenaties waarin de subjectieve wereld slechts een deel was van objectieve werkelijkheid, maar die tegelijkertijd oversteeg. Kortom: in de lente van 1968 laaide een brandende zoeker in mij op die voortdurend zat te knauwen op dualiteiten die hij tegelijkertijd ontkende. Maar elk pad begint met stuntelen en ik kreeg de smaak te pakken. Kennelijk pikte ik ook iets op van de tijdgeest, die sinds de Summer of Love een jaar daarvoor over de wereld uitwaaierde. Ik ben nog steeds dankbaar dat allemaal te hebben meegemaakt.
Maar 1968 was nog lang niet voorbij …
Gepost in Uit mijn leven Geen reacties »
