Zomer 1968

18 mei 2018

In verhalen noem ik hem Mijn Gereformeerde Vriend (Niet Vrijgemaakt). Omdat hij, met vader als dominee, uit een gereformeerd nest komt. In tegenstelling tot wat je zou verwachten was het een warm nest, ergens in een gat in Overijssel, waar ik als bonte hond altijd welkom was en soms een paar dagen logeerde. Misschien deed ik als tegenprestatie mee met het bidden voor het eten. Moeder herinnert zich tot vandaag de dag een winterse dag waarop ik veel te weinig kleren aanhad en tegelijk klaagde dat het te koud was. Maar ik had een hekel aan kleren, en de lage temperaturen ervoer ik niet als mijn eigen verantwoordelijkheid. Hij was mijn boezemvriend tijdens mijn studie, we gingen elke week naar de film en velen zullen over onze relatie veel meer hebben gedacht dan wij zelf. We gingen vaak samen met een tentje op vakantie, soms liftend – een mooie traditie die door Pim Fortuyn om het leven is gebracht – en soms op de fiets. Zoals in de zomer van 1968.

Hij kwam eind juni naar Slotervaart, vanwaar we na twee nachtjes vertrokken. Die laatste nacht was kort, want we stonden al om kwart over twee op om om vier uur te vertrekken. Op de fiets natuurlijk. Naar Hoek van Holland, 75 kilometer verderop. Om de boot te nemen naar Harwich, waar we rond zes uur ’s avonds weer op de fiets stapten. Ik herinner me niet veel meer van die fietstochten dan dat links rijden lastig was, zeker bij de roundabouts. Via Clacton-on-Sea, Maldon, de Dartfort-tunnel en Wrotham kwamen we een paar dagen in Brighton terecht. De pier. Lekker zonnen op het strand. Naar de musical Camelot. Naar de bioscoop met het volkslied als voorafje bij The Charge of the Light Brigade. Van die laatste film herinner ik mij niet veel meer dan zand, want ik was druk bezig me flink beroerd te voelen. Met een halve zonnesteek bereikte ik pijnlijk en misselijk weer de tent. Ik kon nauwelijks op mijn rug liggen, en tot overmaat van ramp hielden ook storm en regen me uit mijn slaap. Tja, dat komt ervan als je zo eigenwijs van naaktheid houdt, het masochisme zat toen al in mijn lijf.

Pas dagen later kon ik me een beetje bewegen en was ik in staat om verder te fietsen. Fareham in de regen. Whitchurch. Maidenhead in de regen. Londen. Camping Chigwell, met de underground vlakbij. Meteen naar de film. Yellow Submarine en Romeo and Juliet van Zeffirelli, waarover ik enthousiast in Hitweek schreef. Piccadilly Circus. Vriend werd 20 en we gingen naar 2001: A Space Odyssey, waarvan ik meteen ondersteboven was. Films die in Nederland nog lang niet draaiden. Net zoals Pink Floyds A Saucerful of Secrets thuis nog niet te krijgen was, en die ik daar in een winkel van His Masters Voice voor het eerst hoorde en meteen kocht. En mijn vriend kocht wierook! Madame Tussaud, de Tower, een planetarium, Westminster Abbey, Carnaby Street, een kantoor van Christian Science, de Post Office Tower. En dat Engelse bier dat voor mij niet te zuipen was. In Victoria Station was een automaat waar je je stem kon opnemen waar het slappe grammofoonplaatjes van maakte. Leuk om aan mijn ouders te sturen, dat was weer eens wat anders dan een ansichtkaart.

Misschien had mijn vriend ook hier verwacht dat we op vrouwenjacht zouden gaan, maar dat idee kwam niet eens in me op. Ik dacht trouwens ook niet aan jongensjacht. In de film keek ik meer naar Romeo dan naar Julia, maar van homoseksualiteit wilde ik nog niets weten. Net als dat rare Engeland trouwens, want daar moest je er toen minstens 21 voor zijn. Bij onze tent legde een knaap ons een en ander uit van de hippie-filosofie. You know? You know? You know? Tegen het eind van de maand fietsten we weer terug naar Harwich en uiteindelijk kwam we na één uur ’s nachts weer in Slotervaart aan. Een dag later ging mijn Gereformeerde Vriend (Niet Vrijgemaakt) weer naar huis. Wat heerlijk lang, zo’n hele maand wegwezen!

Maar 1968 was nog niet voorbij …