Snuff & Snack

17 april 2023

Volgens sommigen, waaronder Osho, kan je van sterven ook een feestje maken. Daarover doen we meestal veel te serieus. Doodgaan is ook een vorm van leven, en je kan ook tijdens je sterven verlicht raken. Volgens sommigen, waaronder Osho, is serieus zijn een ziekte. Want het hele bestaan, inclusief de cyclus van sterven en geboren worden, is één spel. Humor is dan ook een spirituele kwaliteit. Niet alleen omdat het relativeert maar ook omdat het ons denkende ego op de hak neemt. Volgens sommigen, waaronder Osho, is elke vleeseter een kannibaal, en eet de laatste zelfs beter vlees. Dus als je dan tóch je perverse wens wilt bevredigen, zoek een vrijwilliger die zich graag laat opeten en iedereen is blij. En of je het gelooft of niet, die vrijwilligers bestaan echt, zij het niet in groten getale. Het bekendste voorbeeld is wellicht Berndt Brandes die zich door Armin Meiwes liet opeten. Dominee Gremdaat wees dat af, want je merkt er zelf toch niets meer van. Maar het is me nog steeds niet duidelijk waarom Armin Berndt niet mocht opeten. Kijk dus toch maar een beetje uit, want als kannibaal word je snel voor het gerecht gedaagd. En dat is niet je lievelingsgerecht.

Geef die jongens toch allemaal de kans om elkaar op te eten als ze dat leuk vinden! Zoals Salvador Dali zei: kannibalisme is een van de meest voor de hand liggende uitingen van tederheid. De ware liefde dus, waarin je écht in elkaar opgaat. Ik geef al die jongens dus graag die kans. Nee, niet in real life, want daar staan tussen droom en daad wetten in de weg. Dat werd dus Second Life. De speeltuin van lustmoordenaars en kannibalen heb ik Snuff & Snack genoemd. Braadspitten, kookpotten, ovens en slachtbanken, ik heb het allemaal voor de jongens klaargezet. Met natuurlijk een restaurant. Leef het maar uit, lekkere jongens! Speel er maar mee, geniet van je duistere behoeftes! Snakken naar sterven is helemaal oké. Oefen dus maar met overgave en pijn. En met sterven natuurlijk, want in Second Life heb je zo veel levens dat katten er jaloers op zijn. Wat volgens sommigen, waaronder Osho, ook in real life het geval is.

Moet je je voorstellen: een soort geestelijk orgasme waarin je in ultieme overgave wegdrijft in tijd en ruimte, versmelt met de ander, de omgeving, de kosmos! En willen we dat eigenlijk niet allemaal, is het dat niet wat ons aan seks verslaaft? Kan een levensdrift überhaupt bestaan zonder doodsdrift? Eigenlijk is alle seks een vermomde vorm van kannibalisme, meneer Freud! Luister maar naar de taal die vrijende paren uitslaan, en hoe ze met likken en bijten elkaar eigenlijk willen oppeuzelen. ‘Om op te vreten,’ las ik onlangs als complimentje bij een foto van een pasgeboren baby. Die schijnen inderdaad heel lekker te zijn, maar toch zie ik dat mijzelf niet snel doen. Want het moet voor iedereen wel leuk blijven, dus ook voor de baby’s, en ik betwijfel of die daar zelf bewust voor kiezen, dus dan gaat de lol er snel van af. Bovendien vind ik het in real life een beetje eng allemaal, dat slachten en zo. Daar durf ik niet eens naar filmpjes van onthoofdingen te kijken. En van koken en braden heb ik de ballen verstand, daar leven Vriend en ik te vegetarisch voor.

Welkom bij Snuff & Snack, waar beulen stervensbegeleiders zijn, en waar er niks mis mee is als je jong wilt sterven, in de glorie van je leven. Volgens Osho, die in 1976 een mooie lezingencyclus onder de titel The Art of Dying hield, is sterven de culminatie van het leven, en waarom zou je daarvoor wachten tot je oud en afgetakeld bent? Sterven zou een basisrecht van de mens moeten zijn, ook als je nog volop in het leven staat. Minimumleeftijd 18 jaar. Ik lees wel eens dat iemand ‘te jong’ gestorven is, maar hoe weet je dat? Misschien was hij of zij wel een oude ziel die nog maar weinig te zoeken had in het leven om verlicht of bevrijd te raken. Overigens is mijn paradijsje niet de enige plek in Second Life waar je van elkaar kunt smullen. De beheerder van deze virtuele wereld vindt het goed allemaal. Zolang kinderen geen geslachtsdelen zien is moord en doodslag oké en kan je bloed laten vloeien waar je maar wilt. Het enige gebrek is dat het niet immersief genoeg is om je ook écht pijn te laten voelen en écht sterven te laten beleven, dus voorlopig blijft het nog behelpen.

Misschien dat sommige mensen mij pervers vinden met mijn mix van speelsheid, kannibalisme, spiritualiteit, humor en seks die ik moeiteloos met elkaar verbind. Wat ík echter pervers vind is de manier waarop wij met dieren omgaan omdat we zo nodig hun vlees moeten eten. Terwijl we steeds meer ontdekken dat dieren wel degelijk bewustzijn hebben, zelfs zelfbewustzijn, zoals hoogleraar en bioloog Frans de Waal in Tegenlicht vertelt. Ze kunnen dus ook lijden. Als je vlees wilt eten is tot daaraantoe, maar val de dieren daar niet mee lastig. Vandaar dat ik wel eens zeg dat mensenvlees het enige eerlijke vlees is.