Jayden
16 november 2022
Jayden woont in Tampa, Florida. Een stad die ik alleen maar kende van het liedje Tampa to Tulsa van de Jayhawks. Maar net als ik woont hij ook in Second Life, de metaverse avant la lettre. Sinds een maand of vier zijn we de beste vriendjes. Sterker nog, we zijn gewoon verliefd op elkaar. Ik wist niet dat mij dat nog eens opnieuw zou overkomen, maar wat doe je daartegen? Tijd dus om veel liedjes van The Beatles te beluisteren, vooral die van hun eerste albums. Je kent dat wel: ik kan niet zonder jou, ik wil altijd bij je zijn, jij bent de mooiste en de liefste. Zestig jaar terug in mijn geest, toen alles rozengeur en maneschijn zou worden. Ik kan net als toen weer heerlijk jaloers zijn en met een sigaretje gaan zitten mokken als ik even wat minder aandacht krijg. Tegelijk geloven wij beiden in de vrije liefde. En dat is maar goed ook, want ik ben niet de enige die Jayden leuk vindt, en Jayden is niet de enige die een oogje op mij heeft. We hebben onze eerste ruzie er inmiddels op zitten.
Robbie was mijn eerste vriendje, maar die komt wegens een tragische ziekte al vijf jaar niet meer in Second Life. Zijn vingers hebben niet meer de snelheid die voor het chatten en besturen van je avatar nodig zijn. We runden samen zo’n jaar of tien een van de meest geliefde disco voor gays, en sinds Robbie er niet meer was ben ik daar nog vijf jaar mee doorgegaan. Tot afgelopen zomer, want het werd tijd om daarmee te stoppen, een besluit dat ik niet zonder hem heb genomen, want we hebben nog steeds via e-mail contact met elkaar. Ik maakte voor de gasten een mooi digitaal herinneringsboek, en wij beiden vonden het leuk om daar ook een papieren versie van te laten maken. Grafisch Atelier Blaricum maakte daar een prachtig gebonden dik boek van. En waarschijnlijk het duurste boek dat Robbie en ik in huis hebben. Maar dat mag ook wel, want dierbare herinneringen zijn onbetaalbaar.
Jayden ken ik eigenlijk ook al langer. Want toen ik hem vijf jaar geleden voor het eerst ontmoette kregen we een fikse woordenwisseling waarna ik hem blokkeerde. Dat kan in Second Life, en dan zie of hoor je niets meer van die ander. Hij bestaat gewoon niet meer voor je. Nou ja, kennelijk niet helemaal want vier maanden geleden zag ik een vaag bekende naam ergens boven de struiken hangen. Even daarop klikken. O, iemand die ik geblokkeerd had! Toch eens kijken wie dat was. Blokkade opgeheven, en daar stond hij na jaren weer op mijn beeldscherm. Best een leuke aardige jongen die zich er al tijden over had verwonderd dat hij mij nooit zag en ik hem ook niet. Al snel herkenden we ons in elkaar als zwaar romantische vrije jongens die graag van stevige kinky spelletjes hielden – een combinatie die je niet overal tegenkomt. Soms kon hij heel indolent in een disco voor zich uit staan kijken, erover klagend dat niemand van hem hield en dat de wereld ruw en gemeen was, dat hij dood wilde.
Robbie had nooit depressieve buien, en het beste wat ik voor Jayden kon betekenen is gewoon bij hem te zijn en te blijven. Ik kom er steeds meer achter dat je daarmee mensen misschien wel de beste hulp biedt, niet met praten maar met zwijgen. Maar áls mijn nieuwe vriendje dan opleefde was de wereld te klein, dan bleek hij opeens een hele slimme jongen die in razend tempo van alles en nog wat deed en organiseerde, vol met initiatieven. Vroeger zou je zo iemand manisch-depressief noemen, tegenwoordig heet dat bipolair. Maar hoe herkenbaar als ik aan mijn eigen jonge jaren terugdenk! En ook dat hoort bij de romanticus. Hij organiseerde een huis voor ons waar we met vrienden vrolijke spelletjes konden doen, maar die plek werd al snel te klein dus wist hij een nieuw huis voor ons te vinden. En ik maar slepen met mijn spulletjes en katten. Tussendoor leer ik van hem nieuwe kneepjes van Second Life kennen, die ik verwaarloosd had omdat ik in mijn eigen bubbel van het runnen van de disco leefde.
Jayden noemt mij zijn verloofde. Want getrouwd zijn is net iets te beperkend voor de vrije liefde. Maar we vertrouwen elkaar wel, geven elkaar de rechten om met elkaars spulletjes te doen wat we willen, voor zover we die in ons huis hebben neergezet. We verwennen elkaar op elke mogelijke en onmogelijke manier. Het mooie van Second Life is dat je daar heel makkelijk soortgenoten kan vinden die net zo gek zijn als jij zelf. Heerlijk. Dank je wel, lieve Jayden, al was het alleen maar omdat je er bent.
Gepost in Second Life
