Mensaborrel

11 juni 2016

Gisteravond eindelijk weer eens geborreld met gewone mensen. Op het terras van Luno Kitchen in Hilversum. Het was een mooie zomerse dag, en eindelijk weer eens tijd voor een familiebezoek. Want zo voelt het: ik was al heel lang niet meer op zo’n borrel geweest, maar toch voelde alles meteen heel vertrouwd aan, ondanks dat er voor mij nog maar één bekende van vroeger in ons groepje rond de houten tafel zat. De anderen ontmoette ik voor het eerst en tegelijk was het alsof ik hen al jaren kende. Een plek om mezelf te zijn, zonder discussies om wie er gelijk heeft, zonder grapjes om elkaar vliegen af te vangen, zonder elkaar af te troeven en de beste en de slimste uit te hangen, zonder elkaar in de rede te vallen, zonder oppervlakkige plichtplegingen. Lichte gesprekken over onderwerpen waar buiten onze familie nauwelijks aandacht voor is. En humor die niet in de laatste plaats over onszelf gaat.

Ik dronk mijn cappuccino en wilde vertellen op welke woonplekken ik me het meest thuisvoelde en waarom, wat verzandde in een gesprek over de opkomst en de afgang van de Bijlmermeer, en iemand anders verwoordde precies mijn eigen gevoelens en gedachten over deze woonwijk die in haar eerste decennium best mooi was om in te wonen. Ik sabbelde aan mijn elektrische sigaret en was gelukkig niet de enige die rookte en ook wel eens gestopt was met roken. Ik dronk een donker biertje en volgde stilletjes soms links en dan weer rechts van me een stukje van een gesprek, en merkte dat ik iedereen gewoon aardig vond. Heerlijk om gewoon lekker jezelf te zitten zijn en er helemaal niets hoeft of moet. Net toen ik wat borrelhapjes wilde bestellen werd ons verteld dat het terras om tien uur sloot, wat natuurlijk veel te vroeg was.

Blij wandelde ik over de zomeravondse Groest met al haar romantisch gevulde terrasjes in het donker, en nog steeds speelde het lome lied Fat old sun van Pink Floyd in mijn hoofd. Het leven was goed zoals het was. De hele dag hing er al een zomers gevoel van een verstilde vrede over me, en daar bovenop vervulden de afgelopen uren me met een verwondering over hoe gewoon en normaal mensen met elkaar kunnen omgaan, met aandacht en interesse voor elkaar, bereid om elkaar te helpen, en iedereen in zijn waarde te laten. Het meest wonderbaarlijke is dat dit allemaal kennelijk met intelligentie heeft te maken, want daardoor hebben we elkaar, als leden van de vereniging Mensa, leren kennen. Waar velen erachter komen dat hoogbegaafdheid een afwijking is waar je ook flink last van kunt hebben. Omdat wat voor jou gewoon is voor veel anderen ongewoon is en omgekeerd.

Gepost in Uit mijn leven