Een nieuwe fase

30 januari 2022

De laatste maanden slaap ik als de beste. Al gauw zo’n negen uur per nacht (en ochtend dus). En soms zelfs tien uur. Eigenlijk duik ik het liefst in november mijn bed in, om in maart weer op te staan. Het moet een foutje in de natuur zijn dat de mens niet aan winterslapen doet. Ik heb vaak gelezen dat slapen heel gezond is. Ofwel dat weinig slapen niet iets is om trots op te zijn maar juist slecht is voor je lichaam en geest. Na een nacht niet slapen is je IQ tien punten lager. Toch worden langslapers al snel gezien als luie doetjes. Onze 24/7-samenleving is echter zo ingericht dat er weinig tijd is om te slapen. Maar juist omdat we te weinig slapen zijn we op het idiote idee gekomen een 24/7-samenleving in te richten. Catch-22. Je hoort wakker te zijn totdat je erbij neervalt. Ook in spirituele kringen is slapen niet populair, want ook daar hoor je wakker te zijn.

Ik ben ook een dromer. Ook wat dat betreft zou wat meer emancipatie op zijn plaats zijn. Want zonder dromers zaten we nog steeds in de steentijd, want onze hele cultuur heeft haar fundamenten op dromen. Wat was er van kunst en uitvindingen terechtgekomen zonder dromen? Ook tijdens mijn slaap droom ik veel. Steeds weer opnieuw dat examen dat ik niet goed heb voorbereid. Het laatste stapje voor het doctoraal dat dreigt te mislukken. Een populaire droom, als ik Happinez en andere sites mag geloven. Als ik dan wakker word duurt het enkele seconden voordat ik mij realiseer dat ik allang afgestudeerd ben. Ik schijn niet de enige te zijn die van examens droomt, wat iets zegt over het traumagehalte van onze opleidingen. Prestaties die je moet leveren, zelfs al weet iedereen dat die maar heel tijdelijk zijn. Slapen en dromen, dat eigen ik me toe. Laat anderen maar geloven in hun dromen van wakker zijn en presteren.

Toegegeven. Het is een luxe die ik mezelf kan permitteren, maar die wel voelt als iets waar ik recht op heb. Inmiddels ben ik 75 en dan mag dat. Tot nog toe had ik natuurlijk een mooi leven – daar hoor je me niet over klagen – maar het wordt nu tijd voor andere dingen. Ik schreef al eerder dat ik me nauwelijks meer kan voorstellen hoe ik tot voor kort geleefd heb. Aries Astro-Services, de gemeenteraad, De Kaarsvlam. Vriend hielp me wel met het een en ander, maar toch. En dan ook nog diverse andere hobby’s erbij, zoals correctiewerk voor het dorpsblad, soms een website bouwen, zingen in het koor, Second Life, blogs publiceren en tussendoor ook nog een roman schrijven. Er zijn gewoon teveel leuke dingen te doen, maar soms vraag ik me af of een en ander ook met mijn hartprobleem te maken heeft. En o ja: tussendoor moet ik ook nog andere dingen doen zoals eten, plassen en poepen. Lastig.

Ik voel me de laatste maanden in een soort overgang, waarin ik bewust een soort rust en stilte over me heen wil laten dalen. Ik ga alleen maar dingen doen die ik leuk vind. Vanaf nu heeft schrijven mijn hoogste prioriteit. Na zestien jaar stap ik straks uit de gemeenteraad, en dat scheelt enorm veel tijd. Er zijn tot de verkiezingen geen raadsvergaderingen meer. Gisteren ben ik met fractievoorzitter Willem – inmiddels bekend om zijn politieke moed – meegereden voor een fotosessie bij de muziektent in het oude dorp. Hoewel ik niet wist dat ik die foto’s moest maken, stopte Willem al snel zijn spiegelreflexcamera in mijn handen. Is leuk geworden, en daarna met zijn allen koffie bij Moeke Spijksta. Leuk, maar toch raar om zo dicht bij elkaar aan een tafel te zitten, zonder mondkapjes. Gelukkig was mijn zelftest vanmorgen negatief.

Zouden Ramsey Nasr en Thierry Baudet ook in een fase als de mijne verkeren? Die zijn op dezelfde dag jarig als ik, en hebben dus ook gedoe met Saturnus en Pluto die het een en ander graag op zijn kop zetten. Tot nog toe heb ik Saturnus overleefd, maar Pluto is nog niet klaar met me. Eigenlijk zou ik nu verlicht moeten worden, de enige woorden en opdracht die Amrito me ooit toebedeeld heeft. Maar als Waterman ben ik stronteigenwijs en vind ik liever zelf alles uit. Een nieuwe levensfase breekt aan. Ook gekleurd door overlijden en ziektes van vrienden. De laatste decennia om onder een knipoog van de dood uitbundiger te bloeien dan ooit.