Onzakelijkheid

4 september 2025

Ik ben helemaal niet zakelijk. Zeg maar onzakelijk. Zo kijk ik nu tegen een prachtige maar pittige offerte aan om het huis van buiten te laten schilderen. Een bedrijfje waar kennissen van mijn buurman heel tevreden over waren. Marcel raadde me aan om ook wat andere offertes aan te vragen om te vergelijken. Maar ik hou niet van handel, die mentaliteit zit gewoon niet in me. Hoe meer offertes ik aanvraag, hoe meer mensen ik moet teleurstellen. En ik hou niet van teleurstellen. En ik vind het ook iets egoïstisch hebben. Soms verdenk ik mijzelf ervan niet te veel, maar juist te weinig ego te hebben. Maar zoiets zeg je als spiritueel iemand niet over jezelf, want het zeggen of schrijven daarvan is ook weer ego. Maar onlangs mijn onzakelijkheid ben ik toch groot geworden. Alsof de sterren toch aardig zijn voor mensen zoals ik. Misschien omdat ik al sinds mijn jeugd van ze houd.

Deze zomer organiseerde ik de halfjaarlijkse reünie van Uilenstede 198 – we kwamen eind jaren zestig op dezelfde eenheid te wonen en ieder van ons organiseert nog steeds een bijeenkomst – hier in Blaricum. Huurde een zaaltje in het centrum en nodigde een gastspreker uit die van alles over ons dorp vertelde. Frans Ruijter, bekend als het geheugen van Blaricum. Noem een willekeurige straat en huisnummer en hij weet precies wie daar gewoond heeft en vertelt dan fantastische verhalen, wat hij ook voor de radio doet. Als hij zou komen te overlijden is Blaricum de helft van zijn geschiedenis kwijt. “Satyamo heeft best goed geboerd,” hoorde ik iemand fluisteren. Ik heb daar niks bijzonders voor gedaan hoor, en bovendien zijn er nu nog maar weinig boeren over in ons dorp. Ik geloof in toeval, maar dan in de betekenis dat dingen me toe vallen.

Ik ben zo onzakelijk dat het me soms tegenstaat om een factuur voor een dienst te sturen. Een jaar of vijftien geleden huurde Talpa me in als verjaardagscadeautje voor Gordon. Dus ik in de vroege ochtend naar een studio fietsen om achter de microfoon zijn horoscoop te duiden. Dat liep als een trein, ook omdat angst voor spreken in het openbaar me vreemd is. Ik vond het gewoon leuk en het was ook wat reclame voor mijn eigen bedrijfje, en dan ga je toch geen factuur sturen? En ik vind Gordon best een aardige man. Althans voor zolang ik niet naar zijn liedjes hoef te luisteren. Zakelijkheid heeft iets van vóór wat hóórt wat, en dat vind ik eigenlijk onzin. Killing voor alle spontaniteit en gewoon doen wat je leuk vindt. Intussen ben ik wel de enige die lang geleden twee bitcoins kocht en daarmee nu wat appeltjes voor de pensioendorst heeft verzameld.

Ze zeggen dat zakelijkheid nodig is om te leven. Dat dit bij de harde realiteit hoort. Dat ik een kinderlijke naïeve dromer ben. Mezelf tekortdoe. Maar voor mij is hún werkelijkheid een droom. En omgekeerd. Laat mij maar dingen toevallen. Zo zat ik gisteren met Vriend in het restaurant te eten en bleek een van onze tafelgenoten een schilderende zoon te hebben die toevallig tijd heeft en vanmiddag naar het huis komt kijken. Je moet niet zoeken om te vinden, maar vinden zonder te zoeken. Die regel ontbreekt nog in de Tao Te Ching.

Gepost in Uit mijn leven