Angst

31 oktober 2020

Met een schamele zon in Schorpioen hoort angst bij deze tijd van het jaar. De vallende bladeren zingen en ritselen in prachtige kleuren over de naderende dood. Verlatenheid baant zich een weg door kalende takken en overspoelt ons in de groeiende duisternis met onverbiddelijke eenzaamheid. November slachtmaand, opdat we ons verzekeren tegen honger die we stillen met het bloed van de natuur. We sluiten ons met vrienden en familie op in veilige warme huizen, verheugen ons op gezellige feestdagen waarop het licht weer gaat schijnen. Alsof we wél opnieuw geboren willen worden, maar daarvoor niet het offer van ons sterven willen brengen. Want hoe reëel dood en vergankelijkheid ook zijn, bij de gedachte eraan blijven we huiveren. En áls we die een plaatsje willen geven is dat meestal voor een ander en niet voor onszelf.

Halloween onder een hoge volle maan, die zich mysterieus zwijgend laat zien tussen mistige wolkenflarden. Trick or treat. Een griezelspel met onze angst, dat ik altijd mooi heb gevonden. Dat spel kunnen we door de coronacrisis nog nauwelijks spelen. Dat hoeft ook niet, want Halloween is nu overal tot in alle hoeken en gaten van ons leven doorgedrongen. En dat is geen vrolijk spel meer met lichtjes in grijnzende pompoenen. We hebben geen angst meer, maar zijn het geworden. We zijn genadeloos uit ons normale leven gekieperd in een wereld vol onzekerheid waar onze gezondheid, economie en cultuur op hun grondvesten staan te schudden. We willen redden wat niet meer te redden valt. Omdat we als homo sapiens nooit echt volwassen zijn geworden. Zolang we niet verlicht zijn blijft ons leven een beetje gerommel in de marge.

Is dit slecht nieuws? Het is maar hoe je het bekijkt. Als er één periode in onze geschiedenis is aan te wijzen waarin we worden uitgedaagd om échte keuzes te maken, dan is het wel in deze jaren. Erop of eronder. Als collectief, maar zeker niet minder als individu. Er is moed voor nodig om in het centrum van de cycloon te blijven, onze eigen angst te laten voor wat hij is en omhoog te kijken, waar de sterren als glimlachende lichtpuntjes ons zwijgend hun verhaal vertellen over een oneindige rust en vrede. Niets en niemand kan ons redden. We kunnen alleen onszelf redden door ons hart open te breken en het licht in onszelf te vinden. Misschien zijn we dan zelfs dankbaar dat we dit alles mee mogen maken, dat de wereld ons op onszelf heeft teruggeworpen. Want zelfs sterven kun je vieren, net als de bladeren die zich in alle kleuren weer aan de aarde teruggeven.

(De Idealist, november/december 2020)

Gepost in Psychologie, Spiritualiteit