Gay Pride

5 augustus 2008

Toen we op het Waterlooplein uit de tram stapten werd ik overspoeld door een golf van ontroering. Want zoveel mensen en zo´n feestelijke en ontspannen sfeer onder de zon had ik niet verwacht. Alsof er echt wat te vieren viel, alsof deze wereld echt blij was met homo´s en lesbiennes! Een half miljoen bezoekers, die er niet voor terugdeinsden om te laten zien waar ze voor stonden: dat acceptatie van homoseksualiteit enerzijds een wezenlijk deel van onze nationale identiteit is, maar anderzijds nog veel bevochten moet worden. Alleen al de vele discussies over de Gay Pride tonen de noodzakelijkheid ervan aan. De roze draad daarin is het provoceren waar tegenstanders van de Gay Pride het steeds over hebben. Waarmee eigenlijk gezegd wordt dat homo´s zich netjes dienen te gedragen en niet met hun geaardheid te koop moeten lopen. Elkaar naakt omhelzen en zoenen doe je maar thuis, en niet op een boot. Alleen hetero´s mogen laten blijken dat ze hetero zijn, en zich aldus manifesteren op straat en tijdens het werk. Dat is de meerderheid en daarmee de norm. Vrijwel nooit zie je jongens elkaar omarmen en zoenen op straat, of hand in hand lopen, zoals hetero´s dat doen.

Vandaag dus wel! Wat een opluchting! Vriend vond een plekje achter het stadhuis waar we goed uitzicht hadden op het water en na twee uur wachten kwamen de eerste boten langs. De veelbesproken minderjarigen, gevolgd door een boot met hun ouders om te laten weten dat ze achter hun kinderen staan. Een boot met moedige caribbeanen, want die gebieden zijn niet het meest homo-vriendelijk. Een boot van de gemeente Amsterdam met een uit Madame Tussauds gestolen burgemeester Cohen als boegbeeld. In de juryboot de veelbesproken minister Plasterk, die van de ChristenUnie daar eigenlijk niet had mogen zijn. Een boot met christelijke homo´s om wat tegenwicht te geven. Boten met diverse soorten homoclubs en verenigingen, het Aids Fonds, diverse omroepen, dancings en wat niet al. Zelfs Lucky Luke (zonder sigaret) en de vier Daltons, waarvan ik me trouwens nooit heb kunnen voorstellen dat deze seksloze figuren homo zouden kunnen zijn. Boten uit het bedrijfsleven, want ook daar is het niet altijd even gemakkelijk om homo te zijn. Personeelsfeestjes en zo.

Wat dat betreft heb ik het indertijd niet slecht getroffen bij de Amrobank, waar ik midden jaren zeventig werkte. Op onze afdeling wist iedereen ´het´ wel van de ander, en was het opvallend dat de mooiste jongens het langst aan de tafel van de chef moesten aanschuiven. Op een andere afdeling had ik de grootste lol met een lesbische collega, en dan heb ik het nog maar over twee afdelingen gehad. Ja, de Amrobank was best roze in die tijd, maar misschien kwam dat ook vanwege de plek van het gebouw aan het Rembrandtplein. Na afloop gingen we soms naar de Amstel Taveerne, de plek waar mijn liedje Ik wil je versieren zich eigenlijk afspeelt.

Het was de tijd waarin ik het meest bij de homoscene betrokken was. Vrijwilligerswerk deed in een voorlichtingsgroep van het COC. Met vriendje Cor aan een demonstratie tegen Anita Bryant meedeed. Toen kwam ik nog wel eens in De Schakel, maar ook in dancing De Viking in de vanouds roze Reguliersdwarsstraat, waar ik voor het eerst het ingaan van de zomertijd in 1977 meemaakte. Het waren tijden waarin homoseksualiteit nog bevochten moest worden, hoewel het toen toch al wat minder problematisch lag dan begin jaren zeventig, toen ik mijn geaardheid zelfs bij mijn beste vrienden nog moest verdedigen, net zolang tot ze het opgaven. Toen Bhagwan in mijn leven kwam, vond ik daar veel vrienden en kreeg ik minder belangstelling voor de homoscene, die ik toch wat materialistisch en oppervlakkig vond. Wat je natuurlijk ook van de theaterwereld kan zeggen.

Het woord gay heb ik altijd heel leuk gevonden, gewoon omdat het vrolijk betekent. Dat kun je met oppervlakkigheid associëren, maar ook met een kinderlijke onbezorgdheid, en met genieten van het leven zoals het is. Alsof liefde en speelsheid meer tot hun recht komen als er geen verantwoordelijkheid voor kinderen gedragen hoeft te worden. Of als de mogelijke komst van kinderen geen al dan niet gewenst resultaat is van het bedrijven van de liefde. De liefde, die een doel in zichzelf heeft. Of seks, waarbij het gewoon gaat om het genieten van lichamelijkheid, iets waarvan ik niet zou weten wat daar verkeerd aan is. Integendeel. Kennelijk zijn dat zaken waar velen het nog moeilijk mee hebben – het ligt nu eenmaal niet in de christelijke, westerse aard om echt van het leven te mogen genieten. Dat is dan ook de gevoelige snaar die een Gay Pride bij velen aanraakt en dan kan het gay-zijn als een way of life provocerend overkomen.

Maar wat is er dan om trots op te zijn? Jezelf durven zijn! En ik ben trots op mijn generatie, op het feit dat wij hiervoor vochten in de jaren zestig en zeventig. En God waarschijnlijk ook, want die wachtte keurig tot de laatste van de bonte stoet van 80 boten richting Oosterdok verdwenen was voordat Hij het liet regenen. Ik heb geen regenboog gezien. Dat hoefde ook niet, want deze Roze Zaterdag was zelf al één grote regenboog, waarmee dat ook uitbundig werd gevlagd! Misschien wel de mooiste vlag, want zij wappert over de grenzen van landen, godsdiensten en seksuele geaardheden.