Orbs

21 oktober 2009

Flits flits flits deden Marcel en ik onlangs in het donkere bos rond Oasis op de Kalmthoutse Heide. Als er in het weekend iets te doen is in ons Wijze Tante Centrum, gaan we er meestal vrijdag al heen. Dan drinken we eerst een Leffe dubbel uit het vat bij De Kroon tegenover de kerk, alvorens  naar het landhuis te rijden. Op zaterdag eten we in de Pyramide, waarbij Marcel graag een paar woordjes Arabisch met het personeel wisselt, want die taal is een hobby van hem. En onlangs liepen we na het eten langs de hei en in het bos in de duisternis met onze camera’s willekeurig in het rond te flitsen. Misschien niet echt vriendelijk om dat in een natuurreservaat te doen, maar we wilden weten wat er eigenlijk waar was van de verhalen die ik over orbs in De Koorddanser had gelezen. Ja, over orbs. Dat zijn raadselachtige bolletjes die je met het blote oog niet ziet, maar die je later wel op foto’s ziet verschijnen die je met flitslicht hebt gemaakt. Die lijken dan zomaar in de lucht te zweven, en niemand weet hoe ze eigenlijk op de film, heu: de CCD van de digitale camera belanden. En ja hoor, Marcel en ik hadden er ook een paar te pakken. Eentje zat op het gras achter het huis, andere zweefden tussen de takken in het donker.

“Ik vrees dat het toch stofdeeltjes zijn,” concludeerde Marcel na afloop teleurgesteld. En dat vond ik ook het meest voor de hand liggen. Wat mij betreft konden het ook regendruppels zijn, want het had die avond een beetje geregend en wie weet vielen er nog een paar nakomertjes uit de bomen. Jammer dat het zo gewoon was allemaal, want je kunt hierover natuurlijk heerlijk speculeren. Omdat dit verschijnsel me toch niet echt lekker zat kocht ik een rijk geïllustreerd boek erover, Het Orb Project van theoloog Ledwith en fysicus Heinemann. Na toch doorgelezen te hebben in een afschrikwekkend en onleesbaar Woord vooraf van professor Tiller, wordt me verteld dat voor deze orbs geen alledaagse verklaring is te vinden, maar dat ze uit een andere wereld of dimensie komen, of emanaties van (meestal goede) geesten zijn.

Ledwith verklaart waarom we tóch foto’s kunnen maken van onzichtbare entiteiten: het flitslicht zet in de orbs een proces van fluorescentie in werking, waardoor deze infrarood licht gaan uitstralen. En dit blijkt inderdaad gezien te worden door een digitale camera. Hou maar een afstandsbediening voor je lens, druk een knopje ervan in en bekijk dit op het schermpje van de camera. Zo bekeken straalde mijn afstandsbediening inderdaad licht uit, zij het niet rood maar blauw. Heinemann ziet vooral veel orbs rond gebedsgenezers en meent dat het geesten zijn die contact met mensen zoeken. Dat hadden ze begin jaren tachtig al gedaan in het Joegoslavische dorp Medjugorje, waar veel kinderen en jongvolwassenen Maria zagen verschijnen. Dat kreeg echter niet genoeg publiciteit en zodoende zijn deze hogere entiteiten zich als orbs gaan manifesteren. Voor mij blijft het echter een raadsel waarom deze wezens, die meestal als hoogintelligent worden beschouwd, niet op een directere manier contact met de mensheid zoeken. Bijvoorbeeld door een radio-uitzending te kapen, zoals Jan van Rijckenborgh in zijn Démasqué voorspelde.

Een half jaar geleden was ik teleurgesteld door een aantal foto’s die ik in een oude school had genomen. Omdat deze verbouwd ging worden tot nieuw gemeentehuis, waren we er met raad en college op bezoek. Ik ging de foto’s nog eens bekijken en enkele ervan staan vol met orbs, zo vol dat een van de foto’s er echt door verpest is. Omdat er al veel breekwerk had plaatsgevonden, waarvan de foto’s duidelijk getuigen, heb ik al die oplichtende bollen als reflecties van stofdeeltjes gezien, en tot vandaag de dag ben ik er niet van overtuigd dat dat niet zo is. Mensen met veel ervaringen met orbs zeggen dat ze het verschil tussen een stofdeeltje en een echte orb kunnen zien, maar dat werd me uit dit boek niet echt duidelijk. Zo zouden orbs zich soms ook half achter een object of boom verschuilen, wat dan bewees dat ze geen stof- of vochtdeeltjes waren. Maar waar ik in dit boek halfverstolen orbs zie, is dat meestal achter nogal lichte objecten, zodat ik niet echt duidelijk kan zien dat ze er daadwerkelijk achter zweven.

Ondanks alles blijven orbs een raadselachtig verschijnsel. Natuurlijk hoop ik dat orbs uit een andere wereld komen. Want ik hou van andere werelden, dat mag inmiddels bekend zijn. Maar het kunst- en vliegwerk waarmee hier orbs tot hogere entiteiten worden verheven is me toch een beetje te ver gezocht.

Gepost in Diversen, Uit mijn leven