Het stille leven

21 december 2010

Witte vlokken verstillen de wereld om me heen. Eindelijk even een moment van rust, met alleen het gekraak van de sneeuw onder mijn voeten. Stilte, die me herinnert aan hoe alles ooit was, miljoenen jaren geleden op deze aarde. De afwezigheid van geluid voedt me, alsof alles meer en meer open wordt, zich beter kan laten zien zoals het werkelijk in wezen is. In de stilte komen mijn voortrazende gedachten tot stilstand, en is het net alsof mijn bewustzijn een sprongetje maakt. Klik! Geluiden die ik door gewenning niet meer hoorde zijn opeens verjaagd tot nazoemende herinneringen. Heerlijk is het om in deze leegte van de koude vrieslucht te staan. Waarin ook mijn gedachten stilstaan. Even geen oordelen. Even geen herinneringen aan of heimwee naar een verleden. Even geen angst voor of verlangens naar een toekomst.

De wereld staat gewoon even stil en zwijgt. Heeft even niets te zeggen. Is er gewoon. Gewoon zichzelf, zonder betekenis, zonder naar iets anders dan zichzelf te verwijzen. Veel mensen schijnen bang te zijn voor die zinloosheid, serieuze filosofen worden daar soms heel somber van. Terwijl de besneeuwde bomen niets anders dan hun eigen schitterende aanwezigheid uitstralen. Ze zijn er gewoon. Zonder oorzaak of doel. Dat zijn mooie denkconstructies, maar ze lossen niets op. Want wat is de oorzaak van de oorzaak, het doel van het doel? Gedachten houden ons gevangen en laten niets over van het hier en nu. Zoals ook deze gedachten me afleiden van wat er op dit moment is. Klik! Wat goddelijk om hier zo vlak bij huis over de hei te kunnen wandelen in de bevroren frisse natuur!

Of hebben deze stilte en koude, samen met de lange donkere nachten toch een bedoeling? Misschien zijn ze er wel om even onze gedachten op nul te zetten, zodat we even verlicht kunnen zijn. De wereld waarnemen zoals hij is. Zonder oordelen over wat goed of slecht is, wat mooi of lelijk is, wat waar of onwaar is. Tegenstellingen bestaan niet meer, lijken bedrog, en zo openbaart zich de eenheid en verbondenheid van alles met alles. Dan voel ik me niet belangrijker of beter dan anderen, maar ook niet minder of slechter. Gewoon omdat ik ben die ik ben. En om me heen zindert de wereld van aanwezigheid en straalt diep van binnen enthousiasme en levendigheid uit. Alsof alles transparant wordt en zo zijn onzichtbare maar o zo aanwezige sprankelende kern laat zien. Leven is meer dan waterstof, koolstof, zuurstof, stikstof, zwavel en fosfor! Alles leeft!

Gepost in Spiritualiteit, Uit mijn leven