Hittegolf

27 juli 2006

De vorige zomer dat het zo heet was lag ik nog in mijn wieg. Ik voelde de zinderende sfeer van een lome hitte boven de stille vredige wereld om me heen. Het gebengel van kerkklokken boven de warme korenvelden van Oldegeppel in 1947. Het zijn mijn oudste herinneringen, althans voor zover het mijn huidige leven betreft. Maar ook flarden uit vorige levens spelen zich af onder een felle, droge zon. Ik hou van deze warmte en loomte. Mijn mooiste liedjes gaan over het slenteren en liggen op luie stranden. Er is geen betere plek om me heerlijk één te voelen met de vier elementen. De aarde is het mulle of natte zand onder mijn blote voeten. Het water is de natte zilte koelte waarin ik drijf, of de schuimende golven waardoor ik me laat overspoelen. De lucht is de wind die mijn naakte lijf streelt en door mijn haren strijkt. Het vuur is de felle gloed die me op de grens van het prettige en pijnlijke verbrandt om een mooie jongen van me te maken. In de jaren tachtig maakte ik lange wandelingen, alleen, vanaf Zandvoort naar het zuiden. Eigenlijk ben ik een beach boy.

De zomer is de periode van wat mijn Wijze Tante concretie noemt, in tegenstelling tot abstractie die bij de winter hoort. In de polariteit van stof en geest – van concretie en abstractie – voel je je in de zomer het meest in de materie verankerd. Dat is bij uitstek de periode om van het lichaam te genieten, zoals de winter de ideale tijd is voor reflectie en beschouwing. Volgens de oosterse filosofie is dat de ademhaling van Brahman: bij elke inademing wordt de wereld, de materie geschapen en bij elke uitademing lost alles weer op in de uiteindelijke Geest. Het grote verschil met de door Darwin gedomineerde westerse opvatting is, dat materie gestolde Geest is waardoor alles door die Geest is bezield, de atomen van alle materie uiteindelijk pure Geest zijn. Dat lijkt me veel logischer dan Darwins idee waar het hogere, de Geest, ontstaat uit het lagere, de materie, zodat de stof een conditio sine qua non voor al het hogere wordt. Dat er evolutie lijkt plaats te vinden is volgens mij een illusie die aan de uitademing van Brahman inherent is. We bevinden ons nu in zo’n fase en dat betekent dat we ons vanuit de stof steeds meer met de Geest gaan identificeren. Maar omdat vereenzelviging met de materie in de tijd achter ons ligt wil dat nog niet zeggen dat we daarin onze roots moeten zoeken. Ja, er is een evolutie, maar die betekent niet een heenreis, maar een terugreis naar de Geest.

Inmiddels is dit een om zijn warmte beroemde julimaand geworden. Zelfs mijn computer is ervan van streek geraakt. En echt lekker werken zoals ik gewend ben is ook uiterst vermoeiend. Maar ik hou van de hitte. Naakt op bed liggen slapen. Mijn lijf voelen. Opgaan in die concretie. Genieten van de paradox dat je dingen alleen maar kunt loslaten door ze te accepteren, te voelen, ervan te genieten, ze te omhelzen. Niets is gemakkelijker dan je te verliezen in gevoelens, emoties en gedachten. Hele therapieën zijn erop gebaseerd en hoewel ze tijdelijk wel enig – soms heel noodzakelijk – soelaas kunnen bieden, hebben ze één nadeel: meestal raak je buiten bewustzijn, ben je geen getuige meer, geen ‘watcher on the hill’ zoals Bhagwan dat zo mooi noemde. In feit is die acting out, dat afreageren, dat uitleven juist een vlucht, een manier om wat er dieper achter zit uit de weg te gaan. Als je overal op los gaat slaan en van alles neukt dat los en vast zit, als je je gevoelens niet opkropt en de vrije loop laat, wil dat nog niet zeggen dat je nu de oorzaak van je agressie en opwinding onder ogen ziet. Integendeel. Je kan namelijk pas écht naar iets kijken of écht iets voelen als je er afstand van neemt, als je je er niet mee identificeert. Probeer maar eens kwaad of geil te zijn en dan helemaal niets te doen! In volledige acceptatie, zonder erover te oordelen, zonder verwachtingen, zonder iets te willen! Zodra ik me van mijn lichaam of wat dan ook bewust word, bén ik het al niet meer. Als je het zo beschouwt is een hittegolf eigenlijk een ideale tijd om te mediteren.