Storm

Date 18 januari 2007

2013. Na de nogal klungelig verlopen terechtstelling van Bush beginnen lange processen tegen zijn handlangers, zodat straks ook schoothondje Balkenende in de beklaagdenbank zit. De hoofdklacht is dat ze willens en wetens het milieu naar de knoppen hebben geholpen, zodat we nu zitten met de gevolgen van de klimaatverandering. Hoewel met de uitgaven aan oorlogen alle problemen meerdere keren uit de wereld hadden kunnen zijn geholpen, kozen zij liever voor macht, wapens, armoede en ziekte. De hoofdstad van Nederland heet Amster en de grote haven Rotter omdat dammen in geen wegen of velden te bekennen waren toen we die nodig hadden. De bevolking is gehalveerd door verdrinking, terwijl later velen omkwamen door honger, dorst, uitputting of ziekten als malaria. Ik zit op de bemoste dakpannen van mijn huis over het water uit te kijken naar de televisietoren en de spitsen van kerken en moskeeën die boven het water uitsteken. Veel mensen konden niet meer gered worden en zijn verhongerd op de daken van hun huizen, en zonder elektriciteit lag alle communicatie vanaf mobieltjes tot en met internet stil. Het werd ook heel stil onder de langdreinende moessons, waartegen nauwelijks bescherming meer was. omdat men in de afgelopen jaren zoveel mogelijk bomen heeft gekapt om het genot van Google Earth en andere spionage te verhogen…

Heel stil was het ook vannacht. Een onhoorbaar geluid dat je mist. Ben ik wakker of slaap ik? In die wat naargeestige stilte voor de storm zwalkten sombere gedachten door mijn hoofd. Sinds de jaren zestig is de wereld er alleen maar op achteruit gegaan. De mensen worden steeds egoïstischer, trekken zich steeds minder van elkaar aan en cultiveren zelfs die mentaliteit alsof dat iets bewonderenswaardig is. Iets heerlijk manlijks, flinks om je te verliezen in de survival of the fittest. De concurrentiemaatschappij, marktwerking, en dat allemaal om nog kiener, nog slimmer te worden, lees: nog doortrapter en commerciëler. Alsof het maatschappelijk leven één grote ontgroening is geworden opdat we straks als ‘echte kerels’ ons mannetje zullen staan. Kaalgeschoren zijn we nog niet, maar na ontbossen van borst en benen en alles dat daartussen zit zal dat nog wel volgen. Trots moeten we kunnen zijn op onze slagkracht, op hoe we anderen kunnen belazeren in woorden, massamedia en reclame. Terwijl de voedselbanken uit de grond rijzen zijn we trots op onze welvarende economie en hopen we dat de AEX boven de 500 blijft dank zij de VOC-mentaliteit van uitbuiting, moord en plundering. En het ergste is dat we met dit alles het milieu en het klimaat, en daarmee onze hele wereld naar de knoppen helpen. De smoes dat het natuurlijke fluctuaties zijn gaat niet meer op – steeds meer wetenschappers zijn ervan overtuigd dat vooral menselijk ingrijpen verantwoordelijk is voor de klimaatverandering. Dus ook voor deze te warme januarimaand. Dus ook voor deze storm.

De wereld wordt steeds minder leuk om in te leven en steeds meer mensen denken erover om te emigreren. Voor de ultieme emigratie vind ik het nog wat te vroeg, hoewel ik er soms wel naar verlang, zoals het een goed romanticus betaamt. Het lijkt me steeds makkelijker om te sterven, wat natuurlijk ook met het ouder worden te maken heeft. Want op een zekere leeftijd zie je hoe alles zich steeds herhaalt, hoe steeds elke generatie opnieuw het wiel uitvindt en dezelfde fouten maakt als de generatie die haar heeft voortgebracht en tegen wie ze zich zo verzette. Je gaat alles wat meer relativeren en krijgt tegelijk een hopeloze compassie. Voor je eigen kinderen die je opnieuw verliefd ziet worden terwijl je in gedachten al het servies door de kamer ziet vliegen. Voor de onbeschofte buschauffeur die ook niet beter weet dan dat hij stipt op tijd moet rijden, elektronisch gecontroleerd wordt en niet meer over de mobilofoon met zijn collega’s kan babbelen. Voor de druk druk drukke manager die zichzelf overschreeuwt om weg te vluchten van zijn grote leegheid en machteloosheid. Geleidelijk aan zie je hoe de wereld een rotzooitje is. En altijd een rotzooitje zal blijven. En dat dat goed is. Want stel nu eens dat onze maatschappij ideaal was, wat dan? Dan zou hij niet meer de ultieme uitdaging zijn om je te testen op je identificaties. Want dat is de wereld: een leerschool om erachter te komen in welke mate je je vereenzelvigt met alles en iedereen om je heen. Wees in de wereld, maar niet van de wereld, zei Osho vaak. Blijf in het centrum van de cycloon.

Liggend in bed voelde ik mijn lijf en mijn gevoelens. Kon even stil liggen kijken naar de wild zoemende chaotische wolken van gedachten in mijn hoofd. Het maakte niets uit wat al die insecten me wilden zeggen, er was iets dat dit allemaal waarnam. Wie? Wat? Waar? Met het goede voornemen bewust te blijven viel ik in slaap. Om vandaag overdag weer eens verder te oefenen. Treinen rijden niet meer. Bomen vallen op gebouwen en auto’s, waarbij doden vallen. Een motorrijder, een bromfietser en een fietser komen om in het verkeer. Een bouwkraan valt op een universiteitsgebouw. En de gemeenteraadsvergadering, die ik zo mooi had voorbereid, is uitgesteld. Ik hoor de takken van een boom tegen de muur en het dak slaan en vind het eigenlijk nogal eng allemaal. Snel deze weblog maar publiceren, voordat het dak boven mijn hoofd eraf waait. Wees in de wereld, maar niet van de wereld. In het centrum van de cycloon. Wees in de wereld, maar niet van de wereld. In het centrum van de cycloon. Wees in de wereld, maar niet van de wereld. In het centrum van de cycloon…

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>